પ્લેનમાં...
બધા હજુ પણ પોતપોતાનો સામાન કેબીનમાં મુકવામાં વ્યસ્ત હતા, ત્યારે સવિતીબેન પોતાની સીટ પર બેઠા હતા અને સારા માટે પ્રાર્થના કરી રહ્યા હતા.
વિપુલભાઈ તેની બાજુમાં બેઠેલા હતા તેથી તેમણે તેમના ઘરની કેટલીક સારી જૂની યાદો સાથે તેણીને શાંત કરવાનો પ્રયાસ કર્યો અને રમુજી જોક્સ પણ વ્યર્થ કરવાનો પ્રયાસ કર્યો. તેણીએ આંખો બંધ કરી અને વિપુલભાઈ ટીવી સ્ક્રીન પર ફિલ્મો શોધવામાં વ્યસ્ત થઈ ગયા.
બાળકોને અન્ય કોલમ પર તેમની વિન્ડો સીટ આપવામાં આવી હતી જેથી તેઓ તેમના સોશિયલ મીડિયા પ્લેટફોર્મ માટે સતત ફોટા લેતા હતા.
18 કલાક અને 22 મિનિટના લાંબા જર્ની બાદ તેઓ અમદાવાદ એરપોર્ટ પર ઉતર્યા હતા. તેઓ લગેજ એરિયામાં ગયા જ્યાં તેમની બેગ આવી રહી હતી અને બેગ એકઠી કરવાનું શરૂ કર્યું.
તે ખૂબ જ દુર્ભાગ્યપૂર્ણ હતું કે મોંઘી ભેટ, લગ્નના પોશાક અને ઘરેણાં સાથેની બેગ ગુમ થઈ ગઈ. વિપુલભાઈ, બાળકો અને સાવિત્રીબેને હેન્ડલ પર બાંધેલી લાલ રિબન વડે થેલી શોધવાનો પ્રયાસ કર્યો પણ ના... તે ક્યાંય ન હતી..
તેઓ ખોવાયેલા અને મળેલા કાઉન્ટર પર પણ ગયા અને તેમની પાસે રહેલા બારકોડ સાથે બેગની માહિતી આપી પરંતુ નિરાશા ... તેઓ શોધી શક્યા નહીં. ખોવાયેલા અને મળેલા અધિકારીએ તેમને તેમનો સંપર્ક નંબર આપ્યો અને આગામી થોડા કલાકો સુધી રાહ જોવાનું કહ્યું.
પરિવારના સભ્યો સહિત તેઓ બધા તેને સંયોગ તરીકે લઈ રહ્યા હતા પરંતુ સવિતીબેન જાણતા હતા કે આ પ્રવાસમાં કંઈક સારું નથી.
તેઓ બધા તેમના ગામમાંથી તેમને લેવા આવેલા પરિવારના સભ્યો સહિત કારમાં ગયા હતા.
"ઓહ ના... તે શું છે?" યોગાનુયોગ કારની પાછળ ઊભેલા અરીસામાં કાળો પડછાયો જોઈને સાવિત્રીબેને બૂમ પાડી.
"સાવુ, એ કંઈ નથી" વિપુલભાઈએ આજુબાજુ જોઈને જવાબ આપ્યો.
"તને જેટલેગ લાગે છે..મમ્મી" દર્શનાએ કોમેન્ટ કરી.
"જરા આરામ કરો અને જો તમે ઈચ્છતા હોવ તો સૂઈ જાવ.. રસ્તો લગભગ 3 કલાકનો છે એટલે હું જગાડી દઈશ સાવુ.." વિપુલભાઈએ ઉમેર્યું.
મોહનભાઈ ભાડાની કાર લઈને તેમને લેવા માટે આવ્યા હતા જેથી તેઓ પરિવારને ભેગા મળીને ખુશ હતા..
વિપુલભાઈ : ઓહ આપણે આમાં પડી ગયા અને હું પૂછવાનું ભૂલી ગયો કે રસિક કેવો છે ? મારો મતલબ કે મેં થોડા દિવસો પહેલા તેની પાસેથી સાંભળ્યું હતું કે તે તેના તમામ પૈસા શેર-માર્કેટમાં ગુમાવી રહ્યો છે અને તેની ખેતી સારી નથી ચાલી રહી?
મોહનભાઈ : એ તો મમ્મી-પપ્પા ગુજરી ગયા પછી અને તમે ત્યાં જ સ્થાયી થયા..તે અસ્વસ્થ છે અને સફળતા પાછળ દોડે છે પણ નાલાયક..કદાચ દુર્ભાગ્ય કે નિયતિ હોઈ શકે છે!
"ઓહ દેવી અંબા તેમને અને પરિવારને આશીર્વાદ આપે..કોઈપણ રીતે અમે સાંજે મળીએ છીએ તેથી હું તેમની સમસ્યાઓ ઉકેલવા માટે મારા શ્રેષ્ઠ પ્રયાસ કરીશ!" વિપુલભાઈએ ઉમેર્યું હતું.
મોહનભાઈ : હા ચોક્કસ ! પણ તમે સારી રીતે તૈયાર રહો...કપડાં અને દાગીનાની ચિંતા કરશો નહીં, કાલે જાણી લઈશું..સાંજે તમારી પાસે કપડાં ન હોય તો પણ, અમે તમારા કપડાં અમારી લાકડાની કેબિનમાં સાચવી રાખ્યાં છે. હું સંધ્યાને કહીશ કે તેઓ તેમને ઇસ્ત્રી કરાવે અને સાફ કરે. મને ખાતરી છે કે તેઓ હજી પણ તમને ફિટ કરશે.
