લવ રિવેન્જ
પ્રકરણ-23
"મેડમ....! સાહેબને ઈંજેક્શન આપવાનું છે....!" લાવણ્યાએ દરવાજો ખોલતાંજ દરવાજે ઊભેલી નર્સ બોલી.
લાવણ્યાએ સહેજ આઘાં ખસીને જગ્યા આપતાં નર્સ અંદર આવી ગઈ અને સિદ્ધાર્થનાં બેડ પાસે જવાં લાગી. લાવણ્યા પણ હળવાં પગલે નર્સની પાછળ-પાછળ જવાં લાગી. નર્સે નોટપેડમાંથી જોઈને ફટાફટ બેડની બાજુનાં ડ્રૉઅરમાંથી નીડલ અને ઈંજેક્શન કાઢ્યું અને સિદ્ધાર્થનાં ડાબાં હાથે લાગેલી નીડલમાં ઈંજેક્શન આપી તેની કેપ બંધ કરી જવાં લાગી.
"સર ....! હવે તમે આરામ કરજો...! જાગતાં નઈ....! કાલે સવારે એક્સરે-MRI કરવાનાં છે....!" જતાં-જતાં નર્સે કહ્યું. તે હવે દરવાજો ખોલીને બહાર જતી રહી. લાવણ્યા પાછી દરવાજા તરફ જવાં લાગી.
"દ...દરવાજાની કડી ના વાખતી ....!" સિદ્ધાર્થે લાવણ્યાને અટકાવી.
લાવણ્યા તેની તરફ પાછી ફરી અને દયામણાં ચેહરે તેની સામે જોઈ રહી. પોતાનાં બંને હાથની આંગળીમાં તે તેનાં ડ્રેસનો દુપટ્ટો બેચેનીપૂર્વક ચોળતી-ચોળતી સિદ્ધાર્થની નજીક આવવાં લાગી. તે જાણતી હતી કે સિદ્ધાર્થ તેને ઇનડાઇરેક્ટ્લી જવાં માટે કહી રહ્યો હતો.
"લાવણ્યા.....!અ...! આઈ થિંક....!"
"હું થોડી વધુવાર રોકાઉ...!" લાવણ્યાએ રડમસ સ્વરમાં ભીંજાયેલી નજરે સિદ્ધાર્થની સામે જોયું "પ્લીઝ......!"
" ન...નેહા ગમે ત્યારે આવી જશે...!" લાવણ્યાનો એવો ચેહરો જોઈ સિદ્ધાર્થને તેણી ઉપર દયા આવી ગઈ.
"હાં...! હાં....!" લાવણ્યાએ તેની ભીંજાયેલી આંખો લૂંછવાં માંડી "એ પ....પાછી તને ટોર્ચર કરશે નઈ....! સારું...! હું જાઉં હોં......!"
સિદ્ધાર્થ કઈંપણ બોલ્યાં વગર તેની સામે એજરીતે જોઈ રહ્યો.
"તું કોલેજ ક્યારે આઈશ.....!?" લાવણ્યાએ ભીંજાયેલાં સ્વરમાં પૂછ્યું.
તે હજીપણ તેનાં ડ્રેસનો દુપટ્ટો બેચેનીપૂર્વક ચોળી રહી હતી.
"કાલે બપોરે તો કદાચ ડિસ્ચાર્જ આપશે....!" સિદ્ધાર્થ ધીમેથી બોલ્યો "કદાચ કાલે અ.....કાલે નઈ....!"
"તો....તો....પરમ દિવસે....!?" લાવણ્યા હવે ઝડપથી ચાલીને સિદ્ધાર્થની નજીક આવી ગઈ અને તેનો ચેહરો પોતાનાં બંને હાથમાં વ્હાલથી પકડી લીધો "પરમ દિવસે તો આવજે..... પ્લીઝ...!"
એટલું બોલતાંજ લાવણ્યાની આંખમાંથી આંસુઓની ધાર વહેવાં લાગી.
"મને ડિસ્ચાર્જ મળે એટ્લે હું તરતજ તને ફોન કરીશ....! ok....!?" સિદ્ધાર્થે લાવણ્યાની કમર બંને બાજુથી પકડી લીધી હળવેથી તેની ઉપર હાથ ફેરવવાં લાગ્યો "પણ તું પ્રોમિસ કર કે તું આજ બ્લેક ડ્રેસ પહેરીને આવીશ...! હમ્મ....!?"
"હાં...! હાં...! તું જે કે' એ જાન.....!" લાવણ્યા ખુશ થઈ ગઈ અને તેની આંખો લૂંછવાં માંડી.
"હવે તું જા....!" સિદ્ધાર્થે મૃદુ સ્વરમાં કહ્યું "નેહા ગમે ત્યારે આઈ ચડશે.....!"
લાવણ્યા હવે મુગ્ધતાંપૂર્વક સિદ્ધાર્થનાં હોંઠ સામે જોઈ રહી અને તેનાં હાથની આંગળીઓ વડે હળવેથી તેનાં હોંઠ સ્પર્શી રહી. સિદ્ધાર્થે સંકોચપૂર્વક તેની સામે જોયું.
લાવણ્યાએ સિદ્ધાર્થની આંખોમાં રહેલાં એ ભાવ વાંચી લીધાં અને મનમાં બબડી. તે ધીરેથી સિદ્ધાર્થનાં ચેહરાં તરફ ઝૂકી અને તેનાં ગાલ ઉપર હળવેથી બાઇટ કરી.
"ગૂડ નાઈટ.....!" બાઇટ કરીને લાવણ્યાએ સિદ્ધાર્થને કહ્યું.
“ગૂડ નાઈટ લવ....!” ચેહરા ઉપર હળવાં સ્મિત સાથે સિદ્ધાર્થે પ્રેમથી કહ્યું.
થોડીવાર તેની સામે જોઈ રહીને લાવણ્યાએ છેવટે પાછાં પગલે સિદ્ધાર્થથી દૂર ચાલવાં માંડ્યુ. ભારે હ્રદયે તેણે છેવટે સિદ્ધાર્થ તરફ પીઠ કરી અને દરવાજાની જોડે પહોંચી.
"હું...! હું પાર્કિંગમાં તારી રાહ જોઈશ....! " દરવાજો ખોલતાં-ખોલતાં લાવણ્યા પાછી બે-ડગલાં સિદ્ધાર્થ તરફ આવી "તું આવજે હોં....!?". તે રડુંરડું થઈ ગઈ તેનાં ઉરજોની ગતિ પણ વધી ગઈ "હું....હું...રાહ જોઈશ....!"
"લાવણ્યા....!" સિદ્ધાર્થ મનમાં બબડ્યો. તેની આંખો પણ ભીની થઈ ગઈ "આટલો પ્રેમ શા માટે....!?"
"બ...બ...બાય.....!" કેટલીક ક્ષણો સિદ્ધાર્થ સામે જોઈ રહ્યાં બાદ લાવણ્યા માંડ બોલી. સિદ્ધાર્થે પરાણે હળવી સ્માઇલ આપી. લાવણ્યા હવે દરવાજા તરફ પાછું ચાલવાં માંડી.
"લ....લાવણ્યા......!" સિદ્ધાર્થે બેડ ઉપરથી ઉતરતાં-ઉતરતાં લાવણ્યાને રોકી.
"હાં....! હાં....! બોલને જાન....!" સિદ્ધાર્થે તેને રોકી લેતાં લાવણ્યા ખુશ થઈ ગઈ. તે ઇચ્છતીજ હતી કે સિદ્ધાર્થ તેને જતાં-જતાં એકવાર રોકીલે. તે પાછી ફરી અને દોડીને સિદ્ધાર્થની જોડે પહોંચી ગઈ.
સિદ્ધાર્થ હવે બેડ ઉપરથી ઊભો થઈ ગયો અને તેને વળગી પડ્યો. તેણે કચકચાવીને લાવણ્યાને જકડી લીધી. લાવણ્યા આવેગપૂર્વક સિદ્ધાર્થનાં વાળમાં હાથ ફેરવવાં લાગી અને સિદ્ધાર્થની ગરદન, કાન, કપાળે ચૂમવાં લાગી.
"તું...તું....! અત્યારે ઘરે નાં જઈશ....!" સિદ્ધાર્થ ભીંજાયેલી આંખે તેની સામે જોઈને બોલ્યો "તું થોડું વધુ રોકાઇશ...!? તને વાંધો નાં હોયતો...!?"
"કેવી વાત કરેછે જાન....!?" લાવણ્યા મીઠો ગુસ્સો કરતાં બોલી "હું ...હું અંહિયાંજ છું....! ત...તારાં માટે....તારાં માટે હું અહિયાંજ છું...! તું જ્યાં સુધી કઈશ ત્યાંસુધી....!
"અ.....!"
"તો ...તો હું દરવાજો બંધ કરી દઉં...!?" સિદ્ધાર્થ કઇંક બોલવાંજ જતો હતો ત્યાંજ લાવણ્યા વચ્ચે બોલી ગઈ અને દરવાજા તરફ પાછાં પગલે જવાં લાગી.
