लीलाला जुन्या इस्पितळात रात्रीच्या शिफ्टमध्ये काम करणे कधीच आवडले नव्हते. तिला नेहमी काळोख्या आणि शांत कॉरिडॉरमधून चालताना अस्वस्थ वाटायचे, विशेषत: जो कॉरिडॉर वर्षानुवर्षे बंद असलेल्या विंग ला जोडायचा त्या कॉरिडॉर कडे तर ती फिरकायची पण नाही. बऱ्याच वर्षांपूर्वी त्या विंग ला आग लागली होती आणि त्यामध्ये अनेक रुग्ण आणि कर्मचारी सदस्यांचा मृत्यू झाला होता तेव्हापासून ती विंग बंद होती. अशा अफवां पसरल्या होत्या की विंगला पीडितांच्या अस्वस्थ आत्म्यांनी पछाडले आहे आणि विचित्र आवाज आणि दृश्ये काही लोकांनी ऐकल्याची आणि पाहिल्याचा ऐकिवात होता.
लीलाचा भुतांवर तसा विश्वास नव्हता, पण तरीही तिने शक्य तितके त्या विंग कडे जाणे टाळले होते. तिने तिच्या सहकाऱ्यांकडून त्या विंगबद्दल अनेक भयानक कथा ऐकल्या होत्या. एका रात्री मात्र तिला विंगेत जाण्याशिवाय पर्याय नव्हता. श्वास घेण्यास त्रास होत असलेल्या रूग्णासाठी ती एक अतिरिक्त ऑक्सिजन टाकी शोधत होती. वेळ रात्रीची होती आणि लवकरात लवकर ऑक्सिजन ची टाकी पाहिजे होती. ती विंग ची स्टोरेज रूम अशी एकच जागा होती जिथे एवढ्या लवकर तिला ऑक्सिजन ची टाकी मिळू शकत होती.
तिने इतर सहकाऱ्यांना विचारले. पण सगळ्यांनी तिथे काही मिळण्याची शक्यता नाही असे सांगितले. तसेच तिथे जाणं धोक्याचे पण आहे असे सांगितले.
पण काही करून लीलाला त्या रुग्णाचे प्राण वाचवायचे होते.
तीने एक टॉर्च घेतली आणि विंग च्या दिशेने निघाली, विंगमधल्या स्टोरेज रूम मधून ती टाकी घेऊन शक्य तितक्या लवकर तेथून बाहेर पडायचे असा तिचा हेतू होता. आता ती विंगच्या बंद दरवाज्यासमोर उभी होती. तिला प्रचंड भीती वाटत होती पण त्या रुग्णाच्या जीवन-मरणाचा प्रश्न होता. तिने धीर करून दरवाजा उघडला आणि तिच्या चेहऱ्यावर थंड हवेची झळक धडकली. तिचे हात भीतीने थरथर कापत होते. तिने टॉर्च चालू करून अंधाऱ्या हॉलवेला प्रकाशित केले. बरेच दिवस बंद असल्याने कोंदट हॉलवे मध्ये एक प्रकारचा कोंदटपणा जाणवत होता. जमिनीवर धुळ आणि कचरा तर छतावर आणि भिंतीवर भरगच्च कोळीष्टके दिसत होती. भितींवरून रंगाचे खपले निघाले होते. तिला लाल अक्षरात "प्रवेश करू नका" अशी सूचना देखील दिसली.
तिने त्या गोष्टींकडे दुर्लक्ष केले आणि दालनातून खाली चालत, स्टोरेज रूमचा ती शोध घेऊ लागली. ती अनेक बंद दरवाज्यांसमोरून गेली, काहींवर रेड टेप किंवा पॅडलॉक होते. त्या दरवाज्याच्या मागे काय भयावह गोष्टी दडल्या असतील याची कल्पना करून तिची भीती वाढत होती आणि त्यामुळे ते उघडण्याची हिम्मत होत नव्हती. शेवटी ती हॉलच्या शेवटी असलेल्या स्टोरेज रूमपर्यंत पोहोचली. हिंमत होत नसली तरीही धीर एकवटून तिने तो दरवाजा उघडला. दरवाजा बरीच वर्ष बंद असल्याने थोडा घट्ट होता आणि उघडताना त्याचा भयानक आवाज शांतता भंग करत होता.
खोली कपाटांनी भरलेली होती. वैद्यकीय पुरवठा आणि उपकरणे धुळीने माखलेली आणि गंजलेली होती. लीलाने ऑक्सिजन टाकीसाठी खोलीमध्ये नजर फिरवली, तीला अशी ऑक्सिजन टाकी पाहिजे होती जी अजूनही सुस्थितीत आणि वापरण्याजोगी असेल. तिला खोलीच्या मागच्या बाजूला एका शेल्फवर एक टाकी दिसली आणि ती त्या दिशेने चालू लागली.
जशी ती टाकीजवळ पोहोचली आणि तिने टाकी हातात घेतली, तिला तिच्या मागे मोठा आवाज ऐकू आला. तिने मागे वळून पाहिलं तर दरवाजा आपसूकच बंद झाला होता. ती धावत जाऊन दरवाजा उघडण्याचा प्रयत्न करू लागली. पण तो दरवाजा उघडत नव्हता.
