સૌમિત્ર
સિદ્ધાર્થ છાયા દ્વારા
-: પ્રકરણ ૬ : -
“એકબાજુ મિત્ર બોલે છે અને પછી તારું-મારું કહે છે? ચલ બેસી જા એટલે આપણે ભાગીયે, લોર્ડ કર્ઝનનો કર્ફ્યું લાગશે તો નહીં ભાગવા દે.”
“પાગલ છે તું સાવ...” ભૂમિએ સૌમિત્રના માથે ટપલી મારી અને પાછળની સીટ પર બેસી ગઈ.
“તારા જેટલો નથી ઓકે?” સૌમિત્રએ સ્કુટર પર બેઠાબેઠા જ કિક મારી અને એને હંકારી મુક્યું.
“એ તો તું થઇ પણ નહીં શકે.” પાછળ બેઠેલી ભૂમિએ હસતાંહસતાં કહ્યું.
નવરંગપુરામાં આવેલી સૌમિત્રની સોસાયટીથી સૌમિત્ર ભૂમિને લઈને સીજી રોડ થઈને પંચવટી ચાર રસ્તા ગયો અને ત્યાંથી લો ગાર્ડનની ખાઉં ગલીમાંથી નીકળી, મીઠાખળી ગામમાંથી થઈને નહેરુ બ્રિજ ચડ્યો અને જેવો વિક્ટોરિયા ગાર્ડન પહોંચ્યો કે તરતજ એણે સ્કુટર એક સાઈડ લઇ લીધું. ઘેરથી અહીં સુધી ટ્રાફિક ખુબ ઓછો હતો. સામાન્યરીતે સવારના અગિયાર – સાડા અગિયાર વાગે આ તમામ વિસ્તારો ટ્રાફિકથી ભરેલા હોય પરંતુ ગઈકાલની ઘટનાને લીધે આજે કદાચ અમંગળ બનશે એવી શહેરીજનોને બીક હતી એટલેજ કદાચ બધા ઘરમાં પુરાઈ રહ્યા હતા અને ગણતરીના જ વાહનો રસ્તા પર મોજુદ હતા.
સૌમિત્ર પણ જો રસ્તામાં તકલીફ આવે એની તૈયારી કરી રહ્યો હતો. તેણે સ્કુટર સાઈડમાં લઈને પહેલાતો એનો કોક રિઝર્વમાં કરી દીધો એટલે જો રસ્તામાં કોઈ એવી પરિસ્થિતિ આવે કે સ્કુટર રોકી શકાય એમ ન હોય તો વાંધો ન આવે.
“ભૂમિ, પ્લીઝ કાઈ બીજું ન સમજતી પણ હવે તારે મને ફીટ પકડીને બેસવું પડશે. આપણે ખમાસા તરફ વળીએ એટલે થોડીક તકલીફવાળો વિસ્તાર આવશે. તને ખ્યાલ તો આવી ગયો હશે કે હું શું કહેવા માંગું છું.” સૌમિત્રએ પાછળ વળીને ભૂમિને કીધું.
“હા, હું સમજી ગઈ મિત્ર, અને તે ન કીધું હોત તોપણ હું એમજ કરત. મને તારી કોઈજ વાતનું ખોટું ન લાગે. ચલ હવે જઈએ?” ભૂમિના અવાજમાં ચિંતા અને ઘેર પહોંચવાની ઉતાવળ હતી તે સ્પષ્ટ દેખાઈ આવતી હતી.
સૌમિત્રએ સ્કુટરને કિક મારી અને નહેરુ બ્રિજથી લાલદરવાજા બસ સ્ટેન્ડ થઈને ખમાસા તરફ મારી મુક્યું. ખમાસા ચાર રસ્તા સુધી વગર જાહેર કરેલો કર્ફ્યું હોય એવું લાગતું હતું. સૌમિત્રને હાંશ થાય એ પહેલાંજ તેણે સહેજ દુર રસ્તા પર જ કશુંક બળતું હોય એવું દેખાયું અને આસપાસ કેટલાક લોકો પણ જમા થયા હોય એવું તેને લાગ્યું.
“ભૂમિ, કચકચાવીને મને પકડી લે, આગળ થોડીક તકલીફ જેવું લાગે છે, હું સ્કૂટરની સ્પીડ વધારું છું.” સૌમિત્રએ ભૂમિને આગાહ કરી.
