ପୁରା କାର୍ଯ୍ୟାଳୟ ଖାଲି ଥିଲା କିନ୍ତୁ ବିଜୟ ତାଙ୍କ ସ୍ଥାନରେ ବହୁତ ଦୁଃଖ ଏବଂ ଚିନ୍ତାରେ ବସିଥିଲେ। ସେ ଦୀର୍ଘ ଦିନ ଧରି ତାନଭିଙ୍କ ସହିତ କଥା ହୋଇନଥିଲେ, ତେଣୁ ଆଜି ତାନଭିଙ୍କ ସହ କଥା ହେବାପାଇଁ ଚିନ୍ତା କରୁଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଥର ମୋବାଇଲ୍ ଧରୁଥିଲେ ଏବଂ ରଖିଦେଉଥିଲେ । ସେ ତାନଭିଙ୍କୁ କ’ଣ କହିବେ? ପୂର୍ବରୁ ଅନେକ ଥର ତାନଭିଙ୍କୁ ଏହି କଥା କହିଛନ୍ତି?
ଅନେକ ଥର ନିଜକୁ ପ୍ରଶ୍ନ କଲାପରେ, ନିଷ୍ପତି ନେଲେ. ଆଜି ସେ ତାନଭିଙ୍କ ସହିତ କଥା ବାର୍ତ୍ତା କରିକି ହିଁ ରଖିବେ | ସେ ପୁଣି ମୋବାଇଲ୍ ଉଠାଇ ନମ୍ବରକୁ ଡାଏଲ୍ କଲେ। ସେଠାରୁ ତାନଭିଙ୍କ ନମସ୍କାର ଶୁଣାଗଲା।
"ତାନଭି ..." ବିଜୟଙ୍କ ସ୍ୱର ଶୁଣିବା ପରେ ତାନଭି କିଛି ସମୟ ପାଇଁ ଚୁପ୍ ରହିଲେ। ତା’ପରେ ସେ ଏକ ନିରପେକ୍ଷ ସ୍ୱରରେ କହିଲା, ହଁ କୁହ ବିଜୟ ...
“ତାନଭି, ପୁଣି ଥରେ ଚିନ୍ତା କର, ସବୁକିଛି ଠିକ୍ ହୋଇଯିବ… ଏତେ ଶୀଘ୍ର ପଦକ୍ଷେପ ନେବା ଭଲ ନୁହେଁ… ସର୍ବଶେଷରେ, ତୁମର ମୋ ପାଖରେ ତ କୌଣସି ଅଭିଯୋଗ ନାହିଁ… ବାକି ସମସ୍ୟାର ମଧ୍ୟ ସମାଧାନ ହୋଇଯିବ … ଧର୍ଯ୍ୟ ଧର ସବୁ ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ ଧୀରେ ଧୀରେ ହୋଇଯିବ … ତୁମେ ଫେରି ଆସ… ଏହା କର ନାହିଁ… ତୁମେ ମୋ ସହିତ କାହିଁକି ଏଭଳି ଅନ୍ୟାୟ କରୁଛ…” ବିଜୟଙ୍କ ସ୍ୱର ଏହି କଥା କହିଲାବେଳେ ଆର୍ଦ୍ର ହୋଇଗଲା। ଆଖିରୁ ଲୁହ ବୋହିଆସିଲା.