"અરે નાં....!" સિદ્ધાર્થે હવે તેનો સ્વર સ્વસ્થ કરતાં કહ્યું "હું એમ કહું છું કે બહુ મોડું થઈ ગયું છે જો.....!" સિદ્ધાર્થે દીવાલ ઉપર લાગેલી વૉલક્લોક સામે જોયું. લાવણ્યાએ પણ એ બાજુ જોયું. રાતનાં ત્રણ વાગવાં આવ્યાં હતાં.
"આટલાં મોડાં તું ઘરે કેમની જઈશ....!?" સિદ્ધાર્થે પ્રેમથી લાવણ્યાનાં ગાલ ઉપર હાથ મૂક્યો ચિંતાતુર સ્વરમાં બોલ્યો "તું આવી સરસ મજાની તૈયાર થયેલી....!અ... ઓટોમાં નાં જવાય...! તું એક કામ કર...! તું પાછી એજ વેટિંગ લોંજમાં રોકાઈજા....! પછી સવારે વે'લ્લાં જતી રે'જે....!"
"હું સવારે વે'લ્લાં તને મળવાં આવું....!?" લાવણ્યાએ નાનાં બાળકની જેમ આંખો મોટી કરીને પૂછ્યું.
"પણ નેહા....!?"
"તું...તું કોઈ બા'નું કાઢીને એને કઇંક લેવાં મોકલી દેજેને......!" લાવણ્યાએ આઇડયા આપ્યો. તેનો સ્વર હજીપણ ઈમોશનલ હતો.
" પણ મારે કઈં બા'રનું નઈ ખાવાંનું ......! ચ્હા પણ મારે હોસ્પિટલની પીવી પડે છે...!"
"હાં....! તો તું જિદ્દ કરીને કે'જેને કે તું હોસ્પિટલની ચ્હાથી કંટાળી ગયો છે....! તારે બ...બા'રની ચ્હા પીવી છે....! એટ્લે એ જશેજ.....!" લાવણ્યા ફરી એજરીતે રઘવાઈ થઈને આજીજી કરવાં લાગી.
સિદ્ધાર્થ તેની તરફ તાકી રહીને વિચારવાં લાગ્યો.
“લાવણ્યા....અ...! મને કોઈ છોકરીને...અ.. મારાં માટે કઈં લેવાં મોકલવામાં...અ....” થોડું અટકી સિદ્ધાર્થ લાવણ્યા સામે જોઈ રહ્યો પછી બોલ્યો “મને એવું નઈ ફાવતું....!”
સિદ્ધાર્થ “હેલ્પલેસ” ચેહરો બનાવીને તેણી સામે જોઈ રહ્યો.
“તું કેમ આવો છે...!?” સિદ્ધાર્થ સામે જોઈ રહીને લાવણ્યા મનમાં બબડી.
"પ્લીઝ સિદ....! મારાં માટે થોડું ખોટું બોલજેને...! પ્લીઝ.....!" લાવણ્યા હવે રડી પડી "પ... પછી...! તું ....તું...કાલેતો કોલેજ પણ નથી આવાનો...!"
"પણ એકજ દિવસનીતો વાત છે...!" સિદ્ધાર્થ બોલ્યો "તું એક દિવસ નઇ રહી શકે...!?"
"તું કેમ નઇ સમજતો....! એક દિવસ.....! એક આખો દિવસ....!" લાવણ્યા હવે સિદ્ધાર્થના હાથ પકડીને દબાવવાં લાગી "હું....હું...તને જ ...જોયાં વગર પાગલ થઈ જાઉં છું....! નઇ રે'વાતું તો શું કરું....!?"
સિદ્ધાર્થ હજીપણ એજરીતે તેણી સામે જોઈ રહ્યો.
"હું....હું બસ પ...પાંચ મિનિટજ મળીને જતી રહીશ....બસ....!" લાવણ્યા ફરી નાનાં બાળકની જેમ દયામણાં સ્વરમાં બોલી "ખાલી પાંચ મિનિટ....! પાંચ મિનિટ...!"
"ઓકે.....! પણ હું ફોન કરું ત્યારેજ આવજે....!" સિદ્ધાર્થે છેવટે બોલ્યો.
લાવણ્યા ખુશ થઈ ગઈ અને સિદ્ધાર્થનું મોઢું આવેગપૂર્વક તેણે પોતાની છાતીમાં દબાવી દીધું.
"હવે જા.....! જલ્દી...! નેહા ગમે ત્યારે આવી જશે.....!"
"હાં....! હાં...!" લાવણ્યાએ ફરી બે ઘડી સિદ્ધાર્થનાં રતુમડાં હોંઠ સામે જોયે રાખ્યું પછી તરતજ બે-ત્રણ હળવાં ચુંબનો સિદ્ધાર્થની ગરદન ઉપર અને ગાલ ઉપર કરી લઈને ઉતાવળાં પગલે દરવાજા તરફ દોડી ગઈ.
દરવાજો ખોલીને તેણે સ્નેહ નીતરતી આંખે સિદ્ધાર્થ સામે જોયું. સિદ્ધાર્થે ત્યાંજ બેડ જોડે ઊભાં-ઊભાં એક ફ્લાઇંગ કિસ તેને આપી. ઢીલો થઈ ગયેલો લાવણ્યાનો ચેહરો ખીલી ઉઠ્યો, પ્રતિભાવમાં તેણે પણ સિદ્ધાર્થને ફક્ત તેનાં હોંઠ વડે ફ્લાઇંગ કિસ આપી. છેવટે તેણે દરવાજાની બહાર ડોકિયું કરી કોરિડોરમાં બંને બાજુ જોયું અને રૂમની બહાર નીકળી ગઈ.
રૂમની ડાબી બાજુ વળી તે કોરિડોરમાં ચાલવાં લાગી. કોરિડોર પૂરો થતાં લાવણ્યા હવે જમણીબાજુ સેમી-ડિલક્સ વૉર્ડની વેટિંગ લોંજ તરફ જતાં કોરિડોરમાં વળી ગઈ. કોરિડોર એક લંબચોરસ મોટાં હૉલમાં પૂરો થયો. એ સેમી-ડિલક્સ વૉર્ડની વેટિંગ લોંજ હતી. લોંજમાં એકબીજાની વચ્ચે થોડી-થોડી જગ્યાં રાખીને સ્ટેઇનલેસ સ્ટીલની ખુરશીઓવાળી લાંબી બેઠકો મૂકેલી હતી. કેટલીક બેઠકોમાં પેશન્ટોનાં સગાઓ સૂતેલાં હતાં, તો કેટલીક ખાલી હતી. લાવણ્યા ખાલી બેઠકોની એક હરોળમાં જઈને બેસી ગઈ.
સિદ્ધાર્થને મળવા માટે તેણે બપોરથી લઈને અડધી રાત સુધીનો સમય આજ વેઇટિંગ લોંજમાં વિતાવ્યો હતો. હવે સવારે બીજીવાર મળવાં માટે તેને ફરીવાર અહીં બેઠાં-બેઠાં રાહ જોવાની હતી.
સેમી-ડિલક્સ વૉર્ડ માં આવવાં માટે અલગ લિફ્ટ અને અલગ રસ્તો હતો. આથી સિદ્ધાર્થનું કોઈ સગું લાવણ્યાને અહીં બેઠેલી જોઈ શકે એમ નહોતું. એમાંય ડિલક્સ અને સેમી-ડિલક્સ વૉર્ડની લિફ્ટ, વેઇટિંગ લોંજ અને રસ્તાઓ એકબીજાથી અલગ-અલગ દિશામાં જુદી-જુદી બાજુ બનેલાં હતાં.
સામે દીવાલ ઉપર મોટું LED લાગેલું હતું. જોકે મોડી રાત હોવાને લીધે અત્યારે એ બંધ હતું. લાવણ્યાએ આખો દિવસ એ LEDમાં આવતાં ફાલતું પ્રોગ્રામો જોઈને સમય પસાર કર્યો હતો. હળવી લાઈટીંગ સિવાય લોંજમાં અંધારું હતું.
****
***
"હું...હું...! ઘરે ગઈજ નથી....! જાન..! ઘરે ગઈજ નથી....! જાન..!"
"હું...હું ...! સેમી ડિલક્સ વોર્ડનાં વેટિંગ લોંજમાં બેસી રઈ ‘તી....! વેટિંગ લોંજમાં બેસી રઈ ‘તી....!"
લાવણ્યાના જતાં રહ્યાં પછી સિદ્ધાર્થ તેણીને યાદ કરી રહ્યો હતો. દર વખતે લાવણ્યા એવું કઈંકને કઈંક કરીને કોઈને કોઈ વાતે સિદ્ધાર્થને ચોંકાવી દેતી. આજે પણ લાવણ્યા આટલાં મોડાં, આમ અચાનક આવી જઈને સિદ્ધાર્થને ચોંકાવી દીધો.
"તારાં માથાંનો પાટો ખોલી નાંખ્યો....!?"
"ક્યાં વાગ્યું'તું તને...!?" "ક્યાં વાગ્યું'તું તને...!?"
