Soniya Thakkar
8141439103
soniyathakkar.90@gmail.com
પપ્પાને પત્ર… - સોનિયા કિરીટકુમાર ઠક્કર
મારા વ્હાલા પપ્પા,
તમને યાદ છે ? ગણિતમાં તમારા કેટલા સારા માર્ક્સ આવેલા અને એ વિષયના નામ માત્રથી હું કેટલી ડરી જતી હતી ! ત્યારે તમે મને એ આંકડાઓના આટાપાટામાંથી ખૂબ સરળતાથી બહાર લાવતા અને બધી જ સ્પર્ધાત્મક પરીક્ષાઓમાં તમે ખુશ થઈ જાવ એવા માર્ક્સ હું લઈને આવતી. પપ્પા, આજે જીવનની પરીક્ષામાં હું બેઠી છું અને આમાંથી બહાર નીકળવાનો કોઈ જ રસ્તો મને દેખાતો નથી. તમે તો અમને બધાને છોડીને દૂર અનંતની યાત્રાએ ઉપડી ગયા છો, પણ આજે મને આ સવાલોની આંટીઘૂંટીમાં તમારી ઘણી યાદ આવે છે અને આ પત્ર લખું છું, આશા રાખું છું કે મને તમે આ અંધકારમાંથી બહાર કાઢશો પપ્પા…
તમે મને હંમેશાં ‘બેટા’ કહીને બોલાવતા હતા. તમારા ગયા પછી બધા જ મને બેટા કહીને બોલાવે છે. જેમની નજરમાં પહેલાં મારું કોઈ મૂલ્ય નહોતું તેઓ હવે આ રીતે પ્રેમથી સંબોધે છે. પણ પપ્પા કોઈ પણ સંબોધનમાં તમારો જે સ્નેહનો સૂર હતો તે મને કેમ સંભળાતો નથી ?
એક વાર નવું આવેલું કમ્પ્યૂટર મારા હાથે બગડી ગયેલું ત્યારે હું કેટલી ડરી ગઈ હતી અને તમને કંઈ કહી શકી નહોતી. ત્યારે તમે મને એટલું જ કહેલું કે, ‘બેટા, ભૂલ તો થાય. પણ કોઈ દિવસ છુપાવાનું નહીં. બિન્દાસ કહી દેવાનું.’ એ દિવસ પછી હું નિર્ભય થઈ ગયેલી. પણ પપ્પા હવે ક્યારેક મારાથી ભૂલ થશે તો હું કોને કહીશ ? પહેલાં તો હું તરત દોડતી તમારી પાસે આવતી, હવે આ પગને કઈ દિશામાં લઈ જઈશ ?
તમે મને એક મંત્ર આપ્યો હતો, ‘વહેંચીને ખાવાનું.’ એક નાની ચોકલેટ હોય કે ભરપેટ ભોજન પણ ઘરમાં બધા જ સભ્યોમાં સરખા ભાગે વહેંચવાની શિખામણ તમે મને આપી હતી. ખુશી અને દુઃખ પણ આપણે શેર કરતા હતા. પણ પપ્પા હવે આ ઊભું થયેલું દુઃખ મારી આંખોમાં આંસુ લાવે છે. આ આંસુઓના સમંદરને હું આપણા પરિવારમાં કઈ રીતે વહેંચું ? સુખના તો ભાગ પાડી લઈશ પણ દુઃખને કઈ કરવતથી કાપીને હું બધાને આપું ?
આજે આ દુનિયાની અનેક કીકીઓમાં મને મારા પ્રત્યે દયાભાવ દેખાય છે. પાંચ માણસોની વચ્ચે આપણો પરિવાર મારા કારણે માથું ઊંચું રાખી શકતો હતો અને તમે આપેલા સંસ્કારો અને શિક્ષણ દુનિયામાં મને ગૌરવથી જીવાડવા પૂરતા છે. પણ પપ્પા આ દુનિયાની આંખોમાં મારા માટેની પેલી દયાને હું કેવી રીતે દૂર કરું ? મને સ્વમાનનો પાઠ તમે જ શીખવાડ્યો હતો, હવે એમની એ કરુણા મારા માટે અસહ્ય છે, કંઈક માર્ગ કાઢો…
તમે આ અનેક વિરોધોની વચ્ચે મને ભણાવી-ગણાવી છે, ને મારા પગ પર ઊભી કરી છે. આખી દુનિયા ‘દીકરી બચાવો, દીકરી ભણાવો’ના બણગા ફૂંકતી હતી તે પહેલાં જ મને પગભર કરવાનું સ્વપ્ન તમે સેવેલું. આજે હું ટટ્ટાર ઊભી છું ત્યારે જ તમે તમારા સ્નેહની શીળી છાયા મારા પરથી હટાવી લીધી ને ! આ ધોમધખતા તાપમાં મને સાંત્વનાની શાતા હવે કોણ આપશે ? મારી ભાંગેલી કરોડરજ્જુને કોણ પાછી ઊભી કરશે ?
