શેડ્સ ઓફ પિડિયા- લાગણીઓનો દરિયો
પ્રકરણ ૯: "પ્રેમ કે વ્યાભિચાર."
ચિક્કાર ઓ.પી્.ડી.,
બુધવારની સવાર,
ઉનાળાનો અંત, ચોમાસાનો આરંભ,
બિમારીઓનો જાણે રાફડો ફાટી નીકળ્યો હતો,
અને તેમાં પણ સૌથી સેન્સીટીવ જીવ કોઇ હોય તો એ છે નાનુ બાળક,
એટલે ઓ.પી.ડી.માં પેશન્ટનો ધસારો ઘણો સ્વાભાવિક હતો.
એક પછી એક પેશન્ટ જોવાના ચાલતા હતા એટલામા એક ૩૨ વષૅની આસપાસની એક સ્ત્રી પોતાના ખોળામા ૩ વષૅની નાની છોકરીને તેડીન લઇ
આવી.
સાહબ, લડકી કો બહોત બુખાર હે,
બહોત ખાંસી હે,
ઔર સાંસ તો લેઇ જ નઇ પારેલી હે,
શાહ આલમ વિસ્તારમા રહેતા લોકોની ટીપીકલ લેન્ગવેજનો ટીપીકલ ટોન.
એ પણ એમના મોઢેથી સાંભળવાની મજા જ કંઇક અલગ છે.
એક્ઝામિનેશનના અંતમા નિષ્કષૅ એવુ હતુ કે બાળક એકદમ સ્ટેબલ હતુ.
બહુજ સામાન્ય શરદીની અસર હતી.
"બહેનજી, બચ્ચા ઠીક હે, બસ હલકી ઝુકામકી અસર હે." મે કિધુ.
"નહી સર, યે તો ઇસને યહા આકર સાંસ લી,
વરના બિલકુલ સાંસજ નઇ લે રેલા થા યે, દવા લેની નઇ મુજે આપ બસ ઇસકો ભરતી જ કર દો."
આટલી હેવી ઓ.પી.ડી.માં પણ મે એને ૭ મિનિટ સુધી સમજાયુ કે,
બહેન બચ્ચા અચ્છા હે, બિના વજહ ઇસકો ભરતી મત કરો."
પણ એ બેન એની જીદ પર ચડી હતી,
અંતે સ્ત્રી હઠનો વિજય થયો, અને મે તેને એડમિટ કર્યુ.
૧ વાગે ઓ્.પી.ડી. પતાવીને સૌથી પહેલા મે એ પેશન્ટને જોયુ,
ફસ્ટૅ લાઇનના ત્રિજા કોટ પર એ પેશન્ટ તેની મમ્મીના ખોળામા બેઠુ હતુ. બચ્ચુ બિચારુ એના હાથમા નાખેલી વિગોને જોઇ રહ્યુ હતુ અને તેની મમ્મીની નજર વોડૅમા ચારેબાજુ ફરી રહી હતી.
સાંજ સુધીમા તો એ પેશન્ટના બધાજ રિપોટૅ આવી ગયા હતા, બધુ જ નોમૅલ હતુ.
અને સાંજના રાઉન્ડમા એ બચ્ચાને કોઇ ફરિયાદ પણ ન હતી.
"મેને બોલાથાના બહેનજી, બચ્ચા અચ્છા હે, બિના વજહ બચ્ચે કો ભરતી કરવા દિયા." મે કહ્યુ.
નહી સહાબ, યે તો યહા આકર હી અચ્છી હુઇ હે.
સામે તેની મમ્મીનો જવાબ તૈયાર હતો.
ફસ્ટૅ યર રેસિડન્ટ માટે આવી સિઝનમા બીજા દિવસે પેશન્ટનુ ડિસ્ચાજૅ થવુ એ ધોમ ધખતા રણમા ચાલતી વખતે મળતા પાણી સમાન ગણાય.
ઈમરજન્સી આજે અમારા યુનિટની હતી એટલે રાત્રે ઉજાગરો સામાન્ય ગણાય.
અચાનક રાતના ૨ વાગે મારૂ ધ્યાન એ પેશન્ટના કોટ ઉપર પડ્યુ, તો બચ્ચુ અને તેની મા બંને ગાયબ હતા.
મે સિસ્ટરને પૂછ્યુ,
"ક્યા ગયા આ બંને જણા?"
સિસ્ટર પણ વિચારમા હતા,
"શુ ખબર હેરત ભાઇ, હમણા સુધી તો અહી જ હતી."
મે બહાર જઇને જોયુ તો તે વોડૅની બહાર લોબીમા આન્ટા મારતી હતી,
મે જોરથી બૂમ મારી,
"ઇતની રાતકો બચ્ચી કો લેકર બહાર મત ઘૂમા કરો, બચ્ચી બિમાર હો જાયેગી."