“ઓકે” ભૂમિ માત્ર આટલુંજ બોલી અને સૌમિત્રને કમરથી વળગી અને કસોકસ પકડી લીધો.
સૌમિત્રએ સ્કુટર ચોથા ગિયરમાં પાડીને સ્પીડ વધારી દીધી. સ્પીડ વધુ હોવાથી સ્કુટર બહુ જલ્દીથી પેલા સ્થળ સુધી પહોંચી ગયું. સૌમિત્ર અને ભૂમિએ જોયું કે કોઈકે ટાયર બાળ્યું હતું અને લોકો લાકડીઓ લઈને તેની આસપાસ ઉભા હતા. સૌમિત્રએ ભૂમિને એ તરફ ધ્યાન ન આપવાનું કીધું અને ગણતરીની સેકન્ડ્સમાં જ એલોકો આસ્ટોડિયા દરવાજા પાસે પહોંચી ગયા અને બંનેને હાંશ થઇ.
પણ એમનો હાશકારો બહુ લાંબો સમય ટક્યો નહીં. થોડેજ દુર ફરીથી તેમણે કશુંક બળતું જોયું અને આ વખતે આ આગ પણ મોટી હતી અને તેની આસપાસ લોકો પણ ઘણા હતા. પોલીસનું તો નામોનિશાન નહોતું. ભૂમિ સૌમિત્રને વળગેલી જ હતી પણ તેને ખ્યાલ આવી જતા તેને પોતાની પકડ વધુ મજબુત કરી. જેવા પેલા ટોળા પાસે સૌમિત્રનું સ્કુટર રોકાયું કે બે-ત્રણ જણાએ એમને રોક્યા.
“હિન્દુ કે મુસલમાન?” ટોળાનો લીડર જેવો લાગતો એક ઉંચો પહોળો લગભગ ત્રીસેક વર્ષના વ્યક્તિએ સૌમિત્રના સ્કુટરને પકડીને એક જ સવાલ કર્યો. સૌમિત્રએ બ્રેક પર બરોબર પગ મુક્યો હતો અને એક્સેલેટર સતત વધારે રાખતો હતો.
“મિત્ર” સૌમિત્રએ પેલાની આંખોમાં આંખ નાખીને આત્મવિશ્વાસથી જવાબ આપ્યો.
“એટલે?” કદાચ એ વ્યક્તિને આવા જવાબની આશા નહોતી.
“જુવો હું આનો ફ્રેન્ડ છું અને એને એના ઘેરે મુકવા જાઉં છું. મારી ફ્રેન્ડ માંદી છે અને ખુબ તકલીફમાં છે એટલે અત્યારે હું ખાલી એનો મિત્ર જ છું અને મને હિન્દુ કે મુસલમાન બનવાનો ટાઈમ નથી.” પેલો હજી કશું સમજે એ પહેલાજ સૌમિત્રએ સ્કુટર પર પેલાની પકડ ઢીલી પડેલી જોઇને સ્કુટર જોરથી મારી મુક્યું અને થોડીજ સેકન્ડોમાં ત્યાંથી દુર જતા રહ્યા. પેલા લોકો બુમો પાડતા રહ્યા. રાયપુર ચાર રસ્તા પછી કાંકરિયાનો વિસ્તાર સેઈફ હતો એટલે સૌમિત્ર અને ભૂમિ બંનેને શાંતિ થઇ.
કૃષ્ણબાગ આવતાજ ભૂમિ સૌમિત્રને પોતાના ઘરનો રસ્તો ગાઈડ કરાવવા લાગી અને મણિનગર ચાર રસ્તે આવતાજ એક સોસાયટીમાં આવેલા એક વિશાળ બંગલા પાસે ભૂમિએ સૌમિત્રને રોકાવાનું કીધું.
“ચલ અંદર, થોડો ફ્રેશ થઈને જા. મમ્મીને પણ ગમશે.” સ્કુટર પરથી ઉતરતાજ ભૂમિ બોલી.
“ના ભૂમિ, જેમજેમ ટાઈમ વધે છે એમ તકલીફ પણ વધશે. પેલા લોકોએ જે પ્રકારનો સવાલ આપણને કર્યો એનાથી લાગે છે કે એલોકો કશુંક ખુબ મોટું કરવાના છે આજે... પ્લીઝ, મને ઘેરે જવાદે. મારી મમ્મી ચિંતા કરતી હશે.” સૌમિત્રએ પોતાની મજબુરી જણાવી.