જેટલી ચિંતાથી લાવણ્યાએ સિદ્ધાર્થને એ પૂછ્યું અને જેટલાં વ્હાલથી તેણે સિદ્ધાર્થના માથે હાથ ફેરવ્યો હતો, સિદ્ધાર્થનો બધોજ થાક જાણે ઉતરી ગયો હતો. જે હૂંફ તે નેહા તરફથી ઝંખી રહ્યો હતો તે દર વખતે તેને વગર માંગ્યે લાવણ્યા પાસેથી જ મળતાં હતાં.
"પ્રોમિસ કર....! હવે તું ગમેતે કારણે ગુસ્સામાં હોઉ....! તું કદી આવું ગુસ્સાંમાં વ્હીકલ લઈને નઈ જાય...! પ્રોમિસ કર....!"
"તને શું ખબર....!મારી શું હાલત થઈ જાય છે તને જોયાં વિનાં...!?"
મીઠાં ગુસ્સામાં લાવણ્યાએ બોલેલાં એ શબ્દો પણ સિદ્ધાર્થને રાહત આપતાં હતાં.
“ખટક.....!” ત્યાંજ દરવાજો ખુલવાનો અવાજ આવતાં બેડમાં સૂતેલાં સિદ્ધાર્થે માથું સહેજ ઊંચું કરીને જોયું.
નેહા અંદર આવી હતી.
“તું જાગે છે....!?” સિદ્ધાર્થે માથું ઊંચું કરીને જોતાંજ નેહાએ આશ્ચર્યથી પૂછ્યું.
“ના....!” નેહાથી વિરુદ્ધ દિશામાં પડખું ફેરવતાં સિદ્ધાર્થ રુક્ષ સ્વરમાં બોલ્યો “દરવાજો ખુલવાનો અવાજ થયો...એટ્લે જાગી જવાયું....!”
“ઓહ...સોરી....!” નેહા બેડની નજીક જતાં બોલી.
જોકે સિદ્ધાર્થે તેણી તરફ પીઠ ફેરવી દેતાં નેહા બે-ક્ષણો બેડ પાસે અટકીને ઊભી રહી અને સિદ્ધાર્થની પીઠ તાકતી રહી.
થોડીવાર સુધી એમજ ઊભાં રહ્યાં પછી નેહા છેવટે સોફામાં આવીને બેઠી અને થોડીવાર સુધી ફૉન મંતરતી રહી. કંટાળીને જ્યારે તે થાકી ત્યારે તેણે સોફામાં લંબાવી દીધું. પોતાનું મોઢું તેણીએ બેડમાં સૂતેલો સિદ્ધાર્થ દેખાય એ રીતે રાખ્યું જેથી તે તેને જોઈ શકે. અત્યારે સિદ્ધાર્થની પીઠ તેણીને દેખાઈ રહી હતી. મોદી રાત થઈ હોવાથી સિદ્ધાર્થની પીઠ તાકતાં-તાકતાં તેણીની આંખો ઘેરાઈ ગઈ.
પડખું ફેરવીને સૂતેલાં સિદ્ધાર્થની આંખો પણ લાવણ્યાના વિચારો કરતાં-કરતાં ઘેરાઈ ગઈ.
***
“સુરેશઅંકલ ને કરણઅંકલ નીચે પાર્કિંગમાં આઈ ગ્યાં છે....! આવેજ છે....!” વહેલી સવારે જાગ્યા પછી નેહા સિદ્ધાર્થને કહી રહી હતી “હું ત્યાં સુધી ફ્રેશ થઈ જાવ....!”
સિદ્ધાર્થે માથું હલાવીને હાં પાડતાં નેહા રૂમના અટેચ વોશરૂમમાં જતી રહી.
“લાવણ્યાને કૉલ કરી લવ....! એ પણ કદાચ મને મલવા આવતીજ હશે....!” સિદ્ધાર્થે વિચાર્યું અને ડ્રૉઅર ઉપર પડેલો પોતાનો મોબાઈલ ઉઠાવીને લાવણ્યાનો નંબર ડાયલ કર્યો.
"ટ્રીન.....! ટ્રીન...! ટ્રીન....!"
રિંગ વાગતી હતી. સિદ્ધાર્થ વોશરૂમના દરવાજા સામે જોઈ રહી મોબાઈલ કાને ધરી રહ્યો.
"હ.....! હેલ્લો....!"સામેથી લાવણ્યા ઉતાવળા સ્વરમાં બોલી “સિદ...! હું....! આવુંજ છું...! બસ એકજ...!"
"નાં....નાં...! ઊભી રે'...!" સિદ્ધાર્થ ધીમાં પણ ઉતાવળાં સ્વરમાં વચ્ચે બોલી પડ્યો "ત...તું ના આઈશ....! તું હવે સીધી ઘરેજ જતી રે'જે......!"
"પણ...પણ નાનકડું ઝોંકુંજ આ’યું'તું...સિદ....! પ્લીઝ નારાજ ના થઈશને....!" લાવણ્યાનો સ્વર ઈમોશનલ થઈ ગયો અને તે સિદ્ધાર્થને કરગરવાં લાગી "પ્લીઝ...! પ્લીઝ જાન....!હું...હું આવું છુંને..!"
"અરે એવું નથી...! લવ..." સિદ્ધાર્થ પ્રેમથી બોલ્યો "નેહા હજી અંદરજ છે....! બાથરૂમમાં....! મને અત્યારે ખાલી પેટે સોનોગ્રાફી કરવાં લઈ જવાનો છે...! પછી એક્સ-રે, MRI અને ડોક્ટર કદાચ સિટી સ્કેન પણ કરવાનું કે'તાં'તા....!"
"તો....તો ન..નેહા બાથરૂમમાં હોયતો હું ખાલી બેજ મિનિટ આઈને જતી રઈશ...! હોને...! હું આઈ..!" ગભરાયેલી લાવણ્યા હવે વધુ ઇમોશનલ થઈ ગઈ.
"લાવણ્યા....! મારાં મામા અને પપ્પા બેય હોસ્પિટલનાં પાર્કિંગ સુધી આવી ગયાં છે....! એ લોકો ગમે ત્યારે ઉપર આવી ચડશે.....! પ્લીઝ લવ.....! તું ....! તું હવે નાં આવતી...!"
"સ....સિદ.....!" સિદ્ધાર્થનાં મામાનું નામ પડતાંજ લાવણ્યાનાં પગ થંભી ગયાં અને તે માંડ બોલી.
"લાવણ્યા...! પ્લીઝ...! મારાં માટે.....! જિદ્દ નાં કરીશને...!" સિદ્ધાર્થ ઢીલો થઈને બોલ્યો "નેહા બહાર આવતી લાગેછે....! ચાલ બાય...!"
ત્યાંજ ફ્લશનો અવાજ સંભળાતા એટલું કહીને તરતજ સિદ્ધાર્થે ફોન કટ કરી દીધો.
“એ નઈજ જાય....!” સિદ્ધાર્થ મનમાં વિચારીને બબડ્યો અને ઝડપથી કામ્યાનો નંબર ડાયલ કરવા લાગ્યો.
બે-ત્રણ રિંગ પછી કામ્યાએ સિદ્ધાર્થનો કૉલ રિસીવ કર્યો.
“હાં...સિદ....કેવું છે હવે....!?” કામ્યાએ પૂછ્યું.
“કામ્યા...! તમે લોકો ઝડપથી હોસ્પિટલ પો’ચોને....!” બાથરૂમના દરવાજા સામે જોઈ રહીને ઉતાવળા સ્વરમાં બોલ્યો.
“કેમ...!? શું થ્યું....!?” કામ્યાએ ચિંતાતુર સ્વરમાં પૂછ્યું “તું ઠીક છે ને....!?”
“હાં..પણ લાવણ્યા અહિયાં જ છે....!” સિદ્ધાર્થ “એ ગઇકાલની અહિયાંજ છે.....!”
“વ્હોટ.....!?” કામ્યા ચોંકી ગઈ.
“હાં....તમે લોકો એને સમજાઈને ઘેર લઈ જાઓને જલ્દી....!” સિદ્ધાર્થ બોલ્યો “મારાં મામા અને પપ્પાની હાજરીમાં જો એ અહિયાં આવશે તો ....અ....! પ્લીઝ કામ્યા....!”
“સારું...સારું....સમજી ગઈ....!” કામ્યા બોલી “તું ટેન્શન ના લઇશ....! હું આવુંજ છું...!”
“ઓકે...પણ મને રિપોર્ટ્સ માટે લઈ જશે....તો ફૉન કદાચ મારી જોડે નઈ હોય....!” સિદ્ધાર્થ બોલ્યો “એક્સ-એ વગેરેના મશીનમાં જોડે ના લઈ જવાદે....!”
“તું ચિંતા ના કર સિદ....!” કામ્યા બોલી “હું છુંને....! લાવણ્યાની ચિંતા ના કર....! હમ્મ....!”
“ઓકે ચલ......! બાય....!” એટલું બોલીને સિદ્ધાર્થે કૉલ કટ કરી દીધો.
ત્યાંજ બાથરૂમનો દરવાજો ખોલીને નેહા બહાર આવી અને એકાદ બે ક્ષણ પછી સુરેશસિંઘ અને તેમની પાછળ કરણસિંઘ રૂમમાં દાખલ થયાં.
