પ્રગતિના પંથે
(પ્રેરણાત્મક વાર્તાઓ)
2
ગ્રીનકાર્ડ
ફિલાડેલ્ફીયાનો જાન્યુઆરી મહિનો એટલે કાયમી ઠંડો અને કાતિલ રહેતો, જરા જરામાં કોઈ વિજોગણની આંખોની જેમ આભેથી સુંવાળો પણ થથરાવી નાખતો સ્નો ટપકી પડતો, આજે સવારથી બોઝિલ બનેલું વાતાવરણ આભેથી બરફ બની ઝરવા લાગ્યું હતું. સાથે નીસર્ગીનું મન પણ ઘડકતું હતું.
"ઓહ ગોડ આજે જ સ્નોને આવવાનું હતું ? મારે દોઢ કલાક ડ્રાઈવ કરી ન્યુઆર્ક એરપોર્ટ જવાનું જવાનું છે હું કેવી રીતે જઈ શકીશ ?"
એક વખત સ્નોમાં તેની કાર સ્લીપ થઇ ગઈ હતી ત્યાર થી આવા સમયે ડ્રાઈવ કરવાની તેને બહુ બીક લાગતી. ઘડીકમાં વિન્ડો ગ્લાસ માંથી ઉપર આભને તાકતી ઘડીકમાં ઘડીયાર ઘડીક સામે ટેબલ ઉપર ગોલ્ડન ફ્રેમમાં મઢેલી તસવીર ને ! તસવીરમાં હસતો તપનનો બાળપણનો માસુમ ચહેરો તેને ચુંબકની માફક ખેંચતો હતો, જે પણ હોય આજે તો ડ્રાઈવ કરવુજ પડશે કારણ વિક ડેઝ છે કોઈ અત્યારે ફ્રી નહિ હોય ' વિચારતી નીસર્ગી તૈયાર થવા રૂમ તરફ ચાલી.
ગરમ ગરમ શાવર નીચે રહી શરીર શેકતી નીસર્ગીનું મન હતી પણ શેકાતું હતું, એક ભૂલને કારણે તે સુધી તપન થી પંદર વર્ષ દુર રહી હતી, તેના કાળજા નો કટકો આજે આટલાં વર્ષો પછી તેની આંખો સામે આવશે જેની માટે એ દિવસ રાત તડપી હતી.
તેને આંખો સામે અળગો થતા જોયો હતો ત્યારે પણ આવોજ સ્નો વરસતો ફેબ્રુઆરી મહિનો હતો, પરતું કોણ જાણે ત્યારે થીજી ગયેલા સ્નોની માફક લાગણીઓ પણ થીજી ગઈ હતી કે તપનને તેના ડેડી સાથે જવા દીધો હતો. તેની એક ભૂલ તેને ક્યાંથી ક્યાં લઇ આવી હતી. તે લીલા પાનની ઝંખના તેને વાસંતી વન માંથી ગ્લેસીયરના ઠંડા એકાંતમાં ઘકેલી આવી હતી.
કદાચ એ બુઠ્ઠી ઠંડી લાગણીઓનું કારણ હતું માર્ક. માર્કનું નામ વિચારતા નીસર્ગી ઠંડીમાં પણ તમતમી ઉઠી.
આજથી અઢાર વર્ષ પહેલા નીસર્ગી અને સમય ઇન્ડીયા છોડી અમેરિકા સ્થાઈ થયા, બંનેના લગ્નને માંડ વર્ષ પૂરું થયું હતું, સમય એન્જીનીયર હતો આથી તેને ત્રણ વર્ષની વર્ક પરમિટ મળી ગઈ હતી, હવે ગ્રીનકાર્ડ મેળવવા માટેની તેમની મથામણ ચાલુ હતી. આ તો પરદેશ છે બે બેગ અને પચાસ ડોલરથી નવજીવનની શરૂઆત કરવાની હોય છે માટે બે છેડા એક કરવા પતિ પત્નીનું ખભેખભા મિલાવી કામ કરવું આવશ્યક બની જતું હોય છે. મુંબઈનાં દોડઘામ ભર્યા માહોલમાં રહેતી નીસર્ગી અહીના શાંત એકલતા ભર્યા ઘરમાં કંટાળી જતી આથી તેણે નજીકમાં દવાઓ બનાવતી ફેકટરીમાં જોબ શરુ કરી દીધી
અહી સુપરવાઈઝર તરીકે માર્ક બધું કામ સંભાળતો હતો, નીસર્ગી બહુ એફર્ટ આપીને કામ કરતી હતી, તેનું કામ માર્કની નજરમાં બહુ ઝડપથી આવી ગયું સાથે તે પણ તેની નજરમાં આવી ગઈ હતી, નીસર્ગી બહુ દેખાવડી યુવતી હતી, અમેરિકનો ને કાળી આંખો ઘરાવતી ટેન સ્કીન કલર વાળી યુવતી વધારે આકર્ષતી હોય છે. માર્ક નીસર્ગીના વખાણ કરવાની એક પણ તક છોડતો નહોતો.