“ઠીક છે, આજે તને નહીં રોકું. પણ ઘરે પહોંચીને પહેલો ફોન મને કરજે અને જ્યારે બધું સરખું થઇ જાય પછી તું ચોક્કસ ઘરે આવે છે, ઓકે?” ભૂમિએ સૌમિત્રને હુકમના સ્વરમાં કહ્યું.
“પાક્કું, આવજે.” આટલું કહીને સૌમિત્રએ સ્કુટર વાળી દીધું અને ફરીથી ઘર તરફ ચાલી નીકળ્યો. ભૂમિ સૌમિત્ર જ્યાંસુધી દેખાયો ત્યાંસુધી તેને હાથ હલાવીને આવજો કરતી રહી.
==::==
ભૂમિના જ ઘરથી થોડે દૂર આવેલા એક પેટ્રોલપંપમાંથી સૌમિત્રએ સ્કુટરની ટાંકી ફૂલ કરવી દીધી. વ્રજેશની પૈસા ભેગા કરવાની અને બચત કરવાની સલાહ આજે એને બરોબર કામમાં આવી હતી અને માત્ર નેવું રૂપિયામાં આજે એની ટાંકી ફૂલ થઇ ગઈ હતી. વળતી વખતે સૌમિત્રએ નક્કી કર્યું કે એ જ રસ્તે નથી જવું કારણકે રાયપુર ચાર રસ્તા નજીક મળેલું પેલું ટોળું તેને કદાચ ઓળખી જાય. એટલે આ વખતે એણે જસોદા નગર ચાર રસ્તેથી સરખેજનો હાઈવે પકડ્યો અને સરખેજ સુધી કોઈજ વાંધો નહીં આવે એવું વિચારીને સહેજ લાંબા એવા રસ્તે ઘર તરફ નીકળી પડ્યો. સૌમિત્રનું માનવું સાચું પડ્યું અને સરખેજ ચાર રસ્તા પર પોલીસની ફોજ જોઇને તેને હાંશ થઇ. આ પોલીસવાળાઓને ચીરીને સૌમિત્ર પાલડી તરફ વળ્યો અને મહાલક્ષ્મી ચાર રસ્તેથી સીજી રોડ તરફ જઈને આરામથી ઘેરે પહોંચી ગયો.
==::==
ઘરના આંગણામાં પહોચ્યો ત્યારે સૌમિત્રને યાદ આવ્યું કે એ જનકભાઈનું ન માનીને ભૂમિને એમનું સ્કુટર લઈને ગયો હતો. સ્કુટરની ઘોડી ચડાવતા ચડાવતા એ વિચારવા લાગ્યો કે હવે તે જનકભાઈનો સામનો કેવીરીતે કરશે. પણ ભૂમિને સહી સલામત ઘરે પહોંચાડવાની તેના મનમાં અચાનક જ આવી ચડેલી જીદે તેનામાં ભરપૂર આત્મવિશ્વાસ ઉભો કરી લીધો હતો. સૌમિત્રએ આજે એક વાત નક્કી કરી લીધી હતી કે તે હવે જનકભાઈથી દબાઈને નહીં રહે, એટલે “પડશે એવા દેવાશે” એમ વિચારીને સૌમિત્ર ઘરના ઓટલાના પગથીયા ચડવા લાગ્યો.
ઘણીવાર આપણે ધારીએ છીએ એનાથી વિરુદ્ધ થવા લાગતું હોય છે. સૌમિત્રએ ધાર્યું હતું કે પોતે દેખાડેલી હિંમતને લીધે જનકભાઈ એને ખુબ વઢશે અને એણે એટલે સુધી વિચારી લીધું કે કદાચ એને ઘરમાંથી બહાર પણ કાઢી મુકે. પણ સૌમિત્રને અંબાબેન પણ યાદ આવ્યા અને વિચાર્યું કે ગમેતે થાય પણ મમ્મી એને જરૂર બચાવી લેશે. પરંતુ એવું કશુંજ બન્યું નહીં. સૌમિત્ર જ્યારે ઘરમાં ઘુસ્યો ત્યારે તેને જોતાંજ કોઈ મેગેઝીન વાંચી રહેલા જનકભાઈ એને જોઇને થોડા ગુસ્સાવાળા ચહેરે કશુંજ બોલ્યા વગર સીધાજ ઉપરના માળે એમના રૂમમાં જતા રહ્યા અને અંબાબેને કાયમની જેમ સૌમિત્રને હસીને આવકાર આપ્યો અને એને પાણી ધર્યું.
