ગામના દરેક જણે માની લીધું હતું કે ઉર્મિલા એક દિવસ તેની મહેનત અને ખ્વાબોથી ગામનું ગૌરવ વધારશે. ઉર્મિલાના પિતા હંમેશા ગૌરવભેર કહેતા, "મારી દીકરી મારી યોગ્યતાને ઘણી ઉપર જશે." તેના આ શબ્દો માત્ર આશીર્વાદ ન હતા, પણ તેની યાત્રાના માટે આશાનો દીવો પણ હતા.
જ્યારે ઉર્મિલા ગામ છોડી રહી હતી, ત્યારે ગામના લોકો વિદાય આપવા માટે દોરીની જેમ રસ્તાની બંને બાજુ ઉભા હતા. માતાએ લાલ સાડી પહેરી, આંખો ભીની કરીને પોતાના હાથે તૈયાર કરેલી પોટલીમાં પ્રેમથી ભરેલા કઠણાઈઓ હરાવવાના આશીર્વાદ મૂકી. પિતા કોઈ વાત ન કહી શક્યા, પણ તેમના ખેતરમાં કમાયેલા પૈસાથી કરેલી નાની તૈયારી તે તેના માટે અપ્રમેય પ્રેમનું પ્રતીક હતી.
ઉર્મિલા એક શાંત જીવન જીવતી હતી, નદીના વહેણ અને ખેતરની સુગંધથી ઘેરાયેલી. હવે, તે અમદાવાદના તેજસ્વી ચમકતા પ્રકાશમાં પોતાને નવા દ્રશ્યો અને નવી પરિસ્થિતિઓ માટે તૈયાર કરી રહી હતી.
અહીં બધું નવું હતું—સ્ટેશનના બૂમરતા અવાજ, ટ્રેનમાં લોકોના ધકકા, અને શહેરના અજાણ્યા લોકોથી ઘેરાયેલા રસ્તાઓ. તેમ છતાં, તેના મનમાં એક ટકાસ રહેલું હતું—એવું કંઈક કરવું જે તેને યાદગાર બનાવે.
કોલેજ શરૂ થયું. તેના જીવનનો નવો અધ્યાય હવે શરૂ થતો હતો. પહેલી જ વખત આટલા બધા અજાણ્યા ચહેરાઓ વચ્ચે ઉર્મિલાને થોડી ગભરાહટ થઈ. એ હોલમાં પગ મૂકે છે, જ્યાં નવા વિદ્યાર્થીઓની ભીડ અને મૂંઝવણભર્યા માહોલે તેને થોડી ઓછી થઈ જતી. દરેકને જોઈને તે વિચારી રહી હતી, “શું હું આ નવી દુનિયામાં પોતાનું સ્થાન બનાવી શકીશ?”
ઉર્મિલા નક્કર પગલા ભરતી ભીડ વચ્ચે આગળ વધી રહી હતી ત્યારે, પાછળથી એક મીઠી પણ મજાકિય અવાજ આવી, “અરે સાંભળો તો, નવું ચહેરો દેખાય છે! જ્યાં જઈએ ત્યાં ગ્રેસફૂલ હાજરી આપવી ભુલશો નહીં.”
આ અવાજ મયંકનો હતો, એક ચતુર અને બોળાટ ચહેરાવાળો વિદ્યાર્થી. મયંકનો પહેલી જ નજરે આત્મવિશ્વાસ ચમકતો હતો, અને એની વાણી એવી હતી કે કોઈ પણ તરતજ હસવું ન હોય એ પણ મજાકમાં ભાગ લઈ લે.
“હા મયંક, પણ અમે જે શાકાહારી છીએ, એ જોઈને કોઈ ભાગશે નહીં એ વાત નક્કી છે,” સાથે જ કવિતાનો અવાજ પણ સંભળાયો. કવિતા એક સ્માર્ટ અને નડખિયા સ્વભાવ ધરાવતી વિદ્યાર્થી હતી, જેના ચહેરા પર હંમેશા મીઠી મજાકનો ભાવ રહેતો.
મયંક અને કવિતા બંનેએ ઉર્મિલાને ઓળખવાનું નક્કી કર્યું. “હાય, તું આ બચ્ચાં ચહેરાવાળી નવી વિદ્યાર્થી હોય એમ લાગે છે, સાચું ને?” મયંકે મજાકમાં પૂછ્યું.
ઉર્મિલા મીઠું મસ્કાતું હસી, “હા, હું અહીં નવી છું. મારા માટે આ બધું નવું છે.”
કવિતાએ તરતજ આગળ વધીને કહેલું, “ચિંતા ન કર. મયંક તને દેખવામાં મજાકિય લાગશે, પણ તે જોરદાર માર્ગદર્શક છે. અને હું... હું છું તારો એકમાત્ર શ્રેષ્ઠ મિત્ર બનવાનો પ્રયાસ કરનાર વ્યક્તિ.”