માર્ક ઘણો દેખાવડો યુવાન હતો સાથે મીઠાબોલો પણ હતો" હાય બ્યુટીફૂલ, હેય ગોર્જિયસ, વાઉ ડીયર યુ ડન વેલ, જેવા શબ્દોને તેની આગવી સ્ટાઈલમાં બોલતો, જે શબ્દો તે સમય પાસે થી ઝંખતી હતી તેવું બધું માર્કના મ્હોએ સાંભળી શરૂમાં નીસર્ગી હેરાન થઇ જતી પછી તેને પણ આ બધું ગમવા લાગ્યું હતું, કારણ સમય આજકાલ બહુ બીઝી રહેતો, આખા દિવસના કામ પછી સાંજે થાકેલાં સમયને આવા બધા શબ્દો સૂઝે પણ ક્યાંથી ? માર્કની દોસ્તી દિવસે-દિવસે નીસર્ગી ના દિલોદિમાગ ઉપર છવાતી જતી હતી, અને હવે નીસર્ગીનું મન પરદેશમાં બરાબર લાગતું જતું હતું.
એક સવારે નીસર્ગીની તબિયત અચાનક બગડી ગઈ, સવારથી તેના પેટમાં પાણી પણ ટકતું નહોતું આથી "સમય" કોલ આઉટ કરી ઘરે રોકાઈ ગયો, દેશમાં આવું કઈ થતું ત્યારે મમ્મી પપ્પા બધા હાજર હોવાથી તેને કોઈ વાતની ચિંતા ના રહેતી, પણ અહી તો તેને બધું એકલે હાથે સંભાળવાનું થયું, તે નીસર્ગીને લઇ નજીકની કલીનીકમાં ઈમર્જન્સી પેશન્ટ તરીકે લઇ ગયો. જ્યારે તેઓ ગયા ત્યારે બહુ ચિંતીત હતા પાછાં આવ્યા ત્યારે ખુશખુશાલ.
" આજે હું બહુજ ખુશ છું, આઈ લાવ યુ ડાર્લિંગ મારી એક બાકી રહેલી ઈચ્છા હવે પૂરી થશે. હું ડેડ અને તું મોમ બનીશું "
નીસર્ગી પણ ખુશ હતી બંનેના પ્રેમનું ફૂલ ખીલવાનું હતું. પ્રેગનેન્શીના શરૂઆતી બે મહિના તેને બહુ તકલીફ રહી આ સમય દરમિયાન સમય વહેલો ઘરે આવી નીસર્ગીનું ઘ્યાન રાખવાનો પ્રયત્ન કરતો. પરંતુ કોણ જાણે નીસર્ગી આવા વખતે વધુને વધુ મૂડી બનતી જતી હતી ક્યારેક કારણ વિના સમય સાથે ઝગડી પડતી ક્યારેક રડી પડતી.
આમ કરતા છ મહિના અથવા આવ્યા હવે સમય પણ ઘર અને બહાર એકઘાર્યા કામ અને ટેન્શનને કારણે થાકી જતો હતો, છેવટે સમયે તેની મમ્મીને વિઝીટર વિઝા ઉપર અમેરિકા બોલાવી લીધા.
રમાબહેનના આવવાથી બંનેને બહુ સારું લાગ્યું, મમ્મી નીસર્ગીનો ખાસ ખ્યાલ રાખતાં સવારમાં બદામવાળું કેસર ભેળવેલું ગરમ દુઘ થી લઇ રાત્રે સુતા સુધીમાં લગભગ બધી વસ્તુ તેઓ હાજર રાખતા. પુરા સમયે તપનનો જન્મ થયો. બધા બહુ ખુશ હતા ન્યુ બોર્ન તપન સમયની પ્રતિકૃતિ દેખાતો હતો, બે મહિનાની આફટર પ્રેગનેન્સી લીવ ને કારણે નીસર્ગી ઘરે રહી શકી હતી. આ સમય દરમિયાન રમાબેન ઘરકામ સાથે તપનને પણ સાચવતા હતા. લીવ પૂરી થતા નીસર્ગીએ પાછા જોબ ઉપર જવાની વાત મૂકી.