“કશું બોલ્યા’તા?” સૌમિત્રએ આંખના ઈશારે ઉપરના રૂમ તરફ ઈશારો કરીને અને જનકભાઈનું નામ લીધા વગર અંબાબેનને પૂછ્યું.
“શું બોલે? બસ મનમાં ને મનમાં થોડીવાર ધુંધવાયા, ફળિયામાં એક-બે આંટા માર્યા. કલાક થયો એટલે દરવાજાની બહાર બે વાર જોઈ આવ્યા કે તું આવે છે કે નહીં? એમ તો તને ખુબ પ્રેમ કરે છે એ બસ તારા ઉપરથી એમની પકડ એમને ઢીલી નહોતી કરવી.” સૌમિત્ર પાસેથી સ્ટિલનો ગ્લાસ પાછો લેતા અંબાબેન બોલ્યા.
“હાશ!” સૌમિત્રના મોઢા પર આજે પહેલીવાર સ્મીત આવી ગયું.
“પણ તે સારું કર્યું બેટા, થોડી હિંમતની તો જરૂર હતીજ. ક્યાંસુધી તું એમનાથી દબાયેલો રહેત? મને ખબર છે કે તું ક્યારેય અમને શરમ આવે એવું પગલું નહીં ભરે, તો તને થોડી છૂટછાટ મળે તો વાંધો શું છે? છોકરા જુવાન થાય એટલે એમને રમતા મૂકી દેવા જોઈએ, પણ એમને કોણ સમજાવે?” અંબાબેન રસોડા તરફ જતાજતા બોલવા લાગ્યા.
સૌમિત્રએ ભૂમિને ફોન કરીને પોતે સુખરૂપ ઘરે પહોંચી ગયો છે તેના ખબર આપી દીધા.
==::==
સૌમિત્ર ભૂમિને ટેન્શનવાળા વાતાવરણમાં ઘેરે સહીસલામત મૂકી આવ્યો તેના અમુક કલાકોમાં જ સૌમિત્રને જેનો ડર હતો એમ જ શહેરમાં કોમી રમખાણો ફાટી નિકળ્યા. સૌમિત્રના વિસ્તારમાં પણ થોડીઘણી હિંસા થતા લગભગ દસેક દિવસ કર્ફ્યું રહ્યો. ત્યારબાદ પરિસ્થિતિ થાળે પડતા એ કોલેજ જવા લાગ્યો. વ્રજેશ અને હિતુદાનને પણ ગાંધીનગરથી કોલેજ આવતા કોઈ ખાસ તકલીફ નહોતી એટલે એ બંને પણ કોલેજ આવતા. ભૂમિને જો કે તકલીફવાળા વિસ્તારોમાંથી આવવું પડતું એટલે એ કોલેજે નહોતી આવતી.
આમને આમ એક બીજું અઠવાડિયું પણ વીતી ગયું. શહેરમાં પરિસ્થિતિ થાળે પડવા માંડી હતી અને એટલે ભૂમિ પણ હવે રેગ્યુલર કોલેજમાં આવવા લાગી હતી. સૌમિત્ર અને ભૂમિ હવે વારંવાર એકબીજાને મળતા. રોઝ ગાર્ડનમાં ઘણીવાર સાથે કોફી પીવા જતા અને પોતાના અંગત જીવનની વાતો શેર કરતા. એક-બે વાર તો ફિલ્મો જોવા પણ આ બંને સાથે ગયા હતા. તોફાનોને લીધે કોલેજની ટર્મિનલ એક્ઝામ્સ રદ્દ થઇ હતી અને પ્રિલીમીનરી પરિક્ષા ફેબ્રુઆરીના ત્રીજા અઠવાડિયામાં લેવાનું નક્કી કરવામાં આવ્યું હતું એટલે હવે સાથે ફરવાનું થોડું ઓછું કરીને ભણવા પર વધુ ધ્યાન આપવાનું બંનેએ નક્કી કર્યું.
