સૌમિત્ર
સિદ્ધાર્થ છાયા દ્વારા
-: પ્રકરણ ૪ : -
સૌમિત્રના પૂછવા પછી પણ ભૂમિ થોડીવાર મૂંગી રહી. સૌમિત્રથી ભૂમિનું આ મૌન જરાય સહન નહોતું થઇ રહ્યું. પરંતુ તેમ છતાં તેની પાસે ભૂમિ કશુંક બોલે એની રાહ જોવા સીવાય બીજો કોઈજ રસ્તો હતો પણ નહીં એટલે એ મૂંગો જ રહ્યો. થોડીવાર પછી સૌમિત્રએ જોયું તો ભૂમિની આંખમાંથી આંસુઓ ટપકવા લાગ્યા અને પછી તો અમુક સેંકડો પછી આવતા આંસુઓ હવે નદીની જેમ સતત વહેવાના શરુ થઇ ગયા.
“અરે શું થયું ભૂમિ? બધું ઓકે છે ને?” સૌમિત્રને પણ ખ્યાલ નહોતો આવતો કે એ ભૂમિના આમ અચાનક રડવાનું કેવીરીતે રિએક્શન આપે. એણે ફક્ત પોતાનો રૂમાલ ભૂમિ સામે ધર્યો.
“થેન્ક્સ! હા, બધું ઓકે જ છે પણ મને આજકાલ નિલમ દીદીની ખુબ યાદ આવે છે. એ મારી દીદી કરતાં મારી સૌથી મોટી દોસ્ત છે.” ભૂમિએ સૌમિત્રએ આપેલા રૂમાલથી પોતાના આંસુ લુછવાની સાથેસાથે પરાણે પોતાના ચહેરા પર સ્મિત લાવવાની કોશિશ કરી.
“હમમ...હું સમજી શકું છું ભૂમિ, પણ આમાં શું થઇ શકે? એમના લગ્ન થઇ ગયા એટલે એમણે જવું તો પડે જ ને?” કાયમ હસતી ભૂમિના આમ અચાનક રડી પડવાથી સહેજ અસ્વસ્થ થઇ ગયેલા સૌમિત્રએ એને એ સમયે જે યોગ્ય લાગ્યું એ બોલી દીધું.
“એમ હોત તો પણ ક્યાં વાંધો હતો? તો તો હું પણ એમના લગ્ન પછી કે એમના યુએસએ ગયા પછી આટલા બધા દિવસે આટલું રડત નહીં.” ભૂમિએ હવે સસ્પેન્સ ઉભું કર્યું.
“એટલે? હું સમજ્યો નહીં.” ભૂમિ શું કહેવા માંગે છે એ સૌમિત્ર ખરેખર સમજી શક્યો ન હતો.
“એટલે એમ કે નિલમ દીદીના મેરેજ એમની મરજીથી નથી થયા.” ભૂમિએ હવે રીતસર બોમ્બ ફોડ્યો.
“ઓહ! તો?” સૌમિત્ર પણ ભૂમિના બોમ્બથી ડઘાઈ ગયો.
“દીદી, એમની કોલેજના ફ્રેન્ડ મયંકને ખુબ પ્રેમ કરતી હતી પણ પપ્પાને એ પસંદ નહોતું.” ભૂમિએ વાત આગળ વધારી.
“એટલે દીદીના લગ્ન...” સૌમિત્રને ભૂમિને રોકવી ન હતી અને તેને પણ હવે રસ જાગ્યો હતો, નિલમની વાતમાં.
“મારા પપ્પાનું નામ તો કદાચ તમે જાણતા જ હશો... પ્રભુદાસ અમીન!” ભૂમિએ હવે બીજો બોમ્બ ફોડ્યો.
“હેં? એટલે પેલા મેઘદૂત કેમિકલ્સ, મેઘદૂત સિરામિક્સ વગેરે વગેરે વાળા પ્રભુદાસ અમીન???” સૌમિત્ર એકદમ આશ્ચર્યચકિત થઇ ગયો. એ માની જ નહોતો શકતો કે એ અમદાવાદ જ નહીં પરંતુ ગુજરાત આખાના સૌથી મોટા ઉદ્યોગપતિઓમાંથી એક એવા પ્રભુદાસ અમીનની પુત્રી સાથે અત્યારે અમદાવાદના કોઈ ખૂણે એક સાવ નાના રેસ્ટોરન્ટમાં બેસીને એની બહેન વિષેની વાત સાંભળી રહ્યો છે. અત્યારસુધી એવો મોકોજ નહોતો મળ્યો કે ભૂમિ અને સૌમિત્ર બંને એકબીજાના કુટુંબ વિષે કોઈ ચર્ચા કરે અને એવી જરૂર પણ નહોતી ઉભી થઇ.