કહેવાય છે કે એક બાપ માટે દીકરીના કન્યાદાનનું પુણ્ય ઘણું મોટું હોય છે. મને આજે અફસોસ થાય છે કે એ પુણ્ય હું તમને ન આપી શકી. અગ્નિની સાક્ષીએ તમારે મને એક સ્નેહીના હાથમાં સોંપી જવબદારીમાંથી મુક્ત થવાનું હતું તેના બદલે મેં મારા હાથે તમને અગ્નિના હવાલે કરી દીધા. પપ્પા, તમારી ચિતા તો ઠરી ગઈ પણ મારા હૃદયમાં લાગેલી એ ચિંતાની આગ ખબર નહીં ક્યારે ઓલવાશે ? મને તમારે હસતા હસતા વિદાય આપવાની હતી આ તો તેનાથી ઊંધું થયું. અમે તમને રડતા રડતા જવા દીધા. છેલ્લી વાર આવજો પણ ન કહી શકાયું પપ્પા !!! બોલો, આ બધી વેદના ક્યારે શાંત થશે ?
પપ્પા, બધા મને કહે છે કે ‘તારા પપ્પા તો હવે પિતૃ થઈ ગયા, દેવ થઈ ગયા. તમને ખૂબ આશીર્વાદ આપશો, ને તમે ખૂબ સુખી થશો.’ હું પહેલાં પણ સુખી જ હતી, હા તમારા ગયા પછી સુખ શબ્દ દૂર દૂર સુધી ક્યાંય દેખાતો નથી. મને સ્વર્ગમાંથી બેઠા બેઠા તમારા આશીર્વાદ કરતા ઘરમાં બેસી તમારી એ સૂચનાઓ અને સ્નેહની વધારે જરૂર છે. બોલો, તમે પણ આવું જ વિચારો છો ને ?
તમને યાદ છે ને તમે મને કેટલી બધી સમજાવતાં હતાં. ‘તારો સ્વભાવ સુધાર, વડીલો જોડે આમ વાત ન કર, આવું ન બોલાય.’ પપ્પા, દિલ પર હાથ મૂકીને કહું છું. આજે હું બરાબર એવી જ થઈ ગઈ છું જેવી તમે ઈચ્છતાં હતાં. તમારી કાલ્પનિક દીકરી આજે વાસ્તવિક બની ગઈ છે. તમે કહેતા હતા હું એવું જ કરું છું. કોઈને પણ એક ફરિયાદ કરવાનો મોકો આપતી નથી. હું બરાબર કરું છું ને પપ્પા ?
હવે આખા ઘરની જવાબદારી મારા ઉપર આવી છે એમ બધા જ મને કહે છે. પણ ચારેબાજુ મને સતત તમારો જ આભાસ થાય છે. ઘરના એકેએક ખૂણામાં, કણકણમાં તમે જ દેખાવ છો. ખબર નહીં ક્યાંથી ચારેબાજુ દોડવાની શક્તિ આવી ગઈ છે ? પહેલાં તો ઘરની બહાર જવાના વિચાર માત્રથી કંટાળો આવતો હતો અને હવે દરેક કામ સામે ચાલીને કરું છું. મને સમજાવશો આ સભાનતાનું બીજ ક્યાંથી રોપાયું મારામાં ?
તમે દવાખાનામાં હતા ને ઘરે બીમાર હતા ત્યારે સતત દોડાદોડી થતી હતી. આ બધું જોઈ તમે મને ક્યારેક પૂછી બેસતા, ‘થાકી ગયો મારો દીકરો ?’ સાચું કહું પપ્પા તમારા આ એક સવાલથી જ બધો થાક ક્યાંક ગાયબ થઈ જતો. આજે તો સવારની રાત ક્યાં પડે છે ને એ જ સમજાતું નથી. એટલો બધો થાક ચડ્યો છે ને પણ કોઈ આવો મીઠો સવાલ પૂછવાવાળું મારી પાસે નથી. આ મારો થાક ક્યારે ઊતરશે પપ્પા ? ફરી એક વાર આ સવાલ પૂછોને પપ્પા…
રોજ અડધી રાત્રે ઘરમાં બધાની આંખો એકસાથે ખૂલી જાય છે. બધી જ નજરો એકસામટી તમને શોધતી હોય છે. એ કાળમુખો સમય તમને લઈ ગયો છો ને ત્યારથી દરરોજ એ સમયે અમે બધા પડખાં ઘસતા હોઈએ છીએ. પણ હવે અમને શાંત કરી સૂવડાવનાર તમે અમારી સાથે નથી. ક્યારે જશે આ અજંપો પપ્પા ?
