મુસાફર - a journey of love
ભાગ 1
‘’ યાત્રી કૃપયા ધ્યાન આપશો, સુરત માટે નીકળતી ઇન્ટરસીટી એક્સપ્રેસ સાત સાત પાંચ છ શૂન્ય તેનાં નિર્ધારિત સમય પર પ્લેટફોર્મ નંબર ૨ પર આવવાની તૈયારીમાં.‘’ એનાઉન્સમેન્ટ સાંભળી અંકિત બેંચ પરથી ઉભો થઇ પ્લેટફોર્મ પર આવી ગયો સાથે બેગને આગળ લટકાવ્યું. પ્લેટફોર્મ પર થોડી ભીડ હતી, તે આમતેમ નજરો ફેરવતો હતો, કશુંક શોધતો હશે કદાચ પણ તેને જે જોયો તે કંઇક આવો હતો.
ટ્રેન માં તો જગ્યા મળશે નહિ તો અહિ જ બેસી લેવાય એવું વિચારી ઘણા લોકો પ્લેટફોર્મ પરની લાકડાની ખુરશી ને ચીપકી ગયા હતા. ફેરિયઓ આંટા મારી રહ્યા હતા અને રોજના ચવાઈ ગયેલા અવાજમાં ચા – કોફી માટે રાડો પડતા હતા. તો કોઈ ન્યુઝ પેપર માટે ચીસો પાડી રહ્યા છે. એક નાનું ટાબરિયું ભાગવાની કોશિશ કરતું હોય અને તેની આજની આધુનિક મમ્મી તેને બે પગ વચ્ચે દબાવી રાખ્યો હતો કેમકે હાથ તો નવરા ન હોઈ , મોબાઈલ કોણ પકડે !
હોર્નના અવાજ સાથે ‘’ છુક... છુક ....’’ કરતી ગાડી આવતી દેખાઈ. બધા લોકો પ્લેટફોર્મ પર ઘસી આવ્યાં. હજુ ગાડી એ ઉભું રહી શ્વાસ પણ નહોતો લીધો ત્યાં તો બધા દરવાજા પર હલ્લાબોલ કરી નાખી, અંકિત પણ જેમ તેમ કરી ચઢ્યો. આમતેમ નજર દોડાવી , ના... ! જગ્યા માટે નહિ , ટાઇમપાસ માટે થોડી આગળ જ આછા વાદળી રંગના ડ્રેસમાં ‘’તે’’ ઉભી હતી, અંકિત તેની પાસે જઈ ઉભો રહી ગયો. થોડી વાર નિરીક્ષણ કર્યું.
હમમ ઠીકઠાક વધારે કહેવાય એટલી સુંદર હતી, એક વખત જોયા પછી ભૂલી ન શકાય એવી અણીદાર કાતિલ આંખો, હવામાં ઉડી રહેલા વાળ થોડા ટૂંકા હોવાથી સરખા સરખા બંધાય નહી એટલે વારે વારે આંખો પર આવી જતા હતા.સીટના ટેકે એકદમ આરામથી ઉભી હતી,,હમમમ અપડાઉનનો અનુભવ લાગે છે મોહતરમાં ને.
અંકિતે તો હિમંત કરી વાત ચાલુ કરી ‘’ તમે અમદાવાદ જાવ છો..’’ અંકિત પૂછ્યું....કોઈ જવાબ નહિ, માત્ર ત્રાંસી નજરે અંકિત સામે એકવાર જોઈ લીધું. .... ‘’ તો વડોદરા ? ફરીવાર ત્રાંસી નજર...’’ તો સુરત જતા હશો ? બરાબર.......’’ તો મુંબઈ જતા હશો ને ! ‘’ .....હવે કઈ બાકી રહ્યું ? ‘’ આખરે તે બોલી ખરી ......ના એ તો એમજ પૂછ્યું .’’ કહી અંકિત થોડો તેનાથી દુર ખસી ગયો પોતાના ખિસ્સા માંથી ફોન કાઢી સ્ક્રીન પર આમતેમ આંગળીઓ ઘસવા લાગ્યો......ત્યાં જ ખા ....રી ..સિંગ ‘’ પોતાના કાન તૂટી ગયા હોય એવું લાગ્યું અંકિત ને’’ અલ્યા ભાઈ મારા કાન સાથે કોઈ દુશ્મની છે તારે થોડો દુર જા ને ‘’ કહી ફેરિયા ને થોડી જગ્યા કરી આપી જવા માટે. એ થોડી હસી !.