“હા એ જ.” સૌમિત્રના બંને સવાલનો ભૂમિએ આટલોજ જવાબ આપ્યો, જો કે હવે તે થોડી સ્વસ્થ જણાતી હતી.
“એ...એ તો ગયા વખતે મણિનગરથી એમ એલ એ પણ હતા ને?” સૌમિત્ર હજી ભૂમિના પિતા વિષે પાક્કું કરવા માંગતો હતો.
“હા, સૌમિત્ર...” ભૂમિએ ફરીથી સૌમિત્રના લાંબા સવાલનો ટૂંકો જવાબ આપ્યો, કારણકે એને કદાચ ખ્યાલ હતો કે સૌમિત્ર આવું જ કશુંક રિએક્શન આપશે એટલે એ ધીમેધીમે સૌમિત્રને સેટલ કરાવવા માંગતી હતી.
સૌમિત્રએ હવે તાળો મેળવ્યો કે એરપોર્ટ પર જ્યારે ભૂમિ એની નિલમ દીદીને મુકવા આવી ત્યારે ઈમ્પોર્ટેડ હોન્ડા કારમાં કેમ આવી હતી. એના પિતા એટલેકે ‘ધી પ્રભુદાસ અમીન’ હોય, પછીતો એ આવી મોંઘી કારમાં જ આવે ને? અરે કદાચ એમની પાસે આવી તો ડઝનબંધ કારો છે એવુંપણ એ ઘણીવાર છાપાઓમાં વાંચી ચુક્યો હતો. તો પછી ભૂમિ કેમ રોજ બસમાં આવ-જા કરતી હતી? સૌમિત્રને લાગ્યું કે આ સવાલ એ ભૂમિને પછીથી કરશે, અત્યારે એની પહેલી ફરજ છે ભૂમિને સાંભળવાની અને તેનું દુઃખ હળવું કરી આપવાની.
“ઓકે...” સૌમિત્ર હવે ભૂમિ શું કહેશે એ જાણવા માટે ઉત્સુક બની ચુક્યો હતો.
“તમને નવાઈ લાગે છે ને સૌમિત્ર? આપણે દીદીના યુએસએ ગયા પછી આટલુબધું મળ્યા, લગભગ રોજ વાતો કરી પણ મેં તમને મારા વિષે કોઈ અણસાર પણ ન આવવા દીધો, હેં ને?” ભૂમિ હવે સ્મિત આપી રહી હતી.
“હા, હું ખોટું નહીં બોલું, પણ આપણે અત્યારસુધી ફક્ત આપણી સ્ટડીઝ વિષે કે પછી બીજીબધી વાતો જ કરતા હતા. મેં પણ તમને મારા ફેમિલી વિષે કશું કીધું નથી. હવે મને ખરેખર નવાઈ લાગે છે કે આ બે-ત્રણ મહિનામાં આપણે એકપણ વાર આપણા અંગત લોકો વિષે કેમ કોઈ ચર્ચા ન કરી?” સૌમિત્રએ સ્વિકારી લીધું.
“હમમ..પણ આજે મારે મારું દિલ તમારી સામે ખોલી નાખવું છે. દીદીના ગયા પછી મને ખુબ એકલું એકલું લાગે છે. દીદી હતી તો હું એને બધુંજ કહેતી. મારી ખુશી, મારું દુઃખ અરે ઇવન મારો ગુસ્સો પણ એના પર જ ઉતારતી. સંગીતા છે, પણ એ તમારા જેટલી મેચ્યોર નથી, અને સાચું કહુંતો એ કદાચ મને કોઈ રસ્તો કે કોઈ હુંફ પણ આપી શકે એમ નથી. તમે જેરીતે સામેથી એરપોર્ટ આવ્યા અને એરપોર્ટથી માંડીને આજસુધી આપણે જે રીતે વાતો કરી, મને લાગ્યું કે તમે એટલા મેચ્યોર તો છો જ સૌમિત્ર કે તમે મને સમજી શકો. મારે તમારી પાસે રોદણાં નથી રડવા પણ મારે એક એવો મિત્ર જોઈએ છીએ જેની સાથે હું એ બધું જ શેર કરું જે હું દીદી સાથે શેર કરતી હતી. મને ખબર છે દીદી સાથે હું ફોન પર આઈ એસ ડી પર કલાક વાત કરું તોયે પપ્પા મને ના લડે, પણ હું છું જ એવી, હું ક્યારેય સામેથી દીદીને ફોન નથી કરતી. હા, પપ્પા કે મમ્મી વિકેન્ડમાં યુએસ કોલ કરે તો હું દીદી સાથે વાત કરી લઉં, પણ એકલી તો ક્યારેય નહીં.” ભૂમિ હવે રિલેક્સ લાગતી હતી અને હવે વધારે ખુલી રહી હતી.
