અંધકારના તાંત્રિક બાબા
ઘાટના જંગલના મધ્યમાં, જ્યાં માત્ર પવનની ઘુંઘટ થી શાંતિ તૂટી જાય, એક ભયાનક ગુફા હતી. ગામવાળાઓ કહેતા હતા કે ત્યાં તાંત્રિક બાબા રહે છે, જેની તાંત્રિક વિદ્યા અને અઘોર ઉપાસનાની ખ્યાતિ દૂર દૂર સુધી ફેલાઈ હતી. તે ગુફા પાસે કોઈ જતું નહોતું. ગામમાં અનેક વાર અણસમજ્યા લોકોને ગુમ થવાના સમાચાર મળ્યા હતા.
પ્રસ્તાવના
વીરેન્દ્ર, એક સાહસી યુવાન, જે પરાવિજ્ઞાનના રહસ્યોમાં રસ ધરાવતો હતો, તે આ ગુફાની સાચાઈ તપાસવા મક્કમ થયો. ગામવાળાઓએ તેને રોકવાનો ઘણો પ્રયત્ન કર્યો, પણ તે ન માની શક્યો. એક દિવસ, સવારથી જ પોતાની યાત્રાની તૈયારી કરીને તે જંગલ તરફ નીકળ્યો.
જંગલનો ભય
જંગલની ઘાટીઓ ભયંકર હતી. વૃક્ષો ગાઢ હતા અને પંખીઓના અવાજ પણ ભયમિશ્રિત લાગતા હતા. જંગલમાં એક સમયે વીરેન્દ્રને ખૂબ ચિંતા થઇ, જ્યારે તેને એક ખૂંખાર જંગલી વાઘના ચિહ્નો જોયા. તેનો પગરવ હળવો રાખતા તે આગળ વધતો રહ્યો.
એક જગ્યાએ, તેને એક અજાણી સ્ત્રી દેખાઈ જે તેને પોતાની સાથે ચાલવા બોલાવી રહી હતી પણ જેવો તે એક ડગલું આગળ વધ્યો, તે અચાનક જ કાળા ધુમાડા સ્વરૂપે ગાયબ થઈ ગઈ અને એક ખોફનાક હાસ્ય ગુંજી ઉઠ્યું. તેને લાગ્યું કે તે કોઈ ભયંકર આત્મા સાથે સામનો કરી રહ્યો છે.
ગુફાનો પ્રવેશ
સાંજ થતા વીરેન્દ્ર ગુફા સુધી પહોંચી ગયો. તેની પાસે માત્ર એક મશાલ હતી. ગુફાના પ્રવેશદ્વાર પર રહસ્યમય ચિહ્નો અને લોહીના ડાઘ દેખાયા. તે ગભરાયો, પણ તેની ઉત્સુકતા તેને અંદર ખેંચી ગઈ.
તાંત્રિક બાબા
ગુફા અંદર ભયજનક હતી. દીવાલો પર જીવજંતુઓ ભરાયેલા હતા. ઠેર ઠેર માનવ ની ખોપરીઓ લટકતી હતી સાથે હાડકાઓ વેરવિખેર પડ્યા હતા..ભયંકર અંધકાર ગુફા માં હતો ફકત તેની મસાલ નું અજવાળું તેનો રસ્તો પ્રકાશિત કરી રહ્યો હતો...વીરેન્દ્ર આગળ વધ્યો ત્યારે તે જોવા મળ્યું કે એક વૃદ્ધ તાંત્રિક બાબા ધૂણીમાં બેસી રહ્યા હતા. તેમનું શરીર ભયંકર પશુ ના ચામડા થી ઢંકાયેલું હતું,તેમની આંખો લાલ લાલ અંગારા ની જેમ ભાસી રહી હતી અને તેઓ માટીના કાંઠામાંથી કાળો ધુમાડો ઊગાડતા મંત્રોચ્ચાર કરતા હતા.
અચાનક જ વીરેન્દ્રને જોઈને બાબા ડરામણું હાસ્ય હસવા લાગ્યા અને બોલ્યા, "અહી નવો શિકાર આવ્યો છે!"
