સૌમિત્ર
સિદ્ધાર્થ છાયા દ્વારા
પ્રકરણ ૪૬
‘પપ્પાના હોસ્પિટલથી ઘેર પાછા આવ્યા પછી આ સતત ત્રીજું વિકેન્ડ છે કે તું પાછી રાજકોટ જવાની છે. આ બે દિવસ જ આપણને મળે છે એકબીજા સાથે ટાઈમ પસાર કરવામાં, સુભગને ક્યાંક લઇ જવામાં કે મુવીઝ જોવામાં. આઈ એમ રીયલી મિસિંગ યુ ધરા.’ સૌમિત્ર કિચનમાં રસોઈ કરી રહેલી ધરા સાથે વાત કરી રહ્યો હતો.
‘આઈ નો, પણ પપ્પા માટે મારી પણ કેટલીક ડ્યુટીઝ છે. આપણે જ્યારે રાજકોટમાં હતાં ત્યારે એમ હતું કે પપ્પા છ મહિનામાં પોતાના પગ પર ઉભા થઇ જશે અને ત્યાંસુધી પણ ફેક્ટરીએ તો જઈ જ શકશે, પણ હવે એવું લાગે છે કે એમને ફૂલ રીકવરી મેળવતાં વાર લાગશે અને લાંબો સમય તો આટલો મોટો બિઝનેસ એ બંધ તો ન જ રાખી શકે ને? હું એમની હેલ્પ માટે જ જઉં છું અને એ પણ વિકેન્ડમાં જ્યારે તને અને સુભગને મારી સૌથી ઓછી જરૂર હોય.’ શાકનો વઘાર કરતાં ધરા બોલી.
‘મેં કહ્યું તો ખરું, અમને તારી સતત જરૂર હોય છે ધરા, ચાહે વિકેન્ડ હોય કે પછી બીજો કોઈ દિવસ હોય. તારી સાથે અમે ત્રણેય એવા જોડાઈ ગયા છીએ કે... હવે કાલે જ સુભગને ડ્રોઈંગના હોમવર્કમાં સ્કેચપેન જોઈતી હતી એને પણ ખબર ન હતી કે તું સ્કેચપેન ક્યાં રાખે છે તો મને તો ક્યાંથી ખબર હોય? તને ચાર પાંચ કોલ્સ કર્યા ત્યારે તેં જવાબ આપ્યો અને તેં ત્યાં બેઠાબેઠા કહી દીધું કે સ્કેચપેન એક્ઝેક્ટલી ક્યાં છે. આવી નાની નાની બાબતે પણ અમે બધા તારા પર ડિપેન્ડ રહીએ છીએ તો વિચાર ક્યારેક કોઈ મોટી જરૂરિયાત આવી જશે તો?’ સૌમિત્ર ધરાને સમજાવી રહ્યો હતો.
‘ત્યારે સાઉથ આફ્રિકાથી ક્લાયન્ટ્સ આવ્યા હતા એટલે હું તારો કોલ નહોતો ઉપાડી રહી. આઈ સેઇડ કે આઈ એમ સોરી. બસ સોમુ, બે-ત્રણ મહિનાની જ વાત છે. પછી બધું બરોબર થઇ જશે.’ ધરા પેનમાં શાક હલાવી રહી હતી.
‘બધું સારું થઇ જાય તો સારું. પણ ધરા એક વાત મને કે, તને તો આ બધું નહોતું ગમતું ને? બિઝનેસ, કારીગરો સાથેની માથાકૂટ, બેન્કના ધક્કા. મને એ વાતની નવાઈ લાગે છે કે અચાનક તું... અને ઘરે પણ તું મોટાભાગે તારા સેલ ઉપર તારા પપ્પાના ક્લાયન્ટ્સ કે ઓફીસના લોકો સાથે જ વાતો કરતી રહેતી હોય છે. આઈ ડોન્ટ માઈન્ડ, પણ સાચું કહું તો આ બધાની આપણી લાઈફ પર અસર પડે છે. અમદાવાદમાં જ હોત તો બરોબર હતું, પણ રાજકોટ? તું સમજે તો સારું.’ સૌમિત્ર આટલું બોલીને રસોડાની બહાર નીકળી ગયો.
