//જીવનના પડકારો//
હેમાંગીની તેના માતા-પિતા સુબોધ-સુલોચનાની મોટી દીકરી અને હિતેશ-હેમેન્દ્ર તેના બે ભાઇઓ વિદેશમાં રહ્યા હતા. હેમાંગની જ્યારે પાંચ વર્ષનો હતી ત્યારે તેની માતા, બે નાના ભાઈઓ સાથે એક જનરલ સ્ટોર ચલાવતા અમારા પિતા સાથે ફરી મળવા ફિજી ગયા. માતા-પિતાના સંબંધો એકતાંતણે ફરી બંધાયાને ચાર મહિના જેવા સમય દરમિયાન જ મારા પિતા સુબોધ નું એકાએક અવસાન થયું હેમાંગની અને તેની માતા સુલોચના એસ્ટોરનું સંચાલન સંચાલન સંભાળી લે છે. ફિજીમાં શરૂઆતના તેમના તે વર્ષો ખૂબ જ મુશ્કેલભયાઁ હતા કારણ કે હેમાંગની અને તેની માયાને તેમના નાના ભાઈઓની સાર-સંભાળ રાખવામાં, પ્રવાસીઓ માટે કપડાં સીવવા અને શાળાએ જવા માટે સ્ટોરમાં મદદ કરતી હતી.
હિંદુ સંસ્કૃતિમાં ગોઠવાયેલા લગ્ન સામાન્ય છે. હેમાંગીની જ્યારે હું વીસ વર્ષનો હતી ત્યારે તેના લગ્ન તેના કાકાએ ન્યુઝીલેન્ડના એક યુવક સાથે મારા લગ્ન ગોઠવ્યા હતા. લગ્ન જે યુવક સાથે કરવામાં આવેલ કે યુવકની પુરતી ચકાસણી કર્યા વગર કરવાના પરિણામે તેણીનું લગ્ન જીવન પુરતુ પાટા પર ચડેલ ન હતું. કારણ કે લગ્નના કારણે હેમાંગની ને તેના કુટુંબ અને શાળાના મિત્રોને છોડીને બીજા દેશમાં જવું પડ્યું હતું અને મારા લગ્નના પ્રથમ ત્રણ વર્ષ મુશ્કેલભયાઁ અને એકલા હતા. હેમાંગની અને તેના પતિના પરિવાર સાથે રહેવા ગયા અને પરિવારના ધંધાકીય કાર્યમાં હેમાંગીની ગાયોને દૂધ કેવી રીતે આપવું તે ઝડપથી શીખીને ડેરી ફાર્મ પર કામ કરવાની અપેક્ષા રાખેલ હતી !
હેમાંગીની તેના લગ્નજીવન હતા પરંતુ તેની એકલતાને તેણીએ તેની પાસે આવવા ન દીધી, તે પડોશી ખેતરની એક પુરુષ સાથે સારી મિત્રતા કેળવેલી હતી, અને તેણે મને સ્થાનિક વિસ્તારમાં શું ઉપલબ્ધ છે તે શોધવામાં મદદ કરી જેથી હું શરૂઆત કરી શકું. મેં તે જ કર્યું, હું પ્રશ્ન પૂછીશ અને જો તેઓ મને મદદ ન કરી શકે, તો મને કોઈ બીજા પર મૂકવામાં આવશે, મેં હાર માની નહીં. મારા પતિ અને મારા ત્રણ પુત્રો હતા અને તેમના દ્વારા હું લોકોને મળ્યો અને વધુ મિત્રો બનાવ્યા ખાસ કરીને જ્યારે તેઓએ શાળા શરૂ કરી.
ન્યુઝીલેન્ડમાં લગભગ વીસ વર્ષ રહ્યા પછી અમે સિડની ગયા અને ફરીથી મિત્રો બનાવવાની શરૂઆત કરવી પડી. કુલ મળીને અમે સત્તાવીસવર્ષ સુધી સિડનીમાં રહ્યા અને જ્યારે મારા પતિનું અવસાન થયું ત્યારે મેં અમારું ઘર અને ફર્નિચર વેચી દીધું અને ન્યૂ સાઉથ વેલ્સ અને વિક્ટોરિયામાં રહેતા પુત્રો વચ્ચે મારો સમય વહેંચી દીધો કારણ કે હું મારી જાતે ગીરો ચૂકવવાનું પોસાય તેમ ન હતું. બાદ હેમાંગની એ વિક્ટોરિયામાં કાયમી સ્થળાંતર કર્યું અને ફરી એક વાર મેં શરૂઆત કરી.
હેમાંગીનીના હ્રદયમાં હંમેશા દ્રઢ વિશ્વાસ હતો કે તેણીને ચોક્કસપણે મજૂબતાઇ પૂર્વક કયાંકથી ઇશ્વરીય અઢળક પ્રમાણમાં ખૂબ જ મદદ મળી છે અને મારી પાસે જે છે હેમાંગીની દરરોજ આભાર પ્રગટ કરતી હતી. જેમ જેમ સમય પસાર થતો ગયો તેમ મને લાગતું કે હું ઘરમાં કયાંક અટવાઈ ગયેલછું કારણ કે હું વાહન ચલાવી શકતી નથી. હું મારા વ્યાયામ જૂથમાં ડ્રાઇવિંગ કરતો હતો અને ત્યાં ઘણા લોકોને મળતી હતી, પરંતુ મારી તબિયતને કારણે, હવે હું દરેક જગ્યાએ મને ચલાવવા માટે અન્ય લોકો પર આધાર રાખવાની જરૂરત ઉભી થયેલ હતી. તેથી હું વારંવાર પૂછતી કારણ કે હું બોજ બનવા માંગતી નથી.
હેમાંગીની તેના જીવનની શરૂઆત ની પડકાર કારક જીંદગીથી ચોક્કસપણે માનતી હતી કે વ્યક્તિ તરીકે જીવનમાં ગમે તેવી પરિસ્થિતિ આવે હિંમત ન હારવી જોઇએ અને હત બહાદુર બનવું તેજ મહત્વપૂર્ણ છે, જે તેણીએ તેની માતા સુલોચના પાસેથી ઉદાહરણ દ્વારા શીખેલ હતું. . પોતાના મનની મજબૂત ઇચ્છાશક્તિ હોવી અને ક્યારેય હાર ન માનવી. કોમ્યુનિટી સેન્ટર પર તે પહેલો ફોન કોલ કરવો, જો કે તે મુશ્કેલ હોઈ શકે તે યોગ્ય છે. પડોશીઓ સાથે અથવા આગળના બગીચામાં ચાલતા લોકો સાથે વાત કરવા જેવી સરળ બાબત પણ મોટો તફાવત લાવી શકે છે જે તેણીએ તેની જીંદગીના પડકારોમાં બરાબર વણી લીધેલ હજી, જે બાબત જ તેણીને આધાર શોધવામાં મદદ કરી શકી.
Dipakchitnis (DMC) dchitnis3@gmail.com
