સમય સવારના પહેરનો હતો, મોસમ વરસાદી અને વાતાવરણમાં એક અજીબ્સી ગતિ હતી. મને લાગે છે કે હું કંઈક રહસ્યમય અનુભવો. ખટ ખટનો અવાજ ઊઠ્યો, જાણે કોઈ કુકર સીટી મારતું હોય. હું અવાજ તરફ વળ્યો, ત્યાં તો લાલ ભડકું આગબોટની જેમ કંઇક દેખાયું.
મારી આંખો મિચકાવી, અને દ્રશ્ય સ્પષ્ટ થયું. ટ્રેનનો ચમકતો એન્જિન મારાથી માત્ર કેટલીક ફૂટ જ દૂર ઊભો હતો. "ચાલો, તમારે જોવું હોય તો આ રહસ્યમય ટ્રેનની સફર પર જાઓ," એક ભયાનક અવાજ સાંભળાયો.
હું કંપાયમાન થતો, ટ્રેનના દરવાજા તરફ વધ્યો. એ ખુલ્યા અને અંદર અજ્ઞાત વિકૃતિઓનો બુલાવો સાંભળ્યો, "હાલો, જાંબાળા… ખોપાળા… તગડી… ને ભડી!"
મને તરત જ યાદ આવ્યું, "આ તો અમારા ગીલા નો છકડો!"
ટ્રેનના અંદર જતાં જ મને નાનકડા ઝાંખા ચહેરા દેખાયા, સૌ કોઈ મૌન અને ભયથી ઘેરાયેલા. કોઈએ whispered કરી, "કેટલા વર્ષો પેહલા અહીંયા એક ટ્રેન નીકળી હતી, અને તે સમયે પૂર્ણ સુમસાન હતું. એમાં બેસેલા લોકોને પાછા ક્યારેય કોઈએ જોયા ન હતા."
હું એક યુવકને જોયું, જે ટ્રેનના દરવાજે ઊભો હતો. તેની મુછો તાજી ફૂટી હતી અને તેની આંખોમાં ભય અને આશ્ચર્યનો ભેદ હતો. તે અચાનક જ ગાયબ થઇ ગયો, અને ટ્રેન ફરી જોરથી ધ્રુજી. બધાએ આશ્ચર્યમાં તેની તરફ જોયું, અને પછી ટ્રેન વધુ ભયાનક ગતિએ દોડવા લાગી.
મારી આજુબાજુની લાઇટ્સ ઝબકી રહી, અને ટ્રેનના દરવાજા બંદ થઈ ગયા. હું અંદર કેદ થઈ ગયો. મારી નઝર બાજુના કેબિન પર પડી, જ્યાં એક ભયાનક અવિરત અવાજ સાંભળવા મળ્યો. એક ચિખારી માર્યાની અવાજ મને ચોંકાવ્યા વિના રહી શક્યો નહિ.
મને જણાયું કે ટ્રેન અચાનક એક નદીના પુલે પહોંચી હતી. એક સ્તબ્ધતા છવાઈ ગઈ. એ દિવસે, એક યુવક ત્યાંથી પડી ગયો હતો અને તેની આગમનભૂમિ પર આત્માનું અસંખ્ય અવાજો આજે પણ ગૂંજે છે.
ટ્રેન નદીના પુલે ધીમી થઇ અને દ્રશ્ય બદલાઈ ગયું. મારું હૃદય ઝડપથી ધડકવા માંડ્યું, અને લાગ્યું કે હું કોઈ ભુલભુલામાં ફસાયો છું. ટ્રેનમાં બેઠેલા લોકોને મેં ફરી જોયા, અને એમની આંખોમાં બાંધેલી હેરાનગતી મને હળવાશ આપતી રહી.
મને અનુભવ થયું કે ટ્રેન, સમયના બધા ભેદોને કેદ કરી ગઈ છે. "આમાંથી છટકી જવું કેટલું અશક્ય છે," મારું મન મને સંભળાવતું રહ્યું.
ટ્રેન ધીમે ધીમે ઉભી રહી, અને હું બાહ્ય દુનિયામાં પાછો ફર્યો. એ દિવસને હું ક્યારેય ભૂલાવી શકીશ નહિ. રહસ્યમય ટ્રેનની એ સફર, જે મારી જાતને સમયના એક ત્રાસજનક વલણમાં લઇ ગઈ હતી.
અચાનક, ટ્રેનના અંતિમ ડબ્બામાંથી એક ભયાનક રડવાનો અવાજ આવ્યો. હું હિમ્મત જોડીને ત્યાં પહોચ્યો. ડબ્બો એતો શૂન્ય જણાતો હતો, પણ એક ઠંડા પવનના ઝૂળકે મને કંપાવી નાખ્યો. થોડીક પળોમાં, એક ધુમાડો સાવ બાજુમાં ભેગો થવા માંડ્યો અને એક છાયાવિષ્ટ ભયાનક ચહેરા રૂપે દેખાયો.
"મારા મૃત્યુના સચોટ કારણનું ઉકેલ લાવો!" તે ચેહરાના હોઠોમાંથી અશરીરી અવાજ ઉઠ્યો.
હું થોભ્યો અને પ્રશ્ન કર્યો, "કોણ છો તમે?"
"હું તે યુવક છું, જે વર્ષો પહેલા આ ટ્રેનથી પટકાયો હતો," એ ચહેરાએ ઉકેલ આપ્યો. "મને મારી નિર્મમ હત્યા માટે ન્યાય જોઈતો છે. અહીંથી જવું અનિવાર્ય છે, પણ કોઈએ મારા હત્યારા નો પત્તો લાગવો છે."
મારી અંતરમાં ભય અને રસ નો મિશ્રણ થયું. "કેમ? કોણ છે તમારો હત્યારો?"
"મારા જ મિત્રોએ મને દગો આપ્યો," એ ચહેરા નો અવાજ ભયંકર ધ્રુજતો હતો. "જોઈ લો, એ છે ટ્રેનમાં!"
ટ્રેનના બીજા બોગીમાં મેં ધ્યાન આપ્યું, અને ત્યાં બે શંકાસ્પદ લોકો દેખાયા. આ મોરચાની સફરને પૂર્ણ કરવા માટે હવે મને આ ભૂતની શોધ અને એનાં ત્રાસનો અંત લાવવો જ પડશે.
હું ભયમાં પણ હિંમત સાથે આગળ વધ્યો. શંકાસ્પદ લોકોની પાછળ જઈને મેં તેમને ટોક્યા. તેઓ પહેલાં કાંપવા લાગ્યા, પછી ભડકીને બોલ્યા, "ક્યાંક પણ નથી તું જાણતો!"
મને સમજાયું કે આ જ છે એ જઘન્ય લોકો. હું તેમને મજબૂત બનવા પ્રયત્ન કર્યો. "સાચું કહો," મેં કહ્યું, "નહીંતર આ ટ્રેનનાં રહસ્યો ક્યારેય સ્ફૂરે નહીં."
એક શખ્સે રહસ્યમય ચહેરાને જોઈને માફી માંગી, "હું દોષી છું, મેં દગો આપ્યો હતો."
ભૂતને શાંતિ મળેલી દેખાઈ. એ ચહેરો ધીમે ધીમે ઝાંખો થવા માંડ્યો અને ટ્રેનની જાદુઈ સફરે હું પાછો ફર્યો.
આ સફર હવે આગળ કયું રૂપો લેશે .
