એક ધનવાન માણસે દરિયામાં એકલા ફરવા માટે તેણે બોટ વસાવી હતી.
રજાના દિવસે તે પોતાની બોટમાં દરિયો ખુંદવા નીકળ્યો. મધદરિયે પહોંચ્યો ત્યાં દરિયામાં તોફાન આવ્યું. બોટ ડૂબવા લાગી. બોટ બચવાની કોઇ શકયતા ન લાગી, ત્યારે એણે લાઇફ જેકેટ પહેરીને દરિયામાં પડતું મૂકયું.
બોટ... ડૂબી ગઇ. તોફાન પણ શાંત થઇ ગયું. તરતો તરતો એ માણસ એક ટાપુ પર પહોંચી ગયો. ટાપુ ઉપર કોઇ જ ન હતું. ટાપુના ફરતે ચારે તરફ ઘૂઘવતા દરિયા સિવાય કંઇ જ નજરે પડતું ન હતું. એ માણસે વિચાર્યું કે મેં તો મારી આખી જિંદગીમાં કોઇનું કંઇ બૂરું કર્યું નથી તો પછી મારી હાલત આવી શા માટે થઇ?
પોતાના મને જ તેણે જવાબ આપ્યો કે 'જે ઇશ્વરે તોફાની દરિયાથી તેને બચાવ્યો છે એ જ ઇશ્વર કંઇક રસ્તો કાઢી આપશે'.
દિવસો પસાર થવા લાગ્યા. ટાપુ પર ઉગેલા ઝાડ-પાન ખાઇને એ માણસ દિવસો પસાર કરતો હતો. થોડા દિવસમાં તેની હાલત બાવા જેવી થઇ ગઇ. ધીમે ધીમે તેની શ્રદ્ધા તૂટવા લાગી.
ઇશ્વરના અસ્તિત્વ સામે પણ તેને સવાલો થવા લાગ્યા.
" ભગવાન જેવું કંઇ છે જ નહીં, બાકી મારી હાલત આવી ન થાય" .
ટાપુ ઉપર કેટલાં દિવસો કાઢવાના છે એ તેને સમજાતું ન હતું. તેને થયું કે લાવ નાનકડું ઝૂંપડું બનાવી લઉં. ઝાડની ડાળી અને પાંદડાની મદદથી તેણે ઝૂંપડું બનાવ્યું. એને થયું કે, હાશ, આજની રાત આ ઝૂંપડામાં સૂવા મળશે. મારે ખુલ્લામાં સૂવું નહીં પડે.
રાત પડી ત્યાં વાતાવરણ બદલાયું, અચાનક વીજળીનાં કડાકા-ભડાકા થવા લાગ્યા. ઝૂંપડીમાં સૂવા જાય એ પહેલાં જ ઝૂંપડી ઉપર વીજળી પડી, અને આખી ઝૂંપડી ભડભડ સળગવા લાગી.
સળગતી ઝૂંપડી જોઇ ભાંગી પડયો. ઈશ્વરને મનોમન ભાંડવા લાગ્યો. તું ઈશ્વર નથી, રાક્ષસ છો, તને દયા જેવું કંઇ નથી. તું અત્યંત ક્રૂર છો. હતાશ થઇને માથે હાથ દઇ રડતો રડતો એ માણસ બેઠો હતો.
અચાનક જ એક બોટ ટાપુના કિનારે આવી. બોટમાંથી ઉતરીને બે માણસો તેની પાસે આવ્યા અને કહ્યું, "અમે તમને બચાવવા આવ્યા છીએ. તમારું સળગતું ઝૂંપડું જોઇને અમને થયું કે આ અવાવરું ટાપુ પર કોઇ ફસાયું છે. તમે ઝૂંપડું સળગાવ્યું ન હોત તો અમને ખબર જ ન પડત કે અહીં કોઇ છે !"
એ માણસની આંખમાંથી દડદડ આંસુ વહેવા લાગ્યા.
ઈશ્વરની માફી માંગી અને કહ્યું કે મને કયા ખબર હતી કે તેં તો મને બચાવવા માટે મારું ઝૂંપડું સળગાવ્યું હતું!!