" સમય હવે મારી લીવ પૂરી થાય છે નેક્સ્ટ વિક થી હું જોબ ઉપર જઈશ "
" નીસર્ગી એ તો કેમ કરી બની શકે? હવે મમ્મી પણ પાછાં ઇન્ડીયા જવાનું કહે છે, ત્યાં પપ્પા કેટલો વખત એકલા રહી શકે? તું હવે જોબ છોડી દે. આમ પણ હું હવે આપણુ ઘર ચાલે તેટલું આરામ થી કમાઈ લઉં છું. બસ વર્ષ બાકી છે તું તપનને બરાબર સાચવી લે".
" સમય હવે આપણા ખર્ચા વઘ્યા છે માટે હવે ખાસ મારે કામ કરવું જોઈએ, અને મારે જોબ કરવાનું બીજું કારણ છે આપણુ ગ્રીનકાર્ડ, કારણ જો ગ્રીનકાર્ડ નહિ મળે તો દેશ પાછાં જવાનો વખત આવશે
" નીસર્ગીએ સમય ને સમજાવતાં કહ્યું.
" તારી જોબ અને ગ્રીનકાર્ડને શું લાગે વળગે ડીયર ".
" જો તું જાણે છે મારા સુપરવાઈઝર માર્કને મારું કામ પસંદ છે અને બહુ ટુંકા સમયમાં તેણે મને તેની હાથ નીચે મુકીને પ્રમોશન આપ્યું છે હવે એ મને વર્ક પરમીટના બેઝ ઉપર ગ્રીનકાર્ડ અપાવશે, મારે તેની સાથે બધીજ વાત થઇ ગઈ છે, હું કોઈ પણ સંજોગોમાં પાછી દેશ જવા નથી માંગતી ".
છેવટે નીસર્ગીની જીદ સામે સમય અને રમાબેન ઝુકી ગયા, દીકરાના સંસારને સુખી જોવા માટે માની મમતા કાયમ નમતું જોખી દેતી હોય છે, છેવટે વિઝા ચાલે તેટલો ટાઈમ રોકાઈ જવું અને ત્યાર બાદ કોઈ સારી બેબી સીટરની વ્યવસ્થા કરાવી એમ નક્કી થયું.
નીસર્ગી ફરી તપનનું સવારનું કામ પતાવી જોબ ઉપર ચાલી જતી છેક સાંજે આવતી. ત્યાર સુધીમાં તો કોઈ પ્રોબ્લેમ નહોતો જ્યાં સુધી રમાબેન હતા. તે પછી એક ઓળખીતાની દીકરીને બેબીસીટર તરીકે રાખી લીધી. સુવિધા પ્રમાણે બધું ગોઠવાઈ ગયું હતું સમય સવારે જોબ વહેલી શરુ કરી દેતો અને સાંજે બને તેટલો જલ્દી આવી જતો અને તપનની દેખભાળ કરતો હતો.
નીસર્ગી જોબ ઉપર માર્કની ફેવરીટ બની ગઈ હોવાને કારણે તેને ઝડપથી પ્રમોશન મળી ગયું હતું. બસ હવે ગ્રીનકાર્ડ માટેની કાર્યવાહી બાકી હતી. આ બધું ભેગું થતાં નીસર્ગી મિજાજી અને મનસ્વી બનતી જતી હતી. માર્ક સાથે બહાર મીટીંગમાં કે ડીનરમાં પણ જવા લાગી હતી આના કારણે ઘણીવાર રાત્રે મોડી આવતી.
" નીસર્ગી તું જોબ અવર્સમાં કામ કરે તે યોગ્ય છે પણ આ રીતે બહારની મીટીંગમાં તારું જવું મને પસંદ નથી ".
" સમય આ બધું કામ જ છે બાકી મને પણ વધારાનું કામ કરવું પસંદ નથી, મારે ગ્રીનકાર્ડ માટે માર્કની જરૂર છે ".
