જીવન પ્રેરક વાતો - વાર્તા ૧૮ - માંગણી
એક ગામમાં એક વૃદ્ધ માજી રહેતા હતા.ભગવાનની ની વર્ષો થી પૂજા, આરતી નૈવેધ બધું શ્રદ્ધા થી કરતા. ઉત્સવ ના દરેક કાર્યક્રમ માં ભાગ લેતા. આટલા વર્ષો ભક્તિમાં વીત્યા બાદ પણ તેમના અંતકરણ માં સંતોષ ન હતો. તેમને કાઈક ખૂટતું લાગતું હતું.
એક વખત માજીએ એક ગીતા પ્રવચન માં સાંભળ્યું, જે મારા વિચાર ઘર ઘર સુધી પહોચાડે છે તે મને વધુ પ્રિય છે. માજીએ જીવન ભર સંસ્કૃતિક પુસ્તકો પણ ગણા વાચ્યા હતા. તેમને એ પણ વિદિત હતું ભગવાન રામે વનવાસ દરમ્યાન માનવના ઉત્થાન નું કાર્ય કર્યું હતું. એટલેજ ક્રષ્ણ ભગવાને ગીતા માં કહ્યું છે मम वर्त्मानुवर्तन्ते मनुष्याः पार्थ सर्वशः જે મારા દેખાડેલા માર્ગ પર ચાલે છે તેટલાજ મનુષ્ય છે.
તે દિવસે પોતાના સ્વજનો પાસે જઈ ભગવાનના તેજસ્વી વિચારો કીધા.
કર્મકાંડ થી અધ્યાત્મ સુધીના આ રસ્તા પર માજી ને ચાલતા જોઈ ભગવાન પ્રસન્ન થયા અને કહ્યું, “વૃદ્ધ સ્ત્રી, માતા! તમને જે જોઈએ તે માટે પૂછો!
વૃદ્ધ સ્ત્રીએ કહ્યું, 'મને ખબર નથી કે કેવી રીતે પૂછવું. હું કેવી રીતે અને શું માંગી શકું?'
ત્યારે ભગવાને કહ્યું- તમારી વહુ-દીકરાને પૂછીને પૂછો!
ત્યારે વૃદ્ધ મહિલાએ તેના પુત્રને કહ્યું, 'ભગવાન કહે છે, 'તમે કંઈક માગો છો.
પુત્રે કહ્યું, 'મા! તમે પૈસા માટે પૂછો. ગણા પૈસા મળે એ માટે.
મેં મારી વહુને પૂછ્યું તો તેણે કહ્યું, 'આપણા ઘર માં પૌત્ર આવે એ માટે પૂછ.’
પછી વૃદ્ધ સ્ત્રીએ વિચાર્યું કે તેઓ તેમના પોતાના વિશે વાત કરી રહ્યા છે. તેથી વૃદ્ધ મહિલાએ પડોશીઓને પૂછ્યું.
તેથી તેણે કહ્યું, 'વૃદ્ધ માતા. તું થોડો સમય જીવશે, શા માટે ધન માંગે છે અને પૌત્ર કેમ માંગે છે? તમારી આંખોના પ્રકાશ માટે પૂછો, જેથી તમારું જીવન શાંતિથી પસાર થાય.'
આમ દરેક લોકો પોત પોતાને અનુસાર ઉપદેશ આપતા હતા. માજી ને એકાંત માં ધ્યાન કરતા અનુભવ થયો. જે કારણે મને ભગવાન પ્રસન્ન થયા એજ હું માંગી લઉં. તેણે ભગવાનને કહ્યું, ‘ પ્રભુ મને ભવો ભવ સુધી તારી ભાવ ભક્તિ, કૃતિ ભક્તિ અને વિચાર ભક્તિ કરું એ અવસ્થા દેજે.
ભગવાને કહ્યું માં તે તો બધું જ એક વાક્ય માં માંગી લીધું. તથાસ્તુ તે જે માગ્યું તે મળશે.