“કેવું છે હવે....!?” સુરેશસિંઘે અંદર આવતાં જ પૂછ્યું.
“સારું છે....!” સિદ્ધાર્થે ઔપચારિક સ્મિત કરીને કહ્યું.
“નેહા....તું ઝડપથી ઘેર જતાં આય ન્હાવાનું વગેરે પતાઈને તું વિજય જોડે પાછી આય...! નીચે રઘુ ઊભો જ છે...!” સુરેશસિંઘ નેહાને કહેવા લાગ્યાં “સિદ્ધાર્થના રિપોર્ટ્સ થઈ જાય...એ પછી ડિસ્ચાર્જ લઈ લેવાનું છે....! . રાગુ આવેજ છે....! અહિયાં હોસ્પિટલમાં જે નાનો-મોટો સામાન લાયા હોય....એ થેલીમાં ભરી રાખશે....! સિદ્ધાર્થની દવાઓ....ટાવેલ...વગેરે....!””
“થેલી....!?” નેહાએ પૂછ્યું.
“રાગુ લેતા આવશે....!” કરણસિંઘ બોલ્યા અને સોફા તરફ જવા લાગ્યાં “તું ઘેર જતા’ય....!:
સોફામાં આવીને તેઓ બેઠા.
“સિદ્ધાર્થ....!?” સુરેશસિંઘે પાછું સિદ્ધાર્થ સામે જોયું “તું ફ્રેશ થઈ ગ્યો હોય....! તો હું સિસ્ટરને કઈ દવ....સોનોગ્રાફી માટે....!?”
સિદ્ધાર્થે હકારમાં માત્ર માથું ધુણાવી દીધું.
“હું આઉ....!” સુરેશસિંઘે કરણસિંઘને કહ્યું અને બહાર જતાં રહ્યાં.
“સિદ્ધાર્થને રિપોર્ટ્સ માટે લઈ જવાય...એ પછી હું ઘેર જતી રઈશ...!” નેહા બોલી “એક્સ-રે અને એમ આર આઈમાં....બે-એક કલ્લાક તો લાગશેજ...ત્યાં સુધીમાં તો હું આઈ જઈશ...!”
“સારું...!” કરણસિંઘ ઔપચારિક સ્વરમાં બોલ્યાં.
થોડીવાર પછી એક નર્સ આવી અને સિદ્ધાર્થને સોનોગ્રાફી માટે રેડી કરવાં હાથે ચડાવેલી બોટલની પાઇપ વગેરે કાઢવા લાગી. તેની પાછળ થોડીવાર પછી સ્ટ્રેચર લઈને એક વૉર્ડબોય અંદર દાખલ થયો તેમની પાછળ સિદ્ધાર્થનાં મામા પણ આવ્યાં.
સ્ટ્રેચરમાં સિદ્ધાર્થને સૂવાડી દઈને વૉર્ડબોય અને નર્સ રૂમમાંથી બહાર નીકળ્યાં. જોડે સુરેશસિંઘ, કરણસિંઘ અને નેહા પણ જવા લાગ્યાં. કોરિડોરમાં તેઓ સોનોગ્રાફી માટેના રૂમ તરફ જવા લાગ્યાં.
“સિડ....જાન....!” તેમાંથી કોઈને નહોતી ખબર કે કોરિડોરના બીજા ખૂણે લાવણ્યા ક્યારની લપાઈને જોઈ રહી હતી.
સિદ્ધાર્થને સ્ટ્રેચરમાં સૂતેલો જોઈને લાવણ્યાની આંખો વધુ ભીંજાઇ ગઈ આંસુઓની ધાર વહીને તેનાં ગાલ ઉપર સરકીને નીચે પડવાં લાગી.
છેવટે એજ લાંબા કોરિડોરમાં આવેલી સોનોગ્રાફી ક્લિનિકનાં રૂમમાં સિદ્ધાર્થને લઈ જવાતો લાવણ્યાએ જોયો. સિદ્ધાર્થની પાછળ-પાછળ લાવણ્યાએ એક પછી એક બધાંને અંદર જતાં જોયાં. ક્યાંય સુધી લાવણ્યા ખાલી કોરિડોરને શૂન્યમનસ્ક તાકી રહી. છેવટે તે પાછી એજ જગ્યાએ આવી અને સેમી-ડિલક્સ વૉર્ડની એજ બેઠક ઉપર બેઠી જ્યાં તેણે સિદ્ધાર્થની રાહ જોવામાં આખો દિવસ અને આખી રાત વિતાવી હતી.
“હું ઘેર જઈ આઉ....!” સિદ્ધાર્થને સોનોગ્રાફી માટે રૂમમાં પડદાં પાછળ લઈ જવાતાં નેહાએ સુરેશસિંઘ અને કરણસિંઘ સામે જોઈને કહ્યું અને રૂમમાંથી નીકળી ગઈ.
***
સિદ્ધાર્થને રિપોર્ટ્સ માટે લઈ જવાને લગભગ કલ્લાકેક જેટલો સમય થવાં આવ્યો હતો. લાવણ્યા વેઇટિંગ લોંજમાં બેઠી-બેઠી રાહ જોઈ રહી હતી. સવારનાં લગભગ સાડા સાત-પોણા આઠ વાગવાં આવતાં વેઇટિંગ લોંજમાં હવે થોડી ભીડ વધી હતી. આજુબાજુ પણ થોડાં-ઘણાં લોકો જેઓ રાત્રે સૂતાં હતાં તેઓ ફ્રેશ થઈને પાછાં બેઠાં હતાં. વેઇટિંગ લોંજમાં સામ-સામી દિશામાં બે પ્રવેશદ્વાર હતાં. સિદ્ધાર્થનો રૂમ જે દિશામાં હતો એ દિશામાં એક પ્રવેશદ્વાર અને તેની સામે બીજો પ્રવેશદ્વાર. બીજા પ્રવેશદ્વારની બાજુમાં એક નાનું રિસેપ્શન ટેબલ હતું. રાત્રે તો ત્યાં કોઈ નહોતું, પણ દિવસ ઊગી ગયો હોવાથી ત્યાં હવે બે છોકરીઓ આવી ગઈ હતી. તેમણે આવીને વેઇટિંગ લોંજની બેઠકો સામે દીવાલ ઉપર લાગેલું LED ચાલુ કર્યું હતું. મોટેભાગે તેમાં ન્યૂઝ ચેનલો કે પછી બોરિંગ ધારાવાહિક સિરિયલોજ ચાલ્યાં કરતી. રિસેપ્શનવાળી એક છોકરી થોડી-થોડીવારે ચેનલ બદલ્યાં કરતી.
"ટ્રીન.....! ટ્રીન...! ટ્રીન....!" ટીવી સામે કોઈપણ જાતનાં રસ વિના જોઈ રહેલી લાવણ્યાનો ફોન વાગ્યો. સિદ્ધાર્થનાં વિચારોમાંથી બહાર આવી લાવણ્યાએ તેનાં ફોનની સ્ક્રીન જોઈ. કૉલ કામ્યાનો હતો.
"હાં... બોલ...!" લાવણ્યા માંડ બોલી.
"ક્યાં છે તું....!?" કામ્યા બોલી.
"ઘ....ઘરે.....! હું તો રાત્રેજ ઘરે આઈ ગઈ'તી...!" કામ્યા સાચું જાણીને તેને વઢશે એમ માની લાવણ્યા ખોટું બોલી "મારાં અંકલની ખબર કાઢીને....!"
"લાવણ્યા....!" કામ્યા થોડું કડક સ્વરમાં બોલી "લગભગ અડધો-પોણો કલ્લાક પહેલાંજ સિદ્ધાર્થનો મને મેસેજ આવ્યો'તો....! એણે કીધું કે તું હજી હોસ્પિટલમાં છે....!"
"હેં......!?" લાવણ્યા નવાઈ પામી ગઈ "ન....! નાં....! હું ...હું સાચું કઉ છું....!હું...!"
"લાવણ્યા...!" કામ્યા તેનો સ્વર થોડો વધુ કઠોર કરતાં વચ્ચે બોલી "ક્યાં છે તું.....બોલીશ...!?"
"સેમી-ડિલક્સ વૉર્ડની વેટિંગ લોંજમાં....!" લાવણ્યા છેવટે ઢીલી થઈ જતાં બોલી ગઈ "સિડનાં રૂમથી આગળ સ્ટ્રેટ આવતી રે'જે...! કોરિડોર પૂરો થાય પછી જમણી બાજુ વળી જજે...!"
"હમ્મ....! હું આઈ ચાલ....!" કામ્યાએ ફોન કટ કર્યો અને ઉતાવળા પગલે વેઇટિંગ રૂમ તરફ ચાલી.
"લાવણ્યા....!" થોડીવાર પછી રિસેપ્શનની સામેનાં વેઇટિંગ લોંજનાં દરવાજાથી અંદર આવતાં કામ્યાએ એક બેઠક ઉપર બેઠેલી લાવણ્યાને જોઈને કહ્યું. તેની જોડે પ્રેમ અને અંકિતા પણ હતાં.
