ભાગ- ૨૬
(માનની જયમાલા પત્યા બાદ તેની સાસુએ તેને કંગન આપી અને ઘરમાં બાળકોની કિલકારીથી ભરી દેવાના આશીષ આપ્યા. માનના ફેરા પત્યા બાદ પછી મંગલસૂત્ર પહેરાવી વિધિ પૂરી થયા બાદ તે વડીલોને આશીષ એ બંને લે છે. હવે આગળ....)
“હમારા દુલ્હા ના તો ઝુકે ઔર ના હી આશિષ લીયા, તો હમકો બહુત બુરા લગા પર હમ કુછ ભી બોલે ઈસસે પહેલે હમારી બડી બાઈસા બોલી કી,
“કુછ ભી મત કહેના... જમીનદાર હૈ વો, તો અક્કડમેં હી રહેગે હી... તુમ ચૂપચાપ સબકે પૈર છૂકે આશીષ લે લો... ફિર ખાના ભી ખાનો હૈ કે નહીં, ભૂખ લાગી હૈ ના?”
“હા, બાઈસા હમારે પેટમેં તો કબકે ચુહે કૂદ રહે હૈ ઔર નીંદ ભી આ રહી હૈ...”
હમને જૈસે હી કહા તો વો બોલી કી,
“ખ્યાલ રખ, અબ તુમ બચ્ચી હો થોડી હો, તુમ શાદીશુદા હો, ધીરે ધીરે બોલો ઔર વો ભી દુસરે કીસીકો ભી સુનાઈ ના દે ઐસા, સમજી.’
હમનેં સિર હિલાકર ઉનકી બાત માન લી. સબ કે પૈર છૂને કે બાદ તો હમારી કમર ભી દુખને લગ ગઈ.
હમારી બડી બાઈસાને હમકો ખટિયા પે બિઠા દીયા. વો ભી દૂસરી જગા ખટિયા પર બેઠ ગયે, સબ ઉનકો ખાના પરોસ રહે થે. અબ ઉનકા સહેરા હટ ગયા થા.
“તો ફિર તુમને દેખા કી તુમ્હારા દુલ્હા કૈસા દિખા કી નહીં?”
મેં પૂછ્યું તો,
“કાશ હમ દેખ પાતે, મગર ઉનકા ચહેરા હમારી તરફ જો ના થા.”
“ફિર...”
“હમારી દૂસરી બાઈસાને સમાર થાલી પરોસને ગયે તો હમારી બુઆસાસ બોલી કી,
“થાલી ક્યોં પરોસ રહી હો?”
વો બોલી કી,
“જી માન કે લીએ...”
“અરી મત પરોસો, જબ હમારા ભતીજા ખા લેંગા તબ ઉસી ઉસકો થાલમેં ખિલા દેના.”
“જી..”
“કયાં હૈ કી ઉસીસે ઉનકે બીચ કા પ્યાર બઢતા હૈ.”
બાઈસા કો ખાલી હાથ ઔર થાલ ન દેખકર હમને ઉનસે કહાં કી,
“બાઈસા હમેં ભૂખ લગી હૈ, તો ખાના જરા લા દો...”
“રુક જા લાડો, તુમ્હારે વો ખા લે બાદ મેં ઉનકે થાલ મેં ખા લીયો. અબ સે તુમે ઉનકે થાલ મેં તો ખાના હી હૈ.”
“મગર હમ ઐસા નહીં ખા શકતે.”
“ચૂપ, અક્કલ કી કચ્ચી લડકી, હમારી નાક પહલે દિન હી કટવાયેગી કયાં? થોડી દેર મેં મર નહીં જાયેગી ખાયે બિના. પહેલે દામાદજી કો ખાને દે, બાદ મેં તુમ ખા લેના. વૈસે ભી અચ્છી પત્ની પતિ કે પહેલે યા પતિ કે સાથ નહીં ખાતી ઔર વો ભી ઉસકી થાલી મેં હી ખાતી હૈ. ચલ હમ્ તુમ્હારી સાસ કી સેવા ભી કરની હે, તુમ ભી ચલો ઔર સાસ કી થાલ પરોસ દો.”
હમ ચૂપ હો ગયે યા અગર ઐસા કહ શકતે હૈ કી મરતા આદમી કયાં ન કરતા, જૈસી હમારી હાલત થી. હમને સાસ કી થાલી પરોસી ઔર ઉનકો વહાં દેના ગઈ તો બુઆસાસ બોલી કી,
“બહોત બઢિયા, અચ્છે સંસ્કાર હૈ, તુમ્હારી સાસ કી સેવા અભી સે કર રહી હો. ઐસે હી સાસ સસુર કી સેવા કરના ઔર ઉનકો ખુશ રખના. તભી જીંદગી મેં ખુશ રહેંગી ઔર તેરા સંસાર ભી અચ્છે સે બસ પાયેગી.”
મેં કુછ બોલો બિના હી વહીં ખડી રહી તો મૌસીસાસ બોલી કી,
“અરે જીજી, અચ્છે સંસ્કારવાલી બહુ લે તો આઈ હો, મગર ખ્યાલ રખના કી અચ્છે અચ્છે કા દિખાવા કરકે અપને બિટવા કો હમસે છીન ના લે. ઉસ પે કસકે લગામ રખિયો. અભી તો બહુરિયાને જો થાલી પરોસી હૈ તૌ ખાને કા આનંદ લો જરા..”