ଗତ ଦୁଇ ବର୍ଷ ଧରି ତୁମେ ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ କରିପାରିଲ ନାହିଁ , ତେବେ ଭବିଷ୍ୟତରେ ତୁମେ କଣ ସମାଧାନ କରିବ … ମୁଁ ମୋ ଜୀବନକୁ ଏପରି ଶ୍ୱାସ ରୁଦ୍ଧ ତଥା ଚାପଗ୍ରସ୍ତ ପରିବେଶରେ ବଞ୍ଚାଇ ପାରିବି ନାହିଁ… ମୁଁ ଏହିପରି ବଞ୍ଚି ପାରିବି ନାହିଁ… ମୋତେ ଆଉ ଦୁଃଖ ଦିଅନାହିଁ … ”ଏହା କହିବା ସମୟରେ ତାନଭିଙ୍କ ସ୍ୱର ମଧ୍ୟ ଦୁଃଖରେ ଓଦା ହୋଇଯାଇଥିଲା।
ତାନଭି ଫୋନ ରଖିଦେଲେ । ବିଜୟ ନୀରବ ଆଖିରେ ଫୋନକୁ ଚାହିଁ ରହିଲେ। ବିଜୟଙ୍କ ବିବାହ ତିନି ବର୍ଷ ବିତିଗଲା ଏବଂ ଗତ ଦୁଇ ବର୍ଷ ହେବ ତାନଭି ତାଙ୍କ ମାତାଙ୍କ ଘରେ ଥିଲେ | ଯେତେବେଳେ ତାନଭିଙ୍କ ସହ ତାଙ୍କ ସମ୍ପର୍କର କଥାବାର୍ତ୍ତା ଚାଲିଥିଲା, ସେତେବେଳେ ଉଭୟେ ଅନେକ ଥର ସାକ୍ଷାତ ହୋଇଥିଲେ |
ଏପରିକି ଦୁହେଁ ପୁରୀ ସମୁଦ୍ର କୁଳ ବେଳା ଭୂମିରେ ବିବାହ ପୂର୍ବରୁ ହାତରେ ହାତ ଛନ୍ଧୀ ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ବୁଝିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲେ, ଦୁହେଁ ଉଚ୍ଚଶିକ୍ଷିତ ଏବଂ ଆତ୍ମନିର୍ଭରଶୀଳ ଥିଲେ...ଭୂଲ ଠିକ ବୁଝିବାର ଯଥେଷ୍ଟ ଶକ୍ତି ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଥିଲା, ଦୀର୍ଘ ୬ ମାସ ଏକାଠି ରହିବା ପରେ ବିବାହ ବନ୍ଧନରେ ଦୁହେଁ ବାନ୍ଧି ହୋଇଥିଲେ! ହସ ଖୁସିରେ ଦୁହିଁଙ୍କ ସଂସାର ବହୁତ ଭଲରେ ଚାଲିଥିଲା.
ଶାନ୍ତ ସରଳ ତାନଭି ସକାଳୁ ଉଠି ଘରର ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରି ସ୍ୱାମୀ, ଶାଶୁ, ଶଶୁର ଙ୍କ ସେବା ସାରି ଅଫିସ କୁ ଯିବା, ଏବଂ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଘରକୁ ଫେରି ସମସ୍ତଙ୍କ ସେବା କରିବା, ଏକ ଆଶ୍ରିବାଦ ବୋଲି ଭାବିନେଇଥିଲେ.
ତାନଭିଙ୍କ ଶାଶୁ ପୁରୁଣା ବିଚାର ଧାରାରେ ଥବାରୁ ତାନଭିଙ୍କ ପ୍ରତିଟି କାର୍ଯ୍ୟରେ ବିରୋଧ କରୁଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ତାନଭି ଏହାକୁ ନଜର ଅନ୍ଦାଜ କରିଦେଉଥିଲେ.!