"અરે.....! તમે ત્રણેય....!?" લાવણ્યા આશ્ચર્ય પામીને ઊભી થઈ ગઈ "મને એમ કે તું એકલી હોઈશ....!"
"તું આંબલી છે.....! અને અમે બધાં ભૂતડાં....!" અંકિતા તેની આદત મુજબ ટીખળ કરતાં બોલી "અને ભૂતનું ઘર ક્યાં હોય....!? આંબલી જોડે....!!" કામ્યા સિવાય બધાં હળવું હસી પડ્યાં. લાવણ્યાએ માંડ મન વગરનું સ્મિત કર્યું.
"લાવણ્યા.....!" કામ્યાએ હવે લાવણ્યાનાં હાથ તેનાં હાથમાં લીધાં અને તેની સામે દયામણી નજરે જોયું "હવે ઘરે ચાલ.....! તું ગઇકાલની અહિયાં છે.....!"
"હેં....!શ... શું બોલે છે તું...!?" લાવણ્યાએ તેનાં ડરીને હાથ છોડવી લીધાં "સ....સિડનાં રિપોર્ટ્સ તો આવી જવાંદે.....! શું રિપોર્ટ્સ આવે છે એ જ....જોઈને અને એને.....એને ....મ્મ....મળીને પછી જતાં રઈશું....!"
"તું પાગલ થઈ ગઈ છે....!?" કામ્યા અકળાઇ ગઈ અને તેનો સ્વર ઊંચો થઈ ગયો.
વેઇટિંગ લોંજમાં બેઠેલાં કેટલાંક લોકોનું ધ્યાન તે તરફ ખેંચાયું. કામ્યા સહિત બધાંએ આજુબાજુ જોયું. વેઇટિંગ લોંજની રિસેપ્શન ટેબલ ઉપર બેઠેલી બે છોકરીઓએ પણ હવે એમની તરફ જોયું. કામ્યાનું ધ્યાન બધાં તરફ જતાં તેણે માંડ પોતાનો ગુસ્સો કંટ્રોલ કર્યો અને ધીમાં સ્વરમાં બોલવાં લાગી.
"લાવણ્યા લીસન....!" કામ્યાએ તેનાં ગાલ ઉપર વ્હાલથી હાથ મૂક્યો "તું સમજતી કેમ નથી...!? ત્યાં બધાં હશે....! તને ખબરતો છે....! સિદ્ધાર્થનાં મામા.....! નેહા.....!"
લાવણ્યાની આંખ ભીંજાઇ ગઈ. તે નીચું જોઈ ગઈ.
"ક્યારેક તો સમજ ....! તું જઈશ અને નેહાએ કોઈ બબાલ કરીતો સિદ્ધાર્થ બિચારો સ્ટ્રેસમાં આવી જશે.....!હું એનાં માટે કહું છું...!"
લાવણ્યાની આંખમાં હવે પાણી ધસી આવ્યું. થોડીવાર તે કઈંપણ બોલ્યાં વગર તેની નીચું જોઈ રહી અને પગનાં અંગુઠાંનાં નખ વડે વેઇટિંગ લોંજનાં ફર્શને ખોતરવાં લાગી.
"લાવણ્યા.....!" કામ્યાએ ધીમાં સ્વરમાં તેની સામે ભીંજાયેલી આંખે જોયું "ચાલ બકા....!હમ્મ" કામ્યાએ તેનો હાથ પકડી તેને પોતાની જોડે આવવાં હળવેથી ખેંચી. લાવણ્યાએ સહેજ બળ કર્યું અને પોતાનાં પગ દબાવીને ત્યાંજ ઊભી રહી.
કામ્યા સહિત બધાંએ આશ્ચર્યથી તેની સામે જોયું. બધાંને એમ હતું કે કામ્યાએ સમજાવ્યાં પછી લાવણ્યા ઘરે પાછી જવાં તૈયાર થઈ ગઈ હતી.
"લાવણ્યા.....!?" કામ્યાએ તેની સામે આશ્ચર્યથી જોયું.
લાવણ્યાની આંખમાંથી હવે આંસુ નિકળું-નિકળું થઈ રહ્યાં હતાં. તેણે એવીજ આંખે બાળક જેવો દયામણો ચેહરો બનાવી કામ્યા સામે ડરતાં-ડરતાં જોયું.
"મારે નઇ જવું...!" લાવણ્યા ભીની આંખે બોલ્યાં વગર પોતાનાં બંને હાથ પાછળ લઈ જઈ પોતાનું માથું નકારમાં ધૂણાવવાં લાગી.
કામ્યા અને પ્રેમે એકબીજાં સામે જોયું.
"એ....એને ડિસ્ચાર્જ કરીદે પ....પછી જઈશું....!" લાવણ્યા ગભરાતાં-ગભરાતાં બોલી.
અંકિતાએ ગભરું પારેવડાંની જેમ ફફડી રહેલી લાવણ્યાને જોઈ. પછી તેણે કામ્યા સામે જોયું. કામ્યા લાવણ્યા સામે જોઈ રહી હતી. અંકિતાની ધીરજ હવે ખૂટી જતાં તે વચ્ચે બોલી.
"સાચી વાત....! કોઈ વાંધો નઇ હો.....! લાવણ્યા.....! આપણે બેય સિદ્ધાર્થને ડિસ્ચાર્જ કરી દેવાય પછીજ જઈશું....! જો રિપોર્ટ્સ નોર્મલ હશે તોજ સિદ્ધાર્થને ડિસ્ચાર્જ કરાંશે....! રાઇટ....!?" અંકિતાએ લાવણ્યા સામે જોઈ સસ્મિત કહ્યું.
"હાં.....! હાં....!" અંકિતાનો સપોર્ટ મળતાંજ લાવણ્યા ખુશ થઈ ગઈ અને તેની આંખો લૂંછવાં લાગી "હું.....હું..હું પણ એજતો કહું છું....! રિપોર્ટ્સ ન....નોર્મલ હશે તોજ સ...સિદ્ધાર્થને ડિસ્ચાર્જ આપી દેવાશે.....!" તેણે ફરીવાર એજરીતે ગભરાઈને કામ્યા સામે જોયું "ત....તોજ ડિસ્ચાર્જ કરશેને....!પ્લીઝ.....!"
"અરે....! હું કહું છુંને તને....!" અંકિતાએ લાવણ્યાનાં હાથ પકડીને પોતાની તરફ ખેંચી "આપણે સિડને જોઈનેજ જઈશું....!"
" અંકિતા....!તું...!" કામ્યા અંકિતા ઉપર અકળાઈ.
"તું શાંતિ રાખ કિધુને ....!" અંકિતાએ કડક સ્વરમાં બોલી તેને વચ્ચે ટોકી "તું ગમેતે કે'.....! હું અને લાવણ્યા સિદ્ધાર્થને ડિસ્ચાર્જ કરે પછીજ જઈશું.....!"
લાવણ્યાએ હવે ફરીવાર ડરીને કામ્યા સામે જોયું.
"હે ભગવાન....!" કામ્યાએ નકારમાં માથું ધૂણવવાં માંડ્યુ "ઠીક છે....! પણ એક શરત છે.....!"
"હાં....! હાં....! મને મંજૂર છે.....!" લાવણ્યા ઉતાવળે બોલી "મને બધુ મંજૂર છે....!"
"સાંભળીતો લે પણ....!" કામ્યા બોલી.
"હાં...! બોલ....!"
"આપણે સિદ્ધાર્થને મળીશું નહીં.....!" કામ્યા બોલી "ફક્ત પાર્કિંગમાં ઊભાં-ઊભાં દૂરથી જોઈ લઈશું...!"
"પણ....!" લાવણ્યા આજીજી કરવાં ગઈ ત્યાંજ કામ્યા વચ્ચે બોલી
"લાવણ્યા.....!" કામ્યાએ તેની આંખો મોટી કરી "કીધુંને તને....!"
લાવણ્યા ડરી ગઈ.
"તું શા માટે એને આમ બચકાં ભરે છે....!?" લાવણ્યાને ડરી ગયેલી જોઈને અંકિતા ભડકી. આજુબાજુ હજીપણ બધાં તેઓને જોઈ રહ્યાં હતાં.
"લાવણ્યા......!" અંકિતાએ હવે લાવણ્યાની સામે જોયું "તું ચિંતાના કર....! આપણે એને જોઈનેજ જઈશું....! અને જો એની જોડે કોઈ નઈ હોય તો આપણે એને મળી પણ લઈશું...! Ok....!?"
"હાં....!" અંકિતાની વાત સાંભળીને લાવણ્યાના જીવને ઠંડક વળી.
"પણ કોઈ નઈ હોયતોજ....!" કામ્યાએ ફરીવાર ભારપૂર્વક કહ્યું. જોકે આ વખતે તેનો સ્વર થોડો ધીમો હતો.
લાવણ્યાએ બાળકની જેમ તેની સામે થોડીવાર જોયે રાખ્યું.