‘હું આ બધું પપ્પા માટે જ કરું છું સોમુ. પ્લીઝ અન્ડરસ્ટેન્ડ માય પોઝીશન. ફક્ત ત્રણ વિકેન્ડમાં મેં ઘણુંબધું ટ્રેક પર લાવી દીધું છે. બસ મારે થોડો ટાઈમ જ જોઈએ છીએ. તું હમણાં ક્યાંય જતો નથી એટલે મને રાહત છે અને એટલે જ મેં વિકેન્ડમાં રાજકોટ જવાનું પપ્પાને પ્રોમિસ આપ્યું છે.’ ધરા પણ ગેસની સગડી બંધ કરીને સૌમિત્રની પાછળ પાછળ એમના રૂમમાં આવી.
‘તારી હેલ્થનો તેં કોઈ વિચાર કર્યો છે? શનિવારે વહેલી સવારે નીકળી જાય છે પછી મોડી રાત સુધી તું ફેક્ટરીએ હોય, રવિવારે ત્યાં ઘરેથી વહેલી જ ફેક્ટરી જતી રહે છે એ મમ્મીએ મને કીધું અને સાંજે આઠેક વાગ્યે બસમાં અમદાવાદ અને પછી સોમવારે ફરીથી સુભગ માટે વહેલી ઉઠી જાય છે. મને તારી ચિંતા થાય છે ધરા, મારી તકલીફ તો હું સહન કરી લઈશ.’ સૌમિત્રએ વ્હાલથી ધરાના ગાલ પર હાથ ફેરવ્યો.
‘આઈ નો સોમુ. પણ ડોન્ટ વરી તારો સપોર્ટ છે ને? એટલે મને કશું જ નહીં થાય.’ ધરાએ સૌમિત્રના ખભે માથું મૂકી દીધું.
‘તે એક બાબત નોટ કરી?’ સૌમિત્ર ધરાના વાળમાં પોતાની આંગળીઓ ફેરવવા લાગ્યો.
‘શું?’ ધરાએ પૂછ્યું.
‘તે રાત્રે જ્યારે આપણે હોસ્પિટલથી ઘરે આવ્યા હતા ત્યારે આપણે એકબીજાને ભરપૂર પ્રેમ કર્યો હતો, ત્યાર પછી ત્રણ વિક થઇ ગયા આપણે એક વખત પણ... મારું તો છોડ તું કેવી રીતે રહી શકે છે?’ સૌમિત્ર હસી રહ્યો હતો.
‘જુઠ્ઠો...એ પણ એક નંબરનો.’ ધરાએ સૌમિત્રની છાતીમાં હળવેકથી મુક્કો માર્યો.
‘રિયલી... આટલા વર્ષો થયા આપણને ધરા, આઈ નો યુ આર હાયપર એક્ટીવ વ્હેન ઈટ ઈઝ અબાઉટ સેક્સ! આ દોડાદોડીએ તને એનાથી પણ દૂર કરી દીધી છે.’ સૌમિત્રએ ધરાના કપાળ પર હળવું ચુંબન કરતાં કહ્યું.
‘બસ, થોડા જ દિવસ સોમુ. આપણે ફરીથી એવાને એવા જ થઇ જઈશું.’ ધરાએ સૌમિત્ર ના હાથ પર પોતાની આંગળીઓ ફેરવતાં કહ્યું.
‘થોડા દિવસ? અત્યારે પપ્પા અને સુભગ નથી, હજી એમને દોઢેક કલાક લાગશે ગાર્ડનથી ઘેરે આવતાં તો હોજ્જાયે?’ ધરાનો ચહેરો ઉંચો કરીને સૌમિત્રએ એની આંખમાં આંખ નાખીને પૂછ્યું.
‘સોરી, આજે મારો ફર્સ્ટ ડે છે એટલે સેટરડે સિવાય આપણો મેળ નહીં ખાય.’ ધરાએ સૌમિત્રનું નાક પકડીને એનો ચહેરો હલાવ્યો.
‘અને સેટરડે - સન્ડે મેડમ રાજકોટ હશે એટલે સોમવાર સુધી મારું જેસી ક્રસ્ણ એમજ ને? ઊંડો નિશ્વાસ નાખતાં પણ હસતાંહસતાં સૌમિત્ર બોલ્યો.
***
‘કણસાગરાભાઈ મેં તમને ના પાડીને કે હું હોઉં ત્યાંસુધી સેવાબાપુનો પગ આ ઓફિસમાં ન પડવો જોઈએ.’ ધરાએ પોતાની ખુરશી પાછળની તરફ ઝુકાવીને ફેક્ટરીના મેનેજર કણસાગરાને સહેજ ગુસ્સાથી કહ્યું.
