[તા:-૨૨ સમય ૨:૩૦ બપોર] ઝાલા હવે સીધા પેલા પત્ર મેળવનારના સરનામે પહોંચ્યા હતા . ઝાલા ત્યાં કોઈ વ્યક્તિ મળશે જેને મુખીએ સંભવિત રીતે આ પત્ર 'બોસ્કો'નામે લખ્યો હતો એવી ધારણામાં હતા . પરંતુ તે સરનામે પહોંચી ઝાલા એક સેકેન્ડ માટે સ્તબ્ધ થઈ ગયા ,કારણ કે એ સરનામું ૨૦મી સદીની મધ્યમાં બાંધવામાં આવેલા કોઈ વેરાન બની ગયેલા વિશાળ મકાનનું હતું જેના બહારના માળખા પર લાકડાનું સુંદર નકશીકામ થયેલું હતું , બહારથી આખું જ મકાન લાકડાનું બનાવેલું લાગતું હતું પણ ધ્યાનથી જોતા માલુમ પડતું હતું કે એ મકાનમાં ઈંટના બદલે મોટા પથ્થરો અને સિમેન્ટને બદલે ચુનાથી ચણતર થયું હતું . આગળની પરસાદમાં ખૂબ વધારે ઘાસ અને વેલાઓ ઉગી નીકળ્યા હતા અને સૂકા પાંદડાની એક ચાદર પથરાઈ ગયેલી હતી . આ સ્થળ કોઈ માણસ કરતા કોઈ પક્ષીઓ માટે વધારે આરામદાયક બની ગયું હતું . આગળનો ભાગ કોઈ વખતે ભવ્ય બગીચો હશે એમ લાગતું હતું . ઝાલા આ જોઈને નિરાશ થઈ ગયા . એમને વિચાર્યું હતું કે ત્યાં કોઈ માણસ મળશે જેને પકડીને બે કાન નીચે આપીને હકીકત બહાર કઢાવી લેશે , પરંતુ માહિતીની વાત તો દૂર અહીંયા કોઈ માણસ પણ મળ્યું નહોતું .ઝાલા નિરાશ થઈને પાછળ જતા હતા ત્યાં એમની નજર ઝાંપા પર લટકાવેલા લેટરબોક્સ પર પડી . આખો દરવાજો ભેજ વરસાદ અમે તડકાને લીધે કટાઈ ગયો હતો પરંતુ એ બોક્સ પ્રમાણમાં નવું હતું , હજી એની સપાટી કૈક અંશે ચળકતી હતી . એનો મતલબ આ બોક્સ પહેલેથી હાજર નહતું ,પરંતુ કોઈ એ પછી થી લટકાવેલું હતું . એ બોક્સની એકદમ નીચે કૈક લખેલું હતું . ઝાલાએ એ ભાગ સાફ કર્યો નીચે મકાનનું અને એના માલિકનું નામ લખેલું હતું
' સુન્દરમ .... રમેશચંદ્ર ત્રિવેદી " આટલું વાંચી લેટર બોક્સ ચેક કર્યું પરંતુ અંદર કોઈ કાગળ કે પત્ર ના મળતા સીધા પોલીસ સ્ટેશન જવા નીકળ્યા .
[તા:-૨૨ બપોરે ૩:૦૦ વાગ્યા ]દિલ્હીથી ટ્રેન નીકળી હાલ હરિદ્વાર પહોંચવા આવી હતી . દૂરદૂર દેખાતા પર્વતો હવે એકદમ નજીક દેખાઈ રહ્યા હતા , કોઈ કોઈ વાર ટ્રેન માઁ ગંગાની એકદમ નજીકથી પસાર થતી ત્યારે માઁ ગંગા જાણે પોતાની વિશાળ ગોદમાં સૌને સમાવી લેવા તત્પર હોય એવું લાગતું હતું એની આજુબાજુમાં કાંપના વિશાળ મેદાનો , દૂર-દૂર સુધી ફેલાયેલો ઘાસના સમથળ મેદાનો અને બારે માસ લહેરાતા ખેતરો વાતાવરણને હરિયાળું અને ખુશનુમા બનાવતા હતા .બપોરે ૩ વાગવા આવ્યા હતા અને ટ્રેન હરિદ્વાર પહોંચવા આવી હતી .