“ચોક્કસ, ભૂમિ. આપણે ફ્રેન્ડ્સ હોવાનું સર્ટીફિકેટ લેવાની કોઈજ જરૂર નથી. તમે મારા પર વિશ્વાસ મૂક્યો અને પોતાની અંગત વાતો મારી સાથે શેર કરવાનું નક્કી કર્યું એ મારા માટે અભિમાનની વાત છે. બેધડક થઈને આજે તમારું દિલ ખોલી નાખો.” સૌમિત્રના ચહેરા પર અભિમાન મિશ્રિત સ્મીત હતું. તેના માટે તેની મંઝીલ તરફ આજે ભૂમિએ ખુદે તેને એક મોટું પગલું માંડી આપ્યું હતું.
સૌમિત્રએ બે કોફીનો ઓર્ડર આપ્યો અને ભૂમિ સામે એ રીતે જોયું, જાણેકે એ ભૂમિને પોતાની સ્ટોરી કહેવાનું શરુ કરવાનું કહેતો હોય.
“તમને નવાઈ તો લાગી હશેને સૌમિત્ર કે પ્રભુદાસ અમીન જેવા બિઝનેસમેન જે કદાચ ગુજરાતમાં પહેલાં પાંચ ઉદ્યોગપતિઓમાંથી એક છે એમની દિકરી એટલેકે ભૂમિ રોજ બસમાં આવનજાવન કરે છે, સિમ્પલ ડ્રેસીઝ પહેરે છે અને આમ રોડ ઉપર લારીઓ પાસે ઉભી રહીને દાબેલી કે પફ કેમ ખાતી હશે, હેં ને?” ભૂમિએ પોતાની વાતની શરૂઆત સૌમિત્રના મનમાં લાંબા સમયથી રમી રહેલા સવાલથી જ કરી.
“હા, મને તો ત્યારેજ નવાઈ લાગી હતી જ્યારે એરપોર્ટ પર તમે, નિલમ દીદી અને તમારા મમ્મી હોન્ડામાં આવ્યા હતા.” સૌમિત્ર પણ હવે સહજ બની રહ્યો હતો.
“આઈ નો! સૌમિત્ર, પણ હું પહેલેથીજ અલગારી છું. મને મારા પપ્પાની દુનિયાએ ક્યારેય આકર્ષિત કરી નથી. દીદી અલગ છે. એ કાયમ પાર્ટીઓમાં જાય, મોંઘી રેસ્ટોરન્ટમાં કે હોટલોમાં જાય અને કાર વીના તો એ ઘરની બહાર પગ પણ ના મુકે. હા મયંકભાઈએ એને જરૂર બદલી નાખી હતી, પણ એ પહેલાં તો એ એવી નહોતી જ. જ્યારે હું? મને બસમાં જ બધે ફરવાનું ગમે. મને ટ્રેકિંગ કરવાનું ગમે અને પાર્ટીઓ તો બિલકુલ ના ગમે. અમે ફર્સ્ટ યરના વેકેશનમાં દીદીના મેરેજ પછી ગિરનાર ફરવા ગયા હતા. મમ્મી-પપ્પા ત્યાં એક રિસોર્ટમાં રહ્યા હતા જ્યારે હું અને સંગીતા જૈન ધર્મશાળામાં. પપ્પા ખુબ લડ્યા, પણ હું છું જ જિદ્દી એટલે બિલકુલ ન માની.”
“હાહાહા...” સૌમિત્ર હસી પડ્યો, કારણકે હવે ભૂમિ પણ હસી રહી હતી.
