ભાગ-૨૮
(માનનો ઘૂંઘટ દુર થતાં તેની મૌસીસાસ ઔર બુઆસાસ હંગામો કરે છે પણ તેની સાસુ અને તેનો પતિ જયાદા તૂલ ના આપી ત્યાંજ વાત પતે છે. માનની બહેન પણ તેમની સમજદારીના વખાણ કરે છે. માનની સાસુને માનની મા વિનંતી કરી રહી છે. હવે આગળ....)
"ઉસને આજ તક જયાદા કામ ભી નહીં કીયા તો ઉસકો કુછ ના આયે તો હમારી ચૂક સમજ કે હમેં કોસ દેના પર ઉસકો શિખા દેના. વો જલ્દી હી શીખ જાયેગી. વૈસે તો હમારી બિટિયા બહોત પ્યારી હૈ તૌ ઉસે પ્યારસે સમજાના... વો આપકો કભી શિકાયત કા મૌકા ન દેગી. યે વાદા હૈ હમારા... બસ આપ ઉસે અપની બિટિયા સી સમજ કે શીખા દેના ઔર ઉસકી હર ચૂક કો ભૂલ જાના, સમધનજી.... હમ સે કોઈ ચૂક હુઈ હો, ઉંચકી હુઈ હો તો હમેં માફ કર દેના..."
કહ કે વો રોને લગી ઔર મા કો રોતે દેખ હમેં ભી રોના આ ગયા ઔર હમારી આંખોમેં ભી આસું આ ગયે. મગર હમને વો પોંછ લીએ. થોડી દેર બાદ વિદાઈ કી તૈયારી હોને લગી. હમેં કુછ જયાદા સમજ મેં ના આ રહા થા ઔર હમ અભી ભી અચ્છે કપડે, ગહને પહનકર ખુશ થે. હમકો તો વિદાઈ કા મતલબ ભી કહાં પતા થા.
બડી બાઈસા હમે ઓર ઉન્હેં હમારે ઘર લે ગઈ ઔર બાઈસા કે કહે મુતાબિક હમને પહેલે કુલદેવી કો હાથ જોડ કે પ્રાર્થના કી. ફિર હમારા ઔર ઉનકે હાથ કે છાપે હમને અપને કુલદેવી કે મંદિર કે બાજુમેં લગાયે ઔર ફિર ઘર કે બહાર. હમારી મા કે આંખમેં આસું વાપિસ આ રહે થે મગર હમેં ઘૂંઘટ કી વજહ સે કુછ નહીં દિખાઈ દે રહા થા. ફિર હમ ઘર સે બહાર નીકલે તો હમને ચાવલ અપને પીછે ડાલ દિયા. તબ તક હમેં તો રોના આ ભી ના રહા થા. ઉસ વખત બસ હમેં સિર્ફ નીંદ આ રહીં થી. તબ જાકે હમારી બુઆસા બોલી કી,
"માન લાડો અબ અપની માં કો છેલ્લી બાર ગલે તો મિલ લે. ફિર કબ જા કે નસીબ સે અપને માં કો ગલે લગાને કો મિલેગા. કબ જા કે ઉસકી ગોદમેં સિર રખ પાઓગી વો કિસે પતા?"
તો હમને અપને ભોલેપન મેં પૂછા કી,
"ક્યોં નહીં મિલેગા? હમ થોડેના રોજ કે લીએ જા રહે હૈ. હમ તો કલ વાપિસ આ જાયેગે, જૈસે હમ આપકે ઘર આતે હૈ વૈસે..."
યે સુન કે ચાચીસા બોલી કી,
"યે થોડીના બુઆ, મામા યા મૌસી કા ઘર હૈ, યે તો સસુરાલ હૈ. જહાં પે લડકી કો મા બાઉજી એક બાર બ્યાહ દી જાયે તો મરને કે બાદ ભી વહાં સે વાપિસ નહીં આતી. અરી પગલી તુમ્હે ઈતના ન પતા હૈ કી અબ તુમ્હારા બ્યાહ હો ગયા હૈ."
"તો બ્યાહ હોને કા મતલબ યે હૈ તો, હમેં બ્યાહ નહીં કરના."
"અરી ઓ પગલી અભી તો તેરા બ્યાહ હો ભી ગયા હૈ ઔર તુમ પરાયી ભી હો ગઈ. ચલ નખરે મત કર ઔર ડોલી મેં બેઠો."
ચાચીસા હેરાની સે હમે દેખતી રહી ઔર બોલી તો હમ યે સુનકર હી રોને લગે. હમ રોને લગે ઔર મા સે લિપટ ગયે. ચાચી ઔર બુઆને હમકો અલગ કરને કે લીયે કીતના કીયા પર હમ મા સે અલગ હો હી ના રહે થે ઔર બસ રોયે હી જા રહે થે. સાથ મેં બોલ ભી રહે થે કી,
"મા હમે મત ભેજો, હમેં તુમ્હારે બિના કૈસે રહ પાયેંગે. હમ ઘરકા સારા કામ કર દેંગે, ઊફ તક ના કરેંગે. મગર મા હમેં મત જાને દો. હમેં આપકે પાસ રહેના હૈ. હમેં સસુરાલ નહીં જાના... મા..."
