દોસ્ત, મને માફ કરીશને ?
પ્રકરણ-૮
લગ્ન અને હનીમુન...
નીલમ દોશી
E-mail : nilamhdoshi@gmail.com
© COPYRIGHTS
This book is copyrighted content of the concerned author as well as Matrubharti.
Matrubharti has exclusive digital publishing rights of this book.
Any illegal copies in physical or digital format are strictly prohibited.
Matrubharti can challenge such illegal distribution / copies / usage in court.
૮. લગ્ન અને હનીમુન...
“ કેસરિયાળો સાફો ઘરનું ફળિયુ લઈને ચાલ્યો,
પાદર બેસી ફફડી ઉઠતી ઘરચોળાની ભાત
ડૂસકે ડૂસકે હડસેલાતી બાળપણાની વાત
પૈડુ સીંચતા રસ્તો આખો કોલાહલમાં ખૂંપે..”
દરેક છોકરીના જીવનમાં એક સવાર ઉગે છે. તેના શમણાંનો રાજકુંવર આવે છે અને માતાપિતાનો વરસોનો સંગાથ છોડી, છોકરી તે રાજકુંવર સાથે પોતાની અલગ દુનિયા વસાવવા હોંશે હોંશે જાય છે. હવે તેનો એક આગવો માળો રચાય છે. અને તે પિયાના ઘરની રાણી બની રહે છે.
ઈતિના શમણાનો રાજકુંવર આવ્યો કે નહીં એની તો ઈતિને પૂરી સમજણ પડી નહીં પરંતુ તેના જીવનમાં પણ એ દિવસ તો જરૂર આવી પહોંચ્યો. દરેક છોકરીની જેમ તેના જીવનમાં પણ પીઠીવરણું પ્રાગડ અચાનક ઉઘડયું. સ્ટ્ઠિિૈટ્ઠખ્તીજ ટ્ઠિી દ્બટ્ઠઙ્ઘી ૈહ રીટ્ઠદૃીહ.લગ્નો સ્વર્ગમાં નક્કી થાય છે “ એ કદાચ સત્ય જ હશે. નહીંતર જેને કદી જોયો કે જાણ્યો નહોતો.. જીવનના બાવીસ વરસો સુધી જે કયારેય ડોકાયેલ નહીં એ અરૂપ કયા પાતાળમાંથી આપમેળે ફૂટી નીકળ્યો ? અને હજુ તો ઈતિ કંઈ સમજે.. વિચારે તે પહેલાં તેની સાથે લગ્નના પડઘમ વાગવા પણ લાગ્યાં. અને બે વરસની ઉંમરથી જેને જાણતી હતી. જે તેની ક્ષણેક્ષણમાં સમાયેલ હતો એ અનિકેત કયા આકાશમાં અદ્રશ્ય થઈ ગયો હતો. કાળદેવતાએ પણ તેની ભાળ ન જ આપી.
આ કઈ વેળા હતી.. પાંદડું ખરવાની કે કૂંપળ ફૂટયાની? એક પાંદડું ખર્યું કે એક કૂંપળ ફૂટી તે સમજવું, અનુભવવું ઈતિ માટે આસાન નહોતું. આછા અંધકાર અને આછા પ્રકાશ વચ્ચેની એ ક્ષણો હતી. નહીં ઉજાસ... નહીં અંધાર..! વાદળછાયો ગોરંભો ઈતિના મનમાં ઘૂંટાતો હતો. એક ગોપી પોતાની યે જાણ બહાર અંતરમાં કોના વહાલનું વૃન્દાવન સંગોપીને બેઠી હતી ? આ ક્ષણે સાજનના સપનાએ અંતરકયારી તરબતર થઈ મહેકી ઉઠવી જોઈએ. આંખોમાં શમણાં અંજાવા જોઈતા હતા. પણ... પણ એ બધું અનુભવવાનો, સમજવાનો સમય જ કયાં મળ્યો હતો ?