-------------------
જીવન પ્રેરક વાતો - વાર્તા ૧૯ - धन्यो गृहस्थाश्रमः
લગ્ન સમયે વર કહે છે-
“द्यौरहं पृथ्वी त्वं सामाहम्हक्त्वम्।
सम्प्रिदौ रोचिष्णू सुमनस्यमानौजीवेव शरदः शतम्॥”
"હું આકાશ છું, તું પૃથ્વી છો. હું સામવેદ છું, તું ઋગ્વેદ છો. ચાલો એકબીજાને પ્રેમ કરીએ. એકબીજાને સુંદર બનાવિયે. એકબીજાના પ્રિય બનીએ. એકબીજા સાથે ઈમાનદારીથી વર્તીને એક હજાર પૂર્ણિમા સુધી જીવીએ.
એક સજ્જન માણસ રસ્તા પરથી પસાર થઇ રહ્યો હતો ત્યારે તેણે એક અંધ વટેમાર્ગુને સામેથી આવતો જોયો. એ જમાના માં હોટલ નહિ કે જમવાની ફિકર નહિ કરવાની. તે અંધ માણસ ના ચહેરા પર સ્પષ્ટ દેખાતું હતું કે ભૂખ્યો થયો છે. પાછો જમવાનો સમય. સજ્જન ના હૃદયમાં લાગણી જન્મી ને પેલાં અંધને પોતાને ઘેર જમવા આવવા કહ્યું. “અહીંથી ત્રીસ મિનિટ ના અંતરે મારું ઘર આવશે. કોઈને પણ પુછીસ કે હેમા ભાઈ નું ઘર ક્યાં ટો તે તુરંત કહી દેશે. પણ પોતાને તો ઉતાવળેથી ઘેર જવાનું હતું જેથી ઘેર વહેલા પહોચી પત્ની ને કહી રસોઈ બનાવી દે.
અંધ માણસને ધીમેધીમે ચાલતો હતો ને સજ્જન ઉતાવળે પોતાને ઘેર ગયો. તેણે તેની પત્નીને એક અંધ માણસનું ભોજન વધારે કરવા કહ્યું. ત્યારે તેની પત્નીએ બે માણસો ધરાઈને જમે તેટલી રસોઈ બનાવી. જમવા માટે બે બાજોઠ તૈય્યાર કર્યા એ જોઇને તેનાં પતિએ કહ્યું " તને એક થાળી બનાવવાનું કહ્યું ને તે બે થાળી કેમ તૈયાર કરી?"
दूरादतिथयो यस्य गृहमायान्ति निर्वृताः।
गृहस्थः स तु विज्ञेयः शेषास्तु गृहरक्षिणाः॥
જેના ઘરે દૂર-દૂરથી મહેમાનો આનંદથી આવે છે, તેઓ ખરા અર્થમાં ગૃહસ્થ ગણાય છે, બાકીના બધા તેમના ઘરના રક્ષક જ હોય છે.
તેની પત્નીએ જવાબ આપ્યો કે " અંધ માણસ કાંઈ એકલો નહિ આવે, તેની સાથે તેને દોરનારો પણ આવશે તમે જેમ સજ્જન અને કૃપાળુ છો તેમ હું પણ તમારી પત્ની છુ. તમારે રસ્તે ચાલનારી. હું કેમ પાછળ રહી જાઉં !.
પત્ની નું ઔદાર્ય જોઈ પતિ ખુશ થયો. ભગવાનનો આભાર માન્યો.
सानन्दं सदनं सुताश्च सुधियः कान्ता प्रियभाषिणी
सन्मित्रं सधनं स्वयोषिति रतिः चाज्ञापराः सेवकाः ।
आतिथ्यं शिवपूजनं प्रतिदिनं मिष्टान्नपानं गृहे
साधोः सङ्गमुपासते हि सततं धन्यो गृहस्थाश्रमः ॥
ઘરમાં સુખ હોવું જોઈએ, દીકરો સમજદાર હોવો જોઈએ, પત્ની મીઠી વાત કરનારી હોવી જોઈએ, સારા મિત્રો હોવા જોઈએ, સંપત્તિ હોવી જોઈએ, પતિ-પત્ની વચ્ચે પ્રેમ હોવો જોઈએ, નોકર આજ્ઞાકારી હોવો જોઈએ. આતિથ્ય સત્કાર થાય છે, પૂજા થાય છે, દરરોજ સારું ભોજન રાંધવામાં આવે છે, અને સત્પુરુષોનો સંગ થવો જોઈએ. - આવા ગૃહસ્થાશ્રમ ધન્ય છે.
