మొదటి చూపులో కాదు, చివరి చూపులో ప్రేమ: ఒక నిజ జీవిత కథ
ప్రేమ అంటే కేవలం మొదటి చూపులో కలిగే ఆకర్షణ మాత్రమే కాదు. అది ఒక లోతైన భావోద్వేగం, ఒక బలమైన అనుబంధం. మనం ఎంత ఎక్కువగా ఒకరితో ప్రయాణం చేస్తామో, వారితో అనుభవాలు పంచుకుంటామో, అప్పుడు అసలైన ప్రేమ బయటకు వస్తుంది. చాలా ప్రేమ కథలు అందంగా మొదలవుతాయి, కానీ అన్నింటికీ ఒకే ముగింపు ఉండదు. కొన్ని కథలు సంతోషంగా ముగుస్తాయి, మరికొన్ని విషాదంతో ముగుస్తాయి. ఈ రోజు మనం చూడబోయే కథ రెండో రకానికి చెందినది.
కథ
రాజు ఒక చిన్న పట్టణానికి చెందిన యువకుడు. అతను చాలా సరదాగా ఉండేవాడు, ఎల్లప్పుడూ నవ్వుతూ ఉండేవాడు. ఒక రోజు, అతను రాధ అనే అందమైన అమ్మాయిని కలుసుకున్నాడు. రాధ చాలా తెలివైనది, దయగలది. రాజు వెంటనే ఆమెపై మోహించబడ్డాడు. వారు మాట్లాడటం ప్రారంభించారు, ఒకరికొకరు నచ్చారు. కొన్ని నెలల తర్వాత, వారు ప్రేమలో పడ్డారు.
రాజు మరియు రాధ కలిసి చాలా సంతోషంగా ఉన్నారు. వారు కలలు కన్నారు, భవిష్యత్తు గురించి మాట్లాడుకున్నారు. కానీ వారి కథ సులభంగా సాగలేదు. రాధ తండ్రి వారి ప్రేమకు అంగీకరించలేదు. రాజు పేదవాడు అని, రాధకు మంచి జీవితం ఇవ్వలేడని అతను అనుకున్నాడు.
రాధ తండ్రి వారిని విడదీయడానికి ప్రయత్నించాడు. అతను రాధను ఒక ధనవంతుడికి ఇచ్చి పెళ్లి చేయాలని నిర్ణయించుకున్నాడు. రాధ తన తండ్రితో వాదించింది, కానీ అతను వినలేదు. చివరికి, రాధ తన ప్రేమను వదులుకోవలసి వచ్చింది.
రాజు మరియు రాధ విడిపోయినప్పుడు వారి గుండెలు ముక్కలు ముక్కలు అయ్యాయి. వారు ఒకరినొకరు చాలా మిస్ అయ్యారు. కానీ వారికి వేరే మార్గం లేదు.
రాధ ఒక ధనవంతుడిని పెళ్లి చేసుకుని, ఒక సౌకర్యవంతమైన జీవితాన్ని గడిపింది. కానీ ఆమె ఎప్పటికీ రాజును మరచిపోలేదు. రాజు ఒంటరిగా మిగిలిపోయాడు, తన జీవితాంతం రాధను ప్రేమిస్తూ ఉన్నాడు.
సముద్రమంత ప్రేమ తనపై
ప్రేమంటే మెుదటి చూపులో కలిగేది కాదు.. చివరిసారిగా చూసిన చూపులో జ్ఞాపకంగా మిగిలేది. మెుదటి చూపులో కలిగేది ఆకర్శణ మాత్రమే.. వారితో ప్రయాణం చేస్తూ ఉంటే అసలు ప్రేమ బయటకు వస్తుంది. అసలు విషయాలు బయటకు వస్తుంటాయి. ప్రపంచంలో ఏ ప్రేమ కథ అయినా అందంగానే మెుదలవుతుంది. కానీ ముగింపు మాత్రమే ఊహించని బాధను మిగిల్చి వెళ్తుంది. అలాంటి నిజ జీవితంలోని ప్రేమ కథ గురించి తెలుసుకుందాం..
