સૌમિત્ર
સિદ્ધાર્થ છાયા દ્વારા
-: પ્રકરણ ૩૯ : -
અંગ્રેજીમાં ઈમરજન્સી લખેલા બોર્ડની નીચેનો દરવાજો ખુલ્યો એ સાથે જ સૌમિત્ર અને જનકભાઈ દરવાજાથી થોડે દુર મુકેલી બેન્ચ પરથી ઉભા થયા અને ડોક્ટર બદ્રેશીયા તરફ આપોઆપ ચાલવા લાગ્યા. જનકભાઈ કરતાં સૌમિત્ર આગળ ચાલી રહ્યો હતો પણ જેમ જેમ ડોક્ટર બદ્રેશીયા નજીક આવતા ગયા એમ એમ સૌમિત્રને એમનો સપાટ ચહેરો સ્પષ્ટ દેખાઈ રહ્યો હતો અને ડોક્ટર પાસે કોઈ સારા સમાચાર નહીં જ હોય એમ વિચારીને એની ચાલ ધીમી પડી ગઈ. બે થી ત્રણ સેકન્ડ્સમાં જ જનકભાઈ સૌમિત્રથી આગળ થઇ ગયા.
‘તમે પાંચ મિનીટ મોડા પડ્યા મિસ્ટર પંડ્યા. ઈટ વોઝ અ ફટાલ હાર્ટએટેક.’ ડોક્ટર બદ્રેશીયાએ એમનો જમણો હાથ એમની સાવ નજીક આવીને ઉભા રહી ગયેલા જનકભાઈના ખભે મૂક્યો પણ એમની નજર સૌમિત્ર તરફ હતી.
ડોક્ટર પોતે ડેડબોડીને પંદર મીનીટમાં એમ્બ્યુલન્સમાં મુકવાની વ્યવસ્થા કરે છે એમ કહીને જતા રહ્યા અને સૌમિત્ર જનકભાઈને વળગીને રડવા લાગ્યો. જનકભાઈની આંખ કોરી રહી અને એ સૌમિત્રને ભેટ્યા પણ નહીં.
==::==
અંબાબેનને વળાવીને બધા ઘેરે પરત આવી ગયા હતા. આડોશી-પાડોશી અને દૂરના સગા-સંબંધીઓ તો સ્મશાનમાં જ સૌમિત્ર અને જનકભાઈને હાથ જોડીને જતા રહ્યા હતા. ધરાના માતા-પિતા ધરાના મામાને ઘેર જતા રહ્યા એટલે બાકી રહેલાઓમાં સૌમિત્રનું મોસાળ અને એના ફઇ-ફૂવાના કુટુંબ જ હતા. પુરુષો એકપછી એક ઘરમાં આવેલા ચાર બાથરૂમમાં ન્હાવાનું કામ પતાવતા હતા. મુખ્ય રૂમનું ફર્નીચર અન્ય રૂમોમાં અને ઘરના આંગણામાં મૂકી દીધું હોવાથી એ વિશાળ રૂમ આખેઆખો ખાલી હતો. પુરુષો સ્મશાને ગયા બાદ ધરા સૌથી પહેલી નહાઈ અને એણે એ રૂમમાં બે-ત્રણ મોટી મોટી શેતરંજીઓ પાથરી દીધી હતી. સ્મશાનેથી આવીને તરતજ જનકભાઈ આ રૂમના એક ખૂણામાં જઈને બેસી ગયા. સૌમિત્ર એક પછી એક ચારેય બાથરૂમ ચેક કરી આવ્યો પણ એકેય ખાલી ન હોવાથી એને રાહ જોવી પડે એમ હતી એટલે એ ઘરમાં આમતેમ આંટા મારી રહ્યો હતો. જનકભાઈ પર સૌથી પહેલી નજર ધરાની પડી એણે સૌમિત્રને ઈશારો કરીને પોતાના રૂમમાં બોલાવ્યો.
‘શું?’ સૌમિત્રએ રૂમમાં ઘૂસતાં જ ધરાને સ્વાભાવિક સવાલ પૂછ્યો.
