મયુર રેમ્યા ને મળીને ખુશ જાણતો હતો આજે, દિલને એક અજીબશી શાંતિ મળી હતી.આમ પણ બાળકો ઈશ્વરનું સ્વરૂપ સમાન હોય છે, પણ રેમ્યા તો મયુર માટે ખુદ ઈશ્વર જ સાબિત થઇ જેઇ, વિકેન્ડનો આખો થાક એને એક કલાકના ગાળામાં ઉતારી દીધો. મયુરના સ્મૃતિમાંથી હાજી એ બાળકી હટતી નથી, એની એ નિર્દોષતા એને સ્પર્શી ગઈ હતી અને એને પાછળ એનું દૈત્ય જે એ નિભાવી રહી છે એ પણ! એના માટે શું કરે કે જેથી એ એની જિંદગીમાં આવા વમળોમાંથી નીકળી શકે, એ તો અત્યરે પ્રાર્થના જ કરી શકતો હતો એના માટે માત્ર! એનું નસીબ એને સત્માર્ગે લઇ જાય અને એની ઝોળીમાં ખુશીઓ પ્રસરાઈ જ એવા દિલથી બસ આશિષ જ આવ્યા કરતા હતા.
બે રજાના ગાળામાં તો રૈમ્યાને બહુ રમાડી મયુરે,એને પગલી માંડતા પ્રયાસો કરાવતો એ,બોલાવતો નાના નાના શબ્દો, રેમ્યાને પણ મજા આવતી એની સંગ,મયુરને હવે એના કપડાં ભીના થવાનો ડર પણ નહોતો લાગતો નાતો એની સૂગ, એ સહજ રીતે એ બાળા સાથે સમય કાઢતો,નવરાશ મળે કે સીધો એના ઘર બાજુ વાટ પકડી લે, રેમ્યાએ પણ જાણે એનું નવું ઠેકાણું મયૂરમાં શોધી લીધું હોય એની જોડે ભળવા માંડી, બન્ને રમતા હોય એ જોઈને લાગે જ નહી કે એ બે દિવસ પહેલા અજાણ હતા.આવામાં ઘણીવાર મયુરને પ્રેમલતાબેન અને આલેખભાઈ જોડે મળવાનું થયું. એ એમની જોડે વાતો કરતો, ધીરે ધીરે બે પરિવારો પરિચિત થવા મંડ્યા, મૈત્રી સિવાય! એને હમણાં બે દિવસથી બાર કલાકની ડ્યૂટી હતી તો એને મળવાનું નહોતું થયું.
બે દિવસ વીતી ગયા ખબર જ ના પડી લોકડાઉનમાં. હવે પાછો વર્ક કરવાનો દિવસ આવી ગયો, કામ રાતની શિફ્ટમાં કરવાનું હતું તો મયુરને સુવાનું હતું, એ સુઈ ગયો. સવારના આશરે દસેક વાગ્યાની સુમારે આલેખભાઈ રૈમ્યાને લઈને ઘરે આવ્યા, મયુરને ના જોતા રૈમ્યાની નજર આજુબાજુ જોવ માંડી, રેખાબેન એ જરા રૂમનો દરવાજો ખોલીને ઈશારો કર્યો થાય તો રેમ્યા ભાખડિયે પહોંચી ગઈ મયુર જોડે, બેડના સહારે ઉભી રહીને એને નાની હથેળીએથી ટપકારવા માંડી, બે ત્રણ વાર તો કોઈ રિસ્પોન્સ ના આવ્યો, છતાં એ જોરથી મારવા લાગી, એને મજા આવવા લાગી આમાં. મયુર જાગી ગયો, આમ તો બીજું કોઈ ઉઠાડતે તો એ ગુસ્સે થઇ જતે, પણ રેમ્યાન જોઈ એ સફાળો જાગી ગયો, ખુશ થઇ ગયો."તું રમવા આવી છે?" કહીને લઇ લીધી એના ખોળામાં.ઉંચકીને બહાર લઇ આવ્યો, ઘરમાં પડેલા ટેડીબેર, બોલ્સ અને ચાવીઓના ઝુમખા આપ્યા, ઘરમાં કોઈ નાના બાળકો ના હોવાથી આનાથી જ કામ ચલાવી લેવું પડ્યું રેમ્યા એ.એ એની જોડે બેસીને એને રમાડવા મંડ્યો. સાવ નિખાલસ બાળકની જેમ, ફર્શ પર એની જેમ બેસીને જ!
આલેખભાઈ અને નીરજભાઈ બન્ને સોફા પર બેઠા હતા, રેખાબેન એ ચા બનાવી એમના માટે. જોડે રસોઈ પણ ચાલતી હતી. રેમ્યાને મમળાવવા થોડા મમરા આપ્યા હતા જે એ બધા ઢોળીને થોડા ખાતી અને થોડા રમતી, મયંક એની આ હરકતો જોયા કરતો, અને બન્ને વડીલોની વાતો સાંભળતો અને ક્યાંક જરૂર પડ્યે ટતાપસીપાન પુરી લેતો, છતાં એનું ધ્યાન રેમ્યામય હતું.
"જુઓ તો કેવી રમેં છે રેમ્યા તમારા મયુર જોડે!" - આલેખભાઈ એ નિરજભાઈને કહ્યું.
"હા, હમણાંથી તો મજા પડી ગઈ છે બન્નેને."
