(કનિકાએ કાદિલને ઠમઠોર્યા બાદ તે બધું બકી પણ ગયો અને કાદીલ શું કરી શકે છે અને એના પાછળ કોની શેહ છે એ પણ. કાદિલને પકડી તેને ઝલક પર કેમ એટેક કર્યો એ પૂછતાં તેને કારણ કહી દીધું. દિપક, સંગીતા ટીવી જોતાં એક છોકરી પ્રેમમાં પડ્યા પછીની હાલત જોઈ વાત કરે છે. હવે આગળ.....)
"જો આપણે એ છોકરીની હાલત જોઈને તો એરારટી આવી જાય. પણ શું થાય પહેલાં છોકરાઓ જવાનીના જોશમાં સમજતા નથી કે સાચું શું અને ખોટું શું? એમને તો એ વખતે મા બાપ દુશ્મન લાગે છે, પછી જ્યારે એમના પર વીતે ત્યારે ખબર પડે કે એના મા-બાપ ખોટા નહોતા, પણ એ ખોટા હતા.'
દિપક આવું બોલતાં જ સંગીતા બોલી કે,
"સાચે જ આવા છોકરા હોય એના કરતાં ના હોય તો પણ સારું. આ ઝંઝટ જ ના રહે."
એટલે ધીરુભાઈ બોલ્યા કે,
"દિપક, સંગીતા બેટા એવું ના બોલાય. એમ કહો કે આમાં સંસ્કાર આપણા ઓછા પડ્યા, આપણે આપણા છોકરાઓને આપણા સંસ્કાર પૂરેપૂરા ના શીખવાડ્યા કે તે આપણને આવી સારી નરસી, તેમની સાથે બનેલી ઘટનાઓ કહી શકે અને એટલે જ આવું બધું બની ગયું છે. પણ એ બધી વાત છોડો આપણી સિયા આવી નથી એનો, આપણે જેટલો ભગવાનનો પાડ માનીએ એટલો ઓછો છે."
"હા પપ્પા, એ વાત તો સાચી છે કે મને એની અમુક વાતો નથી ગમતી. છતાંય સિયા બીજી બધી છોકરીઓ ની જેમ ક્યારે આવા બધામાં ફસાઈ નથી, એનો મને આનંદ છે. બસ આમનું આમ જ રહે ને એ જ મારી તો ભગવાને પ્રાર્થના રહે છે. જો એવું કંઈ બનશે તો હું સહન નહીં કરી શકું અને કદાચ હું એને મારી નાખું તો પણ ખબર નહીં."
આટલું બોલતાં જ દિપકના હાથની મુઠ્ઠી ભીંસાઈ ગઈ. "બેટા એ તો હું પણ પ્રાર્થના કરું છું કે આપણી સિયાને કોઈ ભોળવી ના જાય. એવું થશે તો હું સહન પણ નહીં કરી શકું, અરે હું તો એને સમાજમાં પરણે એવું જ ઈચ્છીશ. એ જો બીજા સમાજમાં જશે તો પણ મને માન્ય નથી."
એ બંનેને ટોકતાં સુધાબેન બોલ્યા કે,
"તમે બંને શું કરો છો? હજી એવી કોઈ વાત નથી અને આપણી સિયા હજી નાની છે. બાકી તો આજ નહીં તો કાલે, જે બનવાનું છે તે બનવાનું જ છે. એ વખતે આપણી પાસે કોઈ ઓપ્શન નહીં રહે. પણ મને ખબર છે, એમ કહો કે વિશ્વાસ છે કે સિયા આવું કંઈ નહીં કરે. મને મારી દીકરી પર અને મારી લાડલી પર વિશ્વાસ છે કે તે આપણા સંસ્કાર નહીં લજવે. હવે એ વાત મૂકો."
આ સાંભળી સિયાના મન પર પાછા વિચારે કબ્જો જમાવી દીધો કે,
'મમ્મી, પપ્પા અને દાદા દાદી બધા મારા પર વિશ્વાસ રાખે છે, પણ હું તો આ વિશ્વાસ તોડવા જ બેઠી છું. પણ એટલું નક્કી છે અને એમાં પણ એમની વાત સાંભળ્યા પછી હવે હું મારા મમ્મી પપ્પાને સાચી વાત જણાવવી શકું એમ નથી. અને એક બાજુ તો હું માનવ વગર રહી શકું એમ પણ નથી એટલે મારે મારું ડિસિઝન લઈ જ લેવું પડશે, એ પણ આગળ કંઈ નવો બખેડો કે ઈમોશનલી બ્લેકમેઈલિંગ થાય એ પહેલાં. એકવાર આ પગલું ભરી લઉં પછી જે થશે એ કરીશ.'
સિયા કોલેજ પહોંચી અને તેની ચારેકોર નજર ફરવા લાગી. એ જોઈને રોમાએ તેને પૂછયું કે,
"એય કેમ આમ ગમે તેમ નજર ફેરવે છે? કોની રાહ જોવે છે? માનવની?"
"બસ એમ જ, તું લેક્ચર ભરવા જા અને હું આવું છું."
"કેમ?"
"જાને મારે હાલ કામ છે."
"કોનું કામ છે?"