‘પપ્પા સવારથી એટલેકે મમ્મી ગયાં ત્યાર પછી રડ્યા જ નથી.’ ધરાએ બને તેટલું ધીરે બોલવાની કોશિશ કરી.
‘તો?’ સૌમિત્રને ધરાના આમ કહેવાનો મતલબ સમજાયો નહીં.
‘તું જાણે છે એમનો સ્વભાવ કેટલો જીદ્દી છે. જો એમણે નક્કી કરી જ લીધું હશે કે એ નહીં રડે તો એ નહીં જ રડે. પણ એનાથી એમની તબિયત પર કોઈ ખરાબ અસર ન પડે એ જોવાની જવાબદારી આપણી છે સોમુ. આપણે એમને રડાવવા જ પડશે. આપણને ખબર નથી અત્યારે એમના મનમાં શું ચાલી રહ્યું છે. બસ જ્યારથી તમે મમ્મીને હોસ્પિટલમાંથી લઇ આવ્યા ત્યારથી એ મૂંગા જ છે. ફોઈબા એમને વળગીને રડ્યા પણ એ કશું જ ન બોલ્યા. એકીટશે જમીન પર જોતા રહ્યા.’ ધરાના અવાજમાં એની જનકભાઈ પ્રત્યેની ચિંતા સ્પષ્ટ દેખાતી હતી.
‘હમમ... સવારે હોસ્પિટલમાં પણ હું એમને વળગીને ખુબ રડ્યો, પણ એ... થેન્ક્સ.’ સૌમિત્રએ ધરા સામે સ્મિત કર્યું.
‘એ મારા પણ પપ્પા જ છે સોમુ.’ ધરાએ સૌમિત્રનો ખભો દબાવ્યો.
સૌમિત્ર એના બેડરૂમમાંથી બહાર આવ્યો અને ધીરે ધીરે જનકભાઈ લીવીંગ રૂમના જે ખૂણે બેઠા હતા ત્યાં પહોંચ્યો.
જનકભાઈ એ અત્યારે એક પગ ઉભો અને બીજો પગ આડો વાળી દીધો હતો. ઉભા વાળેલા પગના ઘૂંટણ પર એમણે પોતાના જમણા હાથને વાળીને એના પર પોતાનો ચહેરો ટેકવી દીધો હતો. એ એકીટશે સામેની દીવાલ તરફ જોઈ રહ્યા હતા. થોડી વાર થાય એટલે એમની નજર જમીન પર ટકી જતી, ખબર નહીં એ સતત શું વિચારી રહ્યા હશે? કદાચ તે દિવસે અંબાબેને કહેલા એ શબ્દો જેમાં એમના ગયા પછી દીકરા-વહુ સાથે રહેવામાં એમને તકલીફ પડશે એવું એ કહેતા હતા એ એમના મનમાં પડઘાઈ રહ્યા હશે. સૌમિત્ર રૂમમાં બેઠેલા રડ્યા ખડ્યા સગાઓને ચીરીને જનકભાઈની એકદમ સામે જઈને પલાંઠી વાળીને બેસી ગયો. ધરા પણ સૌમિત્રનું પગલેપગલું દબાવતી એની પાછળ જ આવી અને એની પાછળ ઉભી રહી. રૂમમાં થોડે દુર બેઠેલા સૌમિત્રના ફઇની નજર આ ગતિવિધિ પર પડી અને એમની નજર સૌમિત્ર શું કરે છે એના પર સ્થિર થઇ ગઈ.
જમીન પર બેસતાંની સાથે જ સૌમિત્ર એ પોતાનો જમણો હાથ જનકભાઈના વાળેલા હાથ પર મુકીને એને દબાવ્યો. અચાનક જ નિંદ્રામાંથી જાગી ગયા હોય એમ જનકભાઈની નજર સૌમિત્ર પર પડી. સૌમિત્રએ સીધેસીધું જનકભાઈની આંખમાં જોયું અને માત્ર બે થી ત્રણ સેકન્ડ બાદ એમની ડાબી આંખમાંથી આંસુની ધાર વહેવાની શરુ થઇ અને પછી તો જમણી આંખે પણ એનો સાથ આપ્યો અને થોડી જ વારમાં જનકભાઈની વર્ષો જૂની માનસિક મજબૂતીનો બંધ તૂટી ગયો. જનકભાઈ બેઠાબેઠા જ સૌમિત્રને વળગી પડ્યા અને ખૂબ રડવા લાગ્યા.