" જો ડીયર મારે ફેમિલીના ભોગે ગ્રીનકાર્ડ નથી જોઈતું " સમયે કહ્યું
" સમય તારી ઇચ્છા નથી પણ મને ગ્રીનકાર્ડ જોઈએ છે હું પાછી નથી જવાની, ધેટસ માય ફાયનલ ડીસીઝન " નિર્ઝરી ગુસ્સે થઈ બોલી અને પગ પછાડતી ચાલી ગઈ.
સમયના અભાવમાં કોમ્યુનીકેશન ગેપ વધતી જાય છે અને આવા વખતે નાની તિરાડને પહોળી થતા વાર લાગતી નથી, આમ બંને વાછેનો ખટરાગ એક ખાઈ નું સ્વરૂપ ઘારણ કરી રહ્યો હતો તેમાં માર્ક ફાવી રહ્યો હતો, નીસર્ગી નાનીમોટી બધી વાતો માર્કને કહેતી પરિણામે સહાનુભુતિ ને આગળ વધારી તે ડીયર થી ડાર્લિગ અને સ્વીટ હાર્ટ સુધીનો તેનો રસ્તો ઝડપથી પાર કરી રહ્યો હતો.
નીસર્ગી બધું સમજાતી હતી અને તે પણ હવે માર્કની મોહજાળ માં બરાબર જકડાઈ હતી, તેને માર્કનો દેખાવ અને લાઈફ સ્ટાઈલ આકર્ષતી હતી, અને તેની સામે હવે તેનો પતિ સમય તેને વામણો લાગતો હતો. તેને એકજ વાતનું દુઃખ હતું કે હજુ ગ્રીનકાર્ડ નું કઈજ ઠેકાણું નહોતું પડતું,
નીસર્ગી વારેવારે માર્કને આ વાત યાદ કરાવતી, છેવટે એક ઓફિસરને મળવાનું નક્કી થયું અને તે પૂર્વેની રાત્રે ડીનર ઉપર થી પાછા ફરતા પહેલા માર્ક નીસર્ગીને તેના એપાર્ટમેન્ટ ઉપર લઇ ગયો ત્યાં ડીનર સાથે લીધેલા વાઈનની અસર અને આવતી કાલે ગ્રીનકાર્ડ મળવાની આસમાં નીસર્ગી મસ્તીના મુડ માં જણાતી હતી, માર્ક આ સમયનો લાભ લેવાનો ચુક્યો નહિ અને પહેલી વાર નીસર્ગી પતનનું એક મોટું પગથીયું ઉતરી ગઈ
એક વખતની ભૂલને સમજીને જો માણસ અટકી જાય તો તે સહેલાઈથી પાછો વળી શકે છે, પરંતુ ફરીફરી તે રસ્તે આગળ વધે તો તેને પાછો લાવવો મુશ્કેલ બની રહે છે, નીસર્ગીન બાબતમાં આમજ બન્યું, હવે તે સમય થી ઘણું છુપાવી માર્ક સાથે ફરતી હતી અને આની આડઅસર તેમના લગ્નજીવન સાથે તપનની તબિયત ઉપર પણ થવા લાગી. નાના બાળકને બેબીસીટર નહિ મા જોઈએ છે એ વાત તે ભૂલી ગઈ હતી.
સમયની વિઝા પરમીટ પૂરી થવા આવી હતી…
" નીસર્ગી નેક્સ્ટ મંથ મારો વિઝા પતિ જશે આથી આપણે પાછાં ઇન્ડીયા જઈએ અને વધારામાં આજ કંપની મને ત્યાં સારા પગારની ઓફર આપી ત્યાની બ્રાન્ચમાં જોબ આપી રહી છે તો તેનાથી વધારે કશુજ નથી " સમયે તેને સમજાવતા કહ્યું
" લુક સમય તારા કાયમ પાછા જવાની વાત થી હું હવે કંટાળી ગઈ છું તારે જવું હોય તો જવાની છૂટ છે, હું અહીજ રહીશ અને ટુંક સમયમાં મારે કાર્ડ પણ આવી જશે પછી હું વિચારીસ કે આપણે શું કરવું "
" ભલે તારી મરજી પણ તપનને હું મારી સાથે લઇ જઈશ, આમ પણ તમે તેની માટે ટાઈમ નથી ".