તાંત્રિક વિદ્યા
બાબાએ તરત જ એક સળી કાઢી અને માટીની ખોપરીઓમાંથી ધુમાડો ફૂંક્યો અને એક મંત્ર બોલ્યા અને અચાનક જ ગુફાની અંદરનો માહોલ ખૂબ ભયજનક થઈ ગયો. અચાનક, એક બેડોળ જંગલી વાઘ જેની આંખો લાલ અંગારા જેવી હતી ત્રાડ નાખતો સાથે સામે આવ્યો. વીરેન્દ્ર ભાગવા પ્રયત્ન કરતો હતો, પણ તેના પગ જમીન પર ગાઢ થઈ ગયા હતા...વાઘ ભયંકર રીતે ત્રાડો નાખતો તેના તરફ ધસી રહ્યો હતો સમય ની પલ પલ તેના માટે મુશ્કેલ બની રહી હતી તે ખૂબ ભયભીત રીતે વાઘ ની આંખો માં જોઈ રહ્યો હતો અને અચાનક જ વાઘે છલાંગ લગાવી વીરેન્દ્ર ની પાસે આવી ને તેને પંજો માર્યો તે ચીસ પડતો ઊંધા માથે પટકાયો તેની પીઠ પર લોહી નીકળવા માંડ્યું વાઘ તેની પીઠ પર હતો...પણ અચાનક જ વીરેન્દ્ર ને પોતાનું ચાકુ યાદ આવ્યું જે તેને આવતી વખતે ખીસા માં નાખ્યું હતું અને મોકો મળતાં જ તેને ચાકુ કાઢી ને વાઘ ના ગળા માં ખોપી દીધું વાઘ ખૂબ જ ચીસ પાડતો નીચે પડ્યો અને કાળા ધુમાડા સ્વરૂપે ગાયબ થઈ ગયો..વીરેન્દ્ર ને થોડી હિંમત આવી.
જીવતંત્ર અને આત્માઓ
અને બાબા એ બીજી ફૂંક મારી મંત્ર ભણ્યો તરત જ ઘણી બધી ભયંકર આત્માઓ તેના માથે ઉડવા લાગી...વીરેન્દ્ર ને લાગ્યું કે તે આ ક્ષણે તે બચી શકે એ મુશ્કેલ છે. તે સાહસભેર મશાલ વડે આત્માઓ ને દૂર કરવાનો પ્રયાસ કરવા લાગ્યો. તે સમયે, ગુફામાંથી અનેક આત્માઓના આકારો બહાર નીકળવા લાગ્યા. એક સારી આત્માએ કહ્યું, "અમને આ તાંત્રિકના જાળમાંથી છોડાવ!" અમે તને ઉપાય બતાવીએ તેમ કર તેમને કહ્યું કે આ તાંત્રિક ખૂબ જ દુષ્ટ અને બેરેહેમ છે અને તેની પાસે ની ધૂણી માંજ તેનો આત્મા કેદ છે જો તું ગમે તે રીતે ધૂણી ને નષ્ટ કરી દઈશ તો આનો વિનાશ નક્કી છે...
અંતિમ મરણ
વીરેન્દ્રએ મશાલની આગ દ્વારા ધૂણી પર પ્રહાર કર્યો...તે સાથેજ અચાનક ક્યાંકથી ભયંકર અત્યંત ક્રૂર પક્ષીઓ ચીસ પાડીને પ્રગટ થવા માંડ્યા અને તેને ચાંચ મારવા માંડ્યા વીરેન્દ્ર ખૂબ ઘબરાઈ ગયો પણ તે સાહસી હતો તે ધૂણી પર પ્રહાર કરતો રહ્યો તેના શરીર માંથી લોહી ટપકવા માંડ્યું પણ તે રોકાયો નહિ અંતે ધૂણી તૂટી ને નષ્ટ થી ગઈ તાંત્રિક બાબાએ દર્દનાક ચીસો પાડી , "તું મારું અંત લાવીશ તો આ જંગલ તારા માટે શમશાન બની જશે!" તે સમય દરમિયાન, વાઘ અને તમામ આત્માઓ ભયાનક અવાજ સાથે ગાયબ થઈ ગયા..
ઉદ્ધાર
તે સાથેજ ગુફા ધ્રુજવા લાગી પથરો પડવા માંડ્યા વીરેન્દ્ર ને કોઈ રીતે ગુફાથી બહાર નીકળતા જંગલમાંથી જીવન બચાવીને ભાગવું પડ્યું. ગુફા પછાડાઈ ગઈ અને અંદરનો ભયંકર તાંત્રિક પણ નાશ પામ્યો....
ગામમાં પાછો
વિન્દ્રજન જ્યારે ગામ પાછો આવ્યો, તે ત્યારે ખૂબ જ ભયભીત અને ઘવાયેલો હતો.... ઘનઘોર રાત્રિ નો અંધકાર ભાસી રહ્યો હતો.
અંતિમ અધ્યાય: ગામનો શાપ
વીરેન્દ્ર જેમ જંગલમાંથી જીવતો બચીને ગામ પરત ફર્યો, તેમ તેણે રાહતનો શ્વાસ લીધો. તાંત્રિક બાબાની ગુફા ધરાશાયી થઈ ગઈ હતી, અને એને લાગ્યું કે ભૂતકાળના શાપમાંથી ગામ મુક્ત થઈ ગયું છે. પરંતુ, ગામમાં પરત ફરીને જે થયું તેનાથી તેની માનસિક શાંતી ચકનાચૂર થઈ ગઈ.
વિન્દ્રજ ગામની મુખ્ય ગલીઓમાંથી પસાર થયો, પણ ગલીઓ પૂર્વેની જેમ જીવંત અને ચહચહાટથી ભરપૂર લાગતી ન હતી. તે શાંત હતી, ડરાવણી હતી. લોકોના ઘરના દરવાજા ખુલ્લા હતા, પણ અંદર કોઈ દેખાતું ન હતું. ગમે ત્યાંથી કશુંક ગંધાવતું લાગતું હતું, જાણે કોઈ ભયંકર ઘટનાની ચેતવણી આપી રહ્યું હોય.