સૌમિત્ર આમતો આખો દિવસ અને સ્મશાને પણ અંબાબેનને અગ્નિદાહ આપતી વખતે ખૂબ રડ્યો હતો, પણ અત્યારે પણ એનાથી એનું રુદન અટક્યું નહીં. આ બાપ-દીકરાનું રુદન જોઇને ત્યાં રહેલા તમામ ખાસકરીને સ્ત્રીઓની આંખ પણ ભીની થઇ આવી. ધરાને એક તરફ જનકભાઈ રડ્યા અને એમનો ભાર એમણે હળવો કરો એ જોઇને રાહત થઇ, પણ એમનું દુઃખ જોઇને એની આંખ પણ ખૂબ ભીની થઇ ગઈ. નાનકડો સુભગ આ દ્રશ્ય જોઇને મુંજાઈ ગયો, કારણકે એને ખબર નહોતી પડી રહી કે આ બધું શું થઇ રહ્યું છે. ધરાએ નીચા નમી અને સુભગના કાનમાં કશુંક કહ્યું.
સુભગ દોડતો દોડતો રસોડામાં ગયો અને થોડીવાર પછી જયારે એ બહાર આવ્યો ત્યારે એના હાથમાં ઠંડા પાણીની બોટલ અને સ્ટીલના બે પ્યાલા હતા. ધરાએ એમાંથી એક પ્યાલો ભરીને સુભગને આપ્યો અને એને જનકભાઈને આપવાનો ઈશારો કર્યો. સુભગ જનકભાઈ પાસે ગયો અને એમની સામે પ્યાલો ધર્યો. જનકભાઈની નજર પડી અને એમણે સુભગને પણ ગળે વળગાડ્યો. પછી ધરાની સામે જોયું અને ભીની આંખે જાણેકે એની માફી માંગતા હોય એમ બે હાથ જોડ્યા.
‘તમે મારા પપ્પા જ છો. પપ્પા અને દીકરી વચ્ચે તો ઘણીવાર અબોલા થાય, આપણા થોડાક લાંબા ચાલ્યા બસ એટલુંજ.’ આટલું કહીને ધરા જનકભાઈ પાસે આવી અને એમના જોડેલા હાથ પર પોતાના હાથ મૂકી દીધા.
==::==
‘સોરી, મારાથી રાજકોટ નહીં અવાય.’ ભૂમિ ડાઈનીંગ ટેબલ પર નાસ્તો કરતાં કરતાં બોલી રહી હતી.
‘ડોન્ટ એક્ટ લાઈક સ્ટુપીડ ભુમ્સ. મારી કંપનીએ ફર્સ્ટ ટાઈમ કોઈ મોટું ફંક્શન રાખ્યું છે અને એમાં સ્પાઉસને આવવું ફરજીયાત છે.’ વરુણ છાપું બાજુમાં મુકતા બોલ્યો.
‘એટલે જો સ્પાઉસને લઇ જવાનું ફરજીયાત ન હોત તો તેં મને પૂછ્યું પણ ન હોત રાઈટ?’ ભૂમિએ સીધેસીધું જ વરુણની આંખોમાં જોઇને કીધું.
‘હા, બીકોઝ તારે હવે એક બાઉન્ડ્રીમાં ભરાઈને જ જીવવું છે એ મેં જોઈ લીધું છે. જો કમ્પલસરી ન હોત અને મેં તને મારી સાથે આવવાની ઓફર કરી હોત તો પણ આઈ એમ શ્યોર કે તે મને આ બધું સંભળાવ્યું જ હોત ભૂમિ. મારી પાસે આ બધું સાંભળવાની તૈયારી કે ટાઈમ બંને નથી. લીસન, યુ આર કમિંગ વિથ મી ધીસ સેટરડે. પીરીયડ.’ વરુણ દૂધમાંથી સીરીયલ ચમચીથી ખાતાં ખાતાં બોલ્યો.