କିନ୍ତୁ ହଟାତ ସର୍ବଦା ଶାନ୍ତ ଓ ନିରବ ରହୁଥିବା ତାନଭି, ଏବେ ବେଳେବେଳେ ପ୍ରତେକ କଥା ବିରୋଧ କରିବାକୁ ଲାଗିଲେଣି | ପ୍ରତି କଥାରେ ସେ ଯୁକ୍ତିତର୍କ ଆରମ୍ଭ କଲେଣି ଏବଂ ଦିନେ ତାନଭି ତାଙ୍କ ସହନଶୀଳତା ସବୁ ପ୍ରଶ୍ନର ଜବାବ ଆରମ୍ଭ କରି ଦେଲେ |
"ବିଜୟ, ମୁଁ ଏହି ଦୈନନ୍ଦିନ କଥାବାର୍ତ୍ତାକୁ ଆଉ ସହ୍ୟ କରିପାରିବି ନାହିଁ ... ଅଫିସରୁ କ୍ଳାନ୍ତ ହୋଇ ଘରକୁ ଆସି ଏସବୁ ଶୁଣିବାକୁ ମୋର ଆଉ ଧର୍ଯ୍ୟ ନାହିଁ ... ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ମା’ଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିବାକୁ ରୋଷେଇ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ଚାହୁଁଚି ସେତେବେଳେ ମଧ୍ୟ ମୁଁ ତାଙ୍କ ମନୋଭାବକୁ ଭୟ କରୁଚି ... ପ୍ରତି କାର୍ଯ୍ୟରେ ମୋତେ ଖୁଣୁଛନ୍ତି....କେତେ ଦିନ ମୁଁ ଚୁପ୍ ରହିଵି ଯେ ... ମୋର ସମାନ କାମ ନାହିଁ ... ସାପ୍ତାହିକ ଗୋଟେ ଛୁଟିଦିନରେ ମଧ୍ୟ ଶରୀର କିମ୍ବା ମନକୁ ମୁଁ ବିଶ୍ରାମ ଦେଇପାରୁନି ... ହେଇଟି ଶୁଣ ତୁମେ ତୁମ ମାଆ'ଙ୍କୁ ବୁଝାଅ କିମ୍ବା ଅଲଗା ରହିବାକୁ ବ୍ୟବସ୍ଥା କର..."ମୁଁ ଏଭଳି ପରିବେଶରେ ଆଉ ରହି ପାରିବି ନାହିଁ...
ମୁଁ ମାଆ 'ଙ୍କୁ ବୁଝାଇବି ତାନଭି କିନ୍ତୁ ମୁଁ କ’ଣ କରିବି? ସେ ଜଣେ ମାତା, ସେ ଆମ ପାଇଁ ଖରାପ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ ...କି ଆମର ଖରାପ ଚିନ୍ତା କରିପାରିବେ ନାହିଁ.ସେ କେବଳ ପୁରୁଣା ଚିନ୍ତାଧାରାର ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ ... ତୁମେ ତାଙ୍କ କଥା ପ୍ରତି ଧ୍ୟାନ ନଦେଲେ ହେଲା ... '
"ବିଜୟ, କେତେ ଦିନ ଧ୍ୟାନ ଦେବି ନାହିଁ ...ଯେତେବେଳେ କଥା ସବୁ କାନରେ ପଡି , ହୃଦୟରେ ପ୍ରବେଶ କରେ ... ସେତେବେଳେ ମାତିଷ୍କରେ ବସା ବାନ୍ଧିଦିଏ ... ମୁଁ ରକ୍ତ ମାଂସ ର ମଣିଷ ଟିଏ ତାଙ୍କ କଥାକୁ କେତେଥର ଅଣଦେଖା କରିଵିଯେ ... ମୋର କ୍ଳାନ୍ତ ମନ ଓ ହୃଦୟ କେତେଦିନ ନିରବ ରହିବ ... ମୁଁ କେତେ ଦିନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏପରି କୋଳାହଳ ପରିବେଶରେ ନିଜକୁ ବଞ୍ଚାଇ ପାରିବିଯେ ...