"મેં કીધું નહિ કે કામ છે તો છે. તું શું કામ વાતને ચૂંથે છે. તું તારે જા ને...."
સિયાનો ઉખડેલો ચહેરો અને ઉકળેલી વાતો સાંભળીને રોમાએ ચૂપચાપ ત્યાંથી જવામાં જ ભલાઈ સમજી અને રોમા જતી રહી. ખાસ્સી વાર રાહ જોયા બાદ માનવ આવ્યો અને એને જોઈ સિયાએ કહ્યું કે,
"અહીંથી ચાલ, આપણે હાલ જ ફટાફટ ક્યાંક બહાર જઈએ છીએ."
"પણ શું કામ છે તારે?"
"એ તો કે હું કહું છું તને, પણ એકવાર ચાલ જલ્દી બહાર જઈએ. મારે તારી સાથે એક બે વાત કરવી છે."
"કંઈ વાંધો નહીં, હું તારી વાત સાંભળવા તૈયાર છું. પણ તું આ રીતે ઉતાવળ કરીશ તો થોડી ના કોઈ જગ્યાએ પહોંચી જવાના છીએ. આપણે હમણાં જ ગાર્ડનમાં જઈશું, શાંતિ રાખ થોડીક અને પહેલા પાણી પી."
સિયાએ ફટાફટ પાણી પી લીધું અને પછી કહ્યું કે,
"બસ હવે... તું મારી વાત સમજ અને એકવાર બહાર ચાલ આપણે વાત કરીએ."
"હા, હું ક્યાં ના પાડુ ચાલ..."
એમ કહીને બંને બાઈક ઉપર ત્યાંથી નીકળી ગયા અને ગાર્ડનમાં જઈ એકાંત જગ્યા શોધી ત્યાં બેઠા પછી અનિશે,
"શું થયું હતું કે તું મને આમ ખેંચી લાવી, બકા."
"બસ ખાસ કંઈ નહી, પણ તને ખબર છે કે આજે મમ્મી પપ્પા અને ઘરના બધા વાતો કરતા હતા કે આજકાલના છોકરાઓ છોકરીઓને ખૂબ ફસાવે છે, પછી તેને રઝળતાં મૂકી દે છે. તો તું મારી સાથે આવું નહિ કરે ને?"
"લે તું તો મને કેવા પ્રશ્નો પૂછે છે, આ કોઈ પ્રશ્નનો મતલબ ખરો? તને મારી ફિલિંગ્સ વિશે ખબર તો છે?"
"હા, તો શું કરવું મને પણ મારા મમ્મી પપ્પાની જેમ ડર લાગે છે અને હું તારા વગર નહીં જીવી શકું. પણ તું જ કહે મને કે, જો આપણે બંને જણા વચ્ચેની લાગણીઓ સમજી શકશે? આવું ના થાય તો આપણે શું કરીશું?"
"અરે,આપણા બંને ઘરના લોકોને માની જશે, તો એ બધી તું ચિંતા ના કર. મને વિશ્વાસ છે કે મારા ઘરના લોકો માની પણ જશે અને આપણા લગ્ન પણ થશે. તારા મમ્મી પપ્પા પણ માની જશે."
"એ તો તને એવું લાગે છે, કેમ કે તને મારા પરિવાર વિશે ખબર નથી. તારો પરિવાર માની જશે પણ મારો પરિવાર તો નહિં જ માને. તો તું જ કહે કે આપણે શું કરીશું? ભાગી જઈશું?"
"એમ તો ભાગવાથી કોઈ વાતનું સોલ્યુશન ના આવે, આપણે આપણી વાત મનાવવાનો પ્રયત્ન કરીએ તો તે આપણી વાત માની જશે જ. એવું બને કે ના માને તો એ વખતની વાત છે તો તું શું કરવા અત્યારથી ટેન્શન કરે છે."
"મને ખૂબ ટેન્શન થાય છે, પણ તને શું લાગે છે તે આપણી વાત માની જશે ખરા? આપણી લાગણી સમજશે ખરા?"
"માની જશે, હું છું તો તું શું કામ ચિંતા કરે છે? નહીં માને તો પણ હું બેઠો છે ને, હું મનાવા આવીશ. અરે દાદાને જ હું સમજાવીશ, કહીશ અને એમને આપણા પ્રેમથી રૂબરૂ કરી મનાવી લઈશ. તું ચિંતા ના કર, બસ હાલ તો શાંતિ રાખ. ચાલ આપણી સામે છે નારિયેળ પાણી છે તે પીએ."
સિયા તેની સામે જોઈ રહી એટલે તે ફરીથી,
"સાચે કહું છું, મારા ઘરના તો માની જશે અને તારા ઘરમાં આપણે પહેલા તારી મમ્મીને મનાવી લઈશું....
(સિયાને માનવની વાત સમજશે? માનવ આગળ શું કહેશે? આગળ કેવા વળાંક આવશે? માનવ કેવી રીતે સમજાવશે? સિયા શું નિર્ણય કરશે? આ વાતની દિપકને ખબર પડશે તો શું થશે? આ વાતની ખબર રોમાને પડશે ખરા?
જાણવા માટે વાંચો આગળનો ભાગ, એક ષડયંત્ર -૪૪)