‘બેના, આ સોની સાયબનો વણલખ્યો હુકમ છે કે બાપુને જ્યારે પણ હોપીસ આવવું હોય ત્યારે આવે, ઈ હાજર્ય હોય કે નો હોય. આયાં વરસોથી સેવાબાપુ મહિનામાં એક વાર તો જરૂર પગલાં પાડે છે, દસક મિનીટમાં ઓફિસ ને ફેક્ટરીમાં આંટો મારીને વયા જાય. બસ બીજું કાય નથ કરતા.’ કણસાગરાએ ધરાને જવાબ આપ્યો.
‘તો એમને કહો કે જ્યારે પપ્પા ઓફીસ આવવાનું શરુ કરે ત્યારે આવે. હું હોઉં ત્યારે તો નહીં જ.’ ધરા એની વાત પર મક્કમ હતી.
‘એમ નો થાય બેના, જીરીક સમજો. બાપુ લોધિકાથી આયાં આવા નીકરી ગ્યા છ ને એમનો ખાસ સેવાદાર જગતગુરુ આયાં બાયણે ઉભો છ. એમને ના નો પડાય. અને તમે આમ જોરથી બોલ્સો તો ઈ હાંભરી જાહે. તમે ફિકર નો કરો. બાપુ તમારી હાયરે કાંય નય બોલે. અમે તો ત્રી-ત્રી વરહથી જોયે છીએ. બાપુ આવે, ઓફિસમાં ચારેકોર નજર નાખે, પછી ફેક્ટરીમાં જાય ન્યા ય ચારે ખૂણે ફરે ને સીધા મેઈન ગેઇટથી બાયણે વયા જાય. સોની સાયબ હાયરે પણ મૂંગા જ રે. એમના આ છૂપા આસીર્વાદ સે બેના જેને લીધે સોની સાયબનો ધંધો રાત ને દિ’ આટલો વયધો છ.’ કણસાગરા ધરાને સમજાવવાની કોશિશ કરી રહ્યા હતા.
‘તો પછી એ જેટલો ટાઇમ અહિયાં હશે એટલો ટાઈમ હું બહાર જતી રહું છું. એ જાય એટલે મને મારા મોબાઈલ પર કોલ કરી દેજો, હું આવી જઈશ.’ આટલું બોલતા જ ધરા પોતાની ખુરશી પરથી ઉભી થઇ ગઈ.
ધરાએ ડ્રોઅરમાંથી પોતાનો મોબાઈલ લીધો અને ટેબલની બાજુમાં પડેલી પોતાની નાનકડી બેગ ઉપાડી લીધી અને એની ચેમ્બરના દરવાજા તરફ ચાલવા લાગી.
‘બેના, આમ બાપુનું અપમાન નો કરો. ઈ ય મૂંગા રે’સે ને તમારે તો કાંય બોલવાની જરૂર જ ક્યાં છે? અમેય આજ લગણ એમની હાયરે નથ બોયલા.’ કણસાગરા ધરા પાછળ રીતસર દોડતા દોડતા બોલવા લાગ્યો.
‘મારે એનું મોઢું પણ નથી જોવું, બોલવાની તો...’ ધરાએ ચેમ્બરનો મોંઘા કાચ જડેલો દરવાજો ખોલ્યો અને ત્યાં જ સ્થિર થઇ ગઈ કારણકે ધરાની બરોબર સામે સેવાબાપુ ઉભા હતા.
સેવાબાપુ ખુદ શ્યામવર્ણી હતા પણ એમના વસ્ત્રો એકદમ સફેદ હતા. એમની દાઢી ટુંકી હતી અને એમના વાંકડિયા વાળ એમના ગળા સુધી લંબાયેલા હતા. સફેદ ધોતિયું અને એના પર સફેદ રંગની પછેડી ઓઢી હતી. ગળામાં સાતથી આઠ પ્રકારની માળાઓ પહેરી હતી જેમાંથી મોટા મોટા રુદ્રાક્ષની માળા બાકીની માળાઓથી સાવ અલગ તરી આવતી હતી કારણકે રુદ્રાક્ષનો દરેક મણકો એકબીજા સાથે સોનાની કડીથી જોડાયેલો હતો.
ધરાએ જ્યારે ચેમ્બરનો દરવાજો ખોલ્યો ત્યારે સેવાબાપુની આંખો બંધ હતી અને એમનો જમણો હાથ આશિર્વાદની મુદ્રામાં વળેલો હતો.
