ભાગ-૪૫
(માલિકના મોટા દીકરા પોતાનો ભાગ લઈ જુદો પડી જાય છે. માનદેવીના સસરા આ ઉંમરે ખેતીકામ શરૂ કરે છે અને જયારે માનદેવી સિલાઈ ચાલુ કરે છે. માલિકને મરી જતાં તેમનો મોટો દીકરો માને પોતાના ઘરે લઈ જવા માંગે છે પણ તે નથી જતી. હવે આગળ....)
છોટી બહુરાની માલિક ના હોને કે કારણ ખેત કે કામ ના કર પાતી થી તો ઈસ લીએ માલિકનને હમે ખેત બોને કો દે દીયા. ખેત મેં જો પકતા વો આધા હિસ્સા મેં લેતા ઔર આધા વો રખતી, ઈસ તરહ ઘર કા ગુજરાન ચલાતે થે. ઔર હમે ઈસ ઘરમેં આને જાને કા દૂસરા બહાના મિલ ગયા.
જબ ભી હમ ઘર જાતે તો છોટી બહુરાની કે પાસ પૈસે ના થે, પર ઘર મેં જો ભી હોતા, જો બના હોતા વો હમાર લીએ ઔર હમાર બચ્ચે કે લીએ વો જરૂર બાંધ કે દેતી. હમારે લાખ મના કરને પર ભી હમે અપની કસમ દેકર હમ કો થમા હી દેતી.
અબ તો છોટે શેઠજી કો ભી સબ પતા ચલા ગયા ખાસ કરકે જયાદાદ કે બારે મેં તો ઉન્હેં લેને આ જાતે ઔર છોટી બહુરાની સે વો ભી લે જાતે. માલિકન પરેશાન હો જાતી ઉસ પર ભી છોટે બહુરાની યહ બોલતી કી,
“હમે જયાદાદ નહીં ચાહીએ અમ્માજી, હમે જો ચાહીએ વો હમે કોઈ નહીં દે શકતા. જબ હમે જો ચાહીએ વો હમે મિલને સે રહા તો જયાદાદ કા કયા કરના? ઉસસે હમ યા આપ કુછ પકા કે ખા તો નહીં શકતી ના, ફિર તો વો લે જા કે કયોં ખુશ ના રહે. વૈસે ભી હમને તો ઉનકો ખુશ રખને કા વાદા જો ફેરે લેતે વખત દીયા થા તો બસ ઉસકો નિભા રહે હૈ હમ, વો ખુશ ઈસ તરહ રહેતે હૈ તો યહી સહી.”
માલિકન ઉનકી બાતે સુન કે ચૂપ હો જાતી. ધીરે ધીરે ઉનકી જયાદાદ ખતમ હો ગઈ ઔર સિર્ફ એક ખેતર ઔર યે હવેલી જૈસા ઘર રહા, યે ભી ઉન્હોં ને માંગા ભી પર, તબ માલિકન ને ઉસકે કાગજાત ના દીયે તો છોટે શેઠજી ઉનસે બડી તકરાર હુઈ ઔર નારાજ હોકર વાપિસ શ્યામાબાઈ કે પાસ ચલે ગયે.
શ્યામાબાઈ કો તો પૈસો સે મતલબ થા. જબ ઉસકો પૈસે ના મિલે તો ઉન્હોં ને છોટે શેઠજી કો ધક્કે માર કે ઘર સે નિકાલ દીયા. છોટે શેઠજી ઉનકે પાસ રહને કે લીએ બહોત ગિડગિડાયે પર શ્યામાબાઈ તો પૈસો કી ભૂખી થી તો વો કહાં ઉનકી સુનતી. થક હારકર વો વાપિસ ઘર લૌટે.
છોટી બહુરાની કો લગા કી પૈસે લેને છોટે શેઠજી ઘર આયે હૈ તો ઉનકે પાસ જીતના ભી જમા કીયા થા વો દેને લગી તો બોલ કે,
“હમેં નહી ચાહીએ, જાઓ યહાં સે... હમે અપને કમરે મેં સો જાને દો.”
કહ કે તો વો સો ગયે ઔર છોટી બહુરાની કામ પે લગ ગઈ. છોટે શેઠજી ઘર કો તો આ ગયે થે, પર શ્યામાબાઈ ને જો કીયા થા ઉનકે મન પે ગહરા અસર પડા ઔર વો બિમાર હો ગયે. છોટી બહુરાનીને જૈસે તૈસે પૈસો કા જુગાડ કર કે ઉનકા દવા દારૂ કીયા, ઉનકી સેવા કર કે ઉનકો ભલા ચંગા ભી કર દીયા. ફિર ભી વો કમરે સે બાહર ના નિકલતે થે.
છોટી બહુરાની ઔર માલિકન કો અચરજ હુઆ પર ઉનસે પૂછે કૌન? આખિર મેં માલિકનને હિમ્મત જુટા કર પૂછા કી,
“વનરાજ બાત કયાં હૈ? કયોં ઉસ રખૈલ કે પાસ ના જાતે હો? કોઈ બાત હૈ કયાં?”
