अध्याय 13
दुसऱ्या दिवशी, गावात वैद्यकीय शिबिराच्या गडबडीत गाव गजबजले होते. डॉक्टर आणि परिचारिका स्टेशन्स तयार करत होते, गावकऱ्यांची काळजी घेण्यासाठी, तर सरपंच महेश संपूर्ण कारभार पाहत होते. मीरा आणि जयेश यांनी नीलूच्या घरी जाण्याचा निर्णय घेतला, अधिक माहिती गोळा करण्याच्या उद्देशाने. त्यांना नीलू आणि निलेश यांना सोबत आणायचं होतं, कारण त्यांना जितकी मदत मिळेल तितकी आवश्यक होती.
नीलू, मागच्या दिवसाच्या घटनांनी अजूनही हादरलेली होती, सुरुवातीला नाखूश होती पण मीराच्या आग्रहामुळे ती सामील झाली. निलेश, जो कोणालाही धोक्यात घालण्यास विरोध करत होता, शेवटी तयार झाला आणि मागील घटनेबद्दलचा राग बाजूला ठेवून सामील झाला.
सरपंचांच्या वाड्यात परत आल्यावर, ते सायलीच्या खोलीत जमले. आईला मदत केल्यानंतर सायलीने दरवाजा बंद केला आणि त्यांच्यात सामील झाली. त्यांनी ठरवले की त्या रहस्यमय घराबद्दल अधिक जाणून घ्यायला हवं.
"आम्ही आजीशी बोलण्यापूर्वी, मला निलेशकडून काही गोष्टींची खात्री करायची आहे," मीरा म्हणाली, त्याच्याकडे वळून.
निलेश मीराकडे पाहत होता पण शांत होता. मीरा थेट विचारली, "तुला त्या घराबद्दल काय माहिती आहे? तू काल सगळं सांगितलं नाहीस."
निलेशने खोल श्वास घेतला, थोडा संकोच करत तो बोलला. "मला पूर्ण गोष्ट माहित नाही. माझ्या आजोबांनी मला काही फार नाही सांगितलं होतं. “सत्तर-ऐंशी वर्षांपूर्वी, त्या घरात एक कुटुंब राहत होतं: एक वडील, आई, आणि एक छोटी मुलगी शकुंतला नावाची. माझे आजोबा लहानपणी तिच्यासोबत खेळायचे. तिचे वडील कुठूनतरी इथं आले होते."
निलेश थांबला. "माझे आजोबा म्हणाले की शकुंतलाची आई नेहमी रागात असायची आणि तांत्रिक क्रियाकलापांमध्ये गुंतलेली वाटायची. एके दिवशी, माझे आजोबा आणि काही मित्र शकुंतलाला खेळायला बोलावायला तिच्या घरी गेले, तेव्हा तिची आई काही तांत्रिक वस्तूंसह बाहेर आली. ती त्यांच्यावर ओरडली की निघून जा आणि त्यांनी खिडकीत शकुंतला पाहिली, ती मदतीची याचना करत होती. पण ते घाबरले आणि पळून गेले. त्यानंतर शकुंतला कधीही खेळायला बाहेर आली नाही."
सगळे गंभीरतेने ऐकत होते. "मग काय झालं?" सायलीने विचारले.
"काही दिवसांनी गावकऱ्यांना शकुंतलाचे वडील त्यांच्या बागेत मृतावस्थेत सापडले. घरात कोनिही सापडले नाही. त्यांनी समजले की तिच्या आईने त्यांना मारले आणि शकुंतलासह पळून गेली. पण त्यानंतर त्या घरात विचित्र घटना घडायला लागल्या. काही वर्षांनंतर, काही चोरांनी गाव लुटून तिथं लपण्याचा प्रयत्न केला. त्यांना पन शकुंतलाच्या वडिलांच्या जागेवरच मृतावस्थेत सापडले."
सुप्रिया हादरली. "शाकुंतला आणि तिच्या आईचं काय झालं?"
"कोणालाही माहीत नाही," निलेशने उत्तर दिलं. "माझे आजोबा याबद्दल बोलण्याचं टाळायचे. पण दोन वर्षांपूर्वी, मी आणि माझे मित्र त्या घरात मजा म्हणून गेलोत, तेव्हा सुधा असलच कही झाल होत. माझ्या एका मित्राला गुदमरल्यासारखं आणि भयानक वाटलं, त्याला असं वाटलं की कोणी तरी त्याला मारण्याचा प्रयत्न करत आहे. मी खिडकीत एक मुलगी पाहिली, आणि तिच्या मागे मोठ्या, भयानक डोळ्यांची एक स्त्री हसत होती. माझा मित्र खूप आजारी झाला, आणि आम्हाला त्याला मंदिरातल्या वैद्याकडे ( पंडितजी ) घेऊन जावं लागलं."
निलेशचा आवाज थरथरत होता. "पंडितजी मला विचारलं की मी त्यांना दोघांना पाहिलं का. मी होकार दिला. त्यांनी पूजा केली आणि माझ्या मित्राच्या मनगटावर एक पवित्र धागा बांधला. आम्ही निघण्यापूर्वी, पंडितजीने मला सांगितलं की ती स्त्री मला आणखी एक जीव आणण्यासाठी वापरत होती."
सगळे धक्का बसून गप्प झाले. मीरा शेवटी बोलली. " पंडितजीने नक्की काय सांगितलं?"
निलेश उभा राहिला, स्पष्टपणे अस्वस्थ. "त्यांनी सांगितलं की त्या घरातील स्त्रीला आणखी एक व्यक्ती आणायला माझी गरज होती. म्हणून माझा मित्र आजारी पडला. मी आणखी कोणालाही दुखापत होऊ देणार नाही."
तो खोलीबाहेर निघून गेला, नीलू आणि सायली त्याच्या मागे धावत गेल्या. त्यांनी त्याला शांत करण्याचा प्रयत्न केला, पण निलेश खूपच अस्वस्थ होता. "मला थोडा वेळ एकटाच राहू दे," तो म्हणाला, आपल्या घराकडे निघत.
मीरा, सुप्रिया, आणि जयेश सायलीच्या खोलीत परत आले, त्यांच्या मनात नवीन माहितीने गोंधळ माजलेला. मीरा शांततेत म्हणाली, "आपण तुझ्या आजीला याबद्दल विचारू शकत नाही. आपल्याला मंदिरातील पंडितजी कड़े जावं लागेल."
मीराच्या निर्धाराला समजून सायलीने मान डोलावली. "आपण जेवणानंतर जाऊ."
======================पुढील भागात============================