"હમેં તો તુમ્હારે બિના નીંદ ભી કહાં આ પાયેંગી, માં હમે મત ભેજો. હમેં નહીં જાના સસુરાલ... માં."
હમ કહતે ગયે ઔર રોતે ગયે. મગર ચાચીને હમકો જબરન મા સે અલગ કરકે ડોલી મેં બિઠા દિયા. હમ તો ફિર ભી માં કો, બાઉજી કો નિહાર રહે થે કી કહીં હમેં વો રોક લે, પર ઐસા કુછ ના હુઆ ઔર હમારી ડોલી ઊઠા લી ગઈ.
હમ બિલખાતે રહે પર કીસીકો હમાર પર દયા ના આયી ઔર હમારી બાત ભી ના માની. હમનેં બાઉજી સે કહાં કી,
"એક બાર માં સે ગલે મિલને તો દો, હમ માં સે લિપટ જાના ચાહતે હૈ.. હમે મા કી બહોત યાદ આયેગી, બાઉજી હમે માં સે મિલને દો..."
તો હમારે બાઉજીને આંખે દિખાતે કહાં કી,
"તુમ્હારી સમજ મેં નહીં આતા કી ઐસે ડોલી બીચ મેં નહીં રખ શકતે, અબ યે ડોલી જાકે તુમ્હારે સસુરાલ હી રુકેગી. ચૂપ હો જાઓ ઔર અપને માયકે કી લાજ રખ્ખો, ઐસે રોતે થોડી ના હૈ."
સબ કો દેખકર અપને સખત લહેકો કો હલ્કા કરકે બોલે કી,
"વૈસે ભી તુમ સસુરાલ જા રહી હો તો વહાં પે બહોત સારે લોગ તુમ્હારે નખરે ઉઠાયેંગે. ચલો અબ ચૂપ હો જાઓ..."
ધીરે સે મુજે કહા કી,
"અપને નખરે જયાદા મત દિખા ઔર હમારી સારી હિદાયતે ધ્યાન પે રખના ઔર ચૂપચાપ સસુરાલ જાઓ. ખબરદાર તુમ હમને જો કહા વો ભૂલી તો... વાપિસ ઘર આને કી સોચી તો હમસે બુરા કોઈ ના હોગા..."
યે સુનકર હમ ડર ગયે ઔર હમારી બડી બાઈસા હમાર પાસ આયી ઔર બોલી કી,
"ચૂપ હો જો, સબ કો સસુરાલ જાના હી પડતા હૈ, અચ્છે સે રહેના, ઔર હર કીસીકો અપના બના લેના. તુમ ડરતી ક્યોં હો તુમ્હારી સાસ ભી અબ તુમ્હારી મા સમાન હૈ..."
દૂસરી બાઈસા બોલી કી,
"ઐસે નહીં રોતે, ફિર મા ભી કૈસે ચૂપ હોગી. અપને ખાને પીને કા ખ્યાલ રખના. અપને પ્યાર ભરે સસુરાલમેં ખુશહાલ રહેના. અપના સબકો બના લેના."
યે સુનકર હમ બોલે કી,
"મગર વો હમારી સાસ મા તો નહીં હૈ ના, હમેં મા ચાહીએ..."
બુઆ હમસે બોલી કી,
"લાડો સસુરાલ તો હર લડકી કી જાના હી પડતા હૈ, દેખ હમ ગયે તુમ્હારી દોનો બાઈસા ભી સસુરાલ ગઈ હૈ ના ફિર... વહાં અચ્છે સે રહેના ઔર સબ કો અપના ઘર સમજ કે રહેના. તુમ્હેં કોનો દિક્કત ના હોગી. જા મેરી લાડો, મત રો..."
હમ આંખોમેં બહોત સારે આસું લેકર માં કો સિર્ફ દેખતે રહ ગયે ઔર રોતે રહે.
હમારી મા કી યહીં હાલત થી. વો ભી બાઉજી કે ખૌફ લગ રહા થા ઔર ઉસકી વજહ સે હમે આગે આ કે ગલે ના લગાયા કી હમારે સિર પે હાથ રખા. ઔર ઐસે હી હમારી ડોલી અપને સસુરાલ કે ગાઁવ કે બહાર પહોંચ ગઈ. અચ્છા સમય ના હોને કી વજહ સે હમ દૌનો કો વહીં પે રખ કે ઔર સાથમેં દો ચાર લોગ રખકર સબ અપને અપને ઘર ચલે ગયે..."
મેં તેની વાત રોકીને પૂછ્યું કે,
"તુમ્હારે સસુરાલ કે ગાઁવ કા નામ કયાં થા? તુમ્હારી ડોલી કહાં લે ગયે થે?"
"જી હમાર સસુરાલ કા ગાઁવ કા નામ...?"
થોડી વાર વિચારીને તે બોલી કે,
"કુછ બરો... બરોલી જૈસા થા..."
અને તે અચાનક બેભાન થઈ ગઈ.
(અલિશા બેભાન કેમ થઈ? શું તેને કોઈ તકલીફ નહીં થાયને? માનનું સાસરીમાં સ્વાગત બરાબર થશો કે એની જોડે કોઈ ઘટના ઘટશે?
જાણવા માટે વાંચો આગળનો ભાગ, પ્રેમનો સાથ કયાં સુધી........૨૯)
