ફરતી ટેકરીઓ અને લીલાછમ જંગલોની વચ્ચે આવેલા એક નાનકડા ગામમાં, સત્યનામ નામના એક જ્ઞાની વૃદ્ધ ઋષિ રહેતા હતા. તેમના ગહન શાણપણ અને સૌમ્ય વર્તન માટે ગ્રામજનો દ્વારા તેઓ આદરણીય હતા. સત્યનામ માત્ર એક સામાન્ય ઋષિ ન હતા; તેની પાસે એક અનન્ય ભેટ છે - લોકોના હૃદયમાં જોવાની અને તેમના સાચા ઇરાદાઓને સમજવાની ક્ષમતા.સત્યનામેનું નિવાસ ગામની ધાર પર એક સાદી ઝૂંપડી હતી. દરરોજ દૂર-દૂરથી લોકો માર્ગદર્શન, આશ્વાસન અને જ્ઞાન મેળવવા તેમની મુલાકાત લેતા. તે પ્રાચીન વટવૃક્ષની નીચે બેસશે, તેની લાંબી દાઢી લહેરાશે, અને તેની આંખો દયાથી ભરેલી હશે, જેઓ તેને શોધે છે તે બધાને સલાહ આપવા તૈયાર છે.એક દિવસ, અર્જુન નામનો યુવક વ્યથિત હૃદયે સત્યનામ પાસે પહોંચ્યો. અર્જુન એક કુશળ તીરંદાજ હતો પરંતુ તેના જીવનના માર્ગ વિશે શંકા અને મૂંઝવણથી ઘેરાયેલો હતો."હે જ્ઞાની ઋષિ," અર્જુને શરૂ કર્યું, "હું મારા પરિવાર પ્રત્યેની મારી ફરજ અને તીરંદાજી પ્રત્યેના મારા જુસ્સા વચ્ચે ફાટી ગયો છું. મને ખબર નથી કે કયો રસ્તો પસંદ કરવો."
સત્યનામે ધ્યાનથી સાંભળ્યું, તેની આંખો જાણે ગહન ધ્યાન માં હોય તેમ બંધ થઈ ગઈ. એક ક્ષણના મૌન પછી, તેણે શાણપણથી પડઘો પાડતા અવાજ સાથે વાત કરી.
"અર્જુન, તું જે માર્ગ શોધે છે તે તારા હૃદયમાં રહેલો છે," સત્યનામે ધીમેથી કહ્યું. "તે સાંભળો, કારણ કે તે તમને સાચું માર્ગદર્શન આપશે."
અર્જુને માથું હલાવ્યું, તેના પર સ્પષ્ટતાની લાગણી અનુભવાઈ. નવેસરથી નિશ્ચય સાથે, તેણે ઋષિનો આભાર માન્યો અને વિદાય લીધી, તેનું હૃદય દિવસો કરતાં હળવું હતું.
જેમ જેમ વર્ષો વીતતા ગયા તેમ તેમ સત્યનામ ગ્રામજનો માટે પ્રકાશનું દીવાદાંડી બની રહ્યું. તેમની ખ્યાતિ દૂર-દૂર સુધી ફેલાયેલી હતી, અને લોકો દૂર-દૂરથી તેમનું માર્ગદર્શન મેળવવા માટે પ્રવાસ કરતા હતા. તેમ છતાં, તેમની શાણપણ હોવા છતાં, સત્યનામે નમ્ર અને ભૂમિગત રહ્યા, કદી પ્રશંસા કે ઓળખ મેળવવા માંગતા ન હતા.
એક સાંજે, પ્રવાસીઓનું એક જૂથ ગામમાં પહોંચ્યું, તેમના ચહેરા પર ચિંતા હતી. તેઓએ સત્ય નામના સુપ્રસિદ્ધ ડહાપણ વિશે સાંભળ્યું હતું અને તેમની મદદ લેવા આવ્યા હતા. તેમાંથી માયા નામની એક યુવતી હતી, જેનું ગામ એક રહસ્યમય બીમારીથી ઘેરાયેલું હતું.
"અમે બધું જ અજમાવ્યું છે, પણ અમારા લોકોનો ઈલાજ કંઈ જ થતો નથી," માયાએ સમજાવ્યું, તેનો અવાજ ભયથી ધ્રૂજતો હતો. "કૃપા કરીને, જ્ઞાની ઋષિ, અમને મદદ કરો."
સત્ય નામે ધ્યાનપૂર્વક સાંભળ્યું, તેનું હૃદય કરુણાથી ભારે થઈ ગયું. તે જાણતો હતો કે આગળનું કાર્ય સરળ નહીં હોય, પરંતુ તે એ પણ જાણતો હતો કે તે જરૂરિયાતવાળા લોકો તરફ પીઠ ફેરવી શકશે નહીં.
અટલ સંકલ્પ સાથે, સત્યનામે માયા અને પ્રવાસીઓ સાથે તેમના ગામ ગયા. દિવસો સુધી, તેમણે અથાક મહેનત કરી, ઔષધિઓ અને ઉપચાર વિશેના તેમના જ્ઞાનનો ઉપયોગ કરીને ગ્રામજનોની વેદનાને હળવી કરી. ધીમે ધીમે પરંતુ ચોક્કસ, માંદગી ઓછી થવા લાગી, અને .
જ્યારે સત્યનામે વિદાય લેવાનો સમય આવ્યો, ત્યારે ગ્રામજનો તેમને વિદાય આપવા માટે એકઠા થયા. કૃતજ્ઞતાના આંસુ મુક્તપણે વહેતા હતા કારણ કે તેઓએ દયાના નિઃસ્વાર્થ કાર્ય માટે તેમનો આભાર માન્યો હતો.
જેમ જેમ સત્યનામે પોતાના ગામ તરફ પાછા ફર્યા, તેમણે જે પ્રવાસ હાથ ધર્યો હતો તેના પર ચિંતન કર્યું. તેણે ઘણી કસોટીઓ અને મુશ્કેલીઓનો સામનો કર્યો હોવા છતાં, તે જાણતા હતા કે તેણે સત્ય અને કરુણાના માર્ગને અનુસર્યો હતો.
તે દિવસથી, સત્યનામની દંતકથા વધતી ગઈ, તેનું નામ શાણપણ, દયા અને અવિશ્વસનીય સદ્ગુણનો પર્યાય બની ગયું. અને તેમ છતાં તેઓ માત્ર એક નમ્ર ઋષિ હતા, તેમનો વારસો આવનારી પેઢીઓ સુધી જીવતો રહેશે, અસંખ્ય આત્માઓને તેમના પોતાના હૃદયમાં સત્ય શોધવા માટે પ્રેરણા આપશે.