જલદી અમેરિકા જવાનું છે. એમ અરૂપે કહેવાથી લગ્ન તાત્કાલિક લેવા પડયા. ચટ્ મંગની.. પટ્ટ વ્યાહ..! ખરીદી, તૈયારી, સગા-વહાલાઓની ધમાલ.. ઈતિને તો જાણે કશું સમજાતું જ નહોતું. કશું સ્પર્શતું નહોતું. બધા કહે તેમ તેણે કરવાનું હતું.. એ જ એકમાત્ર સત્ય હતું. તે ઉદાસ નહોતી તો એવી ખાસ ખુશી પણ નહોતી અનુભવી શકાતી.
વરસો પહેલાં એક દિવસ અનિકેતની બહેન સાસરે જતી હતી ત્યારે તેની જેવી જ તૈયાર થવાનું નક્કી કરતી ઈતિએ આજે સોળે શણગાર સજયા હતા. છતાં આયનામાં પોતે ફિક્કી કેમ લાગતી હતી..! હાથમાં મહેંદી મૂકાઈ હતી. પરંતુ તેમાં કોઈ ચહેરો સ્પષ્ટ ઉપસ્યો નહોતો. મહેંદીનો રંગ અંતરમાં ઉઘડયો જ નહીં. બહાર ઢોલ જરૂર ધબકયા પણ ઈતિનું હૈયુ કેમ ધબકયું નહીં કે તેનો રણકાર ઈતિને કેમ સ્પર્શ્યો નહીં તેની જાણ ઈતિને પણ કયાં થવા પામી ? કશુંક ખૂટતું હતું. પરંતુ શું ? તે તેને સમજાતું નહોતું. કશુંક બહાર આવવા મથી રહ્યું હતું. પરંતુ એ સમજી શકાય કે શોધી શકાય તેટલો સમય..તેટલું એકાંત ઈતિને મળ્યા જ નહીં.
ઈતિના ઘરનાએ આ પ્રસંગે અનિકેત અને તેના ઘરના હાજર રહી શકે તે માટે તેને શોધવાના ઘણાં નિષ્ફળ પ્રયત્નો કર્યા. અંતે એક દિવસ ઈતિના લગ્ન બહું જલદીથી થઈ ગયા.અનિકેત વિના જ થઈ ગયા. જેમ અનિકેત ગયો ત્યારે વિચારવાનો સમય નહોતો મળ્યો તેમ જ આ દિવસોમાં પણ ઈતિને કશું વિચારવાનો સમય જ ન મળ્યો. કેટ કેટલા કામો અને સમયનો અભાવ...
અરૂપના હાથમાં તેનો મહેંદીવાળો હાથ મૂકાયો. હસ્તમેળાપની એ મંગલ ઘડી આવી. ઈતિના ગળામાં અરૂપના નામનું મંગલસૂત્ર ઝગમગી ઉઠયું. કયારે કેમ થયું ઈતિને તો પૂરૂં સમજાયું પણ નહીં. ગોરમહારાજ કહે તેમ તે કરતી રહી. જે સૂચનાઓ મળે તેનું મૌન પાલન થતું રહ્યું. ખુશી કે ઉદાસી કશું ખાસ અનુભવાયું નહીં.
હા, માતા પિતાની વિદાય લીધી ત્યારે ઈતિ ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડી ઉઠી. નીતાબહેનના આંસુ પણ રોકાતાં નહોતાં. જીવની જેમ જાજેરા જતન કરીને ઉછરેલ તુલસીકયારો આજે અન્યને આંગણે રોપાવા જી રહ્યો હતો. કેસરિયાળો સાફો ઘરનો ઉજાસ લઈને ચાલ્યો. ઈતિના રૂદનમાં અનેક રંગો ભળ્યાં હતાં. આ આંસુમાં કોઈ એક ચહેરો, કોઈની એક ઝલક અદ્રશ્ય જ રહી. અને છતાં...