આટલુ બોલવાનુ પૂરૂ થાય એ પહેલા તો તે દોડીને વોડૅની અંદર આવી ગઇ,
અને ફરીથી એકીટશે દરવાજા તરફ જોઇ રહી,
કંઇક અજુગતુ એનુ વતૅન મારા મનમા ઘણી શંકાઓના બીજ રોપી ચૂક્યુ હતુ,
સવારે બીજા દિવસે મારા કે મારા સેકન્ડ યરના રાઉન્ડમાં તેને કોઇ ફરિયાદ ન હતી, વિ આર સો સ્યોર કે આજે આ પેશન્ટ ડિસ્ચાજૅ જ થશે.
અમારા મેડમનો રાઉન્ડનો શરૂ થયો, એ પેશન્ટ જોડે અમે પહોચ્યા, નિરવ ભાઇ કે જે મારા સિનિયર છે, એમણે બ્રિફમા હિસ્ટરી પ્રેસન્ટ કરી, અને કહ્યુ કે પેશન્ટ ડિસ્ચૉજેબલ છે,
"બોલો બહેનજી અચ્છા હે ના બચ્ચેકો અભી?"
મેડમે પૂછ્યુ,
"નહી મેડમ કુછ ભી અચ્છા નહી હે,
પૂરી રાત બચ્ચા બૂખાર સે તપ રેલા થા ઔર નાક તો બેહતીજ રહેતી હે."
અમારા બધાના પગ નીચેથી જાણે જમીન સરકી ગઇ. બધા શોકમા હતા,
સાલુ અમારી સામે કોઇ કમ્પલેન નઇ અને મેડમની સામે આવડો મોટો વિસ્ફોટ..
મેડમે ત્રાસી નજરે જોઇ કટાક્ષ વેરતા કહ્યું કે,
આ ડિસ્ચાજૅ ના થાય અને પ્રોપર મોનિટરિઁગ કરો આ બચ્ચાનુ.
મગજમા ગુસ્સો અને દિલમા દુખ, સાલુ પેશન્ટે આજે અમને મેડમની સામે ખોટા પાડ્યા.
બધાને ખબર હતી કે પેશન્ટને કોઇજ તકલીફ નથી.
હવે તો આ રોજનો નિત્યક્રમ બની ગયો હતો,
અમારી સામે કોઇ તકલીફ નઇ, અને મેડમની સામે રોજ નવી નવી તકલીફ,
"આજ તો દસ્ત હો રેલે હે,
આજ તો પેશાબ પીલા હુઆ"
ફ્રસ્ટેશન લેવલ અમારૂ વધી રહ્યુ હતુ,
રોજ રાતે એનો હસબન્ડ આવતો,
દૂબળો મરેલો પતલો, ઝીણી ઝીણી દાઢીવાળો માણસ.
એનો શોહર પણ તેને ઇન્સિસ્ટ કરતો રજા લેવા માટે,
રોજ રાતે રકઝક ચાલતી,
"બચ્ચી અચ્છી હે તો ક્યૂ યહા પે રૂક્તી હે, ઘર ચલ."
તીણા અવાજમા તેના શોહરે કહ્યુ.
"તૂમકો ક્યા માલૂમ, બચ્ચી કે બારે મે, પૂરી ઠીક કરાકેજ ઘર જાઉંગી.."
તેનો આ જ જવાબ રહેતો..
એક દિવસ રાઉન્ડમા મારાથી ના રહેવાતા મે કિધુ,
"ક્યૂ યહા પે બિના વજહ રૂકી હો, બચ્ચે કો ઇન્ફેક્શન નહી હે, મગર યહા રૂકને સે યે બિમાર હો જાયેગી."
સર એસી બાત નહી હે, આપ મેરી તકલીફ નહી સમજ પાઓગે,
"આપ ઇતના બતાવો, વો વસિમ નામકે બાઉન્સર કબ આયેંગે?" તેણે સીધો સવાલ કર્યો.
મુજે નહી પતા, એમ કહી હુ ગુસ્સામા તેને ઇગ્નોર કરીને નીકળી ગયો,
સ્ટાફના જૂના સિસ્ટર જેકીબેન અને દક્ષાબેન સ્માઇલ આપતા હતા.
મે કીધુ, કેમ સ્માઇલ આપો છો??
"એ બેન જલ્દી નઇ જાય હેરત ભાઇ, આજે રાત્રે તમે સમજી જશો." સિસ્ટરે કિધુ.
રાત્રે નાઇટ ડ્યૂટીમા વસિમ ભાઇના આગમનની સાથે જ એ