“પણ, દીદીની જીદ પપ્પા સામે ન ચાલી. ખરેખર તો એ જીદ હતી જ નહીં, એ વિનંતી હતી. દીદી પપ્પાના પગે પડી ગઈ હતી, રિતસર ભીખ માંગી હતી એણે મયંકભાઈ માટે. પણ પપ્પા ન માન્યા. એમણે તો ઉલટી દીદીને ધમકી આપી દીધી કે જો એ મયંકભાઈને નહીં છોડી દે તો બે દિવસ પછી મયંકભાઈનો અતોપતો પણ નહીં મળે.” ભૂમિ ફેમિલી રૂમના બંધ દરવાજા સામે સતત જોઇને બોલી રહી હતી. એની આંખો ફરીથી ભીની થઇ ગઈ હતી.
“તો પછી એ બંને એ ભાગીને...?” સૌમિત્રને હવે ભૂમિનું દિલ પૂરેપૂરું ખાલી થઇ જાય એ જોઈતું હતું.
“ના, એ બંને ખુબ ગભરુ છે સૌમિત્ર. દીદી એટલા લાડમાં ઉછરી છે કે હિંમત તો એની આસપાસ ફરકે પણ નહીં અને મયંકભાઈ મૂળ ચિત્રકાર એટલે એમપણ સાવ નરમ દિલના, એટલે ભાગી જવાનું તો એલોકો સપનામાં પણ ન વિચારી શકત.” ભૂમિએ સૌમિત્રના સવાલનો જવાબ આપ્યો.
“પછી..?’ સૌમિત્રએ આગલો સવાલ કર્યો.
“પછી દીદીએ પપ્પા પાસે મયંકભાઈને છેલ્લી વાર મળવા દેવાની પરમીશન માંગી. દીદી અને મયંકભાઈ આશ્રમ રોડ પાસે પેલી સાઉથ ઇન્ડિયન રેસ્ટોરન્ટ છે ને ત્યાં મળ્યા...છેલ્લી વાર. હું પણ દીદી સાથે ગઈ હતી. બંને એકબીજાનો હાથ પકડીને ખુબ રડ્યા. બંને એ કોઈજ વાત ન કરી અને બસ રડતા જ રહ્યા, અને અચાનકજ દીદી મયંકભાઈનો હાથ છોડીને બહાર આવી ગઈ અને અમે ઘેરે પાછા આવી ગયા. એ ગઈ સાલની ચોથી ઓગસ્ટ હતી અને હમણાં બે મહિના પહેલા, ચોથી ઓગસ્ટે જ આપણે દીદીને યુએસ જતા જોઈ ત્યાંસુધી દીદીએ મયંકભાઈનું નામ સુદ્ધાં લીધું નહોતું. જાણેકે એ સાવ ભૂલી જ ગઈ હોય એમને. હા, મયંકભાઈ કોઈક વાર આપણી કોલેજ બાજુ નીકળે અને મને જોઈ જાય તો મને જરૂર મળે છે અને દીદીની ખબર પૂછે. પણ દીદી....” ભૂમિએ છેલ્લે નિશ્વાસ નાખ્યો.
“તો નિલમ દીદી અત્યારે ખુશ નથી?” સૌમિત્રને હજીપણ ભૂમિના રડવાનું કારણ સમજાતું નહોતું.
“અરે ના, એવું જરાય નથી. જીગર જીજુ દીદીને ખુબ ખુશ રાખે છે અને દીદી પણ હવે ખુશ છે..કદાચ.” ભૂમિએ સૌમિત્રને વધુ કન્ફયુઝ કર્યો.
“તો પછી તમારા રડવાનું કારણ?” સૌમિત્રએ હવે સીધેસીધું પૂછી જ લીધું.
