33
- દીદી, તમારો પથ્થર !
રોશન રૂમમાં આવ્યો છે. અમે ચારે બેસીને વાત કરી રહ્યાં છીએ, જ્યારે એ પહેરણની નીચેથી પથ્થર કાઢે છે....
- તેં પાછો મૂકી નહોતો દીધો પથ્થર ? મેં તને કહ્યું હતું !
- તમને ગમ્યો હતો ને ? હું સંતાડીને લઈ આવ્યો...સુન્ના તો એમ જ કહેતો હશે...
- જો સાચે જ મુસીબત આવશે તો ?
- હવે લઈ આવ્યો છે તો રાખી લો દીદી !
પંકુલ કહે છે.
- અને પેલો પહેલાં લીધો હતો તે પથ્થર ?
હું એને પૂછું છું.
- એ તો તમારી બેગમાં જ હતો, સુન્નાને એની ખબર નથી.
અમને સુન્નાએ એક પથ્થર લેવાની ના કહી હતી અહી અમે બે નો ખજાનો લઈને બેઠાં છીએ....
- અઈ...અઈ ઓ...એક મને આપી દો !
રૂપાને બહુ સુંદર લાગે છે બંને.
ઢીલી પડી ગઈ છું હું, આની સાથે બહુ મમતા થઈ ગઈ છે મને. કંઈ વાંધો નહીં હવે આવી ગયા છે તો !
લાગે છે આ પથ્થરોની ઇચ્છા પણ અમારી સાથે આવવાની જ છે...
- કયો લઈશ ?
- આવડો આ....
એણે હેંડબેગમાં પથ્થર મૂકી દીધો છે, મે ડફલ બેગમાં. હેન્ડબેગ અમારી ગાડીમાં રહેશે, ડફલ બેગ ટ્રકમાં.
- રૂપા, સુન્નાને ખબર ન પડવી જોઈએ નહીં તો એને બહુ ખોટું લાગશે....
એને ખબર છે.
અમે ન લેતાં તો સારું હતું. હવે લઈ લીધા છે તો રૂમમાં ફેંકીને તો ન જવાય ને !
કાલે સવારે અમે માનસરોવરને અંતિમ વાર પ્રણામ કરી પાછા વળીશું.
34
એકદમ ઉજ્જડ પડ્યું છે માનસરોવર.
આછો ધુમ્મસનો પડદો પડ્યો છે એના ઉપર.
ઉપર જમણી બાજુ એક-બે ટેન્ટ છે, નિર્જનમાં. વિદેશી હશે, કેંપિંગ કરી રહ્યાં હશે.
પોતાની દિવ્યતા સાથે પડ્યું પડ્યું શું કરતું હશે ? કંટાળી નહીં જતું હોય માનસરોવર ? હજારો વર્ષોથી ત્યાંજ, એક જ જગ્યાએ.....
ઘટનાઓના નામે નાની-નાની ઘટનાઓ, માછલીઓ જન્મી, માછલીઓ મરી. હંસ ચણ્યા, હંસ ઊડ્યાં....
પાપીના હૃદયમાં જોવાનું ગમતું હશે કે પુણ્યાત્માના ?
નક્કી, પાપી વધારે રોચક લાગતો હશે.
અમે કેવાં દેખાતાં હોઈશું ? અશાંત, ખોવાયેલાં-ખોવાયેલાં....
ખાસ્સું મનોરંજન થઈ જતું હશે અહીં પડ્યા પડ્યા ! બપોરે સૌથી વધારે, જ્યારે યાત્રીઓના કાફલા અહીં પહોંચે છે. એટલે જ અત્યારે થોડું શુષ્ક છે... ક્યાંક તાકાત તો એકઠી કરતું નથી ? બપોરે જરૂર પડશે, આટલાં હૃદયમાં જોતી વેળાએ....
રૂપાને ચોખ્ખું પાણી મળતું નથી. ક્યારેક આ કિનારે આવે છે તો ક્યારેક પેલે કિનારે. ક્યારેક વચમાં...
રૂપા, દિલમાં જો ! જે કંઈ સ્વચ્છ છે, ગંદુ છે, બધું અહીં જ છે, ભીતર.
અમે અહીં શું મૂકીને જઈશું ? જે અમારી પાસે છે એ જ ને ?
થોડીક સ્વચ્છતા મૂકીએ પોતાના મનની ? જેથી જ્યારે રસ્તા પર પહોંચીએ, પાછા ગોઠવણમાં, તો એનું પુણ્ય અમને કામ લાગે, અમને ટેકો આપે ?
કોઈ જગ્યા દેવભૂમિ છે એની ખબર કેવી રીતે પડે ?
આપણી સાથે આપણાં કર્મ જાય છે કે કર્મફળ ?
કર્મ તો કદાચ આ પૃથ્વી ઉપર પોતાની અનિવાર્યતાના ચક્રમાં ચાલતું હશે ? અને ફળ આત્માની સાથે સાથે લથડતું આગળ સુધી જતું હશે ?
કોને પૂછું ?
એટલું તો નક્કી છે, આ હવામાં, આ પર્વતોમાં, માટીમાં મહાત્માઓનું પુણ્ય વસેલું છે. આવી અનુભૂતિ પહેલાં કદી થઈ નથી.
કેવી છે આ જગ્યા ? થોડા જ દિવસોમાં એણે એક-એક કરીને બધાં કવચ ઉતારી લીધા – જ્ઞાનનું, આસ્થાનું અને શંકાનું.
અવાક ? શું આ યોગ્ય શબ્દ છે, એને વર્ણવવા માટે, જે આ સમયે અમારી સાથે થઈ રહ્યું છે ?
ટીપે ટીપે ટપકતી નીરવતા.
બહાર સૃષ્ટિમાં ઝરી રહ્યું છે કે ક્યાંક ભીતર ?
હંસ ઉડયો છે આકાશમાં. એક. એકલો.
આટલી સુંદર પ્રકૃતિમાં આટલો એકાકી એક હંસ.....
શું એને ખબર છે, કેટલી સુંદર આ પૃથ્વી છે ? એ કેટલો ભાગ્યશાળી છે ?
શું એ કૃતજ્ઞ છે પોતાના હોવામાં ?
હું જો પક્ષી હોત તો કેવી રીતે કહેતી કે હું કૃતજ્ઞ છું ?
કૃતજ્ઞ છું કે આંખ છે જે જોઈ શકે છે. કાયા છે જે અહીં સુધી લઈ આવી. મન છે જે ગ્રહણશીલ છે.
હું કૃતજ્ઞ છું આ હોવામાં. મે તમને જોયા હતા ઈશ્વર.