એવું નહતું કે અંકિત ખરાબ છોકરો હતો, બસ એક જ કુટેવ હવે આપણે તેને કુટેવ કહીએ કે કલા , પણ ગમે તે અજાણી છોકરી સાથે પણ વાત કરતા તે ક્યારેય પણ ખચકાતો, બસ ચાલુ જ પડી જાય. હા, એને ટાઈમ પાસ માટે સૌથી વધુ ગમતો વિષય હતો વાતો કરવી , એમાં પણ જો કોઈ છોકરી સાથે વાતો કરવાનો મોકો મળે તો બિલકુલ ન છોડે. પણ આજે તો તેનો રોંગ નંબર લાગ્યો એવું લાગતું હતું પણ , આ તો અંકિત છે . એમ હાર ન માને. પાછો શરુ થઇ ગયો.
તમને ખબર છે , નવી મેસેન્જર એપ આવી છે. ! બહુ બધા વાપરતા થઇ ગયા છે. ‘’ અંકિત ફરી પ્રયાસ ચાલુ કર્યો. આ વખતે પેલી થોડું હસી, પણ કાંઇ બોલી નહિ. પોતાના ફોનની ડિસ્પ્લે બતાવતાં કહ્યું ‘’ જુઓ હું પણ એ જ વાપરું છું ‘’ જવાબ માં પેલી એ ફોન તેની સામે ધર્યો. એ પણ એજ વાપરતી હતી એમ કહેવા માંગતી હશે કદાચ. ‘’ બાય ધ વે, મારું નામ અંકિત ? ‘’ અને તમારું ‘’ રિદ્ધિ ‘’. અંકિત તો ખુશ થઇ ગયો.. તેને લાગ્યું કે પોતે કોઈ જંગ જીતી ગયો..કે હાસ ! આખરે રિદ્ધિ એ જવાબ તો આપ્યો.
તે સામેથી બોલી ‘’અમદાવાદ જાવ છું, કોલેજ એડમીશ માટે તમે ? ‘’ હું પણ એ માટે જ કઈ કોલજ ? અમિતે પૂછયું. રિદ્ધિ એ કોલેજ નું નામ આપ્યું ત્યાં તો અંકિત વાંદરાની જેમ ઉછળવા લાગ્યો. ‘’ અરે વાહ તો તો આપણી બન્નેની મંઝીલ એક જ છે, હું પણ ત્યાંજ જાઉં છું. ‘’ પછી તો સવાલો અને જવાબોનો અવિરત પ્રવાહ ચાલતો રહ્યો અમદાવાદ ક્યાં આવી ગયું ખબર જ ના પડી. બન્ને કોલેજ સુધી સાથે જ ગયા.
ચારે બાજુ રંગબેરંગી તીતલીઓ અને તેમની આસપાસ ભમતા ભમરા જેવા છોકરાઓથી કોલેક નું વાતાવરણ એકદમ ફૂલોથી ધમધમતા બગીચા જેવું લાગતું હતું.. કોઈ જુના મિત્રો ફરી મળ્યાની ખુશી માનવતા હતા, તો ક્યાંક ચાર પાંચ યુવતીઓ ટોળે મળીને કોઈ વાત પર ખીખી – ખાખા કરતી હતી. વળી ક્યાંક અમીર બાપાના પૈસા ઉડાવવા આવેલા તેમના રાજકુંવરો ’’ કોલ ડ્રીંક્સની બોટલમાંથી ઘુંટડા ભરી હીરોગીરી કરી રહ્યા હતા. એક બાજુ સ્કુટી પર બેસેલી ત્રણ ચાર જણીઓ વાંકા ચુકા મોઢા કરી સેલ્ફીઓ લઇ રહી હતી. ખબર નહિ કોલેજ છે કે પીકનીક.. બસ આમજ નિસ્વાર્થ ચાલતી વાતોના આગળ શું થઇ છે એ જોઈએ..
ક્રમશ :
આગળ નો ભાગ અવશ્ય વાંચજો..