“દીદી અને મયંકભાઈ જ્યારે છુટા પડ્યા ત્યારથી માંડીને દીદીના લગ્ન સુધી મેં દીદીની માનસિક હાલત જોઈ છે સૌમિત્ર. તમે નહીં માનો સૌમિત્ર પણ મયંકભાઈને અમે મળીને આવ્યા એના બીજા જ દિવસથી પપ્પાએ ફટાફટ છોકરાઓ દેખાડવાનું શરુ કરી દીધું હતું, જાણેકે એમની દિકરી ક્યાંક ભાગી ન જાય. દીદીને કમને આ બધું કરવું પડતું. બે-ત્રણ છોકરાઓને મળ્યા પછી દીદીએ મને કહી દીધું હતું કે હવે બસ, હવે જે છોકરો આવશે એને એ હા પાડી દેશે. હું એને ખુબ લડી, પણ એ ના માની. કદાચ એના બલિદાને એને વધુ દુઃખ સહન કરવાથી દુર રાખી હશે અને એમને જીગર જીજુ જેવો એકદમ હેન્ડસમ અને મેચ્યોર હસબંડ એ ચોથા છોકરા તરીકે મળવા આવ્યો. દીદીને તો હા જ પાડવી હતી અને દીદીને જોયા પછી જીગર જીજુનો ના પાડવાનો કોઈ સવાલ જ નહોતો? બસ એમના મેરેજ થઇ ગયા. પણ મને દીદીનું દુઃખ જે એણે ગયા ઓગસ્ટથી સહન કરવાનું શરુ કર્યું હતું એ બધું આજકાલ બહુ યાદ આવતું હતું એટલે મારે મન મૂકીને રડવું હતું. આજે સવારે જ્યારે તમને કમ્પલસરી ઈંગ્લીશના લેક્ચરમાં જોયા ત્યારેજ નક્કી કરી લીધું કે હું સૌમિત્ર સામે જ દિલ ખોલી નાખીશ, નહીં તો આ દિવાળી વેકેશનના વીસ દિવસ મારાથી કેમ નીકળશે?” ભૂમિના ચહેરા પરનું સ્મિત પરત થયું.
“થેન્ક્સ, હું લકી કહેવાઉં કે તમે મને તમારી લાઈફ વિષે કહેવાનું નક્કી કર્યું.” સૌમિત્ર પણ હવે ભૂમિ સામે સ્મિત રેલાવી રહ્યો હતો.
“હવે આપણે એકબીજાને આમ તમે-તમે કહેવાનું બંધ કરીએ તો? બહુ ઓકવર્ડ લાગે છે મને. અત્યારસુધી તો બરોબર હતું પણ હવે તો આપણે ફ્રેન્ડશીપ પાક્કી કરી દીધી છે, તો હવે તો આપણે એકબીજાને તું કહીને બોલાવી જ શકીએ ને?” ભૂમિ હવે ફરીથી એનું જાણિતું અને સૌમિત્રનું માનીતું તોફાની સ્મિત આપી રહી હતી.
“હા ચોક્કસ કેમ નહીં, મને થોડીક વાર લાગશે, પણ આપણે વેકેશન પછી ફરીથી મળીશું ત્યાંસુધીમાં ટેવ પડી જશે.” સૌમિત્રએ હવે હસતાંહસતાં જવાબ આપ્યો.
“પણ હું તો છું જ બેશરમ, ચલ સૌમિત્ર આપણે નીકળીએ? પોણો વાગ્યો. મમ્મી ચિંતા કરતી હશે.” ભૂમિ અચાનક જ એની ખુરશી પરથી ઉભી થઇ અને એનું જોઇને સૌમિત્ર પણ તરત જ ઉભો થઇ ગયો.
“ફ્રેન્ડસ?” સૌમિત્રની હિંમત હવે ખુલી ગઈ હતી એણે ભૂમિ સામે પોતાનો હાથ ધર્યો.
“ના... બેસ્ટ ફ્રેન્ડસ!” ભૂમિએ સૌમિત્રનો હાથ પકડ્યો અને દબાવ્યો. બંને એકબીજા સામે થોડીવાર સ્મિત આપતા રહ્યા.
આજે સૌમિત્ર અને ભૂમિ એકલાં સાથેસાથે યુનિવર્સીટી બસ સ્ટેન્ડ ગયા. સૌમિત્ર ભૂમિના બસ સ્ટેન્ડ સુધી ગયો અને જ્યાંસુધી ભૂમિની સાઈઠ નંબરની બસ ન આવી ત્યાંસુધી એ અને ભૂમિ એકબીજા સાથે વાતો કરતા રહ્યાં. સૌમિત્ર અને ભૂમિએ એકબીજાના ફોન નંબર પણ લીધા અને દિવાળી અને નવા વર્ષે એકબીજાને ફોન પર વિશ કરશે એવું પ્રોમિસ પણ આપ્યું.
==::==
“તું કેમ આવી ભૂમિ? ખબર નથી સિટીમાં કેટલું ટેન્શન છે?” સાતમી ડિસેમ્બર ૧૯૯૨ની સવારે રિસેસમાં ભૂમિને મેઈન હોલમાં એની સખીઓ સાથે ઉભેલી જોતાં જ સૌમિત્ર રિતસર બુમ પાડી ઉઠ્યો.
