હા મારો પ્રેમ એકતરફ નો જ રહીયો.. કદાચ એને જ પ્રેમ કેહવતો હશે.
પણ બને બાજુ થી જો પ્રેમ થઇ તો તેને કિસ્મત કેહવાઈ..
જયારે એ માણસ મારા નસીબ માં નોહતી તો મારી જિંદગી માં કેમ આવ્યું?
પણ બધા ને આપણી જિદગી માં આવવાનો અને જવાનો સમય નક્કી જ હોઈ છે.અને એક કારણ તો એ પણ હોઈ શકે કે આ બધું થયા પછી જો આપણી જિંદગી માં કોઈ આવે તો અપને તેને ઓળખી શકીએ
આપણે જાણી શકીયે એ વ્યક્તિ ની કિંમત, જે સબંધો સહેલાઇ થી મળી જાય છે એ સબંધો ની કિંમત આપણે કયારેય કરી જ નથી શકતા અને એટલે જ ૨૫ વર્ષ થી સાથે રહેલા માતા પિતા પણ વહાલા નથી લગતા અને ૫ વર્ષ થી સાથે રહેતા જીવનસાથી વગર આપણે જીવી નથી શકતા. બધી બાબતો માં આ વસ્તુ સાચી નહિ પણ હોઈ હું માનું છું.
મોરબી શહેરના એક ખૂણામાં વસેલું નાનકડું ગામ મલાવિયા. ત્યાં ભણવું અને મોટા સપનાંઓ જોવાનું નામ માત્ર જ હતું. પરંતુ રાકેશ માટે એ નાનકડું ગામ વિશ્વનું એક કેન્દ્ર હતું. મલાવિયાના આ પથ્થરી રસ્તાઓએ તેને કંઈક અલગ જ દિશામાં ધકેલી દીધો હતો. રાકેશ એક સીધો-સાદો યુવક હતો. થોડી કટાકટીથી પ્રથમ વર્ષમાં પ્રવેશ કર્યો હતો, ત્યારે જ એની હૃદયના એક ખૂણામાં એક અસામાન્ય કિસ્સો શરૂ થયો.
કોલેજના પ્રથમ દિવસે જ, જ્યારે તે કેફેટેરિયામાં બેસીને પોતાનો નવો ફુલસ્કેપ ખોલી રહ્યો હતો, ત્યાં તેણે પહેલી વાર હર્ષા જોયી. એ પહેલી નજરમાં જ કંઈક અલગ લાગ્યું. હર્ષાના લાંબા વાળ, ચમકતી આંખો અને નિરાશ્ય વિનાના મુખ પરના હાસ્યએ રાકેશનું ધ્યાન ખેંચી લીધું. હર્ષા એક પળમાં તો સાદી, ભોળી લાગતી હતી, પરંતુ એમાં એક આગવી આકર્ષકતા હતી, જે તેને અન્ય દરેક છોકરીઓથી અલગ બનાવતી.
જ્યાં સુધી રાકેશનો પ્રશ્ન હતો, તે હર્ષાને પહેલી નજરમાં જ પ્રેમ કરી બેઠો હતો. તે જાણતો હતો કે આ પ્રેમ એકતરફી છે. હર્ષા તેના માટે એવી છોકરી હતી જેની નજીક જઈને એણે માત્ર કોઈ વાત કરવા કે એક મીઠું સ્મિત મેળવવાની જ ઇચ્છા રાખી હતી.
એક દિવસ, એ બગીચામાં બેઠો હતો, ત્યાં એને હર્ષા પોતાના મિત્રો સાથે રમતી જોવા મળી. હર્ષા હંમેશા આનંદમાં રહેતી, અને તેની ખુશમિજાજ ફિતરત દરેકને પ્રભાવિત કરતી. રાકેશની આંખો તેના તરફથી હટી જ ન શકી. મનમાં, તેણે વિચાર્યું કે શું આ પ્રેમ કદી પાછો આવશે? શું એ કદી આ પ્રેમને વ્યક્ત કરી શકશે?
એક દિવસ, હર્ષાને જાણવા મળ્યું કે કોઈ યુવક તેની નજીકથી દરરોજ જોઈ રહ્યો છે. તેની આંખોમાં એ છુપાયેલી ભાવનાઓ જોતી હતી. હર્ષાને આ જાણીને આશ્ચર્ય લાગ્યું, પણ એ ખૂબ પ્રેમાળ રીતે હસીને તે વાતને અવગણતી રહી.
કોઈ દિવસ રાકેશ પેપર લખતા-લખતા વિચારતો હતો, “શું હર્ષા કદી મારી થશે? શું એ કદી મારા મનના ભાવને સમજે?”
જેથી હવે તો બસ, હર્ષા તરફ વધુ નજીક જવાની રાકેશની ઇચ્છા વધી. તે ઈચ્છતો હતો કે તે વાત કરે, તેની સાથે સમય વિતાવે, પરંતુ કૈક અટકાવતું રહ્યું. ક્યારેક માણસના દિલના દરવાજા બધા માટે ખુલ્લા હોય છે, પરંતુ કોઈ કોઈની અંદર ઊતરતો નથી. આ પ્રેમની વિલાપ રાકેશના મનમાં સતત ચાલી રહી હતી.