"લાવણ્યા.....! તારી આંખો તો જો...!" અંકિતાએ વ્હાલથી તેનો ચેહરો પોતાનાં બંને હાથમાં પકડીને તેની સામે જોયું "તું ઊંઘી નથીને સરખું....!?"
"ના....! નાની ઝપકી આવી'તી બસ....!" લાવણ્યા બાળક જેવાં સ્વરમાં બોલી. અંકિતા સહીત બધાં તેનાં એ ઇનોસંન્ટ ચેહરાને જોઈને હસી પડ્યાં.
"આવ....! અંહિયાં....!" અંકિતા હવે લાંબી બેઠકમાં ટેકો દઈને બેઠી "સિદ્ધાર્થના રિપોર્ટ્સ આવે ત્યાંસુધી તું આરામ કરીલે....!" અંકિતાએ તેને પોતાનાં ખોળામાં ઊંઘવા ઈશારો કર્યો "ખાલી MRIનો રિપોર્ટ કરવામાંજ નેવું મિનિટથી બે કલ્લાક જેટલો સમય લાગે છે....! અને એને સીટી સ્કેન પણ કરવાનું છે....! તો થોડી વધુવાર લાગશે....! તું ત્યાં સુધી આરામ કરીલે...!"
લાવણ્યાએ ડરીને પહેલાં કામ્યા સામે જોયું પછી પ્રેમ અને છેલ્લે અંકિતા સામે જોયું.
"ડોન્ટ વરી....!" અંકિતા તેની આંખોમાં રહેલો અવિશ્વાસ પારખી ગઈ "હું પોતે તને જગાડી દઇશ....! એને ડિસ્ચાર્જ આપે ત્યારે....!"
લાવણ્યા હવે અંકિતાની જોડે બેઠી. તેણે પગમાં પેહરેલી હિલ્સ ત્યાંજ નીચે ઉતારીને મૂકેલી હતી તે તેણે પગ વડે હળવો ધક્કો મારી સીટ નીચે સહેજ પછી ખસેડી.
"અરે .....! સવારે તો તે બીજા કલરની હિલ્સ પે'રી' તી'ને ...!?" અંકિતાએ યાદ કરતાં કહ્યું.
"હાં....! પણ સિડની પાછળ દોડતાં નહોતું ફાવતું એટ્લે મેં કદાચ કોલેજનાં કોરિડોરમાંજ હિલ્સ ઉતારીને ત્યાંજ છોડી દીધી'તી....!" લાવણ્યા કહ્યું.
હવે કામ્યા લાવણ્યાની ડાબી બાજુ બેઠી અને પ્રેમ કામ્યાની બાજુમાં.
"સારું જવાદે.... ચાલ.....!" અંકિતા બોલી "તું સૂઈજા થોડીવાર....! નહિતો તારું આવું સુઝી ગયેલી આંખોવાળું મોઢું સિડને નઈ ગમે....! અને એ કોઈ બીજી જોડે ભાગી જશે....!"
"બીજી કોણ છે....!?" લાવણ્યાનું મૂડ હવે ફ્રેશ થવાં લાગ્યું અને મન હળવું થવાં લાગ્યું. પ્રેમ અને કામ્યા તેની સામે જોઈ રહ્યાં.
"જો તું આવી એની સામે જઈશ તો તું એને નઈ ગમવાની...!" અંકિતા તેની ઉડાવતાં બોલી "અને નેહાતો એને ટોર્ચર કરે છે એટ્લે એ એની જોડેતો જશે નઇ....!"
"તો....!?" હવે કામ્યાને પણ વાતમાં મજા આવી. પ્રેમ પણ સ્મિત કરતો સાંભળી રહ્યો.
"હવે બોલને બીજી કોણ છે...!?" લાવણ્યા હવે ચિડાઇ હોય એમ નાટક કરતાં બોલી.
"અરે ....! હું ....બીજું કોણ....! કેમ તને નથી ખબર મારે હજી એની જોડે એક કિસનો હિસાબ પણ બાકી છે...!" અંકિતા જીભ કાઢીને લાવણ્યાને ચીડવવાં લાગી.
"એ હેલ્લો....!?" લાવણ્યા હવે હસી પડી અને કામ્યા સામે જોઈને બોલી "આ તો જો કેવી વાત કરે છે...!? આવું થોડું ચાલે....!?"
"હમ્મ....! ના ચાલે....!" કામ્યા પણ હવે જોડાઈ ગઈ "પણ અંકિતાની વાતમાં દમતો છે....!"
"શું દમ છે....!?"
"તો શું....! તારું મોઢું સાવ ઢીલું-ઢીલું લાગે છે....!" કામ્યા બોલી " આવું મોઢું થોડું ગમે એને...!?"
"ના.. ના...! હું થોડું ઊંઘી લઇશ એટ્લે સરખું થઈ જશે....!" લાવણ્યા બોલી અને તેણે આડાં પડી અંકિતાનાં ખોળાંમાં તેનું માથું ઢાળી દીધું.
પ્રેમે સહેજ આઘાં ખસીને પગ લાંબા કરવાં માટે લાવણ્યાને જગ્યા કરી આપી. પ્રેમના ખસ્યાં પછી કામ્યા પણ થોડું ખસી અને તેણે લાવણ્યાના પગ પોતાનાં ખોળાંમાં લઈ લીધાં.
"મારાં પગ બઉ દુખે છે....!" અંકિતાના ખોળાંમાં માથું ઢાળી રાખીને કામ્યા સામે જોઈ લાવણ્યા જાણે ઓર્ડર કરતી હોય એમ ટીખળભર્યા સ્વરમાં બોલી "થોડાં દબાવી આપ....!"
"બીજું કઈં .....!? મહારાણી....!?" કામ્યાએ ટોંન્ટ માર્યો. તેને ખુશી થઈ કે લાવણ્યાનું મન હળવું થઈ ગયું હતું તે પાછી પોતાનાં મૂળ સ્વભાવ ઉપર આવવાં લાગી હતી.
"હાં...! બસ ટાઈમ થાય એટ્લે મને ઉઠાડી દે'જે .....!" લાવણ્યાએ હવે તેની આઇબ્રો નચાવી.
"હાં...હો...!" કામ્યાએ મોઢું બનાવી ફરી ટોંન્ટ માર્યો "હવે આંખો બંધ કરીને ઊંઘ...!"
લાવણ્યાએ હળવું સ્મિત કર્યું અને તેની આંખો બંધ કરી. કામ્યાની જોડે બેઠેલો પ્રેમ હજી સુધી કશું નહોતો બોલ્યો. પણ તે ખુશ થઈને લાવણ્યાને જોઈ રહ્યો હતો. અનાયાસે તેની નજર લાવણ્યાનાં પગનાં તળિયાં ઉપર પડી. ડાબાં પગમાં લાવણ્યાને એક સહેજ લાંબો ઘાં પડેલો હતો. ઘાં તાજોજ હતો.
"લાવણ્યા.....! આ શું વાગ્યું છે તને....!?" પ્રેમે ચિંતાતુર સ્વરમાં તેનાં એ ઘાં ઉપર હળવેથી હાથ મૂકતાં પૂછ્યું. કામ્યાએ સહેજ ઝૂકીને લાવણ્યાનાં પગમાં એ ઘાં જોયો.
" બાપરે....! લાવણ્યા ....! શું થયું તને આ...!?" કામ્યાએ પણ પૂછ્યું.
"મને નઈ ખબર.....!" લાવણ્યાએ આંખો બંધ રાખીનેજ કીધું "સિદ્ધાર્થની પાછળ દોડતી વખતે કઇંક વાગ્યું 'તું...! પણ શું વાગ્યું'તું નઈ ખબર....!"
પ્રેમે કામ્યા અને અંકિતા તરફ ભીની આંખે વારાફરતી જોયું. તે બંનેની આંખો પણ સહેજ ભીની થઈ ગઈ. પ્રેમ લાવણ્યાને ઘાં વિષે વધુ પૂછવાંજ જતો'તો ત્યાંજ અંકિતાએ ઇશારો કરી નાં પાડી. પ્રેમે તેની આંખોમાં ધસી આવેલું પાણી માંડ રોક્યું.
થોડીવારમાંજ લાવણ્યા ઘસઘસાટ ઊંઘવા માંડી. બધાં તેનાં નાના બાળક જેવાં ઈનોસંન્ટ ચેહરાં સામે ક્યાંય સુધી જોઈ રહ્યાં.
***
"લાવણ્યા.....! લાવણ્યા...!?" લાવણ્યાને ઉઠાડવાં અંકિતા હળવાં હાથે તેનો ગાલ ઠપથપાવી રહી હતી.
લગભગ એક વાગવાં આવ્યો હતો. થાકને લીધે લાવણ્યા લગભગ ચાર-પાંચ કલ્લાક જેટલું ઘસઘસાટ ઊંઘી ગઈ હતી. અંકિતા તેનું માથું ખોળાંમાં લઈને બેસી રહી હતી. કામ્યા અને પ્રેમ પણ લગભગ બેસી રહ્યાં હતાં. થોડીવાર પહેલાંજ પ્રેમ સિદ્ધાર્થના રૂમ તરફ આંટો મારી આવતાં તેને ખબર પડી હતી કે સિદ્ધાર્થને ડિસ્ચાર્જ અપાઈ ગયું છે અને તેને ઘરે લઈ જવાની તૈયારી કરાઇ રહી હતી. પ્રેમે ફટાફટ આવીને અંકિતા અને કામ્યાને કહ્યું હતું.
