અમદાવાદના સંધ્યાકાળના આકાશ નીચે, શાંત સાબરમતી રિવરફ્રન્ટ શહેરની રોશનીથી ઝગમગી ઉઠ્યું હતું. નદીની હળવી લહેરો ખળભળાટ મચાવતા શહેરી જીવનના અવાજોનું કોઈ બેકગ્રાઉન્ડ મ્યુઝિક હોઈ એવો સુખદ અનુભવ આપી રહ્યું હતું. પાણીના કિનારે રિવરફ્રન્ટની બેંચ પર, એક સ્ત્રી બેઠી, તેના વિચારોમાં ખોવાયેલી હતી. તેનું નામ મીરા હતું. તેના જીવનની ઉથલપાથલમાંથી આશ્વાસન મેળવવા માટે થોડા સમયથી અવારનવાર અહીં આવતી રહેતી.
જ્યારે મીરાંએ લહેરાતા પાણી તરફ જોયું, તો તેની ડાબી તરફ તેને અટલ બ્રિજ માં ચમકતી લાઇટિંગનો નજારો દેખાતો હતો તેને એકીટસે જોતી રહી. અને ત્યારે એક મોટરસાઇકલના નરમ અવાજે તેનું ધ્યાન ભંગ કરી નાખ્યું. એક માણસે તેની બરોબર નજીક તેનું બાઇક પાર્ક કર્યું. લાબું કદ, ધરાવતો માણસ સાંજની આ ધીમા અવાજ ભર્યા શાંતિમાં એક શોર બનીને પડઘો પાડતો મીરા તરફ આવી રહ્યો હતો. મીરા જ્યાં બેઠી હતી તે બેન્ચ તરફ પોંચ્યો.
"શું હું અહીં બેસી શકું?" સમિતે મીરાને પૂછ્યું, તેનો અવાજ નમ્ર અને આદરભર્યો હતો.
મીરાએ તેની સામે જોયું, તેની આંખો આશ્ચર્ય અને થાકનું મિશ્રણ પ્રતિબિંબિત કરતી હતી. મીરાંએ શાંતિથી માથું હલાવ્યું, અને સમિતે તેની બાજુમાં પોતાનું સ્થાન લીધું. થોડી ક્ષણો માટે, તેઓ બંને મૌન બેઠા રહ્યા, પાણીની લહેરો તરફ જોતા રહ્યા, બંનેના મગજમાં એક શોર હતો, બંને વચ્ચે કોઈપણ જાતના વાર્તાલાપ વિના પણ ઘણો ઘોંઘાટ હતો.
"તમે અહીં વારંવાર આવો છો?" સમિતે મૌન તોડ્યું, તેનો અવાજ મીરાંને વાત કરવાનું આમંત્રણ આપતો હતો પણ દખલઅંદાજી વિનાનો, નિસ્વાર્થ હતો.
"હા," મીરાએ જવાબ આપ્યો, તેનો અવાજ માંડ માંડ એક સુસવાટાથી ઉપર હતો. "આ એકમાત્ર એવી જગ્યા છે જ્યાં હું સ્પષ્ટ રીતે વિચારી શકું છું."
સમિતે માથું હલાવ્યું. "હું સમજું છું. જીવન ક્યારેક જબરજસ્ત બની જતું હોય છે, કદાચ આપણે દરેક પરિસ્થિતિ થી ડીલ નથી કરી શકતા હોતા.“
મીરાએ તેની સામે જોયું, તેની આંખોમાં કુતૂહલનો સંકેત હતો. સમીતની હાજરી જાણે એક શાંત્વના અને કંઈક દિલાસો આપતી હોય તેવી લાગી. ધીમે ધીમે મીરા તેની પાસે ખુલવા લાગી.
"મારે લગ્નને પાંચ વર્ષ થયાં છે," મીરાંએ વાત કરવાનું શરૂ કર્યું, તેના અવાજમાં મજબૂતી આવી. "મારા પતિ એક સારા માણસ છે, પરંતુ અમારા જીવનમાં એકબીજાથી અંતર ઘણું વધી ગયું છે. તે હંમેશા કામમાં વ્યસ્ત રહે છે, અને અમે ભાગ્યે જ વાત કરીએ છીએ. મારો પરિવાર મને સંપૂર્ણ પત્ની અને પુત્રવધૂની બની રહેવાની અપેક્ષા રાખે છે, પરંતુ ક્યારેક મને એવું લાગે છે કે હું મારી જાતને ગુમાવી રહી છું."
સમિતે ધ્યાનથી સાંભળી રહ્યો હતો, તેની આંખો મીરાનો ચહેરો છોડતી નહતી. કશું પણ બોલ્યા વિના તે સાંભળતો ગયો, જાણે તેને મીરાંને તેના હૃદયની વાત તેની સમક્ષ ઠાલવવાની મંજૂરી આપી હોય.
"એક ટ્રેપ માં જાણે ફસાઈ ગઈ હોય એવું લાગે છે મને," તેને બોલવાનું ચાલુ રાખ્યું. "હું જે પ્રેશરથી જીવું છું તે કોઈ સમજી શકતું નથી. દરેકને લાગે છે કે મારું જીવન સંપૂર્ણ છે, પરંતુ અંદરથી, હું કેવો સંઘર્ષ કરી રહી છું એ મારું મન સમજે છે."
સમિતના એક્સપ્રેસન સમજદારી ભર્યા અને સહાનુભૂતિભર્યા હતા. "જ્યારે તમને લાગે છે કે તમારે દરેકની અપેક્ષાઓ પર ખરા ઉતરવું પડશે ત્યારે તે ઘણું મુશ્કેલ બની જતું હોય છે," તેણે નરમાશથી કહ્યું. "કેટલીકવાર, આપણને કોઈ સાંભળનાર ની જ જરૂર હોય છે."
