//મનનો માણીગર//
સુમન-સ્વેતાના લગ્ન બંનેના માતા-પિતા અને વડીલોની મંજૂરીથી થયેલ ગયા. સામાજીક રીતે જો કહેવામાં આવે તો માતા-પિતા ની મંજુરીથી કરેલ લગ્ન અને પ્રેમલગ્નની વાત કંઇક અલગ હોય છે. પણ શું એરેન્જ્ડ કપલની લવ સ્ટોરી નહીં હોય ? સુમન-સ્વેતાને તો તેમના માતા-પિતાએ જ ભેગા કરેલા, પરંતુ મળ્યાં પછી વચ્ચે પ્રેમ ઉત્તરોત્તર વધતો જ ગયો. તેમનુંસગપણ નક્કી થયા પછી કે બંને પહેલીવાર મળેલા એ પ્રસંગ જેઓને આજીવન યાદ રહેલ. અને એ પ્રસંગે જ જેઓની વચ્ચેનો પ્રેમ અત્યંત ગાઢો પણ કર્યો છે.
માતા-પિતાના સંસ્કારોને કારણે સ્વેતાએ નક્કી કરેલું કે એ માતા-પિતાની પ્રસંદગીના છોકરા સાથે જ લગ્ન કરીશ, આખરે કોઈક સંબંધીની મદદથી સુમન એમની નજરમાં આવ્યા અને સુમન સાથે સ્વેતાનું સગપણ નક્કી થયું. સગપણ થયા બાદ લગ્ન પહેલા અમારું પહેલીવાર મળવાનું નક્કી થયેલું, પરંતુ આ પહેલા સ્વેતા ક્યારેય કોઈ છોકરા સાથે એકલામાં મળેલ કે ફરેલ નહોતી એટલે તેને મનમાં ખૂબ જ ઉચાટ થતો હતો.
એવામાં સુમન પાસે આમ તો કાર હતી, પરંતુ તે દિવસે એ બાઈક પર સ્વેતાને લેવા આવેલા. નક્કી થયા મુજબ ચોક્કસ ટાઈમે સુમન, સ્વેતાના ઘરની આગળની ગલી પાસે ઊભા રહેલા. પહેલા તો સુમનને જોઈને સ્વેતાને થોડો ગભરાટ થઈ ગયેલો કે એમની સાથે હું શું વાત કરીશ અને કઈ રીતે એમને પ્રતિભાવ આપીશ. પરંતુ સુમનને કદાચ આ બાબતની ખબર હતી એટલે તેઓ બાઈકને સ્ટેન્ડ પર રાખીને ઊભા રહેલા અને સ્વેતા જેવી શરમાતી શરમાતી ઝૂકેલી નજરે જેવી સુમનની નજીક ગઈ કે, એમણે મારા હાથમાં થોડા ગુલાબ અને ચોકલેટ ધરી દીધા. અને અત્યંત કોમળ સ્વરે, ‘કેમ છે ? ગભરાતી નહીં હો ? આખી જિંદગી આપણે એકબીજાની સાથે કાઢવાની છે. હું હરપળ તારી સાથે રહીશ…’
અને કોણ જાણે સ્વેતાની અંદર શું બદલાઈ ગયું કે, તેની અંદરનો બધો ડર ગાયબ થઈ ગયો અને હું એમની સાથે કમ્ફર્ટ ફીલ કરવા માંડી. અલબત્ત બંનેનો સંબંધ નવો હતો એટલે થોડીઘણી શરમ તો હતી જ, પરંતુ સુમનના એ મીઠા મધુર શબ્દોએ સ્વેતાને પહેલી વખત મળતી વખતે એમના એટિટ્યૂડને કારણે સ્વેતાને ઘણો હાશકારો થયો હતો અને એ બાબતોએ જ સુમને સ્વેતાનું મન પણ જીતી લીધું હતું.
એ જ સાંજે હું વધુ ઉઘડું એ માટે સુમન મારી સાથે જાતજાતની વાતો કરતા રહ્યા અને હું એમની વધુ ને વધુ નજીક પહોંચતી ગઈ. પછી તો અમે બંને રોજ મળતા અને બને ત્યાં સુધી સાંજનું જમવાનું પણ સાથે જ કરતા. જે કારણે અમે એકબીજાને વધુ ને વધુ નજીકનો આવતા ગયા અને એકબીજાને સારી રીતે ઓળખતા પણ થયા. અને એકબીજામાં વધુમાં વધુ પરોવાતા ગયા.
છ એક મહિનાના ગાળામાં તો સુમન-સ્વેતાના લગ્ન પણ થઈ ગયા અને બંનેએ સાથે સંપૂર્ણપણે નવજીવન સાથે રહેવાનું શરૂ કર્યું. સ્વેતાને એવું હતું કે, લગ્ન પછી સાથે રહેવાનું શરૂ થશે ત્યારે કદાચ અમને એકબીજા સાથે ગોઠવાતા સહેજ વાર લાગશે. કદાચ કોઇ બાબતે ચડભડ પણ થઈ જશે ! પરંતુ એમાનું કશું જ નહીં થયું અને એમણે ત્યાં પણ મારી અનુકુળતાનું ખૂબ ધ્યાન રાખ્યું. મને થોડી પણ તકલીફ ન પડે એનું સુમને પુરેપુરુ ધ્યાન રાખ્યું, જે બાબત સ્વેતાના દિલને ખૂબ સ્પર્શી ગઈ.
એકબીજાની નજીક આવ્યાને હજુ તો થોડો સમય જ થયો હશે, પરંતુ એકબીજા પ્રત્યેના આદર અને એકબીજા પ્રત્યેના ઊંડા પ્રેમને કારણે તેઓને એવું જ લાગતું હતું કે, તેઓ બંને તો એકબીજાને જાણે વર્ષોથી જન્મોજન્મથી ઓળખતા ન હોય ? અને એકબીજાની સાથે જ રહેતા.
છેલ્લા એક વર્ષથી સાથે ને સાથે રહેવાને કારણે હવે સુમન-સ્વેતા એકબીજાથી અલગ રહી શકીએ એમ ન હતા. સ્થિતિ એ થઈ છે કે, છેલ્લા એક વર્ષમાં ન તો તેઓ એમના કોઈ મિત્રો સાથે આઉટિંગ કરતા કે નહીં તો મને એમનાથી વિખૂટા થઈ મારી બહેનપણીઓને મળવાનું કે સ્વેતાને તેના પિયર જવાનું મન પણ ન થતું. છેલ્લા પચ્ચીસ વર્ષથી જે જિંદગી જીવ્યા હોઈએ, જે બાબતોને માનવી જ્યારે પ્રાથમિકતા પર રાખી હોય એ બાબતો સાથેનો નાતો જો એક ઝાટકામાં તૂટી જાય અને એક જ વ્યક્તિ આપણા જીવનનું કેન્દ્ર બની જાય તો એ શું પ્રેમ નથી ? જો પ્રેમને અવકાશ જ ન હોય તો શું માણસ પોતાની બધી આદતોને એક ઝાટકે બદલીને બીજા માણસને સમર્પિત થઈ જઈ શકે ખરો ?
DIPAK CHITNIS dchitnis3@gmail.com