હાલની સ્થિતિ જોતાં નિસર્ગને પણ આ વાત ભાવતું હતુંને વૈદે કહ્યું જેવી લાગી " છતાંય મનના ભાવ દબાવતા બોલી
"તપન મારો પણ દીકરો છે આટલી નાની ઉમરમાં મા વિના એકલો રહે તે મને પસંદ નથી, છતાય તારી ઈચ્છા હોય તો તું હાલ તેને લઈજા, મને ગ્રીનકાર્ડ મળે પછી હું ઇન્ડીયા આવીને તેને મારી સાથે લઇ આવીશ અને હા તું જો પણ આવવા રાજી હશે તો આપણે સાથે અમેરિકામાં જ રહીશું ".
નીસર્ગીના આવા વલણને જોતા સમય સમજી ગયો હતો કે તેને સાથે રહેવામાં રસ નથી આથી તે તપનને સાથે લઇ ઇન્ડીયા ઉપડી ગયો, મનમાં ઘણુંજ દુઃખ હતું કે અમેરિકા રહેવાના લોભમાં તેની પત્ની તેમના સુખી સંસારને છિન્નભિન્ન કરી રહી છે.
સમય સમજતો હતો કે પરાણે પ્રીત નથી થતી, એણે નીસર્ગીને તેની જીદ અને નશીબને સહારે છોડી દીધી.
માર્કને હવે છૂટો દોર મળી ગયો હતો, તે નીસર્ગી સાથે કોઈપણ રોકટોક વિના રહેવા લાગ્યો હતો, તે અમેરિકન સ્ટાઇલમાં રહેવા અને જીવવા ટેવાઈ ગયેલો હતો આથી લગ્ન જેવા રીલેશન ને તે બંધન માનતો હતો, તેના મત પ્રમાણે ફાવે તો સાથે રહેવું નાં ફાવે તો પોતપોતાને રસ્તે વધી જવું, જો મેરેજ થઇ ગયા હોય તો મિલકતની વહેચણી સાથે કોર્ટના ચુકાદાની રાહ જોવી પડે, આ તેના સ્વતંત્ર મિજાજને અનુકુળ નહોતું.
ઇન્ડીયામાં રહીને પણ સમય નીસર્ગી વિષે સમાચાર મેળવતો રહેતો એક આશાએ કે કદાચ તે પસ્તાઈ પાછી વળે, પરતું આ બધું જાણી તેણે તેમનો પતિપત્નીનો સબંધ ગંધાઈ ઉઠે તે પહેલા તેને કાપી નાખવો જરૂરી માન્યો અને મુચ્યુઅલ અંડરસ્ટેન્ડીગ થી ડિવોર્સ પેપર મોકલી આપ્યા. માર્કના રંગે રંગાએલી તેણે પણ કોઈ અફસોસ વગર સાઈન કરી આપી. હા તપન માટે એક તડપ બાકી હતી અને તે રાહ જોતી તેની પરમેનેન્ટ રેસીડેન્સી માટેની, પછી ઇન્ડિયા જઈ દીકરાને લઇ આવશે. અહીની મુક્ત લાઈફ સ્ટાઈલ ના રંગે રંગાતી જતી તે ભૂલી ગઈ કે તેની અંદર આખરે એક ઇન્ડિયન સ્ત્રી દટાઈ ગઈ છે, જે ક્યારેક બહાર આવવા જોર કરી શકે તેમ છે.
આજકાલ કરતા વર્ષ પૂરું થવા આવ્યું, નીસર્ગી સમજી ગઈ માર્કની ખાલી વાતોજ હતી. કારણ તે જોતી હતી કે આજકાલ નવી આવેલી સ્પેનિસ યુવતીને જોઈ માર્ક તેની આજુબાજુ ફરતો હતો. પુરુષની ભ્રમર વૃત્તિનો અંદાજો તેને આવી ગયો હતો, માર્ક સાથે લડાઈ કરવામાં તેની નોકરી જવાનું જોખમ હતું જેની તેને અત્યારે બહુ જરૂર હતી. હવે તે પસ્તાઈ રહી હતી કે તેને સમયને જવા દીધો જવા દીધો તે તેની મોટી ભરપાઈ નાં થઇ શકે તેવી ભૂલ હતી. પરંતુ હવે એ વાતનો કોઈ અર્થ નહોતો રહ્યો, ઇન્ડિયા તેના મા બાપે પણ તેની સાથેના સબંધો લગભગ નહીવત કરી નાખ્યા હતા અને સમય પણ તેની લાઈફ માં સરિતા સાથે લગ્ન કરી આગળ વધી ગયો હતો.