“અરે એતો થયા રાખે, આવતે અઠવાડિયે ટર્મિનલ એક્ઝામ્સ આવે છે યાર અને પછી જાન્યુઆરીમાં પ્રિલીમ. એકપણ લેક્ચર મીસ ના કરાય મિત્ર!” ભૂમિએ એની બિન્દાસ અદામાં જણાવ્યું. ઘણીવાર હવે એ સૌમિત્રને ફક્ત ‘મિત્ર’ કહીને બોલાવતી જે સૌમિત્રને ખુબ ગમતું અને મીઠું પણ લાગતું.
“અરે પણ આજે કઈ એક્ઝામ હતી? પંદરમી પછી છે ને?” સૌમિત્ર હવે વ્યાકુળ થઈને બોલી રહ્યો હતો અત્યારે એને ભૂમિ શું બોલી રહી છે એનું કોઈજ ભાન નહોતું એને ફક્ત ભૂમિ આજે કોલેજ કેમ આવી એની જ ચિંતા હતી.
“હા તો તું કેમ આવ્યો છે? તું કોઈ અલગ સિટીમાં રહે છે?” ભૂમિ સૌમિત્રની ચિંતા સમજી નહોતી રહી અને હસી રહી હતી.
“અરે અમારા નવરંગપુરામાં કશું ના થાય.” સૌમિત્ર બોલ્યો.
“એટલે અમારા મણિનગરમાં જ બધું થાય એમને?” ભૂમિ પોતાની આંખો નચાવતા બોલી.
“નહીં થતું હોય પણ અહિયાંથી તમારા મણિનગર જતી વખતે વચ્ચે ખમાસા, રાયપુર અને ખાડિયા ચાર રસ્તા તો આવે ને?” સૌમિત્ર એ ભૂમિને યાદ દેવડાવ્યું.
“અરે કશું ના થાય યાર.” ભૂમિ હજીપણ પરિસ્થિતિની ગંભીરતા સમજી નહોતી રહી.
આજે સાતમી ડિસેમ્બર ૧૯૯૨ હતી. આગલે દિવસેજ અયોધ્યામાં બાબરી મસ્જીદને તોડી પાડવામાં આવી હતી અને આખા દેશની જેમ અમદાવાદમાં પણ કોમી ગુસ્સો અને ઉન્માદ એકસાથે અને એકસરખો ધુંધવાઈ રહ્યો હતો. સૌમિત્રનો નવરંગપુરા વિસ્તાર અમદાવાદના ‘સેઈફ’ એરિયામાં આવતો હતો. ભૂમિનો મણિનગર વિસ્તાર પણ સેઈફ જ હતો, પરંતુ કોલેજથી મણિનગર પહોંચતા પહેલાં એણે આવી પરિસ્થિતિમાં અત્યંત ભયજનક બની જતા વિસ્તારોમાંથી પસાર થવાનું રહેતું. સૌમિત્રને આ વિચારે જ વ્યાકુળ બનાવી દીધો હતો, જ્યારે ભૂમિ એની વાત સમજી જ નહોતી રહી.
“મિતલા, બાય્ણે હાલ, ઓલો કુણાલીયો નાટક કરેસ ન્યા કેન્ટીનમાં. આખું ગામ ન્યા ભેગું થ્યું સ.” સૌમિત્ર ભૂમિને સમજાવવાનું શરુ જ કરી રહ્યો હતો ત્યાંજ હિતુદાને પાછળથી સૌમિત્રને બુમ પાડી.
હિતુદાનની બુમ સાંભળતાની સાથેજ સૌમિત્ર અને ભૂમિ તેની પાછળ પાછળ યંત્રવત કેન્ટીન તરફ ચાલવા લાગ્યા.
વાત એમ બની હતી કે કોલેજમાં અફવા ફેલાઈ ચુકી હતી કે પુલની પેલી તરફ પરીસ્થિતિ દર મિનિટે ખરાબ થઇ રહી હતી અને કૃણાલની ગર્લફ્રેન્ડ કોમલ શાહીબાગ વિસ્તારમાંથી કોલેજ આવતી અને એને હવે ઘેર જવું હતું પરંતુ ગાંધી બ્રીજ પછીના વિસ્તારમાંથી ઘેરે બસમાં પણ જતા તેને બીક લાગતી હતી. કોમલની ઈચ્છા એવી હતી કે કૃણાલ એને ઘેર સુધી મુકવા આવે, પણ રોજ કોમલને પોતાના ‘કહેવાતા’ પ્રેમ માટે કશું પણ કરી છૂટવાનું પ્રોમિસ આપતો કૃણાલ એકદમ ડરપોક નિકળ્યો એણે કોમલને ચોખ્ખી ના પાડી દીધી અને કોમલે રડીરડીને આખી કોલેજ કેન્ટીનમાં ભેગી કરી દીધી.
