ભાગ-૨૩
(માનદેવીની માતા પિતાની વાતનો વિરોધ કરે છે અને સમજાવે છે કે માનને દગો ના કરીએ, પણ તેના પિતા માનતાં નથી અને માતા આગળ કંઈ કરી શકતી નથી. માનદેવી માટે તેના સાસરેથી સોનાની કટોરીમાં હલ્દી આવતાં બધા ખુશ થઈ જાય છે અને તેના ભાગ્યની વાતો કરે છે. હવે આગળ....)
સબ કા હલ્દી લગાને કા હો જાને કે બાદ હમારી ચાચી હમાર પર પાની ડાલને કે લીએ ભિગોના લેકર આઈ તો સસુરાલસે આઈ હુઈ બાઈ બોલી કી,
“રુકો જરા... યે કયાં કર રહી હો...”
હમારી ચાચી બોલી કી,
“હમ નહાલને કે લીએ પાની કા ભિગોના લાયે હૈ.”
તો વો બોલી કી,
“પતા હૈ, પર ખ્યાલ તો રખો કી.... બડે ઘર મેં બિટિયા બ્યાહ રહે હો તો ઉસે દૂધ સે તો નહલાઓ, ઉસે અચ્છે સે સજાઓ.”
ચાચીને ભી ઉનકી હાં મે હાં કર, વો દૂધ કા ભિગૌના લા કે હમાર પર ઉડૈલ દીયા. ફિર હમ નહાને ગયે તો હમાર બડી બાઈસા હમાર સાથ આયી, ઉસને હમેં રગડ રગડ કે નહલાયા. બાદ મેં હમકો અચ્છે કપડે પહના કે વાપિસ બિઠયા ગયા ઔર સબ ગાને ગા રહી થી.
થોડી દેર બાદ સબ કો પતાસે દીયે ઔર સબ બારી બારી બિખરને લગે ઔર અપને ઘર ચલી ગઈ. હમારી સસુરાલસે આઈ હુઈ ઔરત કો મીઠાઈ કા ડબ્બા દીયા ઔર વો ભી ચલી ગઈ. હમ ભી નહાને ઔર મસાજ કી વજહ સે હમેં નીંદ આ ગઈ ઔર હમ પાસ મેં બિછાયે ગદે પર સો ગયે, પર હમ કો કીસીને ભી ના ઉઠયા.
શામ કે ચાર બજે હમાર બડી બાઈસા ને હમે ઉઠાયા, ફિર સે હમકો લડ્ડુ, ઘેવર, સબ્જી, રોટી સબ ખિલાયા. ફિર બોલી કે,
“અગર અભી ખાના હૈ તો ખા લે, ફિર શાદી કા જોડા પહન કે તું કુછ ભી ખા ના શકતી. જબ બ્યાહ હો જાયેગા, તબ જા કે ખાને કો તુમે કુછ મિલેગા.”
હમાર પેટ ભર ચૂકા થા, ફિર ભી ચાચીને હમ કો જબરજસ્તી દૂધ કા પ્યાલા પીલા દીયા. ફિર હમ કો વાપિસ નહાને કો બોલ દીયા. જૈસે હી હમ નહાકે આયે તો વાપિસ હમે ઘાઘરા ચોલી પહનને કો દીયા. હમને જીતની ભી ઘાઘરા ચોલી પહની થી ઉસસે ભી કહીં જયાદા પ્યારી ઔર ભારી ઘાઘરા ચોલી હમેં પહનાઈ જા રહી થી. હમાર બડી દોનો બાઈસા સે કે મુકાબલે ઔર ઉસસે ભી જયાદા ભારી ઘાઘરા ચોલી, જો હમ સે સંભાલ ભી ના રહા થા તો,
“બાઈ સા યે તો ભારી ઘાઘરા હૈ, હમ સે નહીં સંભલ રહા ઔર હમે યે નહીં પહનના. આપ હમેં થોડા હલ્કા ઘાઘરા દે દોના.”
“અરે ઐસે નહીં બોલતે ઔર યે થોડી ના ઘાઘરા હૈ, ઈસ તો લહેંગા બોલતે હૈ લહેંગા, સમજી...”
બડી બાઈસા બોલી.
“મગર બાઈસા યે લહેંગા ભારી હૈ, ઔર ઉસકા રંગ ભી બહોત ભડકીલા હૈ.”
“અક્કલ કી કચ્ચી લડકી, યે શાદી કા જોડા હૈ તો ભારી હોગા હી ના, ઔર શાદી કે જોડે કા રંગ તો ભડકીલા હી હોતા હૈ...”
“મગર વો હમ પે ફબ નહીં રહા હૈ, ઉસકા કયા?”
“કીસને કહા કી તુમ પર ફબ નહીં રહા હૈ, ઈતના જચ્ચ તો રહા હૈ, ઔર તુમ કીતની સુંદર લગ રહી હો, કીતની પ્યારી ભી. યે લહેંગા કીતના સુંદર હૈ, વો ભી સસુરાલ સે આયા હુઆ, પહનના તો પડેગા હી. યે તો દેખ કી હમાર લહેંગે સે ભી જયાદા ખૂબસુરત હૈ તો અબ નખરે મત કર ઔર પહન લે.”