વિપુલભાઈ : અરે ભાઈ ! એવું નથી.. બેગમાં સાવિત્રીના કપડાં અને થોડી ભેટો ઉપરાંત દાગીના હતા.. મારી વસ્તુઓ હજુ પણ સુરક્ષિત છે પણ આભાર..હા..હા..અને મારો પ્રિય શશાંક કેવો છે?
“અને એક બીજી વાત..તમે અમને લેવા કેમ આવ્યા? તમારે ત્યાં ઘણી તૈયારીઓ કરવી જોઈએ .. ખરું ને? તમારે શશાંકને આરોહી (શશાંકના મંગેતર) સાથે મોકલવો જોઈતો હતો ..અને શ્રાવની ..તે કેવી છે ? વિપુલભાઈએ આશ્ચર્ય સાથે ઉમેર્યું.
મોહનભાઈ: ઓહ ..શશાંક, આરોહી અને શ્રાવણી ..શોપિંગ માટે ગયા અને પછી મૂવી..તમે આ આધુનિક બાળકોને જાણો છો ..અને …મારી પાસે કોઈ વિકલ્પ નહોતો.
વાતો ચાલી રહી છે અને કાર વડોદરા-અમદાવાદ હાઈવે પર દોડી રહી છે..અચાનક ડ્રાઈવરે સખત બ્રેક મારીને કાર રોકી..બધા આઘાતમાં હતા અને ડ્રાઈવરની બાજુમાં બેઠેલા મોહનભાઈ ગુસ્સે થઈ ગયા અને બોલ્યા “મૂર્ખ, શું થયું?"
ડ્રાઈવર: સાહેબ.. લાગે છે કે એક કાળી બિલાડી પૈડામાં આવી ગઈ!
હવે બધા ચોંકી ગયા હતા પણ થોડીવાર પહેલા જ્યારે .. સાવિત્રીબેન ઊંઘમાં હતા અને તેમને એક સપનું આવ્યું જેમાં તેણીએ પોતે એરપોર્ટની બહાર સામાન લઈને જતા જોયા..પણ કેવી રીતે? તેણી ભારે શ્વાસ લઈ રહી હતી અને તેણીએ સ્વપ્ન પર ધ્યાન કેન્દ્રિત કરવાનો પ્રયાસ કર્યો.. તે હકીકત જેવું જ હતું.. તે જ કપડા પહેરેલી મહિલા તેની સામે જોઈ રહી હતી પણ તે ચહેરો જોઈ શકતી ન હતી ..કેમ ?
હવે જ્યારે બધા કારમાંથી બહાર આવી રહ્યા હતા ત્યારે ડ્રાઈવરે ઈમરજન્સી લેનમાં કાર પાર્ક કરી..સાવિત્રીબેનને તેમની આસપાસ કોઈની હાજરીનો અહેસાસ થયો અને તેણે બધાને કારમાં બેસવા કહ્યું..બધાને આંચકો લાગ્યો પણ ટ્રાફિક આવતો જોઈને તેઓએ સંમત થવું પડ્યું. તેમના માર્ગ ઉપર જવા..
અહીં ગામમાં, એક મહિલા સૂર્યપ્રકાશથી દૂર અંધારા ઓરડામાં કાળી ધાર્મિક વિધિઓ કરી રહી હતી..તેણે કાળા કપડાં, કાળો હાર, કાળો બંગડી અને તે લાલ રંગના પાવડરમાં ઢંકાયેલી હતી. તેણીએ કોઈની ખોપરી..વર્તુળની આસપાસની મીણબત્તીઓ..ચાર રમકડાં..સાથે આ કુટુંબનું ચિત્ર, તેમનો સામાન ..જે તેણીની પાસે કયાંક થી લાવેલ હતો..જે એક વર્તુળની મધ્યમાં મૂક્યો હતો અને તેણી તેના પર કોઈ જાદુ કરી રહી હતી!
હવે તેઓ લગભગ આણંદ શહેરમાં પ્રવેશી રહ્યા હતા જ્યાંથી તેમનું ગામ થોડી મિનિટો દૂર હતું.. બાળકો સૂઈ રહ્યા હતા..સાવિત્રીબેન હકારાત્મક બનવાનો પ્રયાસ કરી રહ્યા હતા…વિપુલભાઈ જાણે યાદો તાજી કરી રહ્યા હોય તેમ આસપાસ જોઈ રહ્યા હતા અને મોહનભાઈએ તેમની પત્નીને તૈયાર થવા માટે ફોન કર્યો સ્વાગત માટે..
કારમાંથી બહાર નીકળતાની સાથે જ શેરીઓના કૂતરા ભસવા લાગ્યા અને તેઓ ડરી ગયા..પણ મોહનભાઈ તેમને દૂર લઈ ગયા.
આ મહિલા કોણ હતી? તેણી આ કેમ કરી રહી હતી? તેણી પાસે તેમનો સામાન કેવી રીતે હતો? એરપોર્ટ પરથી બેગ કેવી રીતે ગુમ થઈ? સાવિત્રીબેનને બેગનું સ્વપ્ન કેમ આવ્યું?
વધુ જાણવા માટે.. આગળનો ભાગ વાંચો..