‘મને રજા નહીં મળે.’ ભૂમિએ પણ સીધી જ વાત કરી દીધી.
‘હાફ ડે લઇ લે. ફંક્શન છ વાગ્યે છે આપણે ચાર વાગ્યે અહીંયાથી નીકળીશું તો પણ ચાલશે.’ વરુણ ટસનો મસ ન થયો.
‘અને જાનુ? હું એને બાઈ પાસે કે પડોશીને ત્યાં અજાણ્યા શહેરમાં મૂકીને સાત આઠ કલાક કેવી રીતે જાઉં? આપણને હજી છ મહિના પણ થયા નથી અહીંયા આવે. મને કોઈના પર વિશ્વાસ નથી જો તને કહી દઉં છું.’ ભૂમિએ છેલ્લે જાનકીનું કાર્ડ રમ્યું જે એને અત્યારસુધી વરુણ સાથે કોઇપણ નાનામોટા ફંક્શનમાં ન જવા માટે સચોટ સાબિત થતું હતું.
‘અરે એને આપણે ભેગી લઇ જઈશું.’ વરુણે નેપકીનથી પોતાના હોઠ સાફ કરતા કહ્યું.
‘પછી તારા ફંક્શનમાં બોર થશે તો? મારે તો એને લઈને એ હોટલની ગેલેરીમાં ફરવાનું ને? તું તારા કલીગ્સને છોડીને કે બીઝનેસ ફંક્શન હોવાથી તમારા બીઝનેસ રીલેટીવ્ઝને છોડીને તો દીકરીની સેવા ન જ કરી શકે ને? ઓબવિયસલી.’ ભૂમિએ ટોણો માર્યો.
‘શિવલાલ કાકાના ગ્રેંડ સન અને ગ્રેંડ ડોટર સાથે જાનુને ખુબ ફાવે છે. એ લોકો લાસ્ટ મંથ અહિયાં આવ્યા હતા ત્યારે તેં જ મને કહ્યું હતું કે એમની સાથે જાનુ એટલું બધું રમી કે તે તારું આખા દિવસનું કામ ફટોફટ પતાવી દીધું. આપણે શિવલાલ કાકાને ત્યાં જાનુને મૂકી દઈશું. એ હવે પાંચ વર્ષની થઇ છે, એટલી નાની પણ નથી. ઇટ્સ અ મેટર ઓફ જસ્ટ થ્રી આવર્સ ભૂમિ.’ વરુણે જાનકીને ફંક્શન દરમિયાન ક્યાં રાખવી એનો ઉપાય બતાવી દીધો.
‘અને પછી ત્યાં અચાનક એ મને મીસ કરશે તો?’ ભૂમિએ એક બીજી શક્યતા દર્શાવી.
‘તો મારો સેલ છે જ ને? ચલ, રાજકોટ ગયા પહેલાં તને પણ એક સેલ લઈ દઈશ, તારો નંબર એમને આપી દેજે ને?’ વરુણને ગમે તે રીતે ભૂમિને રાજકોટ લઇ જ જવાની હતી.
‘વાહ! ખરો છે હો તું? ફક્ત બે જ કલાક તારું કામ ચાલી જાય એટલે તું મને પંદર વીસ હજાર રૂપિયાનો મોબાઈલ પણ લઇ દેવા માટે તૈયાર છે.’ ભૂમિ પાસે વરુણને ટોણા મારવાની બહુ ઓછી તક મળતી હતી એટલે આજે એ વરુણને છોડવાની ન હતી.