દીવાલ પર કંકુવાળા હાથના થાપા કરી, પોતાની હાજરી અને વિદાય બંનેની સહી કરી ઈતિએ શણગારેલી મોટરમાં પગ મૂકયો ત્યારે વાતાવરણ હીબકે ચડયું હતું. શરણાઈના કરૂણ મંગલ સૂર રેલાતા હતાં. પંખીઓ, વૃક્ષો પણ ઈતિને વિદાય આપી રહ્યા. કણ્વમુનિ જાણે શકુંતલાને વિદાય આપી રહ્યા હોય અને એક-એક કળી, વિરહના શોકમાં સંતપ્ત બની હોય તેમ આજે ઈતિની વિદાયથી સમસ્ત વાતાવરણમાં ઘેરા શોકની છાયા છવાઈ હતી. પૈડુ સિંચાયું અને અરૂપની ગાડી નીતાબહેનના ઘરનો આ અણમોલ ખજાનો લઈને ચાલી.
ઈતિ અરૂપની ગૃહલક્ષ્મી બનીને અરૂપને ઘેર આવી. સાસરે આવી..
લગ્ન પછી તુરત અમેરિકા જવાનું છે એમ કહી લગ્નની ઉતાવળ તો અરૂપે કરાવી હતી. પરંતુ લગ્ન પછી તેનો નિર્ણય બદલાઈ ગયો. લગ્ન પછી અરૂપે અમેરિકા જવાને બદલે હમેશ માટે દેશમાં જ રહેવાનું નક્કી કર્યું. ઈતિના મમ્મી,પપ્પા તો દીકરી દૂર નહીં જાય એ વિચારે ખુશ થયાં. ઈતિને તો હજુ સુધી પૂરી ખબર જ નહોતી પડતી. જેમ બધા કહે તેમ તે કરતી ગઈ હતી. વિચારવાની શક્તિ જાણે તે ખોઈ બેઠી હતી. એક ધરામાંથી ઉખેડેલ તુલસીકયારો બીજી ધરામાં ધરબાઈ રહ્યો હતો. હવે તેને ત્યાં જ વિકસવાનું હતું. ફૂલવા ફાલવાનું હતું. ફૂલવા ફાલવા માટે જરૂરી ખાતર, પાણી, હવા ઉજાસ મળશે કે કેમ ? એ તો સમય સિવાય કોણ કહી શકે ?
હનીમુન માટે કેરાલાની રમ્ય વનરાજિમાં અરૂપ સાથે ઘૂમતા ઈતિના મનોપ્રદેશમાં વીજળીની જેમ અનિકેત કયારેક ચમકી જતો. અત્યારે કયાં હશે એ ?નાળિયેરીના ઝૂંડમાંથી ચળાઈને આવતા સૂર્યના કિરણોના પ્રકાશ કે પાંદડાઓમાંથી ટપકતા વરસાદના પાણીના ટીપાઓની સાથે અનિકેતની યાદ મહેકી ઉઠતી. કેરાલાના રમણીય સાગર કિનારે તેને પ્રસન્નતા અર્પી. આમ પણ દરિયો તો તેનો શૈશવનો સાથીદાર. તેની ભીની રેતી કે ઊંછળતા મોજા સાથે તે કલાકો સુધી વાતો કરી શકતી. અરૂપ તેને ખુશ કરવાના સઘળા પ્રયત્નો કરતો. ઈતિ માટે તેની આંખોમાં સ્નેહ છલકતો રહેતો. પહેલી જ નજરે ઈતિને જોઈ ત્યારથી જ તેને ઈતિ ગમી ગઈ હતી. અને હવે ઈતિ તેની હતી.. તેના એકલાની.. તેથી તે સ્વાભાવિક રીતે જ ખુશખુશાલ હતો. યૌવનનો ઉન્માદ, મનગમતો સાથી.. પ્રકૃતિનું અનુપમ સૌન્દર્ય.. અને પોતાનો પ્રેમ..અરૂપના મનમાં કોયલના ટહુકાર..અને મયૂરના કેકારવ...! અરૂપને તો હમણાં કાગડાંનો કર્કશ અવાજ પણ મીઠો લાગે તેમ હતું.