દૂસરી બાઈસા બોલી.
હમ ચૂપ હો ગયે. બાદ મેં બાઈસા ને હમેં બહોત સારે ગહને પહનાયે ગયે. હમાર બાલો મેં જુડા બના કે ઉસ પે ગજરા ડાલ કે સજા દીયા. ચહેરે પે બડી બિંદી લગાઈ, શિર પે ટીકા, નાક પે ભારી નથ પહનાઈ. હમે નાક મેં દર્દ હો રહા થા, મગર બાઈસા હમાર બાત ના સુનેગી સોચકર હમને કુછ ના કહા. ઉન્હોંને હમેં હાથ મેં દહોત સારી ચુડિયા પહનાયી ઔર પાઁવમેં પાયલ પહના કે ફિર વો ભી તૈયાર હોને ચલી ગઈ.
તબ હમારી માં હમાર પાસ આયી, જો અબ તક હમાર પાસ રશ્મો કે સિવા ફિરકતી ભી ના થી. ફિરકતી ભી કૈસે વો તો હમેં દિખતી ભી ના થી કિ હમ ઉસકે પાસ જાકર ઉસકી ગોદી મેં સો શકે.
પહેલે તો માંને હમેં સિર સે લે કે પાઁવ તક અચ્છે સે નિહારા, ફિર હમારી બલૈયા ભી લી. બાદ મેં વો રોને લગી. હમ કો તો કુછ સમજ મેં ના આયા મગર વો બહોત રોને કે બાદ બોલી કી,
“બિટિયા જબ તુમ્હેં લગે કે વટ્ટે કોનો દિક્કત હૈ, જયાદા પરેશાની હૈ તો અપને માતા પિતા કે પાસ ચલી આના, તુમ્હાર માયકે મેં... હમ સે અપના દર્દ જરૂર સાંંજાઁ કરના. હમ કો બતલા કે અપના જી હલકા કર દેના. તુમ્હાર લિયે ઘર કા હર કોના ખુલ્લા હૈ, તુમ યહાં કભી ભી આ જા શકતી હો.”
વો ઈતના બોલી હી થી કી એકદમ સે હમારે બાઉજી આ ગયે ઔર ઉનકો ઘૂરતે હુએ બોલે કી,
“બસ મહેમાન કી તરહ હી આના ઔર વો ભી દામાદજી કે સાથ સમજી. ઔર ઈસે યે કયાં શિખા રહી હો ઉસકો તુમ?”
“જી કુછ નહીં, હમ તો બસ યહી હી કહ રહે થે કી શાદી હો જાને કે બાદ ભી યે તુમ્હારા માયકા તેરે લીએ હંમેશાં રહેગા, વહાં પે આતી જાતી રહેના...”
બાઉજી તો શકતેમેં આ ગયે ઔર વો માં કો ઘૂરકે બોલે કી,
“જબ ભી માયકે આના હો તો યુંહીં મુંહ ઉઠાકે મત ચલી આના, આના ભી હો તો પહેલે દામાદજી ઔર અપની સાસ કી રજામંદી કે સાથ હી આના.”
માં ને બાઉજીસે કહાં કી,
“ઐસા કયો કહ રહે હો, બચ્ચી કો. કમસે કમ ઉસકા માયકા તો રહને દો, વો તો મત છીનો.”
“હમ છીન થોડે રહે હૈ, હમ તો ઉસકો માયકેવાલે શિર ઉઠા કે જી શકે ઐસી શીખ દે રહે હૈ. તુમ હમ કો મત શીખાઓ. હમે પતા હૈ.”
“મગર વો... ઉસકે બારે મેં તો સોચો.”
“ક્યોં સોચું, એક બાર બતા દો. ઔર તુમ હમસે બહસ હી ક્યોં કર રહી હો?”
“એક બાર તો ઉસકો સચ્ચી બાત બતા દીજીયે.”
માંને ધીરે સે બાઉજી કો કહા પર મુજ કો સબ સુનાઈ દે રહા થા.
બાઉજીને ઉસકો ઈતને ગુસ્સે મેં ઘુરા કી,
“કામ દેખો બાહર જા કે કુછ રહ ના જાયે.”
ઔર વો વહાં સે ચૂપકે સે ડર કે મારી નીકલ ગઈ. મગર વો પીછે મૂડ કે દેખ રહી થી તો ઉસકે આંખો મેં દર્દ ઔર બાઉજી સે આજીજી ભી થી કી,
‘વો હમેં સબ બતા દે... હમ સે હમાર માયકા મત છોડવા દે...”
લેકિન બાઉજી કા ખૌફ ઈતના થા કી વો કુછ કહ ના શકી ઔર આંખો મેં આસું લે કે ચલી ગઈ. હમાર બાઉજીને હમારી તરફ દેખ કર બોલે કી...
(માનની મા કેમ ડરી રહી છે? તે કહેવા શું માંગે છે, તે માન સમજી શકશે? શું માનના પિતા તેને સાચી વાત કહેશે? એ નહીં કહે તો માનની મા કે બહેનો કહેશે?
જાણવા માટે વાંચો આગળનો ભાગ, પ્રેમનો સાથ કયાં સુધી........૨૪)