હરિદ્વારથી બીજા વીસેક કિલોમીટર આગળ ઋષિકેશનું સ્ટેશન હતું જ્યાંથી આગળ બસ દ્વારા અથવા કોઈ ટેક્સી દ્વારા જવાનું હતું . આગળની મુસાફરી શરૂ કરતા પહેલા એક બીજું મહત્વપૂર્ણ કામ પતાવવાનું હતું ,જે હતું સ્વાતિના સપનાનું તથ્ય જાણવાનું હતું . સ્વાતિના સપના અનુસાર લક્ષ્મણઝુલા પાસે કોઈ માણસને મળવાનું હતું જે આગળ જવામાં મદદ કરવાનો હતો . અડધા કલાકમાં ટ્રેન હરિદ્વાર વટાવી ઋષિકેશ પહોંચી ગઈ હતી ત્યારે સમય ૩:૩૬ થયો હતો . રેલવે સ્ટેશનથી આ સ્થળ લગભગ ૬ કિલોમીટર જેટલું દૂર હતું તેથી સ્ટેશનથી બહાર નીકળી સોમચંદ રીક્ષા કે અન્ય વાહન ગોતવા બહાર ગયા . ક્રિષ્નાને સ્વાતિનું ધ્યાન રાખવા જણાવ્યું પરંતુ એનું ધ્યાન બીજે ક્યાંક જ હતું . જાણે ક્રિષ્ના આ સ્થળ જોઈને કોઈ ઊંડા વિચારમાં ખોવાઈ ગયો હતો , કદાચ એ કશુક યાદ કરવાની કોશિશ કરી રહ્યો હોય એમ લાગતું હતું . આ સ્થળ સાથે ઊંડો સંબંધ હોય એમ લાગતું હતું .
થોડી ક્ષણો એમજ વીતી , હજી ક્રિષ્ના જળ બનીને આજુબાજુ નજર દોડાવી રહ્યો હતો , જ્યારે સ્વાતિ ક્રિષ્નાના આ બદલાયેલા સ્વભાવથી થોડી ડરી ગઈ હોય એવું લાગતું હતું તેથી મહેન્દ્રરાયનો હાથ જકડીને રાખ્યો હતો . મહેન્દ્રરાયની નજર થોડીવાર આ ક્રિષ્ના તરફ અને થોડીવાર સામેના રસ્તા પર પડતી જ્યાં સોમચંદ રીક્ષા ગોતવા ગયા હતા . સામેથી એક રીક્ષા પસાર થઈ જેના પર ત્યાંની લોકલ ભાષામાં કૈક લખેલું હતું આ વાંચી અચાનક શુ થયું કે ક્રિષ્ના દોડવા લાગ્યો અને એનો પીછો કરવા લાગ્યો . આગળ રીક્ષા પાછળ ક્રિષ્ના હતો અને હવે ક્રિષ્ના પાછળ મહેન્દ્રરાય બુમો પાડતો પાડતો ભાગી રહ્યો હતો .
" ક્રિષ્ના ...કહા ભાગ રહા હૈ ....ખડા રહે.... મેં કહેતા હું રૂક જા ...." મહેન્દ્રરાય લગભગ પાંચેક મિનિટ એની પાછળ દોડ્યા પરંતુ રીક્ષા ભીડમાંથી પસાર થતા ક્રિષ્ના ભીડમાં ગાયબ થઈ ગયો . મહેન્દ્રરાય નિરાશ થઈને પાછા આવી રહ્યા હતા , ત્યાં રસ્તામાં સોમચંદ કોઈ સાથે વાત કરી રહ્યા હતા . એક દાઢી વાળો માણસ સોમચંદ સાથે એવી રીતે વાત કરી રહ્યો હતો જાણે કોઈ અત્યંત ગંભીર વાત થઈ રહી હોય .
