અંબિકા ગઢના મહેલથી પરત ફર્યા પછી, ઉર્મિલા અને આર્યનના જીવનમાં જાણે સમય થંભી ગયો હતો. ડાયરીમાં મળેલી માહિતી તેમની વિચારોમાં સતત ઘૂમતી રહી. તે દરરોજ ડાયરીના પાનાંઓને વધુ ધ્યાનપૂર્વક વાંચતા, પરંતુ દરવખતે નવા પ્રશ્નો ઉભા થઈ જતા. ડાયરીના પાનાંઓ બરાબર જોડી શકાય તેવા નહોતા—ક્યાંક પાનાં ફાટેલા હતા, ક્યાંક શબ્દો અધૂરા હતા, અને ક્યાંક કોતરાયેલું લખાણ સમજવું અશક્ય હતું.
એક દિવસ, જયારે બંને ડાયરીના એક પુરૂષકઠિન પાને નજર નાખી રહ્યા હતા, ત્યાં જ આર્યન એક લખાણ પર અટકી ગયો. “ઉર્મિલા, આ જુઓ!” તેણે ઉત્સાહભર્યા અવાજે કહ્યું.
આ લખાણના શબ્દો થોડા ઝાંખા હતા, પણ તેનો અર્થ સ્પષ્ટ હતો:
“જો અંબિકા ગઢના રાજવી પરિવારની શાપમુક્તિ કરવી છે, તો તે માટે વેરઝેરના ઝેરનું સમાધાન અનિવાર્ય છે. રાજકુમારીના હ્રદયમાં છુપાયેલું રહસ્ય આ શાપને હટાવી શકે છે.”
"‘વેરઝેરનો ઝેર’? તેનો શું અર્થ થાય છે?” ઉર્મિલાએ વિચારમગ્ન અવાજે કહ્યું.
"મને લાગે છે કે આ શાપ અને અતીતની ઘટનાઓ વચ્ચે કોઈક ગાઢ સંબંધ છે,” આર્યને કહ્યું, “અને આ રાજકુમારી કોણ હતી? શું તે મહેલની પ્રથમ રાણીના સમયકાળથી સંબંધિત હતી કે પછી તે પરિવારની વધુ જુની કોઈ વ્યક્તિ હતી?”
ડાયરીના બીજા પાનાંએ તેમને વધુ રહસ્યમાં દોરી ગયા. ઉર્મિલા અને આર્યને ત્યાં “રાજકુમારી નિમિષા” નામનો ઉલ્લેખ મળ્યો. એ પાનાંમાં કહેવામાં આવ્યું હતું કે નિમિષા અંબિકા ગઢના રાજા રણવિરજીની પુત્રી હતી, જે તેના શાસનકાળમાં અતિ વિવેકપૂર્ણ અને શ્રદ્ધાળુ ગણાતી હતી. નિમિષાનું જીવન સહજ લાગતું હતું, પણ ડાયરીના વધુ અંધકારમય વાક્યોના દ્વારા તેનો શાપથી સંબંધ શરુ થયો હતો.
ડાયરીના તળિયે, સુંદર લિપિમાં લખાણ હતું:
“તે દિવસે, જયારે મહેલના હ્રદયમાં વેરઝેરનો અગ્નિ પ્રગટ થયો, તે દિવસે બધું બદલી ગયું. પ્રેમને અયોગ્ય રીતે અનુમોદન કરાયું, અને નિમિષાએ પોતાનો અંત નિર્ધારિત કરી લીધો. પરંતુ શું એ તે પ્રેમને સાચવવા માગતી હતી કે કોઈ ગુનાહિત રહસ્ય છુપાવવા?”
આ લખાણ વાંચતા જ ઉર્મિલા શાંત થઈ ગઈ. “આ બધું કંઈક વધારે ગૂંચવણખોર લાગે છે,” તે બોલી. “આને શાંતીપૂર્વક સમજવું જરૂરી છે.”
અંતે, બંનેએ મહેલ પરત જવાની યોજના બનાવી. આ વખતે તે ડાયરીના છેલ્લા પાનાંને સમજવા અને શિલાલેખના ચિહ્નોની નજીકથી તપાસ કરવા માટે જવા માગતા હતા. તેમની અંદર એક અનોખું ભય અને ઉત્સાહ મિશ્રિત હતું.
“ઉર્મિલા, મહેલમાં ઘણા સમયથી કોઈ ગયું નથી. કેટલાક કહે છે કે ત્યાં અશુભ શક્તિઓ છે. શું તું આ માટે તૈયાર છે?” આર્યને કહ્યું.
“હા, આર્યન. જો હું મારા મનમાં ઉઠેલા આ પ્રશ્નોના જવાબ નહીં શોધું, તો આ રહસ્ય મારી શાંતી છીનવી લેશે.”
મહેલમાં પ્રવેશતા જ, આ વખતે તેમનું સ્વાગત જાણે વધારે ભયાનક અને અસ્થિરતાથી ભરેલું હતું. પવનના પ્રવાહે જાણે કોઈક અવાજ ફૂટતો હોય એવું લાગતું હતું. મહેલની દિવાલો પરના ચિત્રો અને શિલ્પો હવે જાણે જીવંત લાગતા હતા.
ઉર્મિલાએ મહેલની અંદર એક ખૂણામાં એવું દ્રશ્ય જોયું, જે પંદરમી સદીના શાસનકાળની દ્રષ્ટિ આપતું હતું. તે ત્યાં ઊભી રહી અને પોતાની આસપાસના વાતાવરણને ધ્યાનપૂર્વક નિહાળવા લાગી.
“આ રાજકુમારી નિમિષાની વાર્તા અહીં છુપાયેલી છે,” તેણે પોતાની સાથે ઝબકતું વાક્ય કહ્યું. “મને આ રહસ્ય ઉકેલવું જ છે.”
જ્યારે આર્યન ચિત્રોની આકારવિધિ અને શિલ્પોને ડિકોડ કરવા લાગ્યો, ત્યારે ઉર્મિલાએ મહેલના દૂરના ખૂણામાં એક અલગ જ જગ્યા જોવી. તે જગ્યા પથ્થરોથી બંધ હતી, પણ તેમાં કોતરેલી છબીઓ આકર્ષક અને સંકેતસભર હતી.
આ જગ્યા પર તેમને વધુ એક નવો શિલાલેખ જોવા મળ્યો:
“જે આ શિલાઓની પાછળનું રહસ્ય ખોલશે, તેણે પોતાના ભવિષ્યના અંધકાર માટે તૈયાર રહેવું પડશે.”
આવુ લખાણ વાંચીને બંને કંઈક પળ માટે ખામોશ રહી ગયા. “હવે આ રહસ્ય ખોલવા માટે આપણે શું કરવું જોઈએ?” ઉર્મિલાએ આર્યન તરફ જોઈને પૂછ્યું.
“મને લાગે છે કે આ જગ્યા રાજકુમારીના અંતિમ દિવસોના ગુમ થયેલા લેખા-જોખાનું રહસ્ય છૂપાવી રહી છે,” આર્યને કહ્યું.
તેમણે પથ્થરોની નબળાઇઓ તપાસવા શરુ કરી, જેનાથી વિમર્શનો પહેલો ચિહ્ન મળ્યો. એક પથ્થર લટકી ગયો અને તેમાંથી એક ખુલ્લો દ્વાર દેખાયો.