"લાવણ્યા....! સિદ્ધાર્થને ડિસ્ચાર્જ કરી દેવાયો છે....! ઉઠતો....!" અંકિતાએ વધુ એકવાર એજરીતે એનાં ગાલ ઉપર હળવેથી ટપલી મારી.
"અમ્મ.....શ....શું થયું......!? ગાઢ ઊંઘમાંથી ઉઠતાં લાવણ્યાએ હળવેથી આંખ ઉઘાડી.
"સિડને ડિસ્ચાર્જ આપી દીધું છે....!" અંકિતાએ લાવણ્યાનાં ચેહરાં ઉપરની લટો હટાવાતાં કહ્યું.
"હેં....!?" લાવણ્યા સફાળી બેઠી થઈ ગઈ "તો....તો તે મને કીધું કેમ નઈ....!?ચાલ...! જલ્દી....!" લાવણ્યા ઝડપથી બેઠક ઉપરથી ઊભી થવાં ગઈ. અંકિતાએ તેનો હાથ પકડીને તેને ઊભી થતાં રોકી.
"લાવણ્યા....!" અંકિતાએ ઢીલાં મોઢે તેની સામે જોયું અને પછી જોડે બેઠેલી કામ્યા સામે જોયું. લાવણ્યાએ પણ કામ્યા સામે જોયું. કામ્યાને જોઈને લાવણ્યા સહેજ ડરી ગઈ અને અંકિતાનો હાથ દબાવાં લાગી.
"અરે...! લાવણ્યા....!" કામ્યા હવે લાવણ્યાનાં ખભે પ્રેમથી હાથ મૂકતાં બોલી "પ્રેમને અમે કોરિડોરનાં છેડે ઊભો રાખ્યો છે....! સિદ્ધાર્થ એકલો પડે એ પછી આપણે જવાયને.....! હજી એનું ફેમિલી જોડેજ છે...!"
લાવણ્યા થોડી ખુશ થઈ અને તેણે બંને સામે જોઈને હળવું સ્મિત કર્યું.
"એક કામ કર....!" અંકિતા બોલી"તું ત્યાંસુધી મોઢું ધોઈને ફ્રેશ થઈજા....! તારાં વાળ પણ સરખાં કરીલે...!સિદ્ધાર્થ તને આવી ભૂત જેવી જોશે તો એને પાછો ICUમાં ભરતી કરવો પડશે...!"
"એવું નાં બોલ તું.....!" લાવણ્યા ICUની વાત સાંભળી રડુંરડું થઈ ગઈ.
"સ...સોરી..સોરી....!" અંકિતાએ તેનાં કાન પકડી લીધાં "હવે ચાલ જલ્દી....! તું ફ્રેશ થઈજા....! પ્રેમ ગમે ત્યારે બોલાવશે.....!"
"હાં....! હાં.....!ચાલ...!" લાવણ્યા ઊભી થવાં ગઈ "પણ.....! મારી જોડે ફોન સિવાય કશું છે નઈ...! હેયર બ્રશતો મારી બેગમાં છે...! અને હું બેગ લીધાં વગર આવી છું...!"
"કઈં વાંધો નઈ....!" અંકિતાએ તેનું હેન્ડબેગ તેનાં ખભે ભરાવ્યું "મારી પાસે બધુજ છે....! ચાલ....!"
"Aww......! thank you.....!" લાવણ્યા વ્હાલથી તેને વળગી પડી. સીટ નીચે મૂકેલી હિલ કાઢીને લાવણ્યાએ પહેરી અને બંને ઊભાં થઈ રેસ્ટરૂમ તરફ જતાં રહ્યાં. કામ્યા ત્યાંજ બેસી રહી અને થોડીવાર પછી પોતાનો ફોન મંતરી રહી.
***
"એને હું આવી ગમીશને ......!?" રેસ્ટરૂમનાં મોટાં મિરરમાં પોતાનું પ્રતિબિંબ જોતાં-જોતાં લાવણ્યા બોલી. તે પોતાનાં વાળની લટોને સુલઝાવી રહી હતી.
"અરે તું કોલેજની સૌથી હોટ છોકરી છે.....! એને તું નાં ગમે એવું બને....!?" અંકિતાએ તેનાં વખાણ કરતાં કહ્યું.
"એવું હોત તો હું પહેલાંજ દિવસે એને ગમી ગઈ હોત.....!" લાવણ્યાએ નિરાશ સ્વરમાં મિરરમાં જોઈ રહેતાં કહ્યું. અંકિતાએ મિરરમાં તેની સામે સહાનુંભૂતિથી જોયું.
"એ એવો છોકરો નથી જે ફક્ત દેખાવ જોઈને કોઈ છોકરીની પાછળ પાગલ થઈ જાય....!" લાવણ્યા હળવાં સ્મિત સાથે બોલી "એ બાબતમાં એ યુનિક છે.....! અને એની ચોઈસ પણ....!"
"હાં....! એ તો છે....!" અંકિતાએ હવે રમતિયાળ સ્મિત કર્યું "તુંજ એની ચોઈસ છે....!યુનિક ચોઈસ....!" અંકિતાએ કાંચમાં તેની સામે જોઈને તેની આઈબ્રો નચાવી. લાવણ્યા હસી પડી અને શરમાઈ ગઈ.
"Aww.....! તું શરમાતી ક્યારથી થઈ ગઈ....!?"
"તું ચાલ હવે.....! મોડું થઈ જશેતો....!" લાવણ્યાએ હવે રેસ્ટરૂમની બહાર નીકળવાં માંડ્યુ. જતાં-જતાં તેણે ફરી એક નજર કાંચમાં જોઈ લીધું. પોતે બરાબર લાગે છે એવું લાગતાં છેવટે તે બહાર નીકળી ગઈ. અંકિતા પણ તેની સાથે ચાલવાં લાગી.
***
"અરે પ્રેમ....!?" રેસ્ટરૂમમાંથી બહાર આવતાંજ લાવણ્યાએ બેઠક પાસે કામ્યા અને પ્રેમને ઊભેલાં જોયાં. પ્રેમને જોતાંજ તે તરતજ તેની પાસે ઉતાવળાં પગલે દોડી ગઈ.
"સિડ....એ... એકલો છેને.....!?" લાવણ્યાએ ઉત્સાહપૂર્વક પૂછ્યું.
"અ....! નેહા કદાચ ફ્રેશ થવાં ઘરે ગઈ છે....!" પ્રેમ કચવાતાં સ્વરમાં બોલ્યો.
"હાશ....!" લાવણ્યા ખુશ થઈ ગઈ "તો...તો...! જલ્દી ચાલને ....!" તે પ્રેમનો હાથ પકડીને ખેંચવાં લાગી.
"લાવણ્યા.....!" પ્રેમે તેને અટકાવી "બીજાં બધાં .....! બીજાં બધાં એની જોડેજ છે.....! સિદ્ધાર્થનાં મામા પણ....!"
લાવણ્યા ઢીલી થઈ ગઈ અને ભીંજાયેલી આંખે પહેલાં અંકિતા સામે જોયું અને પછી કામ્યા સામે જોયું. બંનેને તેની ઉપર દયા આવી ગઈ.
"લાવણ્યા....!" કામ્યાએ હવે તેનાં હાથ પકડ્યાં "આપણે જલ્દી નીચે જઈએ....! પાર્કિંગમાં ....! જો સિદ્ધાર્થ નીકળી જશેતો આપણને એ જોવાં પણ નઇ મળે...!"
"હાં....! હાં....! જ....જલ્દી ચાલ....!" લાવણ્યા તેની આંખનાં ખૂણાં લૂંછતાં બોલી "હું પછી એ કોલેજ આવે એટ્લે મળી લઇશ....! એને ડિસ્ચાર્જ આપી દીધો...! એ...એટ્લે એનાં રિપોર્ટ્સ નોર્મલજ હશે....! બ..બસ...એટલું પ....પૂરતું છે....! ચાલ જલ્દી....!"
લાવણ્યા હવે જવાં લાગી.
"અરે લાવણ્યા....! એ બાજુ નઇ...!" કામ્યાએ ઉતાવળાં પગલે સિદ્ધાર્થનાં રૂમ તરફનાં દરવાજે જઈ રહેલી લાવણ્યાને અટકાવી "આ બાજુથી ...! એ બાજુતો એનાં ઘરનું કોઈક નું કોઈ આવતું-જતું આપણને જોઈ જશે....!"
"હાં....! હાં....! આ બાજુથી...!" લાવણ્યાએ હવે રિસેપ્શન બાજુનાં દરવાજે ચાલવાં માંડ્યુ. વેઇટિંગ લોંજમાં કેટલાંક લોકો હજીપણ તેમની તરફજ જોઈ રહ્યાં હતાં. છતાંપણ કોઈનીય પરવા કર્યા વિના લાવણ્યા સહિત બધાં ત્યાંથી નીકળી ગયાં અને લિફ્ટ પાસે આવ્યાં.