ती भयानक घाबरली होती आणि मदतीसाठी आरडाओरड करत दरवाजा वाजवत होती. पण कोणीही उत्तर देत नव्हतं. तिला जाणवले की हॉस्पिटलच्या या एकाकी भागात तिला कोणीही ऐकू शकत नव्हतं. ती अडकली होती.
तिला भीती आणि हताशपणा जाणवला. तिला प्रचंड भीती आणि हताशपणा जाणवत होता. तिने आजूबाजूला बाहेर पडण्याचा दुसरा मार्ग पाहिला. तिला समोरच्या भिंतीवर एक खिडकी दिसली, पण ती पोहोचण्यासाठी ती खूप उंच होती. तिने हे देखील पाहिले छतावर एक वेंट आहे, परंतु तिच्यासाठी ते आत जाण्यासाठी खूपच लहान होते.
तिच्या डोळ्यांतून अश्रू वाहत असल्याचे तिला जाणवले. ती या संकटातून कधी एकदा बाहेर पडते असे तिला झाले होते. ती तिथे कायमची अडकली गेली किकाय? कोणी तिला कधी शोधून काढू शकेल का? असे प्रश्न तिला पडू लागले.
तिला तिच्या पाठीमागून कसलातरी आवाज आला आणि ती पाहण्यासाठी मागे वळली. तिला सावलीत काहीतरी हलताना दिसले, काहीतरी गडद आणि विचित्र. काहीतरी मानवी आकृतीसारखे दिसणारे, पण माणूस नाही असे काहीतरी.
ते जे काही होते ते तिच्या दिशेने झेपावले आणि ती किंचाळली.
जशी ती गडद आकृती तिच्याकडे झेपावत होती, लीलाचे हृदय भीतीने धडधडत होते. ती मागे सरकताना थोडी अडखळली, तिच्या थरथरत्या हातात टॉर्च पण थरथरत होती. तिला ती आकृती हलताना दिसत होती. ती आकृती एक अनैसर्गिक, विचित्र हालचाल करत होती, काळोखात ती स्पष्टपणे दिसत नव्हती.
स्वत:चा बचाव करण्यासाठी ती वापरू शकेल अशा गोष्टी शोधत होती. तिने आजूबाजूला काही मिळतंय का हे पाहण्याचा प्रयत्न केला. हे सगळं करत असताना लीलाच्या मनाची तारांबळ उडाली होती. तिची नजर जवळच जमिनीवर पडलेल्या एका धातूच्या पाईपवर पडली. प्रचंड इच्छाशक्तीच्या जोरावर तीने तो पाइप हातात घट्ट पकडला आणि स्वसौरक्षणासाठी समोर केला.
आकृती जवळ येत राहिली, तिच्या हालचाली विचित्र पण मंद झाल्या होत्या. लीलाचा श्वास कोंडला होता, तिच्या मनात भीती आणि निर्धाराचे वावटळ होते. तिला माहित होते की तिला खोलीतून पळून जाण्याची संधी हवी असल्यास तिला या गोष्टीचा सामना करावा लागेल.
तिच्याकडे असलेल्या सगळ्या हिंमतीला एकवटून लीला ओरडली, "मागे राहा! मी तुला मला दुखवू इच्छित नाही!" तिचा आवाज कपरा जरी असला, तरी तिने तिचा अतूट निर्धार व्यक्त केला होता.
तिच्या तो अवतार पाहून ती आकृती संकोचल्यासारखी वाटली. क्षणाचाही विलंब न करता लीलाने संधी साधली आणि तिच्या सर्व शक्तीने धातूच्या पाईप ने त्या आकृतीवर वार केला. आकृतीशी पाइप धडकला आणि एक विचित्र आवाज झाला. आकृती मागे सरकली, तिचे ओरडणे अनैसर्गिक होते.
लीलाने एक सेकंदही वाया घालवला नाही. तिने आधी दिसलेल्या एका खिडकीकडे धाव घेतली. ती जवळच्या टेबलावर आणि नंतर खिडकीवर चढली. हातात असलेल्या ॲक्सिजन टाकीच्या आघाताने खिडकीची काच फोडून ती दुसऱ्या बाजूच्या कॉरिडॉर मध्ये जाण्यात ती यशस्वी झाली.
आघातातून सावरलेली ती आकृती पुन्हा तिच्याकडे झेपावत होती, पण लीला आधीच अर्ध्यावर आली होती. तुटलेल्या काचेतून मिळालेल्या ओरखड्यांकडे दुर्लक्ष करून तिने कॉरिडॉर च्या दरवाज्याच्या दिशेने धाव घेतली.
तिची मागे वळून पाहण्याची हिंमत नव्हती. जिवाच्या आकांताने ती पळत राहिली आणि त्या विंग मधून बाहेर पडली.
ऑक्सिजन टाकी घट्ट पकडून ती हॉस्पिटल मध्ये गेली.
लीला चे सहकारी तिलाच शोधत होते. तिला पाहताच त्यांचे चिंतित चेहरे समाधानाने फुलले. तिच्या हातात ऑक्सिजन ची टाकी पाहून सर्वांना आश्चर्य वाटले पण आनंदही झाला. लवकरात लवकर त्यांनी ती टाकी गरजू रुग्णापर्यंत पोचवली.
झालेल्या प्रकरणाने लीलाचे मन हलले जरी असले तरी विजयाची जबरदस्त भावना तिला सुखावत होती.