આ મીઠા આભાર સાથે વાતચીત આગળ વધી. મયંકે તેના ખૂબ ગમતા કૉફી સ્ટોલ વિશે વાત કરી અને કવિતાએ કહ્યું કે આ કોલેજના કેટલાક અજાયબ સ્થળો ત્યાંની ખાસિયત છે. મયંક અને કવિતાએ ઉર્મિલાને એવા મજાક અને હળવા પળોમાં દબાવી દીધી કે તે ભૂલી ગઈ કે તે નવી છે અને તેની ગભરાહટ ધીમે ધીમે ઓગળી ગઈ.
આ દિવસ પછી, મયંક, કવિતા, અને ઉર્મિલા એક અનોખા ત્રિપુટના ભાગ બની ગયા.આ બંનેએ ઉર્મિલાને શહેરી જીવન સાથે પરિચિત કરાવ્યું. નવા ફૂડ સ્ટોલ્સ, મશહૂર સ્થળોની મુલાકાત, અને નવા રંગીન અનુભવો સાથે તેની મનોમન ખુશી વધતી ગઈ.
એક સાંજે, શહેરી ગતિશીલતાથી કંટાળીને, તે એક પ્રાચીન પુસ્તકાલયમાં પહોંચી. આ પુસ્તકાલય કોઈ સામાન્ય સ્થળ ન હતું. શાંતી અને જૂના સમયના આભાસ સાથે તે સ્થળ વિશેષ લાગતું હતું. ધૂળ ભરેલી શેલ્વાસ, પ્રાચીન પુસ્તકોની સુગંધ, અને ત્યાંનો શાંત માહોલ તેની ભાવનાને ઠંડક આપતો હતો.
અલગ અલગ શેલ્વસમાંથી કંઈક અલગ શોધતી અને વાંચતી, ત્યાં જ તેને એક ખૂણામાં ધૂળ અને કાગળોની વચ્ચે એક પ્રાચીન ડાયરી મળી. ડાયરી ખૂબ જ જૂની હતી, અને તેના કવર પર કોતરેલા શિલાલેખ હતા, જે દરેક શબ્દને રહસ્યમય બનાવતા હતા.
ઉર્મિલાએ તે ડાયરી ખોલી અને એક ખાલી મકાનમાં બેસી તેને વાંચવાનું શરૂ કર્યું. પ્રથમ પાનાં પર લખેલું હતું:
"અંબિકા ગઢના મહેલનું રહસ્ય કોણ ઉકેલે છે, તે ઇતિહાસ કાયમ બદલશે."
આ શબ્દો વાંચીને ઉર્મિલાનું મન અચાનક ઉત્સાહ અને આશ્ચર્યથી ભરાઈ ગયું. આ ડાયરી તે માટે જ નથી, પરંતુ કદાચ તેના ભાગ્ય માટે લખાયેલી છે એવું લાગ્યું.
જેમ તેમ તે આગળ વાંચતી ગઈ, ત્યાં ઝાંઝવામાંથી એક અચાનક ઠંડા પવનનો પ્રવાહ થયો. તે ડાયરીના પાનાં પલટાવતો હતો, જાણે તેને બતાવવા માગતો હોય કે કંઈ ખાસ અહીં છે.
પ્રત્યેક પાનાં પર શિલાલેખની નકલ, સંકેતો, અને ચિત્રો હતા. આ ચિત્રોમાં પત્થરના થાંભલા, એક ભવ્ય મહેલ, અને એક સ્ત્રીની ઝલક હતી, જેની આંખોમાં એક અજાણ્યો દર્દ અને રહસ્યમય આકર્ષણ હતું.
ઉર્મિલાએ તેને વાંચ્યા બાદ એક વસ્તુ પર ખ્યાલ આવ્યો કે આ ડાયરીનો સંબંધ તેની સાથે છે. તે સ્ત્રીના ચિત્રો અને તેની આંખો, તે જ રીતે તેના સપનામાં ઘણીવાર દેખાતી એક અજીબ અજાણી છબી.
"શા માટે મને એવું લાગે છે કે આ ડાયરી મને મારી યાત્રા તરફ લઈ જાય છે?" તેણે ચુપચાપ વિચાર્યું.
તે રાત્રે, તે ડાયરી લઈને પોતાના રૂમમાં આવી. તેનો આખો દિવસ હવે આ ડાયરીના રહસ્યને ઉકેલવામાં પસાર થતો. ડાયરીમાં દર્શાવેલા ચિત્રો "અંબિકા ગઢ" તરફ સંકેત આપતા હતા.