==::==
“એલા, હવે આ બીજો વેલેન્ટાઇન ડે આવી ગ્યો. મિતલા હવે તારે હું કરવું હે?” બધુંજ નોર્મલ થઇ જતા હિતુદાને ફરીથી સૌમિત્રને એણે ભૂમિને પ્રપોઝ કરવાનું બાકી છે એ યાદ દેવડાવ્યું.
“શેનું શું કરવાનું છે?” સૌમિત્રએ અજાણ્યા બનીને પૂછ્યું, જો કે એને ખબર તો પડી જ ગઈ હતી કે હિતુદાન એને શું કહેવાનો છે.
“ભૂમિને પ્રપોઝ કરવાનું.” કેન્ટીનની કટલેસ ખાતાખાતા વ્રજેશ ધીમેકથી બોલ્યો.
“પણ આવખતે તો રવિવાર છે.” સૌમિત્ર ભલે ભૂમિની ખુબ નજીક આવી ગયો હતો, પણ હજીયે એને ગુમાવી દેવાની બીકે એને પ્રપોઝ કરતા તો ડરતો જ હતો અને એટલેજ એણે ફરીથી બહાનું વિચારી લીધું હતું.
“પણ કોલેઝ આખી સનીવારે ઉજવવાની હે, બોલ હવે તારે હું કરવુંસ?” હિતુદાન એમ સૌમિત્રને છટકવા દેવા માંગતો ન હતો.
“અરે, તેરમીએ તો મહાત્મા ગાંધી વકતૃત્વ સ્પર્ધા છે, અત્યારે હું એનીજ તૈયારી કરું છું. તે દિવસે કેવીરીતે પોસિબલ થાય ગઢવી?” સૌમિત્રએ ફરીથી બહાનું ઉભું કર્યું.
“આ વખતે પણ જીતીને ભૂમિને એકદમ ફ્લેટ કરી નાખ. અમસ્તાય હવે તમે એકદમ ગાઢ મિત્રો થઇ ગયા છો. આઈ એમ શ્યોર કે એને ખરાબ નહીં લાગે સૌમિત્ર. તું કહી જ દે.” વ્રજેશે સ્મિત સાથે એના ઠંડા અવાજથી સૌમિત્રને સલાહ આપી.
“હં..અને જો ઈને ખોટું લાગ્યે તો ઈ તારી અમારા ઝેવી મિત્ર નય એવું તારે હમઝી લેવાનું.” હિતુદાને શોટ માર્યો અને સૌમિત્ર ગભરાઈ ગયો.
“હું સ્પર્ધા જીતું કે ન જીતું, પણ ચૌદમીએ એને ક્યાંક બોલાવીને પ્રપોઝ કરીશ. મારી જીત કે હારની અસર મારા પ્રેમ પર ન પડવી જોઈએ.” સૌમિત્ર થોડીવાર વિચારીને બોલ્યો.
“યે હુઈના બાત..” વ્રજેશે સૌમિત્રનો હાથ પકડી લીધો અને હિતુદાન એની આદત મુજબ સૌમિત્રને ભેટી પડ્યો.
==::==
તેરમી ફેબ્રુઆરી ૧૯૯૩ આવી ગઈ અને એચ ડી. આર્ટ્સ કોલેજના નાક સમી મહાત્મા ગાંધી વકતૃત્વ સ્પર્ધા આજે ફરીથી યોજાવાની હતી. આ વર્ષે તો કોલેજ ગત વર્ષની ચેમ્પિયન તરીકે ભાગ લઇ રહી હતી એટલે સૌમિત્ર પર તેના પ્રિન્સીપાલ, મેન્ટર, પ્રોફેસર્સ અને સ્ટુડન્ટ્સની આશાઓ વધી ગઈ હતી. પરંતુ સૌમિત્રએ નક્કી કરી લીધું હતું કે તે આ આશાઓનો બોજ પોતાના મન પર નહીં પડવા દે. તેણે એકદમ સ્વસ્થતાથી ગયા વર્ષની જેમજ તૈયારીઓ કરી અને ભૂમિ વ્રજેશ અને હિતુદાનની સાથે પ્રોફેસર્સ પછીની સૌથી આગલી હરોળમાં બેસીને તેને સાંભળી રહી હતી તો પણ સૌમિત્રનું એકવાર પણ ધ્યાનભંગ ન થયું.