અભી તક મર્દ હોને કે નામ પર પથ્થર બને હુએ છોટે શેઠજી મા કે વાસ્તે આગે ભૂલને લગે ઉપર સે માલિકનને ઉનકે સિર પે હાથ ફેરે ઔર બોલી કી,
“વનરાજ મનમેં કુછ હો તો બતાઓ, આખિર હમ જો તુમ્હારી મા હૈ.”
ઔર છોટે શેઠજી અપની મા કી મમતા દેખ ઔર અપની હાર બતાતે બતાતે વો રો પડે. માલિકન કો બહોત દુ:ખ હુઆ પર ઉનકે પતિ કી પીડા, તડપ યાદ આતે હી વો બોલે કી,
“હમ સભી યહી તો તુમ્હે કહતે થે કી વો પૂરે ગાઁવ કી ઉતાર થી. ઉસ કો તો પૈસે સે હી મતલબ થા, જબ તક તુમ્હારે પાસ પૈસે થે તો વો તુમ્હારી થઈ. જબ નહીં હૈ તો ઉસકે લીએ વો કૌન ઔર તુમ કૌન? અબ સારી બાત જાને દો ઔર અપની ગૃહસ્થી પર ધ્યાન દો.”
છોટી બહુરાની ભી યે સબ સુન કે બહોત દુ:ખી હુઈ પર વો કયા કર શકતી થી. ફીર ભી વો શ્યામાબાઈ કે આગે ગિડગિડાને ગયે પર પૈસો કી ભૂખી ઉસ ઔરતને કીસી કા ના સુની. છોટે શેઠજી કો યે માલૂમ હુઆ તો વો બહોત દુ:ખી હો ગયે, પર અભી વો અપને કમરે મેં હી રહતે થે, ના વો બાહર આતે ના કમરે મેં કીસી કો આને દેતે થે.
ધીરે ધીરે ગુડિયા રાની ઉનકો છુપ છુપકે દેખને લગી. પર અભી હિચક હોને કી વજહ સે વો બોલતી ના થી. છોટે શેઠજી કી નજર મેં ઉસકા છુપ છુપકે દેખના નજર આ ગયા થા, પર વો પહેલે ના બુલાતે થે ઈસ લીએ વો બુલા ન પાયે. પર અબ ઉસ પે ઉનકે મનમે પ્યાર ઉમડા ઔર ધીરે ધીરે ઉસકો અપને પાસ બુલાને લગે. શરૂ શરૂ મેં તો ગુડિયારાની ઉનકે પાસ ના ગઈ.
છોટી બહુરાની કે બહોત કહેને બાદ વો ઉનકે પાસ જાને લગી. ઉસકી બાતે ઔર ઉસ બચ્ચી કી પ્યારી સી હસીને ઉસ કમરે કે દાયરે કો છોડકર બાહર આને કો મજબૂર કર દીયા. અબ વો બાહર આતે ઔર અપની મા સે બાતે કરતે. ઘર મેં ઘુમતે, ગુડિયા સંગ ખેલતે થે.
પહેલે કી તરહ વો ખુશ ના હો પાયે, પર ઉનકા મન અબ ઈસ ઘરમેં બસને લગા થા.
હા અભી ભી ઉનકે મનમેં છોટી બહુરાની કે સાઁવલે રંગ કી હોને કી કસક થી તો ઉનકો બુલાતે ના થે. પર ઉનકો કામ કરતે દેખ દુ:ખી હો જાતે. વૈસે અબ છોટી બહુરાની કો બહોત કામ કરના પડ રહા થા, કયોંકી પહેલે તીન લોગ થે, અબ ચાર લોગ કે ખાને કા સામાન જો જુટાના પડતા થા.
છોટે શેઠજી કો ઐસે બેઠે બિઠાયે ખાને મેં શર્મ આતી થી ઔર બોલતે ભી થે કી,
“અમ્મા મુજે ભી પૈસે લા કે દેને ચાહીએ, પર મુજે કમાના તો આતા હી નહીં.”
માલિકન કે પાસ ભી શબ્દ ના થે કયોં કી ઉન્હોં ને હી બોયા થા, ‘જબ બોયા બબૂલ કા પેડ તો આમ કહાં સે આયે.’ વો ઉક્તિ સમજ કે ચૂપ રહ જાતી. પર મન સે યે બાતે નહીં હટા પાતી ઔર ઉન્હોં ને ભી માલિક કી તરહ ખટિયા પકડ લી. માલિકનને ખટિયા ભી ઐસી પકડી કી માલિક કી તરહ વો ભી ઉઠ ના પાયી ઔર ભગવાન કો પ્યારી હો ગઈ.
(શું વનરાજ પાછા શ્યામાબાઈ પાસે આ ઘર લઈ પહોંચી જશે? હવે માનદેવી આ ઘર અને ખેત એમને આપી દેશે? કે પછી અમ્માજીની વાતનું માન રાખશે? વનરાજ આઝાદ થઈ પોતાની મનમાની કરશે કે ગુડિયા સાથ મેળવી માનદેવી જોડે એ બંનેની ગૃહસ્થી વસાવશે?
જાણવા માટે વાંચો આગળનો ભાગ, પ્રેમનો સાથ કયાં સુધી........૪૬)