પ્રેમે લિફ્ટનું બટન દબાવી દીધું. લિફ્ટ આવે ત્યાંસુધી બધાં રાહ જોવાં લાગ્યાં. લાવણ્યા ઉચાટભર્યા જીવે તેનાં ડ્રેસનો દુપટ્ટો તેની આંગળીઓમાં ફેરવી રહી હતી. છેવટે લિફ્ટનો દરવાજો ખૂલતાંજ તે સૌથી પહેલી અંદર દાખલ થઈ પછી બીજાં પણ. અંકિતાએ ગ્રાઉંડ ફ્લોરનું બટન દબાવી દીધું.
***
રિપોર્ટ્સ બધાં નોર્મલ આવી જતાં સિદ્ધાર્થને ડિસ્ચાર્જ આપી દેવાયું હતું. સિદ્ધાર્થનાં મમ્મી, નેહાનાં પપ્પા વિજયસિંઘ અને કરણસિંઘ રૂમમાં જ હતાં.
“ચાલો...નિકળીએ....મેં ડિસ્ચાર્જની બધી ફોર્મલિટી પતાઈ દીધી છે....!” સિદ્ધાર્થના રૂમમાં આવીને સુરેશસિંઘે બધાંને ઉદ્દેશીને કહ્યું.
“ટ્રીન....ટ્રીન....ટ્રીન.....!” ત્યાંજ સુરેશસિંઘનાં ફૉનની રિંગ વાગી.
સ્ક્રીન ઉપર નેહાનો નંબર જોઈ સુરેશસિંઘે કૉલ રિસીવ કર્યો.
"હેલ્લો ....! હાં ....અમે’ નીચે આઈ ગ્યાં છે ....!" નેહા ફોન ઉપર બોલી.
“અમે આઈએ જ છે....!” સુરેશસિંઘ બોલ્યાં અને નેહા સાથે વાત પૂરી કરી કૉલ કટ કર્યો.
“નેહા કાર લઈને આઈ ગઈ છે...!” સુરેશસિંઘે કરણસિંઘને કહ્યું.
તેમણે હકારમાં માથું ધૂણાવી દીધું.
વિજયસિંઘ અને કરણસિંઘ સુરેશસિંઘ સાથે રૂમમાંથી બહાર જવા લાગ્યાં. ત્યાર પછી સિદ્ધાર્થ અને તેનાં મમ્મી પણ નીકળ્યાં. લિફ્ટમાં બધાં નીચે આવ્યાં અને કોરિડોરમાં ચાલી તેઓ હોસ્પિટલનાં મેઇન એંટ્રન્સમાંથી બહાર નીકળ્યાં.
“તું રાગુ જોડે કારમાં આવતો રે’….!” સુરેશસિંઘે તેમની એકબાજુ ચાલી રહેલાં સિદ્ધાર્થને કહ્યું પછી સિદ્ધાર્થની જોડે ચાલી રહેલાં કરણસિંઘને કહ્યું “ભાઉ....તમે પણ....ને હું વિજયની કારમાં આવતો રવ છું....!”
“સારું.....!” કરણસિંઘ બોલ્યાં, ત્યાંજ તેમના ફૉનની રિંગ વાગતાં તેઓ સહેજ ધીમા પડ્યા.
બાકીના બધાં હોસ્પિટલની પૉર્ચ ઉપર ચાલતાં-ચાલતાં તેઓ આગળ આવ્યાં.
સિદ્ધાર્થની નજર કાર પાસે ઊભેલી નેહા ઉપર પડી. તેણે ક્રીમ કલરનું ગોળ ગળાંવાળું ટોપ પહેર્યું હતું. તેણે પોતાનાં વાળ ખુલ્લાં રાખ્યાં હતાં અને પિન્ક લિપસ્ટિક લગાવી હતી. થોડેદૂર પાર્કિંગ શેડમાં લાવણ્યા, કામ્યા, અંકિતા વગેરે ઊભા હતા જેની સિદ્ધાર્થને કે બીજા કોઈને નહોતી ખબર. સિદ્ધાર્થનું ધ્યાન એમ પણ તૈયાર થઈને આવેલી નેહા ઉપર હતું.
તેણીને તૈયાર થયેલી જોઈને સિદ્ધાર્થને હળવું આશ્ચર્ય થયું.
સિદ્ધાર્થને જોતાંજ પાર્કિંગ શેડ નીચે ઊભેલી લાવણ્યાનો ચેહરો ખીલી ઉઠ્યો. હાથમાં ડ્રેસનો દુપટ્ટો ચોળતી લાવણ્યા તેને મુગ્ધ નજરે જોઈ રહી. જાણે પહેલીવાર તે એને જોઈ રહી હોય.
સિદ્ધાર્થ સ્વસ્થ તો હતો પણ તેનો ચેહરો મૂંઝાયેલો હતો. લાવણ્યાએ પાર્કિંગમાંજ ઊભાં-ઊભાં સિદ્ધાર્થનાં ચેહરાં ઉપર એ મૂંઝવણનાં ભાવ પારખી લીધાં.
"પ્લીઝ મારી સામે જો સિડ....!" સિદ્ધાર્થને એ સ્ટ્રેસમાં જોઈને લાવણ્યાનું હ્રદય દ્રવી ઉઠ્યું અને તે ભીંજાયેલી આંખે મનમાં બોલી. સિદ્ધાર્થનું કે અન્ય કોઈનું ધ્યાન પાર્કિંગ તરફ નહોતું.
"હું અહીંયાજ છું...! હું ...હું...અહિયાંજ છું....! અહીંયાજ છું બેબી....!"
શેડમાં ઊભેલી લાવણ્યા હજીપણ મનમાં બોલી રહી હતી અને તેનો દુપટ્ટો ચોળી રહી હતી.
નેહા પાસેથી પસાર થઈ છેવટે સિદ્ધાર્થ નીચે નમી કારમાં બેસી ગયો. લાવણ્યાની ભીંજાયેલી આંખમાંથી આંસુ દદડવાં લાગ્યાં.
સિદ્ધાર્થની એક બાજુ એનાં મમ્મી બેઠાં. સફેદ કલરની બીજી BMWમાં નેહાનાં મમ્મી-પપ્પાં પાછલી સીટમાં બેઠાં અને એજ કારની આગલી સીટમાં સિદ્ધાર્થનાં મામા સુરેશસિંઘ પણ બેસી ગયાં. એ કાર હવે કમ્પાઉન્ડમાંથી નીકળવાં લાગી. થોડીવારમાં એ કાર કમ્પાઉન્ડમાંથી જતી રહી.
હવે સિદ્ધાર્થ જે બ્લેક કારમાં બેઠો હતો એજ કાર ત્યાં ઊભી હતી.
કરણસિંઘની રાહ જોઈ રહેલી નેહા હજીપણ બહારજ ઊભી હતી.
“આટલું બધુ તૈયાર .....!?” હજીપણ આશ્ચર્યથી સિદ્ધાર્થ નેહા વિષેજ વિચારી રહ્યો હતો “એ પણ અહિયાં...! હોસ્પિટલમાં....!?”
“તારે સુરેશનાં ઘેરથી જે જરૂરી સામાન લેવો હોય એ લઈ લેજે...!” કારની પાછલી સીટમાં સિદ્ધાર્થની જોડે બેઠેલાં રાગિણીબેન બોલ્યાં.
“કે....!” આશ્ચર્ય પામી સિદ્ધાર્થ હજી તો રાગિણીબેન પૂછવા જતો હતો.
"પપ્પાં.....! કઈં રહીતો નથી ગયુંને ....!?" ત્યાંજ પોતાની તરફ આવી રહેલાં સિદ્ધાર્થનાં પપ્પાંને જોઈને નેહા સહેજ ઊંચાં સ્વરમાં બોલી.
“પપ્પા....!?” નેહાનાં મોઢે પહેલીવાર પોતાના પિતા કરણસિંઘ માટે એ શબ્દ સાંભળી સિદ્ધાર્થ આશ્ચર્યથી નેહા તરફ જોવા લાગ્યો.
"પપ્પાં.....! કઈં રહીતો નથી ગયુંને ....!? કઈં રહીતો નથી ગયુંને ....!?"
નેહાના આ રીતે તૈયાર થઈને આવવા પાછળ અને તેણીનું આમ અચાનક કરણસિંઘને “પપ્પા” કહીને સંબોધન કરવા પાછળ નેહાની કોઈક તો રમત હતી એ સિદ્ધાર્થ સમજી ગયો અને વિચારો રહ્યો.
“પપ્પા....!?”
નેહાના મોઢે કરણસિંઘ માટે “પપ્પા” શબ્દ સાંભળી પાર્કિંગ શેડમાં ઊભેલી લાવણ્યા રઘવાઈ થઈને ભાન ગુમાવી બેઠી હતી એ વાતથી અજાણ સિદ્ધાર્થના કાનમાં હજીપણ એ શબ્દો પડઘાઈ રહ્યાં.
■■■■
“S I D D H A R T H”
Jignesh
instagram@siddharth_01082014