પરિણામ ફરીથી સૌમિત્રના પક્ષે આવ્યું. સતત બે વર્ષ મહાત્મા ગાંધી શિલ્ડ જીત્યો હોય તેવી એચ ડી આર્ટ્સ કોલેજના ઇતિહાસમાં પહેલીવાર બન્યું. ફરીથી કોલેજ આખી ઇમોશનલ થઇ અને ફરીથી વિદ્યાર્થીઓ સૌમિત્રને ઘેરી વળ્યા. ભૂમિ તો સૌમિત્રના એની પાસે આવતાવેંત ભેટી પડી.
સૌમિત્રને અભિનંદન અપાઈ ગયા પછી, હિતુદાન અને વ્રજેશે સૌમિત્રને આંખના ઈશારે એની બાજુમાં જ ઉભેલીને એણે શું કહેવાનું છે એની યાદ અપાવી. સૌમિત્ર હવે થોડો ટેન્સ થયો.
“ભૂમિ...હું શું કહેતો’તો?” સૌમિત્ર વ્રજેશ અને હિતુદાન સામે જોતજોતા બોલ્યો, સહેજ ગભરાયેલા અવાજમાં.
“કંઇજ નહીં.” ભૂમિ હસતાંહસતાં બોલી એ તોફાનના મૂડમાં હતી.
“હેં?” સૌમિત્ર વધારે ગભરાયો એને ખબર ન પડી કે ભૂમિ શું કહેવા માંગતી હતી.
“અરે બુધ્ધુ, બે મિનીટથી તું મૂંગો ઉભો છે તો પછી તું શું કહેવાનો?” ભૂમિ હજીપણ હસી રહી હતી.
“ઓહ એમ? ના.. હું એમ કે’તો તો કે મારે કશું કહેવું છે.” સૌમિત્ર ફરીથી વાતનું મૂળ પકડતા બોલ્યો.
“ડિબેટ તો પતી ગયું મિત્ર, તારે હજીપણ બોલવું છે?” ભૂમિ આજે ફૂલ મસ્તીના મૂડમાં હતી.
“અરે...બી સિરિયસ યા..” સૌમિત્ર યાર બોલે ત્યાંજ સંગીતા ભૂમિની બાજુમાં આવીને ઉભી રહી ગઈ અને સૌમિત્ર ફરીથી કોન્સીઅસ થઇ ગયો. બીજી તરફ વ્રજેશ અને હિતુદાન મનમાં હસતાંહસતાં બધો તાલ જોઈ રહ્યા હતા.
“ઓકે, ઓકે... સિરિયસ થઇ ગઈ બોલ.” ભૂમિએ પોતાનો ચહેરો ગંભીર બનાવી લીધો અને એકદમ સીધી ઉભી રહી ગઈ અને અદબ વાળી લીધી.
“કાલે..કૃણાલ..નટરાજની સામે...સવારે દસ વાગ્યે... મળવું છે?” સૌમિત્ર એક જ વાક્યના પાંચ ટુકડાઓ કરીને બોલ્યો. એણે ભૂમિને આટલું કહેવા માટે ભેગી કરેલી હિંમત સંગીતાને જોઇને તૂટી રહી હતી.
“સૌમિત્ર, આપણે નક્કી કર્યું છે ને કે હવે આપણે ભણવામાં ધ્યાન આપવાનું છે, નેક્સ્ટ વિકથી પ્રિલિમ્સ છે યાર.” ભૂમિએ સૌમિત્રને યાદ દેવડાવ્યું.
“હા....પણ ખાલી કાલે જ..બસ, પછી નહીં બોલાવું.. એટલે નહીં મળું... પ્રોમિસ?” સૌમિત્ર હજીપણ વારેવારે સંગીતા તરફ જોઈ રહ્યો હતો.
“અને ભલું હઈસે તો કાલ પસી મળવા વારોય નો આવે એવુંય બને કાં વીજેભાય?” હિતુદાને ફરીથી બાફ્યું, અજાણતાંજ. વર્જેશે એનીસામે ગુસ્સાથી જોયું એટલે હિતુદાનને ખ્યાલ આવી ગયો કે એણે કાઈક બાફ્યું લાગે છે.
“એટલે?” ભૂમિ આશ્ચર્યના ભાવ સાથે હિતુદાન અને સૌમિત્ર તરફ એકપછી એક જોવા લાગી.