નીસર્ગી સમસમીને ચુપ રહી હવે પાછા ઘરે જતા તેનો અહં અને શરમ તેને રોકી રહ્યા હતા, તે સમજી ગઈ હતી તેની સાથે ગંદી રમત રમાઈ ગઈ હતી અને તેમાં તે પણ બરાબરની ભાગીદાર બની હતી, હવે પોતાની ભૂલ ઉપર કોઈને દોષ શું આપવો. તેની ફ્રેન્ડ નિશાની મદદથી તેણે બીજી એક કંપનીમાં સારી જોબ મેળવી લીધી અને એક બેડરૂમ નાં એપાર્ટમેન્ટમાં સિફ્ટ થઇ ગઈ.
સમય તેની ગતિ લઇ ઉડવા લાગ્યો, કેટલાય ઘમપછાડા છતાય નીસર્ગીનું સ્વપ્ન પૂરું ના થયું અને તેનાથી ઇન્ડીયા પાછું નાં જવાયું, આમ કરતા પુરા ચૌદ વર્ષ નીકળી ગયા, છેવટે બદલાતા કાયદામાં તેને ગ્રીનકાર્ડ મળી ગયું. પરંતુ હવે ઇન્ડીયા પાછું જવાને કોઈ બહાનું રહ્યું નહોતું. ઇન્ડીયાથી આવનારા ઓળખીતા બધાના મ્હોએ તપનના મોટા થવાની આગળ વધવાની વાતો સાભળીને ખુશ પણ થતી અને જીંદગીની સાચી રોનક ગુમાવવાનું યાદ કરી દુઃખી થતી. વધારે દુઃખી એ ત્યારે થતી જ્યારે કોઈ આવીને કહેતું કે સરિતા અને તારા દીકરા તપન વચમાં બહુ પ્રેમ છે, તપનનો પ્રેમ વહેચાઈ નાં જાય માટે સમય અને સરિતાએ તેમનાં બાળક માટે વિચાર્યું નથી.
દીકરો મારો છે વાત સાચી પણ મારો ક્યા છે ? મારી પાસે ક્યા છે ?
ક્યારેક એકલતામાં વલોપાત વધી જતું ત્યારે તે સમયને ફોન કરતી અને દરેક વખતે સમય સીધો ફોન સરિતાને આપી દેતો, જેની સાથે કોઈજ વાત કરવાની નહોતી તેની સાથે વાતની શરૂઆત કેવી રીતે કરવી વિચારી તપન શું કરે છે ? વગેરે સામાન્ય પ્રશ્નો પૂછી તેની સાથે વાત કરવાની માંગણી કરતી
તપન પણ કોઈ અજનબી સાથે ઔપચારિકતા દર્શાવતો હોય તેમ માત્ર હા નાં બરાબર છે જેવા શબ્દોમાં વાત ટુંકાવી નાખતો.
આ વખતે તેની સોળમી વર્ષગાઠ આવી, આમતો છોકરીઓ માટે આ બર્થડે બહુ મહત્વની હોય છે પરંતુ આ બર્થડે નું બહાનું કરી નીસર્ગીએ સમય અને સરિતાને બહુ સમજાવી પચ્ચીસ દિવસ માટે તપનને અહી બોલાવવા માટે મનાવી લીધા.
નીસર્ગીના મનમાં એક કીડો હજુ પણ સળવળતો હતો કે, તપનને હું એક મહિનામાં અમેરિકાનો રંગ બરાબર ચડાવી દઈશ. અને આમ પણ આ ઉંમર પણ આવીજ હોય છે કે એને ભૌતિકતા પહેલી આકર્ષે છે. આ દિવસો એણે જોબ ઉપર રજાઓ હતી. દીકરા માટે જીવવું હતું કાયમને માટે પોતાનો કરી લેવો હતો.
અચાનક ઘડીયાર સામે નજર જતા એ બબડી " ઓહ ફ્લાઈટનો સમય થવા આવ્યો ઝડપ કરવી પડશે ".
