[તા:-૨૩ , સવારે ૬:૦૦ ] બીજી તરફ ઝાલા અને રાઘવકુમારને કોઈ સમાચાર ના મળતા પેલા ઘડિયાળમાં રહેલા GPS ના છેલ્લા ઠેકાણા સુધી પહોંચવા નીકળી પડ્યા હતા . પ્લેનમાં બેસી ' જોલી ગ્રાન્ડ એરપોર્ટ - દેહરાદૂન' પહોંચ્યા ત્યારે સવારના ૬:૦૦ વાગ્યા હતા . આજે પૂનમ હતી અને કાલે રાત્રે જ છેલ્લું સિગ્નલ મળ્યું હતું . જ્યાં ઝાલા સાહેબની પોલીસ ખાતામાં ઓળખાણ હોવાથી એક જીપ બધી જરૂરી સામગ્રી સાથે તૈયાર હતી . ત્યાંથી નીકળી સીધા હવે એ સ્થળ સુધી પહોંચવાનું હતું જ્યાં પેલા GPS એ સિગ્નલ મૂકી દીધું હતું . ત્યાં કોઈ પણ જોખમ હોઈ શકે છે એમ હોવાથી સાથે હથિયાર અને સ્નિફન ડોગ પણ લીધો હતો . જેથી જરૂર પડ્યે એની પણ મદદ લઈ શકાય .
●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●
પુસ્તક પર એક મંદિર દોરેલું હતું એ જગ્યા પર આવીને સ્વાતિ , મહેન્દ્રરાય અને સોમચંદ આવીને ઉભા હતા . હજુ કશું વિચાર કરે એના પેલા જ એક કાળો પડછાયો સ્વાતી પાસે આવીને એકદમ નીકળી ગયો . પણ સ્વાતિએ પોતાના મનનો વહેમ ગણી ચૂપ રહી . બાકીનાં બન્નેએ પણ એ પડછાયો જોયો હતો પરંતુ પોતે ડરપોક સાબિત થશે એવી બીકે કોઈ બોલ્યું નહિ . ત્રણ-ચાર વાર પડછાળો આમ નજીકથી નીકળી ગયો અને ફરી એજ કાળો પડછાયો બમણા વેગથી સ્વાતિ પાસે આવ્યો , સ્વાતિ ડરીને નીચે પટકાઈ ગઈ અને એ પડછાયો જાણે સ્વાતિની ઉપર બેસી એને ડરાવવા લાગ્યો . હવે સોમચંદ અને મહેન્દ્રરાયને ખબર પડી કે આ એક હકીકત છે . એમને ઝડપથી પેલા પથ્થર કાઢ્યા . શુ કરવું ...શું કરવું ....? આ વિચારતા બંને પથ્થર ઘસ્યા અને ઘસારા સાથે ઉત્પન્ન થતા અગ્નિના તીખારા જોઈ પેલો પડછાયો ભાગી ગયો . આ જોઈને સ્વાતિ બેહોશ થઈ ગઈ .
પાણી નાખી એને હોશમાં લવાઈ , થોડું પાણી પીને એ સ્વચ્છ જણાતા આગળ શુ કરવું એ જાણવા પુસ્તક ખોલાયું . ત્રણેય ના હાથ-પગ હજી કાંપી રહ્યા હતા . છતાં પોતે આ કામ પૂરું કરશે જ ચાહે કઇપણ થઈ જાય જાણે ત્રણેયે એવી ટેક લીધી હતી ...!!