‘બેન, તમે ભાગસાળી છો. સેવાબાપુ એ આસીર્વાદ માય્ટે હાથ ઉંસો કયરોને હામાં તમે આવી ગ્યા. જટ પગે લાગો હવે.’ સેવાબાપુ કરતાં પંદર મિનીટ કશું વહેલો આવેલો એમનો સેવાદાર જગતગુરુ બોલ્યો.
‘મારે થોડુંક કામ છે, એટલે હું બહાર જાઉં છું. સોરી આપણે વાતો નહીં કરી શકીએ. કણસાગરાભાઈ છે જ એ બાપુને કશું જોઈતું હશે તો મદદ કરશે.’ ધરાએ સેવાદાર સામે જોઇને કહ્યું.
ધરાને બહાર નીકળવું હતું પણ સેવાબાપુ દરવાજાની બિલકુલ સામે જ આંખો બંધ કરીને ઉભા હતા એટલે એ નીકળી શકે એમ ન હતી.
‘ફક્ત ચાર મિનીટ બટા. અત્યારે સમય ખરાબ છે. અકસ્માત પણ થઇ શકે છે. ચાર મિનીટ પછી તને કોઈજ નહીં રોકે.’ સેવાબાપુ નિર્મળતાથી આંખો ખોલીને ધરા સામે જોઇને બોલ્યા.
‘હું આવું બધું માનતી નથી. સોરી. મને જવા દેશો?’ ધરાએ છણકો કર્યો.
‘પરસોતમ તો માને છે ને? ઘણી વાર વડીલોની આમન્યા રાખવાથી પણ જિંદગી જીતી લેવાતી હોય છે.’ સેવાબાપુએ હવે એક ડગલું આગળની તરફ માંડ્યું.
સેવાબાપુએ એની તરફ કદમ માંડતા ધરાને કમને પોતાના ડગ પાછળ લેવા પડ્યા.
‘ઠીક છે. ચાર મિનીટ એટલે ચાર મિનીટ.’ ધરા બાજુમાં જ મુકેલા સોફા પર પોતાની બેગ ખોળામાં મુકીને બેસી ગઈ.
સેવાબાપુ ધીમેધીમે ચેમ્બરમાં ફરવા લાગ્યા. આ ચેમ્બર આમતો પરસોતમભાઇની હતી એટલે એમણે એમના ટેસ્ટ મુજબ એને શણગારી હતી. પરસોતમભાઇની ખુરશી જેમાં થોડા સમય અગાઉ ધરા બેઠી હતી એની બરોબર પાછળ એક નાનકડું મંદિર હતું જેમાં અન્ય ભગવાનોની છબી સાથે સેવાબાપુનો ફોટો પણ હતો. સેવાબાપુ બરોબર એ મંદિર સામે ઉભા રહ્યા અને આંખો બંધ કરીને ધીરેધીરે મંત્રોચ્ચાર કરવા લાગ્યા.
આ તરફ ધરાની નજર સતત એના સેલફોનની ઘડિયાળ પર હતી. બે મિનીટ વીતી ગઈ હતી હવે એણે બીજી બે જ મિનીટ ચેમ્બરમાં રોકાવાનું હતું, પણ એને એક એક સેકન્ડ એક એક કલાક જેવી લાગી રહી હતી.
‘કાલનું અમદાવાદ જાવાનું મુલતવી રાખ બટા.’ મંદિર સામે જોઈ રહેલા સેવાબાપુએ અચાનક જ ધરા તરફ ટર્ન લીધો.
‘મારે શું કરવું, શું ન કરવું એના નિર્ણયો હું જાતેજ લેતી હોઉં છું.’ ધરાએ લગભગ અપમાનજનક સૂરમાં કહ્યું.
‘ના બટા, આ નિર્ણય ઉપરવાળાનો છે અને ઈ જ મને અત્યારે કે છે કે કાલે તારું અમદાવાદ જાવું ઠીક નહીં હોય.’ સેવાબાપુ મંદમંદ સ્મિત રેલાવી રહ્યા હતા.
‘કેમ અમદાવાદ જતાં મારો એક્સીડન્ટ થવાનો છે?’ ધરાએ સેવાબાપુએ ત્રણેક મિનીટ અગાઉ જે કારણ આપીને એને બહાર જતાં રોકી હતી એ કારણ આપીને દાઢમાં બોલી.