સૌમિત્ર અને ભૂમિ ત્યાં પહોંચ્યા અને ભૂમિને હવે પરિસ્થિતિ કેટલી ગંભીર છે અથવાતો કેટલી ગંભીર બની શકે છે એનું બંનેને ભાન થયું. ભૂમિ હવે સૌમિત્ર સામે જોઈ રહી હતી. એની મોટીમોટી આંખો જાણેકે સૌમિત્રને સોરી કહી રહી હતી.
“ચલ ભૂમિ!” સૌમિત્ર બે જ સેકન્ડમાં ભૂમિની આંખોની આજીજી જાણેકે સમજી ગયો અને ભૂમિનો હાથ પકડીને ચાલવા લાગ્યો.
“ક્યાં?” ભૂમિ સૌમિત્રની પાછળ ખેંચાવા લાગી.
“પહેલા મારે ઘેર. પપ્પાનું સ્કુટર લેવા અને પછી હું તને તારે ઘેર મૂકી આવું.” સૌમિત્ર ભૂમિ સામે જોયા વીના એનો હાથ પકડીને ચાલી રહ્યો હતો.
“મિતલા, તારું અને ભૂમિનું ધ્યાન રાખજે અને વીજેભાયને ઘીરે મેસેજ મૂકી દેજે તું ઘીરે પાસો આવી ઝા ઈ ટાણે.” સાથેજ ચાલી રહેલા હિતુદાન બોલ્યો.
“હા..” સૌમિત્ર આટલુંજ બોલ્યો અને ઝડપથી ચાલવા લાગ્યો.
“પણ, તું આટલું મોટું રિસ્ક કેમ લે છે? હું જતી રહીશ બસમાં.” ભૂમિ બોલી રહી હતી.
“તું સેઈફલી ઘેર પહોંચી જાય એટલે બસ, રિસ્ક વિસ્કની મને ખબર નથી.” સૌમિત્ર હવે રોકાયો અને ભૂમિની આંખોમાં આંખ નાખીને બોલ્યો.
“પણ...” ભૂમિ સૌમિત્રને રોકવા માંગતી હતી.
“પણ ને બણ, ચાલ. ફ્રેન્ડ માને છે ને? તો બસ મૂંગી રહે અને હું જેમ કહું એમ જ કર. સિટીના તોફાનનો સામનો કરતા પહેલા પહેલા એનાથી પણ મોટા તોફાનનો સામનો આપણે મારે ઘેર કરવાનો છે.” સૌમિત્ર ભૂમિ સામે હસ્યો.
“એટલે?” ભૂમિને સમજણ ન પડી.
“તું ઘેર ચાલ, તને ખબર પડી જશે.” સૌમિત્ર ફક્ત આટલું જ બોલ્યો.
==::==
“સ્કુટરની ચાવી નહીં મળે, તારે એને બસમાં મૂકી આવી હોય તો મૂકી આવ. આ લે વીસ રૂપિયા.” જનકભાઈ ગુસ્સામાં બોલી રહ્યા હતા. સૌમિત્રને ખાતરી જ હતી કે ભૂમિને મુકવા જવા માટે એ જનકભાઈ સામે જેવી સ્કુટરની માંગણી કરશે એવી એ ના જ પાડશે.
“તમેય શું ભૈશાબ, દિકરો આવામાં કોઈ બિચારી છોકરીને મદદ કરવા માંગે છે અને તમે...?” અંબાબેન વચ્ચે પડ્યા.
“એને કુહાડી પર પગ મુકવાનો શોખ હોય તો ભલે, મને નથી. બસમાં મૂકી આવે. ખબર નથી કેટલું ટેન્શન છે સિટીમાં? સ્કુટરને કશું થઇ ગયું તો? સ્કુટર નહીં મળે.” જનકભાઈ અંબાબેન અને ખૂણામાં ઉભી રહેલી ભૂમિ સામે વારાફરતી જોઇને બોલી રહ્યા હતા.