નદીમાં તો પૂનમે ભરતી આવતી હોય છે, તમારી વિદાય પછી અમારા બધાની આંખોમાં રોજ જ પૂનમની ભરતી આવતી હોય છે. ‘સ્ટ્રોંગ ગર્લ’નું નામ પામેલી હું આ પૂરને રોકવા કેમ અસમર્થ છું પપ્પા ? એવો કંઈ બંધ ખરો કે જે આ પાણીને વહેતું અટકાવી શકે ?
માણસને કેમ ઓળખવો એ તમે મને શીખવાડ્યું હતું. હવે જ્યારે એક એવો સમય આવ્યો છે કે મારે સાચા માણસની પરખ કરવાની છે ત્યારે જ મારા માર્ગદર્શક એવા તમે મને એકલી મૂકીને જતા રહ્યા છો. હું આ અસંખ્ય ભીડમાં સત્યને કઈ રીતે ઓળખી શકીશ ?
મને દરરોજ જ એક સવાલ થાય છે… મારી સેવા, પુણ્ય, નસીબ, સ્નેહ ક્યાં ઓછા પડ્યા તે તમે અમારાથી રિસાઈને દૂર ચાલ્યા ગયા ? પેલા ઈશ્વરના ઘરે એવી તો શું ખોટ પડી ગઈ કે મારા ઘરના દીપકનો અજવાશ લઈને પોતાના વૈકુંઠને દીપાવવા તમને એમની પાસે બોલાવી લીધા ? પપ્પા, તમે ભગવાનને મારો આ સવાલ પૂછજો હં…
પપ્પા તમને મારી એક ખાસિયત તો ખબર છે ને… હું જ્યારે ખૂબ જ ખુશ હોઉં ને ત્યારે ગમે તે વ્યક્તિનું નામ પાંચ-છ વાર બોલ્યા કરું. તમને હું ઘણી વાર ‘પપ્પા, પપ્પા, પપ્પા’ સતત કહ્યા કરતી. દર વખતે તમે મને થાક્યા વગર ‘હા, દીકા’નો પ્રત્યુત્તર આપતા. પણ પપ્પા હવે તો હું તમને દિવસમાં અનેક વાર બોલાવું છું, પણ આશ્ચર્ય તો જુઓ એક પણ વાર સામો જવાબ આવતો જ નથી ! તમે તો હવે સતત મારી સાથે જ છો ને, તો પછી મને ઉત્તર કેમ નથી આપતા ?
તમારા ગયા પછી તો મુસીબતોને ખુલ્લું આમંત્રણ મળ્યું છે. એક નવો દિવસ નવી વાત કે સમસ્યા લઈને આવે છે. ચારેબાજુ મને અંધકાર જ દેખાય છે. પહેલાં તો તમે મારો હાથ પકડી મને આ બધાથી છુટકારો અપાવતા હતા, હવે મારી ઢાલ જ મારી પાસે નથી તો હું કરું શું ?
બસ પપ્પા, એક-બેના વિચાર કરતા હતી અને આ તો સવાલોનો સંગ્રહ થઈ ગયો. એક છેલ્લી વાત કરવી છે… તમે મારા ભરોસે આખા પરિવારને આ ધરતી પર મૂકીને આકાશીસફરે નીકળ્યા છો, પણ કોઈ શંકા ન સેવતા. હું જ્યાં સુધી છું ત્યાં સુધી તમારી ઈચ્છાને અને સપનાને એક ઊની આંચ પણ નહીં આવે. તમારો મારા પરનો વિશ્વાસ ક્યારેય ખંડિત નહીં થાય. બસ, મને એક શક્તિ આપજો, હૂંફ આપજો અને મારી આ પ્રશ્નાવલીનો એક ઉત્તર ચોક્કસ આપજો. તમારા આ દીકાની આંખો તમારા જવાબો માટે શબરી બની બેઠી છે.
તમારી ખૂબ જ યાદ આવે છે પપ્પા… વી આર લવ યુ…
લિ.
માત્ર ને માત્ર તમારી
વ્હાલી દીકરી
નામ : સોનિયાબેન કિરીટકુમાર ઠક્કર
સરનામું : ૧૧૩૦, ગાયત્રી નગર, ગુ.હા.બોર્ડ, ભરૂચ – ૩૯૨ ૦૦૧
મો.: ૮૧૪૧૪ ૩૯૧૦૩
E-Mail id: soniyathakkar.90@gmail.com