‘ના બટા. તું કાલે જો અમદાવાદ જઈશ તો સોમવારે કદાચ પરસોતમને નુકશાન થશે. શારીરિક નહીં પણ આર્થિક અને એ પણ મોટું. દિકરી છો ને બટા? એક દિ’ ન રોકાઈને બાપને નુકશાન પહોંચાડીને ભવિષ્યમાં વસવસો રહી જશે.’ આટલું બોલતા બોલતા સેવાબાપુ સ્મિત રેલાવતા ધરા જ્યાં બેઠી હતી એ સોફા ની બરોબર સામે આવીને બે-ત્રણ સેકન્ડ્સ ઉભા રહ્યા. ધરાને નીરખી અને પછી ઝડપી પગલાં ભરીને ચેમ્બર છોડીને ફેક્ટરી તરફ જતા રહ્યા.
‘તમે ખરેખર નસીબદાર કે’વાવ બેના. તમારી હાયરે આટલી બધી વાત્યું કયરી બાપુ એ. નકર સોની સાયબ હોય ને તોયે ઈ જ્યારે આયાં આવે ત્યારે મૂંગા જ રે.’ કણસાગરાના ચહેરા પર સેવાબાપુ પ્રત્યેનો અહોભાવ સ્પષ્ટ દેખાઈ રહ્યો હતો.
‘આઈ ડોન્ટ કેયર. હું તો કાયમની જેમ કાલે સાંજે જતી રહીશ. અરે તમે મારી વોલ્વોની ટીકીટ બુક કરાવી કે નહીં?’ ધરાએ કણસાગરાને યાદ કરાવ્યું.
‘બેના, ના ઈ તો રય જ ગ્યું.’ કણસાગરાએ પોતાના જમણા કાનની બૂટ પકડી.
‘શું તમેય? નો પ્રોબ્લેમ, અત્યારે જ કરી દો અને પેલી ભાવનગર એન્ડ સન્સને ઈમેઈલ કરવાનું પાછા ભૂલતા નહીં.’ ધરાએ કણસાગરાને નિર્દેશ આપ્યો.
‘હું એમ કવ છું બેના, આ તમારી ટીકીટ કરાવવાનું ભૂલી ગ્યો એમાં કાંક ઈશ્વરી સંકેત હોય એવું નથ્ય લાગતું?’ કણસાગરા ધરાના ટેબલ નજીક આવીને બોલ્યો.
‘વ્હોટ ઈશ્વરી સંકેત?’ ધરાને નવાઈ લાગી.
‘એમ જ કે બાપુએ તમને સોમવારે જવાની ના પાયડી અને હું તમારી ટીકીટ કરાવવાની ભૂલી ગ્યો. કાંક કનેક્શન જરૂર છે. તમે નો જાવ તો હારું.’ કણસાગરાએ ધરાને વિનંતી કરી.
‘વ્હોટ રબીશ! તમે ઈમેઈલ કરો, હું જ ટીકીટ બૂક કરી લઉં છું.’ ધરાને કણસાગરાની વાત ગમી નથી એવું એના બોલવા પરથી લાગી રહ્યું હતું.
કણસાગરા ધરાની વાતથી નિરાશ થયો અને ચેમ્બરની બહાર નીકળી ગયો.
***
‘થેન્ક્સ મિસ્ટર ડીગ્રૂન ઇફ યુ હેવ નોટ કોલ્ડ મી ટુડે, આઈ ઓનેસ્ટલી કન્ફેસ ધેટ આઈ વુડ હેવ મિસ્ડ અ ગ્રેટ ઓપોર્ચ્યુનિટી ટુ વર્ક વિથ યોર ગ્રેટ કંપની. સી યુ ટુમોરો એટ હોટલ વર્ન અલેવન ઇન ધ મોર્નિંગ શાર્પ!’ સાઉથ આફ્રિકાના ક્લાયન્ટ ઝાન્ડર ડીગ્રૂનનો કોલ કટ કરીને ધરાના ચહેરા પર સ્મિત આવી ગયું.
‘હું કીધું એણે બેના?’ ધરાએ ડીગ્રૂન સાથે વાત કરી અને એ ખૂબ ખુશ લાગતી હતી એટલે કણસાગરાને એ કોલની વિગતો જાણવાની તાલાવેલી થઇ.
‘ડીગ્રૂન એલ. એલ. સી આપણને લગભગ સાડા અગ્યાર કરોડનો કોન્ટ્રેક્ટ આપે છે. એ લોકો કોલકાતા અને છેક ચેન્નાઈ સુધી જઈ આવ્યા પણ આપણા જેવી ક્વોલીટી, ભાવ અને સર્વિસીઝ આપવાનો વાયદો કોઇપણ ન કરી શક્યું. આપણે કાલે એની હોટલે જઈને ઓર્ડર સાઈન કરવાનો છે.’ ધરા ખુશ થતી બોલી.