જનકભાઈને કદાચ સૌમિત્રના સ્કુટર લઇ જવાનો જેટલો વાંધો નહોતો એનાથી વધુ વાંધો સૌમિત્રએ આજે એમની સામે બોલવાની અને સ્કુટર માંગવાની હિંમત દેખાડી એનો હતો. આજે એમના સરમુખત્યાર શાસનના અભેદ્ય કિલ્લાનો એકાદો કાંગરો એમની નજર સામે ખરી રહ્યો હોય એવું તેમને લાગી રહ્યું હતું. આથી જ તે સૌમિત્રને પોતાનું સ્કુટર ન લઇ જવા માટે હુકમ પર હુકમ કરીને પોતાની સત્તા બચાવવાની કોશિશ કરી રહ્યા હતા.
આ તરફ ભૂમિને પણ સૌમિત્ર દ્વારા જનકભાઈના સ્વભાવ વિષે હવે ખબર હતી એટલે એને પણ નવાઈ લાગી રહી હતી કે સૌમિત્રમાં અચાનક જ આટલીબધી હિંમત કેવીરીતે આવી ગઈ? અંબાબેનને નવાઈ તો લાગીજ હતી, પરંતુ અત્યારે એમના માટે એમના લાડકા દિકરાની માંગણી પૂરી કરવાનું અને એ એની મિત્રને ઘેરે મુકીને એ પોતે સુરક્ષિત પાછો આવી જાય એનું વધારે મહત્ત્વ હતું.
“ભૂમિ, તું દરવાજા બહાર ઉભી રહે, હું આવું છું.” સૌમિત્રએ ભૂમિને કીધું અને જનકભાઈ સામે ગુસ્સાથી જોતજોતા રસોડા તરફ ચાલવા લાગ્યો.
ભૂમિ તરતજ સૌમિત્રના ઘરના મેઈન દરવાજાની બહાર જઈને ઉભી રહી. આ તરફ જનકભાઈ અને અંબાબેન સૌમિત્ર રસોડામાં કેમ ગયો હશે એમ વિચારીને એકબીજાની સામે જોઈ રહ્યા હતા.
“તમારે ચાવી ન આપવી હોય તો કશો વાંધો નહીં. મમ્મી ડુપ્લિકેટ ચાવી ખાંડના ડબ્બામાં છુપાવે છે એની મને ખબર હતી, આ રહી..હું જાઉં છું ભૂમિને મુકવા. પાછો આવું ત્યારે મને ઘરમાં ઘુસવા દેવો કે નહીં તે નક્કી કરી લેજો, પણ તમારું લાડકું સ્કુટર સાંભળીને અંદર જરૂરથી લઇ લેજો. મને કશું નહીં થાય મમ્મી, તું ચિંતા ન કરતી.” સૌમિત્ર જનકભાઈના ચહેરા સામે સ્કુટરની ચાવી લહેરાવતા બોલ્યો અને બીજીજ મિનિટે ઘરની બહાર નીકળી ગયો.
“નાલાયક!!” ઓટલાના પગથીયા ઉતરતા સૌમિત્રને એની પીઠ પાછળ માત્ર જનકભાઈની ત્રાડ સંભળાઈ પણ આજે એના માટે ભૂમિની સુરક્ષા સર્વસ્વ હતી અને એના માટે આજે એણે એની વીસ વર્ષની ગુલામીને પણ ફાડીને ફેંકી દીધી હતી.
“તેં મારા માટે થઈને તારા પપ્પા સામે..? કેમ મિત્ર?” સ્કુટરની કિક મારીને સૌમિત્ર ઘરના દરવાજાની બહાર એની રાહ જોઇને ઉભી રહેલી ભૂમિ પાસે પહોંચ્યો કે તરતજ ભૂમિએ આંખમાં આંસુ સાથે સૌમિત્રને પૂછ્યું.
સૌમિત્રને લાગ્યું કે તે અત્યારેજ ભૂમિ સમક્ષ તેનો પ્રેમનો ઈઝહાર કરી દે કારણકે અત્યારે ભૂમિ એકદમ એના પ્રત્યે ઈમોશનલ થઇ ગઈ હતી. એણે સ્કુટર પર બેઠાબેઠા જ પાસે ઉભી રહેલી ભૂમિના ગાલ પર સહેજ હાથ ફેરવ્યો અને બોલ્યો...
-: પ્રકરણ પાંચ સમાપ્ત :-
