સિંહ અને ઉંદર
એક સિંહ જંગલમાં સૂતો હતો,ત્યારે મનોરંજન માટે એક ઉંદર તેના શરીર ઉપર અને નીચે ચાલવા લાગ્યો.
એણે સિંહની ઊંઘમાં ખલેલ પહોંચાડી, અને સિંહ ખૂબ ગુસ્સે થી જાગી ગયો. તે ઉંદર ને ખાવા જતો હતો,
ત્યારે ઉંદરે સિંહને તેને મુક્ત કરવાની વિનંતી કરી "હું તમને વચન આપું છું, જો તમે મને છોડી દેશો,
તો કોઈક દિવસ હું તમને ખૂબ મદદ કરીશ." સિંહ ઉંદર ના આત્મવિશ્વાસથી હસ્યો અને તેને જવા દીધો.
એક દિવસ, થોડા શિકારી ઓ જંગલમાં આવ્યા અને સિંહ ને પોતાની સાથે લઈ ગયા.
તેઓએ તેને એક ઝાડની સાથે બાંધી દીધો. સિંહ બહાર નીકળવા માટે સંઘર્ષ કરી રહ્યો હતો અને ધૂમ મચાવવા લાગ્યો હતો.
ટૂંક સમયમાં, ઉંદર ત્યાંથી પસાર થયો ,અને સિંહને મુશ્કેલીમાં જોયો. ઝડપથી, તે દોડીને સિંહને મુક્ત કરવા દોરડા પર પોતાના દાંત થી કાપી નાખ્યા.
અને પછી બને એ દોડીને જંગલમાં પ્રવેશ કર્યો.
Moral Of The Story:- દયા કરવાનું નાનું કામ આગળ જતાં ભવિષ્યમાં ખૂબ જ કામ આવે છ
સમજદારીપૂર્વક ગણતરી
એક દિવસ, રાજા અકબરે તેના દરબારમાં એક સવાલ પૂછ્યો, જેણે દરબારમાં બધા ને મૂંઝવણમાં મૂકી ગયો. જ્યારે બધાએ જવાબ શોધવા પ્રયત્ન કર્યો, બીરબલ અંદર ગયો અને પૂછ્યું કે આ મામલો શું છે. તેઓ તેમને આ પ્રશ્નનો પુનરાવર્તન કર્યું.
સવાલ એ હતો કે, "શહેરમાં કેટલા કાગડાઓ છે?"
બીરબલ તરત હસ્યો અને અકબર પાસે ગયો. તેણે જવાબ જાહેર કર્યો; તેણે કહ્યું કે શહેરમાં એકવીસ હજાર, પાંચસો વીસ કાગડાઓ હતા. જ્યારે તેમને પૂછવામાં આવ્યું કે તે જવાબ કેવી રીતે જાણે છે, ત્યારે બીરબલે જવાબ આપ્યો, “તમારા માણસોને કાગડાની સંખ્યા ગણવા કહો. જો ત્યાં વધુ હોય, તો કાગડાઓના સંબંધીઓ નજીકના શહેરો થી તેમની મુલાકાત લેવા આવ્યા હોવા જોઈએ. જો ત્યાં ઓછા લોકો હોય, તો પછી અમારા શહેરના કાગડાઓ શહેરની બહાર રહેતા તેમના સંબંધીઓ ને મળવા ગયા હોવા જોઈએ. " જવાબથી ખુશ થઈને અકબરે બીરબલને રૂબી અને મોતીની ચેન દય ને સન્માનિત કર્યો.
Moral Of The Story :- તમારા જવાબ માટે આત્મવિશ્વાસ રાખવો એ જવાબ હોવા જેટલું જ મહત્વપૂર્ણ છે.
વરુ ,આવ્યું વરુ ! બચાવો
એક ગામમાં, તેના પિતા સાથે નચિંત છોકરો રહેતો હતો. છોકરા ના પિતાએ તેને કહ્યું કે ઘેટાં તેઓ ખેતરમાં ચરાવે છે ત્યારે તેની દેખરેખ કરવા માટે તે હવે ખૂબ જ વૃદ્ધ છે. દરરોજ, તેમણે ઘેટાંને ઘાસના મેદાનમાં લઈ જવું પડતા અને તે ચરતા હતા તે જોતા હતા. જો કે, છોકરો નાખુશ હતો અને ઘેટાંને ખેતરોમાં લઈ જવા માંગતો ન હતો. તે ખેતરમાં કંટાળાજનક ઘેટાંનું ચરતા જોવાનું નહીં, પરંતુ ચલાવવાનું અને રમવાનું ઇચ્છતો હતો. તેથી, તેને થોડી મજા કરવાનો નિર્ણય કર્યો. તે રડ્યો, “વરુ! વરુ! ” ત્યાં સુધી કે આખું ગામ ઘેટા માંથી કોઈ ને પણ ખાઈ શકે તે પહેલાં વરુને કાઢવા માટે પથ્થર લઈને દોડી આવ્યા . જ્યારે ગામ લોકોએ જોયું કે ત્યાં કોઈ વરુ નથી, ત્યારે છોકરાએ તેનો સમય કેવી રીતે બરબાદ કર્યો તે અંગે તેઓએ તેમની શ્વાસ નીચે ગડબડી છોડી દીધી. બીજે દિવસે, છોકરો ફરી એકવાર રડ્યો, "વરુ! વરુ! ” અને ફરીથી, ગામ લોકો ત્યાં વરુ નો પીછો કરવા ત્યાં દોડી ગયા.
છોકરાને જે ભય હતો તેનાથી તે હસી પડ્યો. આ વખતે ગામલોકો ગુસ્સાથી ચાલ્યા ગયા. ત્રીજા દિવસે, છોકરો નાની ટેકરી ઉપર ગયો, ત્યારે તેને અચાનક એક વરુ અને તેના ઘેટાં પર હુમલો કરતાં જોયો. તે શક્ય હોય તેટલું સખત રાડો નાખી , “વુલ્ફ! વરુ! વરુ! ”, પરંતુ એક પણ ગામલોકો તેની મદદ માટે આવ્યા ન હતા. ગામલોકોએ વિચાર્યું કે તે ફરીથી તેમને મૂર્ખ બનાવવાનો પ્રયાસ કરી રહ્યો છે અને તેને કે તેના ઘેટાં ને બચાવવા કોઈ આવ્યું નહીં . નાના છોકરાએ તે દિવસે તેની ઘણી મૂર્ખાઈ ને લીધે ઘણા ઘેટાં ગુમાવ્યાં.
Moral Of The Story:- ખોટું બોલનારા લોકો પર વિશ્વાસ કરવો મુશ્કેલ છે, તેથી હંમેશા સત્યવાદી બનવું મહત્વપૂર્ણ છે.