‘વા, વા, વા બેના. તે’દિ તમારી સ્પીચ હાંભરીને જ મને લાયગું’તું કે દિગુણ (ડીગ્રૂન) બાટલામાં ઉતરી ગ્યો છ, પણ એના નસીબમાં ભારત દરસન કરવાનું હઈસે અટલે છેક કલકત્તા ને મદ્રાસ સુધીન લાંબો થીયો. અભિનંદન બેના તમારી મેં’નત ખરેખર રંગ લાયવી હોં! કાયલ સોની સાયબને પણ હોટલે લય જાહું. હું કયો છ?’ કણસાગરાનો આનંદ પણ સમાતો ન હતો.
‘થેન્ક્સ કણસાગરા ભાઈ. હા,હા કેમ નહીં? ચોક્કસ પપ્પા જરૂર આવશે. એ સહી કરી શકે એમ નથી નહીં તો આટલા મોટા ઓર્ડર પર એમણે જ સહી કરવાની હોય.’ ધરાએ કણસાગરાનું સૂચન સ્વીકારી લીધું.
‘તમે એક વાત્ય નોંધી?’ કણસાગરા ટેબલ પર પડેલી એની ફાઈલ બંધ કરતા બોલ્યો.
‘કઈ વાત?’ ધરાને સમજણ ન પડી કે કણસાગરા શું કહેવા માંગે છે.
‘ઈ તો એમ કે સેવાબાપુએ કાલ્ય તમને બરોબર ચેતવ્યા’તા કે આયજ અમદાવાદ નો જાવ નકર તમારા પપાને મોટું આર્થિક નુકસાન જાહે. વચારો, હવે તમે આજ્ય વયા ગ્યા હોત તો આ દિગુણ પણ વયો જાત ને આપણને આટલો મોટો ઓડર નો મળ્યો હોત. કાં ખરું કીધું ને?’ કણસાગરા સસ્મિત ઉભો થયો અને ચેમ્બરની બહાર નીકળી ગયો.
કણસાગરાની વાત સાંભળીને ધરા ગંભીર થઇ ગઈ. મોટો ઓર્ડર મળવાનો એનો આનંદ થોડો ઓછો થઇ ગયો. એના મનમાં એકપછી એક વિચારો આવવા લાગ્યા અને સંઘર્ષ કરવા લાગ્યા. શું આ બધું સેવાબાપુએ પહેલેથી જ ભાખી લીધું હતું અને એટલે જ એમણે ગઈકાલે ધરાને રાજકોટ ન છોડવાની સલાહ આપી હતી? કે પછી આ એક યોગાનુયોગ માત્ર હતો?
સેવાબાપુના ચમત્કારો વિષે ધરાએ એના માતા-પિતા પાસેથી તો ઘણું સાંભળ્યું હતું પણ સેવાબાપુ પ્રત્યેની એની નફરત એને માનવા માટે તૈયાર ન હતી કરતી, પણ આજે તો એને જાત અનુભવ થઇ ગયો. તેમ છતાં હજી પણ ધરાને આ ચમત્કાર હોય એવું નહોતું લાગી રહ્યું.
અચાનક જ ધરાને સૌમિત્ર અને સુભગ યાદ આવ્યા. આમ તો એણે સાંજે સાત વાગ્યાની વોલ્વોમાં અમદાવાદ પરત થવાનું હતું પરંતુ હવે આવતીકાલે કોન્ટ્રેક્ટ સાઈન કરવાનો હોવાથી ધરાએ અમદાવાદ જવાનો પ્લાન એક દિવસ મુલતવી રાખવો પડે એમ હતો. ધરાએ અત્યારે જ પોતે એકલે હાથે કોન્ટ્રેક્ટ મેળવ્યાના ખુશખબર સૌમિત્ર સાથે ફોન પર શેર કરવાનું નક્કી કર્યું, પણ પોતે હવે ચોવીસ કલાક મોડી આવશે એ જાણીને એના વારંવાર રાજકોટ જવા બાબતે અણગમો વ્યક્ત કરી ચૂકેલો સૌમિત્ર શું રીએક્શન આપશે એ વિચારીને એણે પોતાનો સેલફોન ટેબલ પર પાછો મૂકી દીધો.
-: પ્રકરણ છેતાલીસ સમાપ્ત :-