કંઇક ખરાબ બને ત્યારે માણસ નાસીપાસ થઇ જાય છે. હેલન કેલરે એક સરસ વાત કરી છે કે, જયારે ઈશ્વર સુખનું એક બારણું બંધ કરી દે ત્યારે સાથોસાથ સુખના બીજા બારણાંઓ ખોલી દે છે પણ આપણે મોટાભાગે બંધ થઇ ગયેલાં સુખના બારણાં તરફ જ જોઇને બેસી રહીએ છીએ. બીજી તરફ નજર જ નાખતા હોતા નથી. સમય અવળચંડો છે. ઘણી વખત બધું જ આપણી મુઠ્ઠીમાં હોય એવું લાગે છે, અને ઘણી વખત સાવ ખાલી હાથમાં આપણી રેખાઓ પણ આપણને પારકી લાગે છે..
*બહુ જ જલ્દી બધું સારું થશે તેવી શ્રધ્ધા અને ધીરજ સાથે રહેજો. ઇશ્વર કઇંક સારો રસ્તો બતાવશે, સમજી શકું જેને પોતાના સ્વજન ગુમાવ્યા, જેને પોતાના નોકરી ધંધા ગુમાવ્યા ને ઘણા બધા લોકો એ ઘણું બધું ગુમાવ્યું હશે. પણ કુદરત નો નિયમ ને એની ઈચ્છા છે એમ સમજી ને આગળ વધતા રહેવાનું....!
આપણે તો આવી કેટલીય પરિસ્થિતિ નો સામનો કરી ચૂક્યા છીએ સાહેબ....., ના કોઈ રોગચાળો કે વિશ્વયુદ્ધ નઈ, જિંદગી નું યુદ્ધ, રોજ સવારે ઉઠી ને બપોર ના ટંક માટે લડતો મજૂર હોય કે મધ્યમ વર્ગ નો માં વગર નો દીકરો.,બધા ને જિંદગી એ એવો તો વજ્રાઘાત આપ્યો જ હશે કે જેની સામે COVID-19 કઈ કહી ના શકાય ને એનું જીવતું ને જાગતું ઉદાહરણ આપડા બાપ દાદા ના સંઘર્ષ કથા છે.. એ સાંભળી લઈશું ને તો બીજી કઈ જરૂર નહીં પડે ને આ દુઃખ ભુલાય જશે.
ચાલો આપણે ફરીથી બેઠા થઈએ, જેની આર્થીક સ્થિતિ ખરાબ છે એને પૈસા ની મદદ કરીએ, જે ભૂખ્યું છે એને અનાજ આપી ને મદદ કરીયે, જેણે નોકરી ગુમાવી એને બની શકે તો ધંધો રોજગાર કરાવી આપીએ. જેને સ્વજન ગુમાવ્યું એના માટે માતા - પિતા કે ભાઈ - બહેન બની ને એને લાગણી ની હુંફ આપીએ.
અંત માં એટલું જ કહીશ કે,
"ચાલો બેઠા થયને નવી શરૂઆત કરીએ,
ચાલો આપણે જિંદગી ની દોડ, પુરી કરીએ.;
સૌને સાથે ચાલી ને, ચાલો આપણે પણ ફરીથી હસીએ,
ચાલો આપણે જિંદગી ની દોડ પૂરી કરીએ.
ક્યાંય સુધી મૃત્યું થી આપણે ડરીશું,
એક દિવસ આજ પંચમહાભૂત છે સમય જવાનું;
તો ચાલો ને આજથી ખુશી થી જીવીએ,
ચાલો આપણે જિંદગીની દોડ પૂરી કરીએ.
ચાલો એકબીજાનો આધાર બની ને;
નિરાધાર ને પણ આત્મનિર્ભર બનાવીએ,
પારકા હોય કે પોતાના, બધા ને પ્રીત થી વધાવીએ;
શું તારું ને શું મારું, છેલ્લે તો છે બધું મૂકી ને જવાનું.
ચાલો એક બીજા ને આપણે બધું આપી ને જઈએ.
છે આપણી જિંદગી એ સરિતા સમાન;
કાં તો સુકાઈને રહી જવાનું,
કાં તો ઈશ્વર રૂપી દરિયામાં છે ભળી જવાનું,
અધવચ્ચે છે એનો સહારો બની કિનારે પહોંચાડીએ;
તુજ ગંગા, મુજ ગંગા એકબીજાની પાર લગાવીએ,;
ચાલો ને આપણે સાથે ચાલીએ.
ચાલો ને આપણે જિંદગીની દોડ પૂરી કરીએ!
ચાલો ને આપણે જિંદગીની દોડ પૂરી કરીએ. "
( મિત્રો આશા રાખું છું કે આપ સૌને આ વાંચવી ગમશે ને આપ સૌ આપનો અમૂલ્ય પ્રતિભાવ જરૂર આપશો)
- Dr Jay R Dave