“અરે, કશું નહીં, કાલે મળીએ ખાલી અડધો કલાક, પ્લીઝ?” સૌમિત્રએ દોર સાંધી લીધો અને એવીરીતે ભૂમિને રિક્વેસ્ટ કરી કે ભૂમિથી ના પડાય એવું ન હતું.
“ઠીક છે, હું બી ખાલી મજાક કરતી હતી. કાલે હું વાંચવાની જ નહોતી. રોજેરોજ એકનું એક વાંચીને કંટાળી ગઈ છું. મારે બી ફ્રેશ થવું હતું. ચોક્કસ મળીએ સૌમિત્ર.” ભૂમિ હવે સિરિયસ થઈને બોલી રહી હતી.
“હા તો હું પોણાદસે ત્યાં આવી જઈશ.” સૌમિત્ર બોલ્યો.
“હા..હું પણ બને તેટલી ટાઈમસર આવી જઈશ.” ભૂમિએ હા પાડી દીધી.
“પણ કાલે તો તારે મારી ઘેર કથામાં આવવાનું છે.” બાજુમાં ઉભેલી સંગીતા બોલી અને સૌમિત્ર ફરીથી ટેન્શનમાં આવી ગયો.
“અરે એ તો સાંજે ચાર વાગ્યેને? હું ને મિત્ર તો સવારે મળવાના છીએ, રાઈટ?” ભૂમિ સંગીતા સામે જોઇને બોલી અને સૌમિત્રને “આવજે” કહીને જતી રહી.
“એવું કેમ હોતું હશે કે આપણને સૌથી વધુ ગમતી છોકરીની ખાસ ફ્રેન્ડ જ આપણને ન ગમે?” ભૂમિ અને સંગીતાને રૂમની બહાર જતા જોઈ રહેલો સૌમિત્ર બોલ્યો.
“એને મૂક પડતી દોસ્ત, હવે કાલ પર ધ્યાન આપ. બસ કહી જ દેજે. બહુ બહુ તો ના પાડશે ને? હા પાડશે તો એક સરસ જીવનસાથી મળશે અને જો ના પાડશે તો જિંદગીભરની એક સારી મિત્ર મળશે. તારે ગુમાવવાનું કશુંજ નથી સૌમિત્ર.” વ્રજેશ બોલ્યો.
“પણ એને ખોટું લાગશે તો?” સૌમિત્રએ પોતાનો ડર જાહેર કર્યો.
“એ તને પોતાનો ખાસ મિત્ર માને છે ને? જો આવડીક વાતથી એને ખોટું લાગે તો એવી મિત્રતાનું શું કામ? તે જે રીતે એને તે દિવસે તોફાનોની ચિંતા કર્યા વગર હિંમતભેર એને એના ઘેરે પહોંચાડી હતી અને એપણ સુખરૂપ...મને નથી લાગતું એને ખરાબ લાગશે. હા, કદાચ એની કોઈ મજબુરી હશે કે એ તને એ નજરે નહીં જોતી હોય તો ના પાડશે. બીજું કશુંજ નહીં થાય સૌમિત્ર. ઓલ ધ બેસ્ટ!” વ્રજેશે સૌમિત્રને સમજાવ્યું.
સૌમિત્રને ધરપત તો થઇ ગઈ, પણ વ્રજેશનું છેલ્લું વાક્ય, “કદાચ એની કોઈ મજબુરી હશે કે એ તને એ નજરે નહીં જોતી હોય તો ના પાડશે.” થી એને ફરીથી ચિંતા થવા લાગી.
==::==
બીજે દિવસે એટલેકે વેલેન્ટાઇન્સ ડે ના દિવસે સૌમિત્ર થોડો નર્વસ હતો, પણ તેણે આજે આર યા પાર જવાનું નક્કી કરી જ લીધું હતું. એણે ભૂમિને આજે પ્રપોઝ તો કરવુંજ હતું પરંતુ ગુલાબ આપીને એમ બધા કરે એમ નહોતું કરવું. એણે પોતાના ઘરની સામે આવેલા પ્રોવિઝન સ્ટોરમાંથી ફાઈવ સ્ટાર લીધી જે ભૂમિને ખુબ ભાવતી હતી અને બસમાં બેસીને નટરાજ સિનેમા તરફ ઉપડી ગયો.