హైదరాబాద్‌లోని ఎంజీబీఎస్ బస్టాండ్. నేను(సూరజ్) బస్సు దిగా. మరో ఊరు నుంచి వచ్చిన అమ్మాయి బస్సు దిగింది. అనుకోకుండా అమ్మాయి వచ్చి ఓ అడ్రస్‌కు ఎలా వెళ్లాలో అడిగింది.. చెప్పేశా. తర్వాత ఎవరిదారిన వారు వెళ్లాం. కానీ నా మనసులో మాత్రం అమ్మాయి గురించి ఆలోచనలు తిరుగుతూనే ఉన్నాయి.
మరుసటి రోజు ఒకే ఆఫీసులో ఇద్దరం కలిసే సరికి షాక్. తర్వాత తెలిసింది తన పేరు శ్రీయ అని. ఆమె కూడా మా ఆఫీసులోనే పని చేస్తుందని. అనుకోకుండా జరిగిన పరియచం కాస్త.. రోజూ పలకరించుకునేదాగా వెళ్లింది. వీలు చూసి ఓ రోజు శ్రీయకు ప్రపోజ్ చేశా. కొన్ని రోజులు స్నేహం అని చెప్పింది. తర్వాత ప్రేమలో పడిపోయింది. ఎందుకంటే తనను నా ప్రేమతో ఉక్కిరిబిక్కిరి చేసేశాను. చాలాసార్లు పెళ్లి గురించి అడిగితే టైమ్ వచ్చినప్పుడు చేసుకుందాంలే అనింది. ఇప్పుడు పెళ్లి వయసు రాలేదు కదా అని నేను కూడా పెద్దగా బలవంత పెట్టలేదు.
తర్వాత కొన్ని రోజులు సొంత ఊరికి వెళ్తున్నానని చెప్పింది. సరే వెళ్లమని చెప్పా. నెల రోజుల తర్వాత మళ్లీ హైదరాబాద్ వచ్చింది. కలుసుకునేవాళ్లం, మాట్లాడుకునేవాళ్లం. మునుపటిలాగే తను కూడా ఉండేది. కానీ అనుకోకుండా ఒక రోజు ఆమె ఫోన్ చూశా. అందులో ఆమెకు పెళ్లి అయిన ఫొటోలు కనిపించాయి. పైకి మాత్రం పెళ్లికానట్టుగానే ప్రవర్తించేది. నాలోనే దాచుకున్నా.. ఎందుకు చెప్పలేదా అని నాతో నేనే యుద్ధం చేసేవాన్ని.
ఇంకోకరోజు నా ఆఫీసులోని మరో వ్యక్తితో చాటింగ్ కనిపించింది. చాటింగ్ చూస్తే అర్థమైంది. వాళ్లిద్దరూ ఎంత క్లోజ్ అని. ఇది కూడా మనసులోనే పెట్టుకున్నా. తర్వాత ఎంక్వైరీ చేస్తే తెలిసింది.. ఆమె భర్త వేరే దేశంలో పనిచేస్తాడని. కానీ నా దగ్గర విషయం ఎందుకు దాచిందో అర్థం కాలేదు. నేను బాధపడతానని దాచి ఉంటే.. మరో వ్యక్తితో అలా చాటింగ్ చేయాల్సిన అవసరం ఏం వచ్చిందని నన్ను నేను ప్రశ్నించుకున్నా.
మెల్ల మెల్లగా తనకు దూరం అవుతూ వచ్చా.. కానీ నాకు నేనే దూరం అవుతున్నాననే బాధ నన్ను ఎప్పుడూ కలిచి వేసేది. తను నాకు ప్రపంచం అయింది.. కానీ తన ప్రపంచంలో వేరేవారు ఉండటం తెలిసి తట్టుకోలేకపోయా. ఈ ప్రపంచం అంతా ఒకేలా ఉంటుందని.. కానీ మనుషుల నిజమైన ప్రవర్తన అర్థమౌతున్న ప్రతీసారి ప్రపంచం కొత్తగా కనపడుతుందని అప్పుడు అర్థమైంది.