અરૂપ પોતાના શૈશવની અગણિત વાતો કરતો રહેતો. અને ઈતિને પણ તેની શૈશવની વાતો પૂછતો. ઈતિ અથાહ ઉત્સાહથી વાતો કરતાં થાકતી નહીં. અને ઈતિના શૈશવની વાતો અનિકેત સિવાય તો થઈ જ કેવી રીતે શકે ? તેની એક એક વાતમાં ઈતિ ઈચ્છે કે ન ઈચ્છે અનિકેતની હાજરી ડોકિયા કરતી રહે એ સ્વાભાવિક જ હતું ને !
અરૂપ અકળાઈને કહેતો, ’હું તારી વાત પૂછું છું. અને તારી વાતમાં તારા કરતાં તો આ અનિકેતની વાતો જ વધારે હોય છે. એ સિવાય કોઈ વાત નથી તારી પાસે ? ‘
તેના અવાજમાં અનિચ્છાએ પણ એક ચીડ ભળી જ જતી.
’પણ અરૂપ, અમે સાથે જ મોટા થયા.. સાથે જ સ્કૂલે જતા આવતા.. સાથે જ...’
’ બસ,..બીજું શું શું સાથે કરતા ?‘
અરૂપના પ્રશ્નની ધાર સમજયા વિના જ ઈતિ ઉત્સાહથી બોલી ઉઠતી.
’અરે, બધું ...બધું જ તો સાથે કરતાં હું ને અનિકેત...અને એટલે જ મારી વાતમાં અનિકેતની વાત આવે જ ને ?’
નિર્દોષતાથી ઈતિ ચહેકી ઉઠતી. તેની વિશાળ આંખોમાં એક ચમક પ્રગટતી. તેને થતું તે વાતો.. અનિકેતની વાતો કર્યા કરે... અંતરના દ્વાર ખોલી નાખે. અને પછી અરૂપમય બની રહે.
પણ...
’તો નથી સાંભળવી મારે તારા અનિકેતની વાત..’
પોતે અનિકેતની વાત કયાં કરતી હતી ? તે તો પોતાની વાત કરતી હતી.
અરૂપ શા માટે ગુસ્સે થતો હતો એ ઈતિની સમજમાં કેમે ય ન આવતું.
અને શૈશવની જ નહીં તેની ડાન્સની કે તેની કોલેજની..કે તેની કોઈ પણ ક્ષણની વાત કરે ત્યારે અનિકેતને તેમાંથી બાકાત રાખવો એ ઈતિ માટે કયાં શકય હતું ? જોકે અરૂપનો ગુસ્સો કંઈ લાંબો ચાલતો નહીં. ઈતિને તે ખૂબ પ્રેમ કરતો. ઈતિ તેને માટે સર્વસ્વ હતી. છતાં...
એક દિવસ સવારે ઈતિ અને અરૂપ હાથમાં ચાનો કપ લઈ બહાર ગાર્ડનમાં બેઠાં હતાં. ત્યારે પોતે કેવી રીતે ડાંસીંગ કલાસમાં જતી. અનિકેત તેને મૂકવા આવતો અને બિચારો બહાર બેસીને ઈતિની રાહ જોયા કરતો. તે બધી વાત હોંશથી અરૂપને કરતી ઈતિ છલકતી હતી. કેવી રીતે અનિકેતે તેના આરંગેત્રમની તૈયારીઓ કરી હતી. અને દિવસો સુધી તે કેટલો હેરાન થયો હતો, પછી આખો કાર્યક્રમ કેવો સરસ થયો હતો. તે બધી વાતો ઉત્સાહથી અરૂપ પાસે ઠાલવી રહી હતી. અરૂપ એક પણ શબ્દ ઉચ્ચાર્યા સિવાય બધી વાતો સાંભળતો હતો. ઈતિની આંખમાં અનિકેતના નામના ઉચ્ચાર સાથે પ્રગટતી એક સ્વાભાવિક ચમક અરૂપે જોઈ હતી.. અનુભવી હતી.. પણ સમજી નહોતી.