મીરાએ તેની તરફ જોયું, તેના હોઠ પર એક નાનકડું સ્મિત ફરી વળ્યું. "થેન્ક્સ, મને આટલું શાંતિથી સાંભળવા બદલ આભાર," મીરાંએ કહ્યું. "મને ખ્યાલ નહોતો કે ફક્ત આટલું કહ્યા પછી પણ હું અંદર થી આટલી હળવાશ અનુભવીશ, તમને અંદાજ નથી કે મારે આની કેટલી જરૂર હતી."
સમિતે માથું હલાવ્યું, તેની આંખો મીરાની ખુશીને અનુભવી રહી હતી. "હું સમજુ છું કે તમે શું કહેવા માગો છો," સમિતે કહ્યું. "મારું જીવન પણ સંપૂર્ણ નથી. હું એક નાનો ધંધો ચલાવું છું, અને એમાં પણ સ્ટ્રગલ ચાલી રહ્યો છે. હું અને મારી પત્ની હંમેશા આ વાત પર વિશે દલીલ કરીએ છીએ. તેના માટે મુજબ મારે બિઝનેસ છોડી દેવો જોઈએ અને એક ફૂલ ટાઈમ નોકરી શોધી લેવી જોઈએ, પરંતુ કેમ સમજાવું કે આ બિઝનેસ મારું સ્વપ્ન છે. દરેક વસ્તુને બેલેન્સ કરવું અને દરેકને ખુશ રાખવું મુશ્કેલ છે."
મીરાએ શાંતિથી સાંભળ્યું, તેનું હૃદય પણ અંદર થી સમીતના દુઃખ ને અનુભવવાનો પ્રયત્ન કરી રહ્યું હતું. તેને સમજાયું કે તેઓ બંને કાંઈ બોઉ અલગ નથી, બંને તેમના અંગત જીવનમાં લડાઇઓનો સામનો કરી રહ્યા છે જે અન્ય લોકો જોઈ શકતા નથી, સમજી શકતા નથી.
"ક્યારેક," સમિતે આગળ કહ્યું, "એવું લાગે છે કે હું હારેલી લડાઈ લડી રહ્યો છું. પરંતુ હમણાં તમે તમારા સ્ટ્રગલ વિશે વાત કરી એ સાંભળીને મને મારુ સ્ટ્રગલ નાનું લાગવા લાગ્યું, આપણે બધા પોત પોતાના અલગ અલગ બર્ડન લઇ ને ચાલી રહ્યા છીએ, જે કદાચ આપડે પોતે જ ઉપાડવા પડશે."
બંને થોડીવાર મૌન બેસી રહ્યા, પોત પોતાના જીવનના સંઘર્ષની કબૂલાત કર્યા પછી બંને નું હૃદય હળવું થઇ ગયું હતું. એક એવી મોમેન્ટ જ્યાં બે શરીર એકબીજા ને અડક્યા વિના હૃદય સુધી સ્પર્શી ગયા. એકબીજા ને જજ કાર્ય વિના કે ના કોઈ અન્ય અપેક્ષા રાખ્યા વિના જ, છતાં એક સરલ અને તરલ મિલન.
જેમ જેમ અંધારું થવા લાગ્યું તેમ તેમ શહેરની લાઈટો ચમકતી થઈ, સમીત ઊભો થયો. "મારે હવે જવું જોઈએ," ફરી એ જ નમ્ર અવાજ માં સમીત બોલ્યો. "મને સાંભળવા માટે થેન્ક્સ અને તમે જે તમારી વાત શેર કરી એના માટે પણ આભાર."
મીરાએ પણ માથું હલાવ્યું, બેન્ચ પરથી એ પણ ઉભી થઇ, "અને મને સાંભળવા બદલ ફરીથી આભાર. મને પણ આજે ફીલ થયું કે કેટલીકવાર, આપણને ખરેખર આટલી જ જરૂર હોય છે."
સમીત હસ્યો, એક હૂંફાળું, અસલી સ્મિત જે બંનેની આંખોથી એકબીજા હૃદય સુધી પહોંચ્યું. "તમારું ધ્યાન રાખજો, મિસ…?" કુતુહલ ભરી નજરે સમિતે મીરાની સામે જોયું.
“નામ? મિસેસ મીરા.” હળવા સ્મિત સાથે મીરા એ પણ વળતો જવાબ આપ્યો. ”તમે પણ,મિસ્ટર ? તમારું ધ્યાન રાખજો”.
“સમીત” સમિતે જવાબમાં પોતાનું નામ મીરા ને કહ્યું, બાઈક સુધી બંને જોડે ચાલ્યા અને સમીત બાઈક લઇ ને ચાલ્યો ગયો.
બંને પોતપોતાના જીવનમાં પાછા ફર્યા, પરંતુ હળવા હૃદય અને સમજણની નવી ભાવના સાથે. આ જ વાત અર્થપૂર્ણ રીતે, સાબિત કરે છે કે ઘોંઘાટ અને અંધાધૂંધીથી ભરેલી દુનિયામાં, કેટલીકવાર આપણને કોઈક સાંભળવા વાળની જરૂર હોય છે.
જેમ જેમ મીરાએ સમિતને અંધારામાં દૂર જતા જોયો, તેમ તેમ તે ફરી પોતાના માં પાછી ફરવા લાગી. આ કોઈ પ્રેમ કે રોમાંસ વિશેની વાત નહતી. પણ એક અદભુત કનેકશન અને સહાનુભૂતિની હતી.
Writer
Kishan Didani
Social Media Handles:
Instagram: www.instagram.com/thedidani
Facebook: www.facebook.com/kdidani