‘ઈનફ ઓફ ધીસ સ્ટુપીડીટી! લેટ્સ કટ ધ ક્રેપ નાઉ ભૂમિ. હું અહિયાં ટોપ રેન્ક્ડ એમ ડી છું. આઈ એમ પાર્ટ ઓફ ધ મેનેજમેન્ટ. ઓકે? મારી આખી ટોપ મેનેજમેન્ટ ટીમે ભેગા મળીને આ ફંક્શન ઓર્ગનાઈઝ કર્યું છે અને એમાં હસબન્ડ વાઈફ બંને નું સાથે રહેવું ખૂબ જરૂરી છે. બધા જ પોતપોતાની વાઈવ્ઝ સાથે આવવાના છે એટલે તારે પણ આવવાનું છે. તને કોઈ તકલીફ નડતી હોય રાજકોટ આવવામાં તો એના બધા જ સોલ્યુશન્સ નીકળી આવશે, બટ યુ આર કમિંગ એન્ડ ધેટ્સ ફાઈનલ.’ આટલું કહીને વરુણ ડાઈનીંગ ટેબલ પરથી ઉભો થયો અને પોતાની બેગ લઈને ઘરની બહાર નીકળી ગયો.
ભૂમિ વરુણની પીઠ સામે જોતા જોતા પોતાના નસીબ પર ગુસ્સે થવા લાગી. એને આ બધું સૌમિત્રનું દિલ દુભાવવાનો બદલો એને મળી રહ્યો છે એમ એને લાગી રહ્યું હતું. ભૂમિ ભગવાનને ખોટા સમયે ખોટી રીતે પોતાને દોરવણી આપવા બદલ ક્યારેય માફ નહીં કરે એમ સતત વિચારી રહી હતી.
==::==
‘પપ્પા એકલા થઇ જાય સોમુ એમ હું કેવી રીતે? ના ના હું નહીં આવું.’ ધરા સૌમિત્રને જમવાનું પીરસી રહી હતી.
‘ધરા... એક દિવસનો તો સવાલ છે? પપ્પા એકલા રહી શકે એમ છે. અને સુભગ પણ એમની જોડે છે જ ને?’ સૌમિત્ર ધરાનો હાથ પકડીને બોલ્યો.
‘પણ એમની દવાનો ટાઈમ? ત્રણ મહિના પહેલા જ્યારે વાઈનો એટેક થયો ત્યારથી પટેલ અંકલે એમને રેગ્યુલર દવા આપવાની જવાબદારી મને આપી છે.’ ધરા સૌમિત્રની બાજુની ખુરશીમાં બેસતાં બોલી.
‘પપ્પા એક દિવસ એ બધું સાંભળી લેશે. પટેલ અંકલે તો એમ પણ કહ્યું હતું કે દવા રેગ્યુલરલી લેવાશે તો એમને ફરીથી એટેક નહીં આવે.’ સૌમિત્ર જમતાં જમતાં બોલ્યો.
‘પણ મારી તારા લેક્ચરમાં શું જરૂર છે? તું બધે એકલો જ જાય છે ને?’ ધરાએ દલીલ કરી.
‘આ લેક્ચર રાજકોટમાં છે. મમ્મીના ગયે છ મહિના થયા. હું તો બધે ફરતો રહું છું, પણ તું અહીંની અહીં એક જ વાતાવરણમાં રહે છે. તું એક દિવસ મમ્મી-પપ્પાને મળી લે અને થોડી ફ્રેશ થઇ જા, એવી મારી ઈચ્છા છે. અને તારે લેક્ચરમાં આવવાની જરૂર નથી. તું મમ્મી-પપ્પા સાથે ટાઈમ સ્પેન્ડ કરજે.’ સૌમિત્ર એ સ્મીત સાથે કહ્યું.
‘મમ્મી પપ્પા સાથે એક દિવસમાં મારું મન ન ભરાય. નેક્સ્ટ મન્થ સુભગનું ક્રિસમસ વેકેશન છે ને? હું ત્યારે એને લઈને ત્રણ-ચાર દિવસ જઈશ બસ? પ્રોમિસ!’ ધરાએ જવાબ આપ્યો.
‘પ્રોમિસ?’ સૌમિત્રએ પોતાનો ડાબો હાથ ધરાના હાથ પર મુકીને કીધું.
‘હા... પ્રોમિસ.’ ધરાએ પણ સ્મીત સાથે પોતાનું ડોકું હલાવ્યું.
