"યાર... મને બહુ જ ડર લાગે છે! ભાઈ સવારનો ગાયબ છે!" આખરે રેખાએ એ કહી જ દીધું, જે એને બહુ જ સમયથી કહેવું હતું.
"અરે! એમ કેવી રીતે એ ગાયબ થઈ શકે?! નાનો છોકરો થોડી છે એ તે આમ ગાયબ થઈ જાય!" રઘુએ સવાલો કર્યા!
"રઘુ, એ ગાયબ નહી થયો! એનું કીડનેપિંગ કરવામાં આવ્યું છે! મને કિડનેપરનો કોલ પણ આવ્યો!" રેખાએ આંસુઓ લૂછતાં વાત આગળ ચલાવી.
"અરે, પણ કોઈ કેમ આવું કરે?! તમારી સાથે એ લોકોની શું દુશ્મની હોય શકે?!" રઘુએ સવાલ કર્યો.
"એ તો હું નહી જાણતી, પણ મારે.. મારે તો મારા ભાઈને બચાવવો જ છે! કોઈ પણ હાલતમાં!" રેખાએ મક્કમતાથી કહ્યું.
"જો, ત્યાં બહુ જ ખતરો હોય શકે છે, તારે ત્યાં ના જવું જોઈએ!" રઘુએ રેખાના ચહેરાને પોતાની હથેળીમાં લેતા કહ્યું.
"ગમે તે થાય, હું મરી પણ કેમ ના જાઉં! પણ હું મારા ભાઈને છોડાવીને જ રહીશ!" રેખાએ મક્કમતાથી કહ્યું.
"તું એમ તો કહે કે તને કોલ પર કીડનેપર એ શું કહ્યું?!" રઘુએ પૂછ્યું.
"એમને મને એમ કહ્યું કે, તું અમે કહીએ એ જગ્યા પર એક લાખ લઈને આવી જજે, જો પોલીસ સાથે હશે તો તને તારો ભાઈ મળશે, પણ એનામાં જીવ નહી હોય!" રેખાએ વાક્ય પૂરું કર્યું તો એ ભસડાઈને નીચે પડી ગઈ. આખરે એક બહેન માટે એના જ ભાઈ માટે આવા શબ્દો વાપરવા કેટલા બધા મુશ્કેલ હોય શકે છે! એના આંસુઓ વહેવા લાગ્યા.
"જો, તું પ્લીઝ હિંમત ના હાર. આપને વૈભવને સહીસલામત લઈ આવીશું. તું પ્લીઝ, આમ ના રડ!" રઘુ પણ નીચે બેસી ગયો અને એણે રેખાને બાહોમાં લઈ લીધી.
"જે કંઈ થાય, હું ત્યાં જઈશ... જઈશ જ!" આંસુઓ લૂછતાં રેખા બોલી.
"જો યાર, ગમે તે થાય, પણ હું તને ત્યાં નહી જ જવા દઉં! કેમ જવા પણ દઈ શકું!" રઘુએ કહ્યું.
"જો, વિશ્વાસ રાખ. મને કઈ જ નહી થાય!" રેખાએ સમજાવ્યું.
"અરે! પણ કેમ તું આવી જીદ કરે છે! કઈ થાય કે ના થાય, પણ મારે તને ત્યાં નહી જ જવા દેવી!" રઘુએ ચિડાઈને કહ્યું.
"જો રઘુ, ભાઈ મારી જિંદગી છે, આજે જે કંઈ હું છું, બસ ભાઈની જ મહેરબાની છે..." રેખા એ કહ્યું.
"સારું... તારી લાઇફ છે, જેવી તારી ઈચ્છા! આખરે હું છું જ કોણ, જે તને રોકે!" રઘુએ રડમસ રીતે કહ્યું.
"જો તને હક છે, તને પૂરેપૂરો હક છે; પણ, હું પણ તો કોઈની બહેન છું! મને પણ તો મારા ભાઈની ચિંતા થાય છે ને!" ખરેખર તો રેખાને પણ નહોતી ખબર કે આ પરિસ્થિતિમાં શું કરવું જોઈએ.
રઘુની એના માટેની ચિંતા પણ વ્યાજબી જ હતી, પણ એણે એના ભાઈની પણ ચિંતા થઈ રહી હતી. આખરે કોને અને શા માટે એના ભાઈને આમ એનાથી દૂર કરી દિધો હતો!
"જો તું જરાય ચિંતા ના કર, હું છું ને! હું વૈભવને કઈ જ નહિ થવા દઉં!" રઘુએ કહ્યું તો રેખા રઘુની થોડી વધારે નજીક આવી ગઈ. જ્યારે દુઃખના સમયે કોઈ પાસે હોય તો કેટલી બધી હિંમત મળતી હોય છે ને! રેખાને પણ રઘુ પાસેથી હિંમત મળતી હતી. રઘુ એના માથાને પંપોરવા લાગ્યો.
"રડીશ ના તું, હું છું ને તારી સાથે?! જો પ્લીઝ તું ના રડ!" રઘુ એણે સમજાવી રહ્યો હતો.
"જો, ચિંતા ના કર તું. હું છું ને! આપને વૈભવને સહીસલામત લઈ ને આવીશું..." રઘુએ રેખાના ચહેરાને પોતાની હથેળીમાં લેતા કહ્યું.
વધુ આવતા અંકે...
____________________
એપિસોડ 3માં જોશો: "અમે જમી ને ઘરે જ આવતા હતા, ત્યાં રસ્તામાં એણે એની એક ફ્રેન્ડ મળી ગઈ તો એણે મને કહ્યું કે તું ઘરે જા, હું પછીથી આવું છું... પણ એ પછી કલાકો થઈ ગયા, પણ એ આવ્યો જ નહી! એક કીડનેપર નો કોલ આવ્યો હતો, જે મારી પાસે પૈસા માંગે છે." રેખા આંસુઓ રોકી ના શકી.
"બસ યાર, હજુ કેટલું રડીશ; માથું દુઃખશે પછી તારું!" રઘુએ એના માથાને હળવું દબાવ્યું.
"તું થોડો આરામ કર, હું તારી ફેવરાઈટ કોફી બનાવીને આવું..." કહેતા જ રઘુએ રેખાના પગને સોફા પર લાંબા કર્યા અને એણે પરાણે ઊંઘવા કહી કિચનમાં ચાલ્યો ગયો.
"ચાલ કોફી પી લે..." થોડીવારમાં એ હાથમાં બે મગ સાથે આવ્યો.