પેલો નકશો અહીંયા આવીને અટકી જતો હતો . તેથી મંદિર અહીંયા ક્યાંક જ હોવું જોઈએ પણ ક્યાં ...? પેલા સાધુએ કહ્યું હતું (પથ્થર અપનારે) કોઈ રસ્તો ન મળેતો નીલા ને પૂછવું એ તમને યોગ્ય સ્થળે લઈ જશે . સોમચંદે બંને પથ્થર સ્વાતિના હાથમાં આપ્યા . સ્વાતિએ એને બે હાથ વડે ઘસ્યા અને હાથ ખુલ્લા કરતા જ નીલો પથ્થર સામે રહેલા બરફના ઉંચા ટેકરા તરફ ફંગોડાયો અને અંદર ગાયબ થઈ ગયો . આ જોઈ ત્રણેયે એ પથ્થર જેમ દોડ્યા અને એની સાથે ભટકવાના બદલે અંદર જતા રહ્યા . અંદર વિશાળ મંદિર હાજર હતું .... ! પૌરાણીક નંદાદેવી મંદિર ! અંદર જાણે કે હમણાં જ ધૂપ-દિવા થયા હોય એમ મહેકી રહ્યું હતું. કોણ જાણે આટલું બધું અજવાળું ક્યાંથી આવતું હતું !? મંદિરની અંદર રહેલી મૂર્તિઓ , નાની અને સુંદર કોતરણી , ગુંબજની અંદર ચારે તરફ શિવજીના અલગઅલગ સ્વરૂપો અને હરએક પિલર પર માઁતાઓના અલગઅલગ સ્વરૂપો બિરાજમાન હતા . મંદિરના ગર્ભગૃહમાં કોઈ પૂજારી જાણે માઁ નંદદેવીની આરતી કરી રહ્યો હતો . ત્રણેય જણા ત્યાં નજીક ગયા , અને હાથ જોડીને ઉભા રહ્યા . અહીંયા કોણ પૂજારી રોજ આવતો હશે...? એ પણ રોજ આટલી મુસીબતોને વેઠીને ! એને નકશાની જરૂર નહિ પડતી હોય ...? જો એને ખબર જ હોય કે પૌરાણિક મંદિર અહીંયા છે તો કોઈને કીધું કેમ નહિ હોય ...? અને સૌથી મોટો પ્રશ્ન .... પેલી રહસ્યમય વસ્તુ જોઈને લલચાયો નહિ હોય ....? કે પછી એને ખબર જ નથી કે અહીંયા આવી કોઈ રહસ્યમય વસ્તુ છુપાયેલી છે...? જેવા ઘણાબધા પ્રશ્નો અંદર ઉદભવી રહ્યા હતા
" હું જાણું છું કે અહીંયા રહસ્યમય વસ્તુ છુપાયેલી છે ...." જાણે અંદર ચાલતો પ્રશ્ન પૂજારી પારખી ગયો હોય એમ.કહ્યું . અને પાછળ તરફ મોઢું ફેરવ્યું ત્યાં એમના આશ્ચર્યનો પાર ન રહ્યો . આતો પેલો જ માણસ જે એ દિવસે ગાડું લઈને આવેલો અને સ્વાતિ અને મહેન્દ્રરાયને પેલી કાળી એમ્બેસેડર વાળા જગુ અને રઘુડાથી બચાવેલા , સ્વાતિને ભિખારી બનીને પેલો સિક્કો આપેલો , હજી થોડા સમય પહેલા જ સફેદ રીંછથી રક્ષણ આપેલું ધ્યાનથી જોતા આ બધા ચહેરા એક જ આદમીના , આ પૂજારી જેવા જ છે એવું લાગ્યું . ધ્યાનથી જોતા સમજાયું ' આતો...આતો પેલા સફેદ ..સફેદ દાઢીવાળા સાધુ....સાધુ મહારાજ..... મહર્ષિ વરુણધ્વનિ ' બધા એક જ હતા ....!!
પોતાની સીધી રીતે મદદ કરી શકે એમ ન હોવાથી આડકચરી રીતે મદદ કરી હતી . બધાના મોઢા આશ્ચર્યથી ખુલા રહી ગયા હતા .
" તમે તમારા કાર્યમાં સફળ રહ્યા , ભગવાન તમારી મનોકામના પૂર્ણ કરે ....." મૌન તોડતા સાધુએ કહ્યું
ત્યાં પેલા ગુપ્ત દરવાજેથી જાણે કોઈ બટાલિયન આવી હોય એટલા માણસો હાથમાં હથિયાર લઈને આવ્યા . જેનો લીડર પેલો રઘુડો (જશધવન) હતો એને જોઈને જ કોઈ હિન્દી ફિલ્મના ગુંડા હોય એમ હાલ ખૂબ ભયાનક લાગતો હતો . તેનું શરીર પેલા કરતા બમણું થઈ ગયું હતું , આંખો મોટી મોટી ગોળ અને લાલ થઈ ગઇ હતી એની સાથેના માણસો હાથમાં મશીન ગન સાથે હતા .