સમયસર એ એરપોર્ટ પહોચી ગઈ, ફ્લાઈટ ઓન ટાઈમ હતી, પેસેન્જર બહાર નીકળતા હતા એરપોર્ટ માંથી બહાર નીકળવાની એક્ઝીટ પાસે સહુ પહેલી ઉભી રહી નીસર્ગી ઘડકતા હૈયે આવનારા દરેક પેસેન્જરને દુરથી જોઈ લેતી, એવામાં એક અણસારો આપતો યુવાન ચહેરો નજરે પડયો.
તપન " તે લગભગ સામે દોડી, દીકરાને બાથમાં ભરી લીધો. નીસર્ગી ભૂલી ગઈ કે આ એરપોર્ટ છે અને ત્યાજ ધ્રુસકે ચડી ગઈ. આજે એક માં સમય અને સ્થળ બધુજ ભૂલી ગઈ હતી. તેનું દુર ગયેલું કાળજું આજે સોળ વર્ષ પછી તેને આવીને વળગ્યું હતું કે એમ કહો કે તે પરાણે વળગી હતી. તપન તેનાથી સહેજ અળગો થવા પ્રયત્ન કરી રહ્યો હતો છતાં એક માને જોર કરી ખસેડી શકે તેવી ક્ષમતા તેનામાં નહોતી
છેવટે નીસર્ગીની હિબકે ચડેલી શાંત થઇ " સોરી બેટા, લેટસ ગો હોમ " સાચવીને ગાડી હંકારતી નીસર્ગી થોડીથોડી વારે બાજુમાં સીટબેલ્ટ બાંધી બેઠેલા તપન સામે જોઈ લેતી, છેવટે મૌન તોડવા વાતોની શરૂઆત કરી.
" બેટા જર્નીમાં કોઈ તકલીફ નહોતી થઈને "ટુંકો જવાબ મળ્યો " નાં "
બસ આમ દરેક વાતના ટુંકા મળતા જવાબ થી તે એટલું તો સમજી ગઈ કે તપન અહી પરાણે આવ્યો છે, તેને કાયમને માટે પોતાનો કરી લેવા થોડી વધુ તકલીફ પડશે.
ઘરે જઈ તપન આઈ એમ વેરી ટાયર્ડ કહી રૂમમાં જઈ સુઈ ગયો, તે પહેલા ઇન્ડીયા ફોન કઈ સરિતા સાથે બહુ ઝગડ્યો " મમ્મી એક તારા કહેવાથી હું અહી આવ્યો છું, તું જાણે છે મને તારા વિના એક પણ દિવસ નથી ચાલતું તો આ 24 દિવસ કેમ કરીને પુરા કરીશ ". સરિતાની કેટલીય સમજાવટ પછી તે સુઈ ગયો.
તે દિવસે તો ક્યાંય જવું નથી કહી ઘરે રહ્યો, બીજા દિવસે નીસર્ગી તેને ફિલાડેલ્ફીયા ડાઉન ટાઉન અને સીટી જોવા લઇ ગઈ. તપનના આવ્યા પહેલા અતે તેની માટે ફેશન પ્રમાણેના ગરમ કપડાં, સૂઝ પરફ્યુમ બધુજ લઇ આવી હતી. આ બધું ખરીદતી વખતે તેને અલગ રોમાંચ થતો હતો, કારણ બે ચાર મિત્રોને ગીફ્ટ આપવા સિવાય તેને હવે આ ખરીદીનો અનુભવ નહોતો રહ્યો. હા પહેલા સમય માટે તે જાતે શોપિંગ કરતી હતી.
બહાર ઠંડી હતી છતાં પણ તે બધું ફરીફરીને દીકરાને બતાવતી રોજ નવા શહેર માં ફરવા લઇ જાય અને અલગ અલગ કોન્ટિનેન્ટલ રેસ્ટોરન્ટ માં ડીનર કરાવે, વીકેન્ડમાં નીસર્ગી તેના મિત્રોના હમઉમ્ર દીકરા દીકરીઓને પોતાના ઘરે એકઠાં કર્યા જેથી તપનને એકલું ના લાગે, બધા સાથે બહાર ફરવા પણ મોકલ્યો. આમ તેનાથી બનતું બધુજ એ હરખભેર કરતી હતી, હા તેના આ પ્રેમ અને ઉત્સાહ પાછળ એક સ્વાર્થ પણ હતો, તપનને રોકી લેવાનો.
