એક સુંદર અસત્ય
"અમ્મા!. તમારા દીકરાએ મનીઓર્ડર મોકલ્યો છે."
પોસ્ટમેન બાબુએ અમ્માને જોઈને પોતાની સાઈકલ રોકી દીધી. આંખો પરના ચશ્મા ઉતારીને, ખોળામાંથી સાફ કરીને પાછા પહેરી રહ્યા હતા, અચાનક અમ્માની વૃદ્ધ આંખોમાં ચમક આવી ગઈ.
"દીકરા!. પહેલા મને વાત કરવા દે."
અમ્માએ આશાભરી નજરે તેની સામે જોયું પણ તેણે અમ્માને ટાળવાનો પ્રયત્ન કર્યો.
"અમ્મા!. મારી પાસે એટલો સમય નથી. હું તમને દર વખતે તમારા પુત્ર સાથે વાત કરાવી શકું છું."
પોસ્ટમેને અમ્માને તેની ઉતાવળ કહેવાનો પ્રયાસ કર્યો પરંતુ અમ્માએ તેમને ચિલ્લાવા માંડ્યા.
"દીકરા!. બસ, સમયની વાત છે."
"અમ્મા, તમે દર વખતે મારી સાથે વાત કરવાનો આગ્રહ ન કરો!"
આટલું કહીને ટપાલી અમ્માના હાથમાં પૈસા મૂકતા પહેલા તેના મોબાઈલ પર નંબર ડાયલ કરવા લાગ્યો.
"લો અમ્મા!. વાત કરો પણ બહુ બોલશો નહીં. પૈસા કપાય છે."
તેણે પોતાનો મોબાઈલ અમ્માને આપ્યો, તેના હાથમાંથી મોબાઈલ લઈ લીધો, એક મિનિટ ફોન પર પુત્ર સાથે વાત કર્યા પછી અમ્માને સંતોષ થયો. તેના કરચલીવાળા ચહેરા પર સ્મિત દેખાયું.
"આખા હજાર રૂપિયા છે, અમ્મા!"
એમ કહીને ટપાલીએ દસસોની નોટ અમ્માને આપી.
તેના હાથમાં પૈસા ગણીને, અમ્માએ તેને રહેવાનો ઈશારો કર્યો.
"હવે શું થયું અમ્મા ?”
"આ સો રૂપિયા રાખ, દીકરા!"
"કેમ અમ્મા?" તેણે આશ્ચર્ય વ્યક્ત કર્યું.
"દર મહિને પૈસા મોકલવાની સાથે સાથે તમે મારા દીકરાને પણ મારી સાથે વાત કરાવડાવો છો, કંઈક તો ખર્ચો થયો હશે ને!"
"ઓહ ના અમ્મા!. રહેવા દો."
તે લાખો ના પાડતો રહ્યો પણ અમ્માએ બળજબરીથી તેની મુઠ્ઠીમાં સો રૂપિયા નાખ્યા અને તે ત્યાંથી પાછા જવા માટે વળ્યા.
અમ્મા, જે તેના ઘરમાં એકલી હતી, તે પણ તેને ઘણા આશીર્વાદ આપીને તેના ઘરની અંદર ગઈ.
ટપાલી ત્યાંથી થોડા ડગલાં આગળ વધ્યો હતો કે કોઈએ તેના ખભા પર હાથ મૂક્યો.
તેણે પાછળ જોયું તો તે નગરમાં તેનો એક પરિચિત ચહેરો તેની સામે ઉભો હતો.
મોબાઈલ ફોનની દુકાન ચલાવતા રામપ્રવેશને સામે જોઈને તેને આશ્ચર્ય થયું.
"ભાઈ, તમે અહીં કેવી રીતે છો? તમે હજી તમારી દુકાન પર જ છો ને?"
"હું અહીં કોઈને મળવા આવ્યો છું!.પણ મારે તમને કંઈક પૂછવું છે."
રામપ્રવેશની નજર ટપાલીના ચહેરા પર સ્થિર હતી.
"મને પૂછો ભાઈ!"
"ભાઈ! તમે દર મહિને આવું કેમ કરો છો?"
"મેં શું કર્યું ભાઈ?"
રામપ્રવેશની પ્રશ્નાર્થ આંખો સામે જોઈને ટપાલી થોડો ગભરાઈ ગયો.
"દર મહિને તમે પણ આ અમ્માને તમારા ખિસ્સામાંથી પૈસા આપો છો અને મને તેમના પુત્ર તરીકે ફોન પર તેમની સાથે વાત કરવા માટે પૈસા આપો છો! આવું કેમ?"
રામપ્રવેશનો પ્રશ્ન સાંભળીને ટપાલી ઘડીભર સ્તબ્ધ થઈ ગયો.
જાણે અચાનક તે કોઈ મોટું જૂઠ પકડાઈ ગયો હોય, પણ બીજી જ ક્ષણે તેણે ખુલાસો કર્યો.
"હું તેમને પૈસા આપતો નથી! હું મારી માતાને આપું છું."
"હું નથી સમજતો?"
પોસ્ટમેન વિશે સાંભળીને રામપ્રવેશને આશ્ચર્ય થયું પણ ટપાલી આગળ કહેવા લાગ્યો...
"તેમનો દીકરો પૈસા કમાવવા માટે બહાર ક્યાંક ગયો હતો અને દર મહિને તે તેની અમ્માને હજાર રૂપિયાનો મની ઓર્ડર મોકલતો હતો, પરંતુ એક દિવસ મની ઓર્ડરને બદલે, તેના પુત્રના મિત્રનો એક પત્ર અમ્માના નામે આવ્યો. "
એ પોસ્ટમેનની વાત સાંભળીને રામપ્રવેશ કુતૂહલ પામ્યો.
"કેવો પત્ર?. શું લખ્યું હતું એ પત્રમાં?"
"તેના પુત્રએ ચેપને કારણે પોતાનો જીવ ગુમાવ્યો!. તે હવે નથી."
"તો પછી શું થયું ભાઈ?"
રામપ્રવેશની જિજ્ઞાસા બમણી થઈ પણ ટપાલીએ તેની વાત પૂરી કરી.
"આ અમ્માને કહેવાની મારામાં હિંમત ન હતી, જે દર મહિને થોડા રૂપિયાની રાહ જુએ છે અને પોતાના પુત્રની સુખાકારીની આશા રાખે છે!. મને દર મહિને મારા વતી તેનો મની ઓર્ડર મળે છે."
"પણ તે તારી માતા નથી ને?"
"હું પણ મારી અમ્માને દર મહિને હજાર રૂપિયા મોકલતો હતો!. પણ હવે મારી અમ્મા પણ ક્યાં છે." આટલું કહીને ટપાલીની આંખોમાં આંસુ આવી ગયા.
રામપ્રવેશ, જે દર મહિને તેમની પાસેથી પૈસા લેતો અને અમ્મા સાથે તેમના પુત્ર તરીકે વાત કરતો હતો, તે પોસ્ટમેનનો એક અજાણી વ્યક્તિ અમ્મા પ્રત્યેનો આધ્યાત્મિક પ્રેમ જોઈને અવાક થઈ ગયો હતો..!!
DIPAKCHITNIS dchitnis3@gmail.com (DMC)