ઈતિ પાસે તો અનિકેતની વાતોનો વણખૂટયો ખજાનો હતો.
‘ અરૂપ, તને ખબર છે. ઈશાદીદીના એટલેકે અનિકેતની બહેનના લગ્ન થયાં ત્યારે સાસરે જતી વખતે તે ખૂબ રડી હતી. મને આંટી પર એવો તો ગુસ્સો આવ્યો હતો કે દીદી આટલું રડે છે તો પણ આંટી તેને સાસરે કેમ મોકલી દે છે અને અનિકેતે મને પહેલીવાર કહ્યું હતું.. કે જો મારી બહેન પણ સાસરે જવાની છે. અને બધી છોકરીઓએ સાસરે જવાનું હોય. ત્યારે અમે પૂરા દસ વર્ષના પણ નહોતા. અરૂપ, મને તો સાસરૂં એટલે શું એની પણ કયાં ભાન હતી ? અનિ તો હમેશા મારી મસ્તી કરતો રહેતો. જોકે એક વાત કહું ? તેને ખીજવવાનો એક પણ મોકો હું ય ચૂકતી નહીં. અને આંટી હમેશા મારી જ વાત માનતાં. અને બિચારા અનિને બધાં ખીજાતાં. ‘
ઉત્સાહથી કહેતી ઈતિ ખડખડાટ હસી રહેતી. અને કોઈ પ્રતિભાવ વિના અરૂપ મૌન.
પરંતુ બહું જલદીથી ઈતિએ અનુભવ્યું કે અનિકેતની વાત આવે છે અને અરૂપ તુરત વાત બદલાવી નાખે છે.
બે ચાર વાર અરૂપનો ગુસ્સો જોઈ ધીમે ધીમે કાચબો અંગો સંકોરી લે તેમ ઈતિએ પોતાની વાતો સંકોરી લીધી. અરૂપને અનિકેતની વાત નથી ગમતી એ તો સમજાયું..પરંતુ શા માટે નથી ગમતી ? એ ઈતિની સમજ બહાર જ રહ્યું. ઈતિની વાતો બહાર આવતી બંધ થઈ ગઈ. એક આખી સૃષ્ટિ મનને તળિયે લપાઈ ગઈ. અરૂપની ખુશીને જ તેણે પોતાની ખુશી બનાવી દીધી. કોઈ ફરિયાદ વિના. હા, કયારેક ઉદાસીના પંખીઓ ઘડીભર આવીને પાંખો જરૂર ફફડાવી ઉઠતાં. પરંતુ ઈતિ એની ઉપેક્ષા કરતી. જાણે પોતે એ ફફડાટ સાંભળ્યો જ નથી.
છતાં તકલીફ તો થતી જ. ઈતિની વાતોમાં આવતા અનિકેતને અરૂપ કેમે ય સહન નહોતો કરી શકતો. અનિકેત જેમાં હોય તે કોઈ વાત અરૂપને ગમતી નહોતી જ. અને ઈતિ પોતાની કોઈ પણ વાત કરવા જાય અનિકેત આવ્યા સિવાય કેમ રહી શકે ? ઈતિની ઈચ્છા, અનિચ્છાનો કોઈ સવાલ જ કયાં હતો ? હવે ઉપાય ફકત એક જ બચ્યો હતો. ઈતિએ પોતાની વાતો..શૈશવની વાતો કે અતીતની કોઈ વાતો કરવાની જ નહીં. જે જિંદગી જીવાઈ હતી એને ભૂલી ન શકાય તો કયાંક ઉંડે..ખૂબ ઉંડે દાટી દેવાની હતી.