એક દિવસ, જ્યારે કૉલેજમાં “કલ્ચરલ ફેસ્ટ” ની ઉજવણી થઈ રહી હતી, ત્યારે રાકેશને તક મળી. હર્ષા નૃત્ય સ્પર્ધામાં ભાગ લેનાર હતી. રાકેશને ખબર હતી કે આ એનો મોકો છે. નૃત્ય વચ્ચે, હર્ષા તેનાં બધા શબ્દો, ભાવનાઓ અને ઉર્જા બહાર મૂકતી હતી. એ ક્ષણે, રાકેશને લાગ્યું કે એ તેનાથી કંઈક કહેવા માટે તૈયાર છે.
સ્પર્ધા પછી, તે હર્ષા પાસે આવ્યો. થોડી મિનિટો માટે તેમને એકલા વાત કરવાની તક મળી. તેની આંખોમાં આકર્ષણ હતું, અને તેણે સંપૂર્ણ હિંમત ભેગી કરીને કહ્યું, “હર્ષા, મારે તને કંઈક કહેવું છે.”
હર્ષા એણે જોયા વગર પણ એની વાત સાંભળી, પણ તે આગળ વધતી રહી. એણે થોડી વાર રોકીને મિઠું હસ્યું.
“મારે તારી આકર્ષકતાને કંઈક વ્યક્ત કરવું છે, હર્ષા,” રાકેશે થોડી હચકાટથી કહ્યું, “હું તને ઘણી સારી રીતે નથી જાણતો, પણ તેં મારા જીવનમાં કંઈક ખોટું અને અજીબ કરી દીધું છે. હું દરેક પળમાં તારા વિશે વિચારી રહ્યો છું, જાણે તું મારા માટે બધું છે. હું તને પ્રેમ કરું છું.”
આ સાંભળીને, હર્ષા થોડી ક્ષણ માટે ચૂપ રહી. ત્યારબાદ એણે ખુબજ નમ્ર અને સાદગીભર્યું જવાબ આપ્યો, “મને ખુશી છે કે તને મારા વિશે એવું લાગે છે, રાકેશ. પરંતુ… હું પણ તારી જેમ મક્કમ છું. મારી દુનિયામાં તારા માટે જગ્યા નથી. હું તને ઈમાનદારીથી કહું છું કે હું તને પ્રેમ કરી શકું એમ નથી.”
આ સાંભળીને, રાકેશના દિલમાં આગનો ઝકો ફૂંકાયો. એણે બધા ઝનૂનમાં પોતાનું પ્રેમ વ્યક્ત કર્યું હતું, પરંતુ એનું પ્રતિફળ મળ્યું નહોતું. હર્ષાની વાત પછી, તે થોડો નિરાશ થયો, પરંતુ તેને ખબર હતી કે હર્ષા સાથે સંવાદમાં પણ પ્રેમનો એક પ્રકાર હતો.
સમય વીતતો ગયો. રાકેશ હર્ષા તરફથી ન દુર થઈ શક્યો અને ન નજીક. હર્ષા પોતાની દુનિયામાં વ્યસ્ત રહી, જ્યારે રાકેશ એના પ્રત્યેક સ્મિત, દરેક દેખાવ અને દરેક મીઠી યાદમાં વિમોહિત રહ્યો. તેણે પોતાની ભીતરી ભાવનાઓ ક્યારેય દૂર ન કરી શકી.
કૉલેજ પૂરું થયું અને હર્ષા વિદેશ ભણવા માટે જતી રહી. રાકેશ પોતાના ગામમાં જ રહી ગયો, જ્યાં તેને ભણવાનું તો પૂરું કર્યું, પણ તેની દુનિયામાં હંમેશા એક ખાલી જગ્યા રહી.
કેટલાક મહીનાઓ પછી, રાકેશ હર્ષાની એક તસવીર જોઈ, જે તે પોતાના મિત્રો સાથે વિદેશમાં લીધો હતો. એ તસવીર જોયા પછી, તેના હૃદયમાં એક શાંત અહેસાસ થયો. હર્ષા હંમેશા તેનાં સપનાંઓમાં જીવતી રહી, અને રાકેશ તેનાં દિલમાં. આ વાતને સ્વીકારવામાં રાકેશને ઘણી વાર લાગી, પણ આખરે એને સમજાયું કે તે પ્રેમની એક અલગ જ જાત હતી. તે એકતરફી પ્રેમ હતો, જે કોઈને બીજા તરફથી સમર્થન ન મળ્યો હતો, પરંતુ તે પ્રેમની યાત્રામાંથી તે ખુશ હતો.
**પ્રેમ હંમેશા પરિપૂર્ણ થતો નથી.**
પ્રેમ કોઈને મેળવવાનો નથી, એને સાચવવાનો હોય છે.