" વો કિતાબ મુજે દેડો...." રઘુડાએ કહ્યું
" વો કહા હૈ ....કહા હૈ વો ચીઝ .... જિસકી ડોન બોસ્કો કો સાલો સે તલાશથી ..... કિસ કે લિયે મેરા બોસ ઇતના પૈસા બરબાદ કર રહા હૈ જરા હમેં ભી દિખાવ ...." બીજાએ કહ્યું
"ઘૂંટનો પે બેઠ જાવ ....મૈને કહા ઘૂંટનો પે બેઠ જાઓ....." ત્રીજો બોલ્યો . અને ચારે જણાં ઘૂંટણ પર બેસી ગયા . એક માણસ પેલું પુસ્તક લેવા આવ્યો હજી એને સ્પશ માંડ કર્યો હશે ત્યાં પેલા સાધુ મહારાજનું જાણે ત્રીજું નેત્ર ખુલ્યું અને એનું આંખો અંજવી નાખે એવું તેજ આખા સોનાના મન્દિરમાં અથડાઈ પેલા ગુંડાઓ પર પડ્યું અને તેઓ ભસ્મ બની ગયા . સાથે જ જશધવનનું પણ આ રીતે પશ્ચાતાપ પૂર્ણ થયું. આ ત્રણેય માટેનું બીજું આશ્ચર્ય હતું . તેઓ જળ બનીને ઉભા હતા એક પણ શબ્દ એમના મુખમાંથી નીકળી શકે એમ નહતું .
" લોભ માણસને હેવાન બનાવી દે છે , અને આવા હેવાન રાક્ષસોથી દેવીને નફરત (શબ્દ) છે " મૌન તોડતા કહ્યું . થોડી ક્ષણો એમજ શાંત વીતી પછી સ્વાતિએ પૂછ્યું
" તો તમે આજ સત્યની વાત કરતા હતા ...કે ઘણા બધા સત્ય જાણવામાં બાકી છે....??"
" દીકરી , સમય પહેલા ......"
" કેરી પણ ખાટી હોય છે જાણું છું સાધુ મહારાજ , પરંતું હજુ સમય નથી આવ્યો ...? એ સમય ક્યારે આવશે ..? "
" ખૂબ ઝડપી ,હવે તમારૂ અંતિમ લક્ષ તરફ આગળ વધીએ ....!?....જે હેતુથી તમે અહીંયા આવ્યા છો ...? "
"જી હા , સાધુ મહારાજ ....."
"તો ઠીક છે , દીકરી સોમવતી આવ મારી સાથે . ત્યાં સુધી તમે મંદિરમાં રહેલી મસાલો સળગાવી રાખો " સોમચંદ અને મહેન્દ્રરાહ તરફ જોઈને કહ્યું .
સાધુ મહારાજ સ્વાતિને લઈને ગર્ભગૃહમાં જાય છે . બહાર સોમચંદ અને મહેન્દ્રરાયે બધી મસાલો સળગાવી દિધી હતી . ગર્ભગૃહમાં જતા સ્વાતિને સમજાયું કે આખું મંદિર પ્રકાશથી કેવીરીતે ઝળહળી રહ્યું હતું . ત્યાં માઁ નંદદેવીને કરાયેલા દિવાનો પ્રકાશ સીધો એમના મુકુતમાં રહેલા એક વિશિષ્ટ હીરા પર પડતો હતો અને એનો પ્રકાશ બધી દિશામાં પ્રકિર્ણન પામી સોનાથી મઢેલા મંદિરના અંદરના ભાગ પર પડતો અને આખું મન્દિર ઝળહળી ઉઠતું . સાધુ મહારાજે કહ્યું
" બસ , આજ છે જેની પાછળ અમુક કુબુદ્ધિ વાળા મનુષ્ય પડ્યા છે . પારસમણિનું નામ સાંભળ્યું છે ...? એને જેની સાથે સ્પર્શ કરો એ સોનુ થઈ જાય ..? બસ આ એજ છે ...... આજ છે પારસમણિ ....!! "
" તો હવે ...આગળ શુ સાધુ મહારાજ ...? "
" બસ બેટા ... આજ છેલ્લી રાત છે ... હવે એ હજારો આત્માઓ મુક્ત થઈ જશે ...એમનું કલ્યાણ થઈ જશે દિકરી ....હમેશા તારો વિજય થાઓ "
" હવે એ પારસમણિ માઁને હાથ જોડી આજ્ઞા લઈને હાથમાં લે .... જો માઁ તારી વિનંતી સાંભળશેતો તને કઇ નહિ થાય ... પરંતુ ...."