"કાલે તો અહીં થી જવું જ નાતુ, પણ મૈત્રી આવી ગઈ હતી ઘરે એટલે મારે મુકી ગઈ હતી." રેખાબેનએ કહ્યું.
"હમણાં બે દિવસ એને રજા છે, તોય આજે એને અહીં આવવા માટે જીદ કરી એટલે લઇ આવ્યો.સવારની બાબા બાબા કહીને આ બાજુ ઈશારો કાર્ય કરતી હતી."
"સારું તો તો લઇ આવ્યા જોડે મૈત્રીને પણ લઇ આવવી હતીને, અમે પણ મળતે એને, ખાલી જોઈ જ છે આવતા જતા." રેખાબેન બોલ્યા.
"સારું લઇ આવીશ કોઈ વાર....આમ તો એ ક્યાંય જતી નથી હવે."
"એવું ના કરાય, બહાર જાય તો મન હળવું થાય." આલેખભાઈ એ કહ્યું.
"પણ એ હજી કશું ભૂલી નથી, એ હજી પણ ઉદાસ જ રહે છે, જીગરકુમારની તસ્વીર જોઈને રડ્યા કરે છે એકલી એકલી, એ બધું ભૂલવા માટે થઈને જ અમે એને નોકરી કરવાની હા પડી છે, બહાર જાય તો ભૂલે બધું."
રેખાબેન - "હા પણ એ ભૂલવું સહેલું ના હોય ને, આવડી નાની ઉંમરમાં દુઃખ આવી ગયું છોકરી પર!"
આલેખભાઈ - "અમે બહુ સમજાવીએ છીએ બીજે ઠેકાણે જવાની, પણ હમણાં ના જ પાડે છે. કહે હું કેવી રીતે કોઈ પર ભરોસો કરીને રૈમ્યાને લઇ જાવ? , એને રૈમ્યાની બહુ ચિંતા છે, બીજે ગયા પછી રૈમ્યાને ફરી દુઃખ આવે તો એ વાત એને બીજા મેરેજ કરવાથી રોકે છે."
રેખાબેન- "સાચી વાત, અત્યરે એવું થાય પણ છે એટલે ભરોસો ના કરાય જલ્દી. એના કરતા તો એ જાતે કમાતી હોય અને રૈમ્યાને જાતે ઉછેરે એ આગળ જાય."
નિરજભાઈ - તોય આવડી નાની ઉંમર છે અને એકલા કાઢવાની કાઠી પડે છોકરીને, જો કોઈ સારું પાત્ર મળતું હોય તો બેસી જવાય."
આલેખભાઈ - ''હા, અમે પણ ઇચ્છીએ છીએ કે એનો પણ સંસાર ફરી મંડાઈ જાય, છોકરી તો એના ઘરે જ શોભે, ભલે આપણે ગમે તેટલું સાચવીએ પણ પુરા માન સાથે એ એના જીવનસાથી સાથે જ સચવાય, અમે ક્યાં સુધી એને સાચવી શકીએ ઉંમર થતાં અમારે પણ..."
રેખાબેન - "સાચી વાત, એને લઇ આવજો અપડે બધા ભેગા થઈને સમજાવીશું એને, એનું સારું થતું હોય તો અમારી રૈમ્યાનું પણ જીવન સુધારી જાય, એને પપ્પા મળી જાય!"
આલેખભાઈ - "શું કહેવું છે તારે આ બાબતમાં મયુર?"
મયુર - " હું શું કહું અંકલ, એ તો પર્સોનલ નિર્ણય કે'વાય....પણ રૈમ્યાનું સારું થતું હોય તો સારું જ ને." આમ કહીને મયુરે એનું મંતવ્ય રેમ્યા તરફી જતાવી દીધું.
આલેખભાઈ - "ચાલો એ તો એના નસીબ હવે ત્યાં લઇ જશે.અમે તો હંમેશા એના દરેક નિર્ણયમાં જોડે જ છીએ.ભલે એ અહીં રહે કે...." એમને જરા ઢીલા અવાજે કહ્યું.
રેખાબેન -" 'ચિંતાના કરશો આલેખભાઈ, એ તો આ નાની બાળકી એના નસીબ લઈને જ આવી હોય, આપણે તો માત્ર નિમિત્ત બનવાનું હોય." આલેખભાઈને સાંત્વના આપતા કહ્યું.
"ભલે" - આલેખભાઈ ઉભા થયા હવે, "ચાલો દીકરા ઘરે તમારે સુવાનો ટાઈમ થઇ ગયો છે." કહીને રૈમ્યાને બોલાવી. રેમ્યા ને તો હજી રમવું હતું, નાના ને ઉભા થતા જોઈએ ને એ મયુરને લપાઈ ગઈ જાણે અહીંથી જવું જ ના હોય!
"જાવ રેમ્યા, સુઈ જવાનું ને હવે? તું પણ સુઈ જા અને હું પણ હા." કહીને ફોસલાવીને એને નાના જોડે મોકલી, એ ગઈ પણ આંખો તો એની સામે જ હતી, જાણે એની જોડે જ રોકાઈ જવું હોય એને!
"ચાલ દીકરા, કાલે આવીશું, જો અત્યરે મમ્મા બોલાવે છે." કહેતા આલેખભાઈ એને લઇ ગયા.
એ છેલ્લે સુધી મયુર ને જોઈ રહી હતી. હાથ હલાવતી હતી.જાણે એ નન્હી શી જાન એને કંઈક વંચાતી આખોમાં કંઈક કહીના રહી હોય!
…………………………………………………………