అలా రెండేళ్లు గడిచింది.. ఒకే ఆఫీసులో ఉన్నా.. తనతో మాటలు తగ్గించేశా. మాట్లాడాలని ఉన్నా నాలో నేను సంఘర్శణ పడుతూ ఆగిపోయేవాన్ని. తనకు నేను బానిస అయ్యా అనే విషయం అప్పుడు అర్థమైంది. కానీ ఏ విషయానికైనా అడిక్ట్ అయిపోతే జీవితం నాశనం అని నాకు నేను సర్దిచెప్పుకునేవాన్ని.
చివరగా తను హైదరాబాద్ నుంచి వెళ్లేరోజు వచ్చింది. కానీ నా మనసులో నుంచి పంపించాలనుకుంటే అస్సలు కుదరడం లేదు. వెళ్లే రోజు బస్టాప్ వచ్చి కలువు అని చెప్పింది. వెళ్లాక తనను చూసేసరికి వేల ప్రశ్నలు అడగాలనుకున్నా.. కానీ నోట మాట రాలేదు. కన్నీళ్లు మాత్రం తనపై ప్రేమను చూపించాయి. తన చివరి చూపుల్లోనూ నేను ప్రేమలో పడిపోయా. కానీ నా వైపు నుంచి మాత్రమే. నా ప్రేమ కథ విషాదాంతమే.. కానీ నా వరకు మాత్రం చాలా గొప్పది. చరిత్రలో రాసుకునేంత కాకున్నా.. నా గుండె గదుల్లో దాచుకునేంత గొప్పది.
తను వెళ్లిన తర్వాత ఐదారు నెలలకు ఓ మెసేజ్ పెట్టా. కాల్ చేసింది. కలవాలి అని చెప్పా. సరే మా ఊరు వచ్చేయమని చెప్పింది. తనకు, నాకు ఇష్టమైన సముద్రం దగ్గర మా చివరిక కలయిక. నా దగ్గర అన్ని విషయాలు ఎందుకు దాచావ్ అని అడగాలని మనసులో నన్ను నేను ప్రిపేర్ చేసుకున్నా. కానీ అడగలేకపోయా. తన దృష్టిలో నిజమైన ప్రేమికుడిని. ఇప్పుడు పాత విషయాలన్నీ అడిగి.. అనుమానపు వ్యక్తిని అవ్వలానుకోలేదు. ప్రశ్నలు అడిగి తనను బాధపెట్టాలనుకోలేదు. ఎలాగూ తను నా జీవితంలోకి రాదు. ఇప్పుడు ఎలాంటి ప్రశ్నలు అడిగినా ఉపయోగం లేదు. అందుకే ఏమీ అడగలేకపోయా.
అదే సముద్రం సాక్షిగా చివరిసారిగా నా ప్రేమను చూసుకున్నా.. సముద్రంలో దాగి ఉన్నన్ని రహస్యాలు తన గురించి నాలోనే దాచుకున్నా.. అవి తుపానులా బయటకు రాకుండా గొడ కట్టుకున్నా.. మనం ప్రేమించిన వ్యక్తి వ్యక్తిత్వం కాలాన్ని బట్టి మారవచ్చు.. కానీ మనిషి మాత్రం మారరు కదా. నిజమైన ప్రేమ అంటే మనం ప్రేమించిన వ్యక్తి ఎక్కడ ఉన్నా సంతోషంగా ఉండాలనుకోవడం. అదే ఆలోచనలతో తన ఊరు నుంచి మా ఊరు వచ్చేందుకు బస్సు ఎక్కా.. నా జీవితంలో తన ప్రయాణాన్ని ముగించేశా.
ముగింపు
ఈ కథ మనకు ఒక విషయాన్ని నేర్పిస్తుంది: ప్రేమ ఎల్లప్పుడూ సులభంగా ఉండదు. కొన్నిసార్లు, మనం మన ప్రేమ కోసం పోరాడాల్సి ఉంటుంది, త్యాగాలు చేయాల్సి ఉంటుంది. కానీ నిజమైన ప్రేమ ఎప్పటికీ అంతరించ.