" પરંતુ શુ ..."
" જો તારી વિનંતી નહી સ્વીકારે તો કદાચ ...કદાચ તું પણ ભસ્મ થઈ જઇશ ."
કોઈ પરવા નથી મહારાજ ... શુભ કામ માટે બીજા સો અવતાર પણ આપવા તૈયાર છુ આટલું કહી હાથ જોડી . પેલી પારસમણિ હાથમાં લીધી ત્યારે એના ધબકારા ખૂબ વધી ગયા હતા જાણે હમણાં હૃદય બહાર નીકળી નશે .... એ પારસમણિ હાથમાં લેતા જ આખા મંદિરમાં પથરાયેલું તેજ ગાયબ થઈ ગયું , બસ આ મસાલો એ તેજની ગેરહાજરી દૂર કરવાની નાકામ કોશિશ કરી રહી હતી . સાધુ મહારાજે એમને પ્રસાદના ફળો આપ્યા અને ત્રણે ભૂખ્યા એ પ્રસાદ આરોગવા લાગ્યા .
[તા:-૨૩ સમય રાતના ૭:૦૦ , પૂનમની રાત ]રાઘવકુમાર , ઝાલા પેલા અફસર સાથે ગાડીમાં બેસી આવી રહ્યા હતા . હવે આગળ ગાડીનો રસ્તો ન મળતા જરૂરી સામગ્રી સાથે લઈ આગડ વધી રહ્યા હતા . એક માણસને ગાડીમાં જ રાખ્યો હતો જેથી સેટેલાઇટ ફોન પર કોઈ માહિતી આપી શકે . હવે ઝાલા ટીમ સાથે એ જગ્યાએ પહોંચ્યા જ્યાં લીલોછમ પ્રદેશ અને સૂકો વેરાન પ્રદેશ અલગ થતા હતા . આ જોઈને પોતાની સાથે રહેલો અફસર ગભરાઈ ગયો અને કહ્યું
" સા'બ આગે નહિ જા શકતે ... આગે વેલી ઓફ ડેથ હૈ "
"વેલી ઓફ ડેથ ....?? "
" જી સા'બ વહા કોઈ નહિ જાતાં ...ઔર સાયદ કોઈ ગલતી કર ભી દે તો વાપીસ નહિ આતા "
" લેકિન હમેં જાના તો હોગા "
" સા'બ મુજે માફ કરો ... મેં યહાં તક હી આ પાઉંગા ... મેં યહા વેઇટ કરતા હું ઔર કોઈ ડૉક્ટર કો ઢૂંઢતા હું ..... સાયદ જરૂર પડે ... "
" ઠીક હૈ યે સ્નિફન (ડોગ ) મુજે દેદો ..."
"ઠીક હૈ સા'બ "
હાથમાં સ્નિફન ડોગ લઈને એ ડેથ વેલી તરફ નીકળી જાય છે . ત્યાં પેલી હાથમાં પહેરેલી GPS વાળી ઘડિયાળ સુંઘાડે છે અને પોતાની સ્મરણ શક્તિને કામે લગાવી સ્નિફન ડોગ આગળ જતું જાય છે . થોડે આગળ જતા ઠંડીના લીધે એની શક્તિ ઘટી જાય છે ત્યાં ફરી સોમચંદે નાંખેલો પોતાના કપડાંનો ટુકડો પેલા સ્નિફનનું શક્તિશાળી નાક સૂંઘી ફરી આગળ વધે છે . પરોઢ થવા આવી છે અને ઝાલા અને રાઘવકુમાર સતત આગળ વધ્યે જાય છે .