અરૂપને અનિકેતની વાતો નથી ગમતી એ સમજી ચૂકેલ ઈતિ મૌન બની રહેતી. અરૂપ સમજવા છતાં ન સમજતો. તે ઈતિને ભરપૂર પ્રેમ કરતો રહેતો.પોતે અનેક વાતો કરતો રહેતો. ઈતિને ખુશ કરવાના, પ્રસન્ન રાખવાના સઘળાં પ્રયત્નો પોતાની રીતે કરતો રહેતો. જાતજાતની રમૂજો કરી તે ઈતિને હસાવતો રહેતો. ઈતિ પાણી માગે ત્યાં દૂધ હાજર કરતો અરૂપ અનિકેતની વાત આવે અને આખો બદલાઈ જાય. કશું બોલે નહીં. પરંતુ એ મૌન એવું તો ધારદાર હોય કે ઈતિને ખૂંચ્યા સિવાય ન રહી શકે. અને તેથી ઈતિએ એ દરવાજો બંધ કરી દીધો હતો. બસ..બધું ભૂલી અરૂપ અને ફકત અરૂપમય તે બની રહી. પાછળ ફરીને જોવાનું કદી વિચાર્યું જ નહી. જીવન સપાટી શાંત... સાવ શાંત... કોઈ વમળો વિનાની...
હનીમુનથી પાછા આવ્યા બાદ અરૂપ તેના બીઝનેસમાં થોડો બીઝી જરૂર થઈ ગયો. પરંતુ ઈતિનો ખ્યાલ તે સતત રાખતો. ઓફિસમાંથી પણ ઈતિને ફોન કરતો રહેતો. શકય તેટલો સમય ઈતિ સાથે વીતાવી શકાય તેવા પ્રયત્નો તે કરતો રહેતો. ઈતિ તેના માટે અણમોલ હતી.
ઘરમાં ઈતિ આખો દિવસ એકલી પડી જતી. સ્વાભાવિક રીતે જ અનિકેતની વાત, તેની યાદ તેના દિલમાં ચમકી ઉઠતી. પરંતુ અરૂપને નથી ગમતું તેથી ધીમેધીમે ઈતિના જીવનનું એ પાત્ર બહારથી અદ્ર્શ્ય થતું ગયું. અનિકેતની સ્મૃતિઓ દિલના અતલ ઉંડાણમાં ધરબાઈ રહી. ઈતિને મોઢે કયારેય હવે અનિકેતનું નામ નથી આવતું. તે અરૂપમય સંપૂર્ણરીતે અરૂપમય બની રહી. કોઈ ફરિયાદ વિના સરળતાથી ઈતિનું જીવન વહેતું રહ્યું. અરૂપનો સ્નેહ ઈતિની જિંદગી બની રહ્યો. ઈતિની જિંદગીમાં અનિકેત નામે કોઈ પાત્ર હતું એ પણ ભૂલાતું ગયું કે પછી...
કાળદેવતા ઈતિ સામે કયારેક હસી લેતા એટલું જ. તેને એકને જ કદાચ ખ્યાલ હતો કે ઈતિ જાતને છેતરી રહી છે..અનિકેત તો આ બેઠો તેના દિલના તળિયે... પણ કોઈ વાત ફોડ પાડીને કહેવા કાળદેવતા થોડા રોકાય છે ? સમય સમયનું કામ કરશે અને એક દિવસ...!
અને સમય સરતો રહ્યો... સરતો રહ્યો...
અરૂપના સ્નેહમાં કોઈ કમી કયાં હતી ? ઈતિ જીવનમાં ગોઠવાતી ગઈ. કોઈ અફસોસ વિના... હજારો લાખો સ્ત્રીની માફક.. તદન સહજતાથી..સરળતાથી..! પરંતુ કેટલાક સત્યો કે કેટલાંક પાત્રો, કેટલાક સંબંધો વરસો પછી પણ એની એ જ કુમાશ, મુગ્ધતા અને જુતા સાથે જીવતા હોય છે. તેને નથી કાટ લાગતો કે નથી ઉધઈ લાગતી કે નથી તેનો ચળકાટ ઝાંખો પડતો. એ દેખાય કે ન દેખાય પરંતુ એ હોય છે જરૂર. એ સત્યથી ઈતિ કદાચ અજાણ હતી.