“ମାନୁଛି ସେ ଜଣେ ମା… ସେ ହୃଦୟରୁ ଖରାପ ନୁହନ୍ତି … ସେ ନିଶ୍ଚୟ ଆମକୁ ବହୁତ ଭଲ ପାଉଛନ୍ତି … କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର କଥାବାର୍ତ୍ତାରେ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ ରହିବା ଉଚ୍ଚିତ … ଦୈନନ୍ଦିନ ଅପମାନ ଶୁଣି ମୁଁ ଧର୍ଯ୍ୟ ଧରିପାରିବି ନାହିଁ ... ବକ୍ତବ୍ୟକୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରିବା ମଧ୍ୟ ଆବଶ୍ୟକ… ଏହା ତାଙ୍କର ପ୍ରକୃତି… ମଣିଷ ତାର ଅଭ୍ୟାସ ବଦଳାଇପାରେ କିନ୍ତୁ ପ୍ରକୃତି ବଦଳାଇ ପାରିବ ନାହିଁ… ମୁଁ ତାଙ୍କ ସହ ରହି ପାରିବି ନାହିଁ… କି ମୁଁ ତାଙ୍କ ପରିବେଶରେ ବଞ୍ଚି ପାରିବି ନାହିଁ…” ମୁଁ ନିଷ୍ପତି ନେଇ ସାରିଛି....ତାନଭିଙ୍କ ଏହି ନିଷ୍ପତିରେ ବିଜୟ କିଛି ସମୟ ନିରବ ହୋଇଗଲେ.
କେମିତି ତାଙ୍କ ମା 'ଙ୍କୁ ଯାଇ କହିବେ, ଅନେକ ଥର ଚିନ୍ତା କରିଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ କହି ପାରିନାହାନ୍ତି
ଯାହାଫଳରେ ବିଜୟ ତାନଭିଙ୍କୁ ନେଇ ଭଡାଘରେ ରହିଲେ!ପ୍ରାରମ୍ଭରେ କିଛି ଅସନ୍ତୋଷ ଏବଂ କିଛି ଭୟ ଯୋଗୁଁ ତାନଭି ତାଙ୍କ ଶାଶୂଘରକୁ ଯାଉ ନଥିଲେ | ତା’ପରେ ଧୀରେ ଧୀରେ ସେ ମଧ୍ୟ ଜୀଵାଆସିବା ଆରମ୍ଭ କଲେ | ବିଜୟଙ୍କ ସହିତ ସେ ଛୁଟିଦିନ କିମ୍ବା ରବିବାର ଦିନ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ପିତାମାତାଙ୍କ ନିକଟକୁ ଯାଇଥା’ନ୍ତି | ଶଶୁରଙ୍କ ମନ ତାନଭିଙ୍କୁ ଦେଖିଲା ପରେ କିଛି ପରିବର୍ତନ ହୋଇଯାଇଥିଲା , କିନ୍ତୁ ଶାଶୁଙ୍କ ମନ ତାନଭିଙ୍କୁ ଦେଖିବା ପରେ ଆହୁରି କ୍ରୋଧିତ ହେଉଥିଲେ | ସେଦିନ ସେ ଘରୁ ବାହାରି ଭଡାଘରେ ରହିବାର ଦୁଇମାସ ମାସ ବି ହୋଇନଥିଲା ଯେତେବେଳେ ସେ ସକାଳେ ଅଫିସକୁ ଯିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଉଥିଲେ, ବିଜୟଙ୍କ ମୋବାଇଲ୍ ବାଜିଲା। ପାପାଙ୍କ ଫୋନ୍ ଥିଲା | ସେ ନର୍ଭସ ସ୍ୱରରେ କହୁଥିଲେ। ବାପା କହୁଥିଲେ ଯେ ମାଙ୍କର ଏକ ଦୁର୍ଘଟଣା ଘଟିଛି। ଶୀଘ୍ର ଘରକୁ ଆସ |
"ଆମେ ଶୀଘ୍ର ଆସିବୁ, ବାପା ..." କହି ଦୁହେଁ ଭୟଭୀତ ହୋଇ ଘରେ ପହଞ୍ଚି ... ମାଆକୁ ନେଇ ଡାକ୍ତରଖାନାକୁ ନେଇଗଲେ |