ગામવાસીઓનો અજીબ વ્યવહાર
વિન્દ્રજ પોતાના ઘરની નજીક પહોંચ્યો, ત્યાં તેને ગામવાસીઓ જોવા મળ્યા. પણ તેઓ સામાન્ય ન લાગ્યા. તેમના ચહેરા ભયાનક હતા—આંખો ખૂંખાર લાગી રહી હતી દાંત જંગલી પ્રાણી ની જેમ નુકિલા હતા અને શરીર લથડેલા લાગતા હતા. કોઈએ કોઈ સાથે વાત નહોતી કરી.
વિન્દ્રજ પાસે તેની દાદી આવી, પણ તેનો સ્વભાવ પણ અજાણવો લાગ્યો. તે નિષ્કપટ અને પ્રેમાળ દાદી હવે શાંત અને ડરામણી દેખાઈ. "તુ એ ગુફામાં ગયો અને બધું ખતમ કરવાનું જોખમ કર્યું. પણ, તું જાણતો નથી કે તાંત્રિક બાબાની આત્મા અહીં જીવી રહી છે," દાદી બોલી.
તાંત્રિકનો શાપ
વિન્દ્રજને સમઝાયું કે ગુફા ધરાશાયી થવાથી તાંત્રિક બાબાની કાળી વિદ્યા અને આસુરી શક્તિઓ આખા ગામમાં ફેલાઈ ગઈ હતી. તાંત્રિકના મંત્રોએ ગામવાસીઓને જીવતા શબ—ઝોમ્બી—બનાવી દીધા હતા. તેઓ હવે તાંત્રિકની આત્માના આદેશો પર ચાલતા હતા.
જીવવંચિત લડત
વિન્દ્રજની સામે આખા ગામના ગામવાસીઓ ભયાનક અવાજ સાથે આગળ વધવા લાગ્યા. તે મશાલ હાથમાં લઈને અવરજવર કરતો હતો, પણ તે ઝોમ્બી લોકો તેની આસપાસ ઘેરા થવા લાગ્યા.
"મારી ભૂલ હતી કે મેં તાંત્રિક બાબાને તો નષ્ટ કરી લેવાનું તો કામ કર્યું, પણ મેં શાપને સંપૂર્ણ રીતે નષ્ટ કર્યો નહીં," તે બોલ્યો.
વિન્દ્રજે શરુઆતમાં લડવાનું શરુ કર્યું, પણ ગામવાસીઓની સંખ્યા ઘણી હતી. તે ભાગી ને પોતાના ઘરે આવ્યો અને દરવાજો બંધ કરીને બહારનું જોયું. ગામવાસીઓ નું ટોળું તેનું ઘર તોડવાનો પ્રયાસ કરતા હતા..તેમાં તેને તેની દાદી ને પણ જોઈ એ જોઈ ને તેની આંખો ભરાઈ આવી.
શાપનો અંત
અચાનક તેને તાંત્રિક બાબાના શબ્દો યાદ આવ્યા: "તારા મરણનો માર્ગ આ જ છે!" ત્યારે તેણે સમજાયું કે તાંત્રિકના તમામ શાપને નષ્ટ કરવા માટે તેને જ પોતાનો અંત લાવવો પડશે તોજ ગામલોકો ફરીથી જીવંત થશે અંતે તેની પાસેથી મશાલને નજીકમાં રાખીને, તેણે અગ્નિ પ્રગટાવી અને પોતાનું બલિદાન આપી દીધું.
ગામનો ઉદ્ધાર
વીરેન્દ્ર ના બલિદાન સાથે જ, તાંત્રિક બાબાની શક્તિઓ નષ્ટ થઈ ગઈ. ઝોમ્બી બનેલા ગામવાસીઓ એક પછી એક મૂર્છા ગયા, અને જ્યારે તેઓ જાગ્યા, ત્યારે તેઓ પાછા નર્મલ બન્યા. તાંત્રિક બાબાનો શાપ તૂટ્યો હતો, પણ વિરેન્દ્ર ની આકૃતિ ગામ માટે હંમેશા શૂરવીર તરીકે યાદ રહી.
અમર વારસો
આજ સુધી, ગામના લોકો વિરેન્દ્ર ના ત્યાગની કથાઓ ગાય છે અને જંગલમાં કોઈ પણ પગરવ રાખે તે માટે સખત મનાઈ છે. તાંત્રિક બાબાની વિદ્યા આખરે દફનાઈ ગઈ, પણ વિન્દ્રજનો શૂરવીર ભાવ હંમેશા જીવંત રહેશે.
આ સ્ટોરી વાર્તા ફ્કત મનોરંજન માટે લખવામાં આવી છે આનો કોઈ જીવંત કે મૃત વ્યક્તિ સાથે કે કોઈ ઘટના કે બનાવ સાથે કોઈ સંબંધ નથી.