અંદરોઅંદર ધરાને સૌમિત્રનું આમ કહેવું ખુબ ગમી રહ્યું હતું. એ પોતાની જાતને લકી સમજી રહી હતી કે એને સૌમિત્ર જેવો પ્રેમાળ અને પોતાનો અનહદ ખ્યાલ રાખતો જીવનસાથી મળ્યો છે. એણે મનોમન ઈશ્વરનો આભાર માની લીધો.
==::==
રાજકોટના યાજ્ઞિક રોડ પર આવેલી એક પ્રખ્યાત સ્ટાર હોટલના રીજન્ટ બેન્કવેટ હોલની બહાર મુકેલા પીન કૂશન બોર્ડ પર લખેલી માહિતી વાંચીને ભૂમિ પોતાના પગ પર જ સ્થિર થઇ ગઈ.
“Takishimo Life Insurance Pvt Ltd Welcomes You All For ‘Love and Life’ Lecture To Be Delivered By Renowned Writer and Thinker Mr. Saumitra Pandya.”
વરુણ તો ભૂમિ એની સાથે હોટલના બેન્કવેટ હોલ સુધી આવી ગઈ હોવાથી હવે એ ક્યાંય નહીં જાય એની ખાતરી થઇ ગઈ હોય એમ એને હોલના દરવાજે જ મૂકીને પોતે હોલમાં પોતાના ક્લીગ્ઝને શોધવા અંદર દાખલ થઇ ગયો. ભૂમિ બોર્ડ તરફ સતત જોઈ રહી હતી અને અચાનક જ એને જે આઘાત એને લાગ્યો હતો એમાંથી બહાર આવવાની કોશિશ કરી રહી હતી.
આજે તો એનો અને સૌમિત્રનો સામનો થશે જ અને અન્ય કોઈ ઉપાય ન હોવાનું સ્પષ્ટ થઇ જતા ભૂમિ ધીમે ધીમે હોલમાં દાખલ થઇ. અહીં બરોબર સામે એક સ્ટેજ બનાવ્યું હતું જેમાં ઇન્શ્યોરન્સ કંપનીએ પોતાનું મસમોટું બેનર લગાવ્યું હતું. આ બેનરમાં પણ એ જ વાક્ય અતિશય મોટા અક્ષરોમાં લખવામાં આવ્યું હતું જે ભૂમિએ હોલની બહાર પીન કૂશન બોર્ડ પર વાંચ્યુ હતું. ઝગમગ થઇ રહેલા આ બોર્ડ સામે ભૂમિ સતત જોઈ રહી હતી અને ધીમેધીમે ચાલતાં ચાલતાં એ હોલની મધ્યમાં આવીને ઉભી રહી ગઈ હતી.
‘આપણું ટેબલ ત્રણ નંબરનું છે.’ આખા હોલમાં વ્યવસ્થિત રીતે ગોઠવાયેલા ગોળાકાર ટેબલોમાંથી પહેલી હરોળમાં મુકવામાં આવેલા એક ટેબલ પર ઈશારો કરીને વરુણે ભૂમિના કાનમાં કીધું.
‘તેં સ્પીકરનું નામ વાંચ્યું?’ ભૂમિએ આંખો દ્વારા બેનર તરફ ઈશારો કરીને વરુણને કહ્યું.
‘હા, સોરી તને કહેવાનું જ ભૂલી ગયો કે મિસ્ટર પંડ્યા લેક્ચર ડીલીવર કરવાના છે.’ વરુણે હસીને કહ્યું.
‘તારે મને કહેવું જોઈતું હતું ને?’ ભૂમિ આમ બોલી તો ખરી પણ એને ખબર તો હતી જ કે વરુણને એનાથી કોઈજ ફરક પડવાનો ન હતો.