આ તરફ, તપન ગમે તેમ તોય યુવાન છોકરો હતો અહીની લાઈફ સ્ટાઈલ અને ભપકાથી અંજાતો જતો હતો. આજની જનરેશન ગમે ત્યાં હોય બધેજ ઝડપથી એકમેક સાથે ભળી જતા હોય છે. આમ વીસ દિવસ પલક ઝબકારે પુરા થઇ ગયા.
" મોમ હવે મારે જવાના ચાર દિવસ રહ્યા, હું જતા પહેલા બધા ફ્રેન્ડસને એક ડીનર ટ્રીટ આપવા માગું છું " તપન ડીનર ટેબલ ઉપર વાતવાતમાં બોલ્યો.
" તપન સ્યોર તારે કેટલા ડોલર જોઇયે છે ?" " મોમ મારી પાસે ડોલર છે, પપ્પાએ આપ્યા હતા તે હજુ અકબંધ પડ્યા છે હું તે યુઝ કરીશ, તમે બહુ ખર્ચ કર્યો છે ".
" તપન આ બધું તારુજ છે, અને હું તો કહું છું અહી તારું ફ્યુચર બ્રાઈટ છે તું અહીજ રોકાઈ જા મારી પાસે, તારી મોમ પાસે. બસ તું હા કહે એટલે તારા ગ્રીનકાર્ડ માટે આપણે એપ્લાય કરી દઈએ. " તપન ના હાથ ઉપર હાથ મૂકી નીસર્ગી બહુ મૃદુતાથી બોલી.
મોમના હાથને થપથપાવી તપને ધીરેથી હાથ છોડાવી લીધો " મોમ મારે પાછું તો જવુજ પડશે મમ્મી મારી રાહ જોવે છે ".
" મમ્મી ? તપન તેણે તને જન્મ નથી આપ્યો, તારી મોમ હું છું તું મારો દીકરો છે" નીસર્ગી નો અવાજ બદલાઈ ગયો.
" મોમ તમારી અહી ભૂલ થાય છે, જન્મ આપવાથી જો મા બની જવાતું હોત, કે મા મળી જતી હોત તો કોઈ બાળક અનાથ ના હોત. બાળકને ટાઈમ આપવો પડે, ગળે વળગાડી મોટો કરવો પડે. આ બધું જે કરે તેજ મા, મોમ તમે એવું ના વિચારતા કે હું તમને હેટ કરું છું, કારણ મારી મમ્મીએ મને તે શીખવા નથી દીધું, તે કાયમ કહેતી કે આમ કરવામાં તમારી કોઈ મજબુરી હશે, બાકી કોઈ મા દીકરાને આમ તરછોડે નહિ. મોમ હું તમને તે વિષે પૂછીને આપણા લોહીના સબંધને ડાઘ નહિ પાડવા દઉં. પણ મને મારી પાલક માતાથી અલગ કરવાનો વિચાર પણ ના કરશો. હું આજે અહી તેણે મને આપેલા સોગનને કારણે છું, હું તમારી લાગણીને સમજુ છું પણ આઈ એમ સોરી " લાંબુ બોલી તે ચુપ બની ગયો.
નીસર્ગી વિચારતી રહી તેની જીદે તેને સમય થી વિખુટી કરીને એકલતાના રણમાં લાવીને મૂકી દીધી છે. તેની આંખોમાં પસ્તાવાના આંસુ ઉમટી પડયા. તપન કેટલીય વાર સુધી તેનો બરડો પંપાળતો રહ્યો. નીસર્ગીને કોણ જાણે શું યાદ આવ્યું કે પહેલીવાર તેણે સરિતાના મોબાઈલ ઉપર ફોન જોડયો " સરિતા મેં આજે તને થેક્યું કહેવા માટે ફોન કર્યો છે, બહેન તે આપણા દીકરાને બહુ સારા સંસ્કાર આપ્યા છે, જે કદાચ હું ના આપી શકી હોત. બસ મને પ્રોમિસ આપ કે જ્યારે પણ શક્ય બને તું તારા ઘરના દીવડાને થોડા સમય માટે પણ મારા અંધારા ઘરમાં ઉજાસ ફેલાવવા મોકલતી રહીશ. અને હા ! બે દિવસ પછી તેની ફ્લાઈટનો ટાઈમ હું ટેક્સ્ટ કરીશ તમે તપનને રીસીવ કરવા સમયસર પહોંચી જજો. પાછળ ઉભેલા તપનના ચહેરા ઉપર ખુશી છલકતી હતી.
***
