“અમે જરૂરી કામથી દરિયો ખેડી રહ્યા છીએ. મારા પિતા મુશ્કેલીમાં છે. તેઓને બચાવવા અને તેઓને સલામત રીતે ઘરે પહોંચાડવા માટે મેં મારી માતાને વચન આપ્યું છે. જો હું મારું કામ પૂર્ણ નહીં કરું તો મારી માતા નિરાશ થઈ જશે. મહેરબાની કરીને અમને જવા દો. અમે તમને વચન આપીએ છીએ કે તમે બધા અહીં નિવાસ કરો છો તે વાત અમે ક્યારેય કોઈને પણ કહીશું નહીં.” લિઝાએ કહ્યું.
“મને લાગે છે કે આ લોકો સાચુ કહી રહ્યા છે. જો તેઓ વચન આપતા હોય કે આપણે અહીં નિવાસ કરીએ છીએ તે વાતની જાણ તેઓ કોઈને નહીં કરે, તો આપણે તેઓને જવા દેવા જોઈએ.” કોઈ એક જલપરીએ મહાજલપરીને સંબોધતા કહ્યું.
“માનવ સમુદાય ક્યારેય કોઈના વિશ્વાસને યોગ્ય નથી. તેઓ પોતાના સ્વાર્થ માટે કુદરતના કોઈપણ તત્વને નુકસાન કરવા ખચકાતો નથી. આથી કોઇપણ નિર્ણય આપણે સમજીવિચારીને લેવો પડશે.” મહાજલપરીએ સૌને સંબોધતા કહ્યું.
“આ ચારેય માનવોને કોટડીમાં પૂરી દો.” મહાજલપરીના આદેશથી ચારેય મિત્રોને નિવાસથી થોડે દુર કોટડીમાં પૂરી દેવામાં આવ્યા. ત્યારબાદ જલપરીઓના સમૂહે કોઈ યોગ્ય નિર્ણય લેવા માટે વિચાર્યું.
“હવે આપણે શું કરીશું..? અહીંથી બહાર કેવી રીતે નીકળીશું..? આપણે તો બરાબરના ફસાઈ ગયા યાર..!” હર્ષિતએ જોનીને કહ્યું.
“ઓહ..! ગોડ..! આપણે ક્યાં ફસાઈ ગયા..? મને નથી લાગતું કે આ જલપરીઓ આપણને સરળતાથી અહીંથી છોડશે. આપણે જ કંઇક વિચારવું પડશે અહીંથી બહાર નીકળવા માટે..!" સુશ્રુતે કહ્યું.
" અહીં વધુ સમય રહીશું તો આપણે ખોરાક પાણી વગર જ મરી જઈશું. જલપરીઓ ખાતી હશે કે નહીં..? ખાતી હશે તો શું ખાતી હશે..? આપણને ક્યાં ખબર છે..? અહીંથી નીકળવા માટે જલ્દીથી આપણે કંઇક વિચારવું જ પડશે." સુશ્રુત અને હર્ષિત ચિંતા થતાં એકબીજા સાથે વાર્તાલાપ કરી રહ્યા હતા.
જોની અને લિઝા શાંત ચિત્તે બેસીને જલપરીઓની કોટડીની સુંદરતાને નિહાળી રહ્યા હતા. જોની બેઠો બેઠો છીપલાઓ રમી રહ્યો હતો અને લિઝા પાણીમાં રહેલા પગની આજુબાજુ ફરી રહેલી રંગબેરંગી માછલીઓ જોવામાં મગ્ન હતી.
“તમને ચિંતા નથી થતી..? આપણે બરાબરના ફસાઈ ગયા છીએ. અહીંથી બહાર નીકળવાના ઉપાય શોધવાની જગ્યાએ તમે બંને શાંત થઈ બેસી રહ્યા છો..!" હર્ષિતએ કહ્યું.
" નાહક ચિંતા છોડો..! આપણે અહીંથી જરૂર બહાર નીકળીશું. બસ અત્યારે જ્યાં છીએ તેનો આનંદ માણો. આ કોટડી તમને એકેય એંગલથી જેલ જેવી લાગે છે..? સુંદર છીપલા, રંગબેરંગી માછલીઓ, લીલા,પીળા અને સોનેરી રંગના ફૂલો જોવા શું તમને નથી ગમતા..?" જોનીએ હર્ષિત અને સુશ્રુતે સંબોધીને કહ્યું.
એવામાં જ બે જલપરી કોટડીમાં આવી. એકના હાથમાં બે જગ હતા અને બીજીના હાથમાં ઢાંકેલો બાઉલ હતો.
તેઓ બંને જગ અને બાઉલ મૂકી ચાલ્યા ગયા.
હરખ પદુડો સુશ્રુત દોડતો તે તરફ ગયો. ખોલીને જોયું તો એક જગમાં પાણી હતું ને બીજા જગમાં કોઈ સુપ જેવું લાગતું હતું. તરત જ તેણે ઢાંકેલો બાઉલ ખોલ્યો. તેને નવાઈ લાગી.બાઉલમાં ખાવા યોગ્ય ખોરાક હતો.
" ફ્રેન્ડ..! જલ્દી આવો..! આપણા નાસ્તા પાણીની વ્યવસ્થા થઈ ગઈ છે." સુશ્રુતે ખુશ થઈને કહ્યું.
" ઉતાવળો ના થા સુસ..! જલપરીઓની આપણને ખતમ કરવાની આ કોઈ ચાલ પણ હોઈ શકે.!" હર્ષિતે સુશ્રુતને રોકતાં કહ્યું.
" તેઓ માનવ જેવા નથી. તેઓ પોતાના બચાવ માટે ક્યારેય બીજા સાથે દગો કરતાં નથી." જોનીએ કહ્યું.
" તને કેવીરીતે ખબર કે તેઓ કોઈ સાથે દગો કરતાં નથી..? તું વાત તો એવી રીતે કરે છે જાણે તેઓને તું વર્ષોથી જાણતો ન હોય..!" હર્ષિતે જૉનીની વાતનો વિરોધ કરતાં કહ્યું.
To be continue..
🤗 મૌસમ 🤗