સૌમિત્ર બસ સ્ટેન્ડે ઉતર્યો અને સામેજ કૃણાલ રેસ્ટોરન્ટ હતું તે તરફ વળ્યો કે એને બહાર ભૂમિ એની રાહ જોતી ઉભેલી જોઈ. સૌમિત્રને જોતાંજ ભૂમિએ એની સામે હાથ હલાવ્યો અને સૌમિત્રનું હ્રદય ધબકારાની ગણતરી ભૂલવા માંડ્યું. રસ્તો ક્રોસ કરીને એ રેસ્ટોરન્ટ પહોંચ્યો.
“હાઈ, હેપ્પી વેલેન્ટાઇન્સ ડે” ભૂમિએ એના ચિતપરિચિત સ્માઈલ સાથે સૌમિત્ર સામે હાથ ધર્યો અને બંને એ હાથ મેળવ્યા.
“સેઈમ ટુ યુ ટુ ભૂમિ. અંદર જઈશું?” સૌમિત્ર નર્વસ હતો, પણ અત્યારે એની નર્વસનેસ એના કન્ટ્રોલમાં હતી.
સૌમિત્ર અને ભૂમિ રેસ્ટોરન્ટની અંદર ગયા અને સાવ ખાલી હોવા છતાં સૌમિત્ર ભૂમિને છેક છેલ્લા ટેબલે ખૂણા તરફ દોરી ગયો.
“અહીનાં મેંદુવડા ખુબ મસ્ત આવે છે.” ખુરશી પર બેસતાંજ ભૂમિ બોલી.
સૌમિત્રએ વેઈટરને બોલાવીને બે મેંદુવડાનો ઓર્ડર આપી દીધો.
“બોલ, તારે શું કહેવું હતું?” ભૂમિ સીધી પોઈન્ટ પર જ આવી.
“આમતો મારે આ ઘણા દિવસથી કહેવું હતું, સાચું કહું તો ફર્સ્ટ યરમાં જ. પણ હિંમત નહોતી થતી કારણકે આપણે એકબીજાને એટલું ઓળખતા પણ નહોતા. પણ છેલ્લા લગભગ એક વર્ષથી આપણે એકબીજાને હવે ખુબ સારીરીતે ઓળખીએ છીએ અને તોફાનવાળા દિવસ પછી તો આપણે એકબીજાની એકદમ નજીક આવી ગયા છીએ...” સૌમિત્ર એકદમ ફાસ્ટ ધબકારા સાથે બોલતો હતો.
“...એટલે હું તને પ્રેમ કરું છું રાઈટ?” સૌમિત્રને અધવચ્ચે જ અટકાવીને ભૂમિ બોલી.
સૌમિત્રને આવું થશે એની આશા નહોતી એટલે એ ડઘાઈ ગયો અને ભૂમિના ચહેરા સામે જોઈ રહ્યો. ભૂમિ હસી રહી હતી એટલે એને એક વાતની તો શાંતિ થઇજ કે ભૂમિને ખોટું નહોતું લાગ્યું. બસ બે જ મિનિટમાં સૌમિત્રનું બધુંજ ટેન્શન જાણેકે ઉતરી ગયું અને એકદમ હળવું ફિલ કરવા લાગ્યો.
“હા, આઈ રિયલી લવ યુ ભૂમિ, પણ તું પ્લીઝ એમ ના કહેતી કે મેં તને એ નજરે જોયોજ નથી, હું તો તને મારો સારો મિત્ર જ ગણું છું..વગેરે વગેરે..” સૌમિત્રના મનમાં વ્રજેશે ગઈકાલે કરેલી વાતની છેલ્લી લાઈન હજીપણ રમી રહી હતી એટલે એણે પોતાની પ્રપોઝલ સાથે એ લાઈન પણ કડકડાટ બોલી નાખી.
આટલું સાંભળતાજ ભૂમિ ખડખડાટ હસી પડી. સૌમિત્ર મુંજાઈ ગયો અને વિચારવા લાગ્યો કે શું ભૂમિ એની પ્રપોઝલને મજાક સમજી રહી છે કે હવે એની પ્રપોઝલની એ મજાક બનાવવાની છે કોઈ જોક મારીને? જે એની આદત હતી.
સૌમિત્ર ભૂમિના જવાબની રાહ જોતાં એની સામે ટગરટગર જોઈ રહ્યો...
-: પ્રકરણ છ સમાપ્ત :-