‘કહી દેત તો પણ શું થાત? તારે આવવાનું તો હતું જ ને? રીમેમ્બર? ટેન યર્સ બેક વી ઇન્વાઇટેડ મિસ્ટર પંડ્યા એટ જમશેદપુર બટ હી કુડન્ટ એટલે જ આજે દસ વર્ષ પછી મારા ફેવરીટ રાઈટરને મળવાના ઉત્સાહમાં હું તને કહેવાનું ભૂલી ગયો સ્વીટ હાર્ટ. સોરી!’ વરુણના ચહેરા પર સૌમિત્રને, એના પસંદીદા લેખકને મળવાનો એટલો આનંદ અને ઉત્સાહ હતો કે એ ઉત્સાહમાં અને આનંદમાં એણે ભૂમિને પણ સ્વીટ હાર્ટ કહીને બોલાવી દીધી જે એ છેલ્લે ક્યારે બોલ્યો હતો એની એને કે ભૂમિ બંનેને ખબર ન હતી.
‘એટલીસ્ટ હું મેન્ટલી રેડી થઇને તો આવત? સૌમિત્ર સાથેની મુલાકાત તો હું તારી જીદ સામે ટાળી ન જ શકત એની મને ખબર છે, પણ સૌમિત્ર જ્યારે મને મળશે ત્યારે એની સાથે હું કેવી રીતે વર્તીશ કે એ મને કશું કહેશે તો હું એને શું જવાબ આપીશ એટલી તૈયારી તો હું કરીને આવત ને?’ સ્વગત બોલતાં બોલતાં ભૂમિ ત્રણ નંબરના ટેબલ પર બેસી ગઈ જ્યાં બીજી ખુરશીઓ ખાલી હતી.
‘તું બેસ, મિસ્ટર પંડ્યા અહીં આવવા માટે એમના ઇન લોઝના ઘેરથી નીકળી ગયા છે. મારે અને મિસ્ટર બુચે એમનું મેઈન ગેઇટ પર સ્વાગત કરવાનું છે. આઈ વિલ બી બેક સૂન.’ ભૂમિને ટેબલ પર બેસાડીને વરુણે સ્મિત કર્યું અને હોલની બહાર નીકળી ગયો.
ભૂમિ સુનમુન થઈને સ્ટેજ પરના બેનર પર સૌમિત્રનું નામ તરફ એકીટશે જોઈ રહી હતી.
==::==
‘વેલકમ, મિસ્ટર પંડ્યા... એટ લાસ્ટ દસ વર્ષે આપણે મળ્યા ખરા!’ પાછલી સીટમાંથી સૌમિત્રના ઉતરતાં જ વરુણે એને ગુલદસ્તો આપતાં કહ્યું.
‘ગોડ ઈઝ ગ્રેટ! તમે જમશેદપુરની બદલે રાજકોટમાં મળી જશો એની તો મને કલ્પના પણ નહતી.’ વરુણ પાસેથી ગુલદસ્તો સ્વીકારતાં સૌમિત્ર બોલ્યો કારણકે એના મગજમાં પણ અચાનક વિચાર આવ્યો કે વરુણ અહીં છે એટલે સ્પાઉસ સાથેનું ફંક્શન હોવાથી ભૂમિ પણ એની સાથે જ હશે.
‘યસ હી ઈઝ, પણ આપણે મિસ્ટર બુચને પણ થેન્ક્સ કહેવા જોઈએ કે એમણે જ દસ વર્ષ પછી આપણી મુલાકાત પોસીબલ બનાવી છે. ખાસ કરીને એક ફેનને એના આઇડોલ સાથે મેળવવા માટે મારે એમને પર્સનલી થેન્ક્સ કહેવાના બાકી જ છે.’ વરુણના શબ્દે શબ્દમાં સૌમિત્ર પ્રત્યે અહોભાવ દેખાઈ રહ્યો હતો.
‘તમારા માટે એ મિસ્ટર બુચ હશે. મારા માટે તો એ ઇન્શ્યોરન્સ અડવાઈઝર કરતા એક ફ્રેન્ડ વધારે છે એટલે મારા માટે તો એ શાંતનુ જ છે, ફક્ત શાંતનુ. પણ શાંતનુ છે ક્યાં?’ આમ કહીને સૌમિત્ર શાંતનુને આસપાસ શોધવા લાગ્યો.
-: પ્રકરણ ઓગણચાલીસ સમાપ્ત :-