લગ્ન પછી અરૂપને બાળકની ખૂબ ઉતાવળ હતી. પણ પિતા બનવાની તેની હોંશ લગ્નજીવનના આટલા વરસો બાદ પણ પૂરી ન થઈ. ઈતિ પણ શિશુને આવકારવા ઉત્સુક હતી. આમ પણ ઈતિને તો બાળકો ખૂબ વહાલા હતાં. માતૃત્વની સ્વાભાવિક ઝંખનાથી ઈતિ બાકાત નહોતી. અનેક ડોકટરો પાસે બંને ફરી વળ્યા. પણ.....! બંનેના બધા રીપોર્ટ નોર્મલ આવતા હતા. અને તેથી નશીબ સિવાય કોને દોષ આપી શકાય ?
ઈતિએ એકવાર કોઈ શિશુને દત્તક લેવાની વાત અરૂપ પાસે મૂકી જોઈ.
‘ અરૂપ, બાળક વિના ઘર કેવું સૂનુ લાગે છે. આપણે કોઈ નાનકડાં શિશુને અપનાવીએ તો ?‘
પરંતુ અરૂપને એ વાત ગળે ઉતરી નહીં. બાળક હોય તો આપણું પોતાનું જ... નહીંતર બાળક વિના પણ ચાલશે.
‘ ઈતિ, મને તો તારૂં..આપણું જ બાળક જોઈએ.. પારકા કદી પોતાના થઈ શકે નહીં. અને અનાથાશ્રમમાંથી લીધેલ બાળક કોનું હોય... કેવું હોય... તે કેમ ખબર પડે ? ’
ઈતિને દલીલ કરવાનું મન તો થયું. પરંતુ હમેશની જેમ તે ચૂપ જ રહી. અરૂપને ન ગમતી કોઈ વાત કરવાની તેને ઈચ્છા જ ન થતી. થોડી ગમગીન તો તે જરૂર બની. પરંતુ મનને મનાવી લીધું. બાળકનું સુખ તેના નશીબમાં નહીં હોય.
જે નથી મળી શકતું એ માટે નશીબ જેવું હાથવગુ અને આસાનીથી સ્વીકારી શકાય તેવું કારણ બીજું કયું હોઈ શકે ?
અરૂપને ખાસ કોઈ ફરક ન પડયો. તેને માટે તો ઈતિ જ સર્વસ્વ હતી અને રહેશે. તેની જિંદગીમાં તેનું કામ અને તેની ઈતિ... બે જ વાતનું અસ્તિત્વ હતું. દુનિયાની દરેક સુખ સગવડ તેની ઈતિને મળવી જોઈએ. ઈતિ માટે તેણે શહેરની બહાર, થોડે દૂર શાંત વાતાવરણમાં એક સરસ બંગલો બનાવવો શરૂ કર્યો હતો.
બાળક માટે ઈતિને સમજાવવામાં થોડી તકલીફ જરૂર પડી હતી. પરંતુ અંતે ઈતિની સરળતા તેને મદદરૂપ બની. ઈતિ અરૂપ માટે એટલું તો કરી જ શકે ને ?
‘તું કહીશ એમ જ હું કરીશ. ‘
’ હમેશાં ? ‘
‘ હા, હા , હમેશા..’
‘ પ્રોમીસ ?
નાનકડાં ઈતિ, અનિકેતનો અવાજ આ કયાંથી, કોણ આવીને કાનમાં કહી ગયું ?
કાળની ઘેરી ગુફામાં એ પ્રોમીસ અને પ્રોમીસ આપવાવાળો હાથ કયાં અદ્રશ્ય થઈ ગયાં હતાં ?
ઈતિ કહે તેમ તો અનિકેતે કરવાનું હતું. અહીં અનિકેત કયાં ?
ઈતિએ તો અરૂપ કહે તેમ જ કરવાનું ને ?
ઈતિ, અરૂપ, અનિકેત...?
જીવનના તાણવાણા કોણ ઉકેલી શકયું છે ?