હમેં તો સમજ નહીં આયા કી વો હમારી પ્રશંસા કર રહી થી કી હમ દિખાવા કર રહે હૈ વો બતલાકર હમારી સાસ કે મનમેં કડવાહટ ઘોલ રહી થી.”
હમ કયાં કરે સમજમેં નહીં આ રહા થા પર હમારી ચાચી સાસને કહા કી,
“આ જા બહુરિયા બેઠ જા હમાર પાસ. અરી ઓ છોટી બચ્ચી હૈ વો, કાંહે કો અભી સે ડરા રહી હો જી?”
મૌસીસાસ કો બોલી તો હમારી ચાચી ને કહાં કી,
“લાડો, જા અપની સહેલી કે સાથ બેઠ જા, વૈસે ભી હમ યહાં તો હૈ હી તો હમ ઉનકો પરોસ દેંગે.”
ચાચી કે કહતે હી હમ અપની જગહ વાપિસ જા કે બેઠ ગયે. હમારે પતિને ખાના ખા લીયા થા તો વો થાલ હમારી બડી બાઈસા ઉસે હમાર પાસ લે કે આયી.
થાલમેં રોટી કે ટૂકડે છોડ દીયે થે. પનીર કી સબ્જીમેં પનીર તો થા હી ની. રબડ્ડી ઘેવરમેં તો રબડ્ડી કયાં ઘેવર ભી પૂરે થાલમેં બિખરા હુઆ થા. ચને કી સબ્જીમેં સે ચને નહીં થે, બસ મુજકો ચિડાને કે લીએ એક દો દાને થે. પૂરી થાલી મેં ચાવલ કહીં ભી દિખ શકતે થે ઔર કટોરીમેં દાલ તો ના કે બરાબર ન થી. દૂસરી મિઠાઈ કે પકવાન મેં કચોરી યા ભજીયે ભી કહાં થી, ઉપર સે પૂરી થાલી મેં પાની કે છીંટે.
હમારી બાઈસા કા તો થાલી દેખકર હી ઉબકાઈ આને લગી મગર બહોત સારી ઔરતે ઔર ઉપર સે સસુરાલ કી રિશ્તેદાર ઔરતે હી વહીં પે બેઠી થી. તો ઉન્હોંને હમે થાલ તો દીયા મગર થાલ કો દેખકર હું હમે ઉબકાઈ આને લગી તો બડી બાઈસા બોલી કી,
“હમ આતે હૈ...”
કહ કે વો અપને લીએ થાલ પરોસ કે લે આઈ, ફિર મુજે
“કયાં ચાહીએ તુજે ના લાડો, બોલ હમ લા દેતે હૈ...”
કહકર વો થાલ હમકો દીયા ઔર વો થાલ લે લિયા. હમારી દૂસરી બાઈસા કો ઈશારે કર બોલા કી,
“જા રી ચુટકી લીએ જરા ચને કી સબ્જી ઔર રબડ્ડી ઘેવર તો લે આ.”
વો થાલી ઉનકો થમા દી. દૂસરી બાઈસાને ભી વો થાલી વહાં સે ફટાફટ લે ગઈ ઔર કહી જા કે રખ દી. હમારે લીએ ઔર ઉનકે લીએ દો થાલ પરોસ કે લે આઈ.
અચ્છી સી થાલ દેકર બડી બાઈસાને ધીરે સે બોલી કી,
“ઈસ બાર તો હમને થાલ બદલ દીયા, મગર સસુરાલમેં જા કે પતિકે થાલમેં હી ખાના પડેગા તો ઉસકી આદત ડાલ દેના. વહાં પે નખરે મત કરના, હમ થોડે ના હોગે તો ચૂપચાપ ખા લેના.”
હમ તો ખુશ હોકર ખાને કે લીએ અપના ઘૂંઘટ હટાયા તો હમારી બુઆસાસ ને દેખ લિયા તો વો હંગામા કરતે બોલી કી,
“દયા રે દયા ભાભીજી, બહુ કો તો કોનો લાજ શરમ ના હૈ, સાસ કે સામને ઘૂંઘટ ખોલ દીયા.”
તો હમારી મૌસીસાસ કહાં પીછે રહનેવાલી થી ઉન્હોંને હમે ડાંટતે કહા કી,
“યે કૈસે સંસ્કાર હૈ, હમ તો લૂંટ ગયે. દિખાતે થે કી બિટિયા સયાની હૈ, પર વો તો સયાની કહાં બિલકુલ ગેરજિમ્મેદાર ઔર બદતમીઝ લડકી હૈ.”
હમારી બુઆ ને કહાં કી,
“ક્યોં રી, કયોં ઘૂંઘટ ઉઠા લીયા. જલ્દી સે ઘૂંઘટ કર લો...”
તો હમને ઉનસે કહના ચાહા કી,
“મગર ઉન્હોંને તો સહેરા હટા દિયા, ઔર હમ તો ખાને કે લીએ હટાયા થા...”
(શું માનની સાસરીવાળા આ વાતનો ઈશ્યુ બનાવશે? એના કારણે તેનો પતિ તેને બ્લેમ કરશે? માનના પિતા માન પુર ગુસ્સે થશે તો કેવી રીતે વાત વળશે? માનના માતા પિતા આ વાત કેવી રીતે હેન્ડલ કરશે? તે કરી શકશે કે નહીં? માનને એની સાસરીના લોકો લઈ જશે કે પછી નહીં?
જાણવા માટે વાંચો આગળનો ભાગ, પ્રેમનો સાથ કયાં સુધી........૨૭)