ଯେତେବେଳେ ତାଙ୍କର ଏକ୍ସ-ରେ କରାଗଲା, ଏହା ଦେଖିବାକୁ ମିଳିଥିଲା ଯେ, ତାଙ୍କ ଗୋଡ଼ ମୋଡ଼ି ହୋଇଯିବା କାରଣରୁ ତାଙ୍କ ଗୋଡ଼ ଭାଙ୍ଗିଯାଇଥିଲା | ପ୍ଲାଷ୍ଟର କରା ଗଲା | 45 ଦିନ ପ୍ଲାଷ୍ଟର ରହିବାକୁ ଡାକ୍ତର ପରାମର୍ଶ ଦେଲେ | ପ୍ରାରମ୍ଭରେ ଡାକ୍ତର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ବିଶ୍ରାମ ନେବାକୁ ପରାମର୍ଶ ଦେଇଥିଲେ। ଏପରିକି ବାଥରୁମକୁ ଏକ ହ୍ୱିଲ୍ ଚେୟାର ଯିବା ଆସିବା କରିବାକୁ କହିଥିଲେ |
ସବୁକିଛି ସାରିବା ପରେ ଯେତେବେଳେ ବିଜୟ ଏବଂ ତାନଭି ନିଜ ମା'ଙ୍କ ସହିତ ଘରେ ପହଞ୍ଚିଲେ, ସେତେବେଳେ ବହୁତ ଡେରି ହୋଇଯାଇଥିଲା |
କ୍ଳାନ୍ତ ହେବା ସତ୍ତ୍ୱେ ତାନଭି ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ଖାଦ୍ୟ ରାନ୍ଧିଲେ | ସେଦିନ ରାତିରେ ଉଭୟ ସେଠାରେ ରହିଲେ। ରାତିରେ ଦୁହେଁ ବର୍ତ୍ତମାନ ଚିନ୍ତା କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ ...? ମା'ଙ୍କର ଏଭଳି ଅବସ୍ଥାରେ, ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ଯୋଗୁ ବାପା..... ମା 'ଙ୍କ ସେବା କରିବା ପାଇଁ ଅସମର୍ଥ.!
"ମୁଁ ଆଦୌ ଛୁଟି ମଧ୍ୟ ନେଇ ପାରିବି ନାହିଁ ... ଆସନ୍ତାକାଲି ଠାରୁ ଏକ ସମୀକ୍ଷା ଅଛି ... ବସ୍ ଲୋକମାନେ ଦିଲ୍ଲୀରୁ ଆସୁଛନ୍ତି ... ମୁଁ ଆଗାମୀ କିଛି ଦିନ ପାଇଁ ବହୁତ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିବି ... ମୁଁ ଏତେ ଦିନ ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଉଥିଲି ..." ବିଜୟ ଅସହାୟତା ଏବଂ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱରେ କହିଥିଲେ।କିନ୍ତୁ ତାନଭି କହିଲେ ତୁମେ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନି ମୁଁ ୨ ମାସ ଛୁଟି ନେଇଯାଇଛି ମା'ଙ୍କ ସେବାପାଇଁ.
ଦୀର୍ଘ ପାଇଂଚାଳିଶ ଦିନ ସେବାରେ ତାନଭି ଉପରେ ତାଙ୍କ ଶାଶୁ ଖୁସି ହୋଇ ତାଙ୍କୁ କୁଣ୍ଢାଇ ପକାଇଲେ. ଏବଂ କହିଲେ ବୋହୁ ଏତେଦିନ ହୋଇଗଲାଣି କୋଳକୁ ଗୋଟେ ନାତି କି ନାତୁଣୀ ଦେଇଦେଲେ ଆମର ବାକିଜୀବନଟା ହସ ଖୁସିରେ କଟିଯାଆନ୍ତା. ତାନଭି ଟିକେ ଲାଜେଇ ଯାଇ ତଳକୁ ମୁହଁ କରି କହିଲେ,ମା ଆଉ ଅଳ୍ପଦିନ......... କ୍ରମଶଃ