" આ ચહેરો....? આ દાઢી વાળા ચહેરાને ક્યાંકતો જોયો છે ..... પરંતુ ક્યાં...ક્યાં .....?? " મહેન્દ્રરાય પોતાની જાતને પ્રશ્ન પૂછી રહ્યો હતો એ બંનેની વાત ખતમ થઈ રહી હોય એવું લાગતા મહેન્દ્રરાય ઝડપથી સ્વાતિ પાસે આવીને ઉભા રહી ગયો . થોડી જ વારમાં એક ગાડી નજીક આવી એમાં આગળનો કાચ ખોલી સોમચંદ બોલ્યા
" આવો ..બેસી જાવ ....." અને ક્રિષ્ના સાથે નથી એ જણાતા પૂછ્યું " ક્રિષ્ના ક્યાં ગયો ...??"
" એમાં એવું થયુંને કે એક રીક્ષા આવી એના પર લખેલા શબ્દો વાંચીને એની પાછળ ભાગી ગયો ...મેં પાછળ ભાગીને એને રોકવાનો ઘણો પ્રયત્ન કર્યો પણ ...." મહેન્દ્રરાયે કહ્યું
" પણ એ ભાગી ગયો સાચુંને ......? "
"હા..."
"એક કામ સરખી રીતે નથી કરી શકતા ..." સોમચંદ રીતસર તાળુંકી ઉઠ્યા અને કહ્યું " બેસો ...પહેલા ત્યાં લક્ષ્મણઝુલા જઇ આવીયે .."
સ્વાતિ અને મહેન્દ્રરાય પોતાની સાથે રહેલા સામાનને ગાડીમાં મૂકીને અંદર બેસી ગયા . અંદર બેસતા જ મહેન્દ્રરાયને બીજો ઝટકો પડ્યો , ગાડીનો ડ્રાઈવર પેલો દાઢી વાળો માણસ જ હતો જેની સાથે મહેન્દ્રરાય હમણાં વાત કરી રહ્યા હતા અને મહેન્દ્રરાયના મતે એને ક્યાંક જોયેલો હતો . પરંતુ મહેન્દ્રરાય ચુપચાપ બેસીને એ ચહેરાને યાદ કરી રહ્યો હતો . મહેન્દ્રરાયના મગજમાં તરત આ ચહેરો યાદ આવ્યો , આ કાલ સ્ટેશન વાળો ભીખારો લાગતો હતો જેને સ્વાતિએ ૧૦ રૂપિયાની નોટ આપેલી અને પાછી આપીને જતો રહ્યો હતો. કોણ હતો એ દાઢી વાળો માણસ..!?
હવે ગાડી ગંગા નદીને પાર કરવા માટે બનાવાયેલ વિશાળ લક્ષ્મણઝુલા પાસે આવીને ઉભી રહી .ત્રણે જણાએ લક્ષ્મણઝુલા તરફ ચાલવાનું શરૂ કર્યું . ધીમેધીમે કદમ આગળ વધી રહ્યા હતા , દરેક પગલાં સાથે ધડકનો તેજ થતી જતી હતી અને આગળ શુ થશે ...? ખરેખર આ પુલ પર કોઈ મળશે કે કેમ ...!? ત્રણેયને આ વિચાર કોરી ખાતો હતો .
( ક્રમશ )
ઝાલા મોસકોના સરનામે પહોંચતા મળેલ ખંડેરના સરનામે મુખી કોને પત્ર લખતા હશે ...!?
બાબુડો ઋષિકેશ કોઈ રીક્ષા પર લખેલા લખાણને વાંચીને એની પાછળ ભાગે છે અને ગાયબ થઈ જાય છે . એને એવું તો શું વાંચ્યું કે જે વાંચી બાબુ એની પાછળ ભાગવા લાગ્યો એ ક્યાં ગાયબ થઈ ગઈ હશે બસ ટૂંક સમયમાં જ ખબર પડી જશે જાણવા માટે વાંચતા રહો ભાગ ૨૮
આટલા ટૂંકા ભાગ માટે માફી ચાહું છું , પરંતુ આગળના પ્રકરણમાં એક ખૂબ મોટા રહસ્ય પરથી પડદો ઉઠવાનો છે જેના માટે આ જરૂરી હતું .
અભિપ્રાયો આવકાર્ય છે. રેટિંગ ચોક્કસ આપજો કારણ કે ઉગતા લેખકો માટે રેટિંગ દીપકના ઘી સમાન હોય છે . જેમ ઘી દિપક ને સતત પ્રકાશવા માટે મદદ કરે છે એમ તમે રેટિંગ મને પ્રકાશવામાં મદદ કરે છે .
