માતૃભારતી દ્વારા આયોજિત ઓપન ગુજરાત "લોન્ગ સ્ટોરી કોમ્પિટીશનમાં પ્રથમ વિજેતા થયેલી વાર્તા માણો અને પ્રતિભાવો..
"મધર એક્સપ્રેસ"
પ્રકરણ ૧
એક સાંધ્ય દૈનિકના પહેલા પાને મોટા અક્ષરે છપાયેલા સમાચારે સુનિતાને ફફડાવી મૂકી. "જામનગર અને હાપા વચ્ચે, સાંજની સાડા છની લોકલ ટ્રેન હેઠળ કચડાઇ જવાથી મોતને ભેટતો નવયુવાન." ધડકતા હૈયે સુનિતાએ આખી સ્ટોરી વાંચી. ભીતરે ભય સળવળતો હતો. "ક્યાંક આ નીતિન તો નહીં હોય ને?" મૃતદેહના ફુરચે ફુરચા ઉડી ગયા હતા. કોઈ વિશેષ ઓળખ પોલીસને તાત્કાલિક તપાસમાં સાંપડી ન હતી. ઝીણવટભરી તપાસ ચાલુ હતી. આખી સ્ટોરી સુનિતાએ બે વખત વાંચી લીધી.
મમ્મી દરવાજા પાસે ઓટલે બેઠી-બેઠી બાજુવાળા કાન્તામાસી સાથે રોજના નિયમ મુજબ વાતો કરતી હતી. સુનિતા ફટાફટ જીન્સ ટી-શર્ટ પહેરીને બહાર આવી સ્કૂટી ફળિયા બહાર કાઢતી બોલી, "મમ્મી હું બેંકના ફોર્મ માટે સાયબર કાફેમાં જાઉં છું." સેકંડોમાં તો સ્કૂટી દોડવા લાગ્યું. અંબર ટોકીઝ પાસેથી ગુલાબનગર પાસે ડાબી બાજુ વળાંક લેતી સ્કૂટીની ઝડપ કરતા અત્યારે સુનિતાના દિમાગમાં ચાલતા વિચારોની ઝડપ વધુ હતી.
ગઈકાલે સાંજે છ વાગ્યે નીતિનનો ફોન હતો. બહુ ગભરાટ ભર્યા અવાજે એણે કહ્યું હતું, "સુની.. બહુ મોટી બબાલ થઈ ગઈ છે." એના અવાજમાં ઝીણું રુદન અને ધ્રુજારી હતી. "પ્લીઝ હેલ્પ મી. મારે ભાગી જવું પડશે અને કાં મરી જવું પડશે. આ કમીનાઓ મને છોડશે નહીં."
"પણ તું વાત તો કર કે થયું છે શું?"
"સુની.. ફોન પર નહીં. ગુલાબનગરથી આગળ જતાં પુલનો ઢાળિયો ઉતરતાં ટ્રેનના પાટાથી થોડે દૂર સ્મશાનની પાછળ હું છુપાયો છું. તું જલદી આવ.. અને હાં.. સાથે બસો-પાંચસો રૂપિયા પણ લેતી આવજે. પ્લીઝ સુની... મને બચાવી લે. હહ..હહ..હહ.." એના રડવા સાથે જ એનો ફોન કટ થયો હતો.
નીતિન સુનિતાનો મિત્ર હતો. પોતાના ઘરથી બે સોસાયટી દૂર આનંદનગરમાં રહેતો હતો. સુનિતાની ફ્રેન્ડ રત્ના નીતિનના ઘર સામે જ રહેતી હતી. સુનિતાએ વાર-તહેવારે નીતિનના ઘરે જઈ ઘરનાઓ સાથે પણ ઘરોબો કેળવી લીધો હતો. નીતિનના ઘરમાં આમ તો નાની બહેન અને વિધવા મા બે જ જણાં હતાં. ઘરની જવાબદારી આમ તો નીતિન પર જ, પણ છોકરાના ઉજ્જવળ ભવિષ્ય માટે મા-બહેન પારકાં કામ, સીવણ - ગૂંથણ દ્વારા ઘરનો પચાસ ટકા બોજ ઉપાડી લેતા.
આ બધું યાદ કરતી સુનિતાએ ઢાળિયા પાસેથી સ્કૂટીનો વળાંક લીધો. સામે જ સ્મશાનની દિવાલ દેખાતી હતી. સુનિતાના મનમાં ઉચાટ હતો. નીતિનનો ફોન તો ગઈકાલે આવ્યો હતો અને પોતે છેક આજે અહીં આવી હતી. ચોવીસ કલાક વીતી ગયા પછી. ક્યાંક સાંધ્ય દૈનિકમાં વાંચેલા સમાચાર નીતિનના તો નહીં હોય ને! સુનિતાનું દિમાગ વધુ સક્રિય બન્યું. થોડે દૂર ટ્રેનના પાટા દેખાતા હતા. સ્મશાનની દિવાલ પાસે પહોંચતા જ સુનિતાથી આપોઆપ સ્કૂટીની સ્પીડ ઘટી ગઈ. બે પોલીસવાળા ખાખી વર્દી, કાળા બૂટ, માથે ટોપી અને ટૂંકા વાળ, એક ઊગતો જુવાન અને બીજો થોડી ફાંદવાળો પિસ્તાલીસ વટાવી ગયેલો જમાદાર, કશુંક ઝીણવટથી નિરીક્ષણ કરતા ઊભા હતા. બાજુમાં સાદા પોશાક પહેરેલો આસપાસના રહેવાસી જેવો એક સામાન્ય માણસ ઊભો હતો. એ ત્રણેય પણ અચાનક આ તરફ આવતી આ છોકરીને જોઈ ચોંક્યા હતા. રંગેરૂપે સુનીતા સુંદર હતી. એકવડિયુ શરીર, ઊંચી હાઇટ, લાંબા વાળ. પણ ના સ્વભાવે એ બીકણ નહીં, ફોરવર્ડ હતી. ઘરના સુદૃઢ ઉછેરને કારણે એ એવી સબળા થઈ ગઈ હતી કે કોઈ એને અબળા સમજવાની ભૂલ કરે તો એનું જડબું તોડી નાખતા પણ એને આવડતું હતું. આમ તો સોસાયટીથી શરૂ કરી છેક કોલેજના પ્યૂન, ક્લાર્ક અને પ્રોફેસરો સુધી સુનિતાની ધાક પ્રસરેલી હતી. પણ અત્યારે સામે પોલીસ વાળાઓને જોઈ તેનું હૃદય પણ એક ધબકારો ચૂકી ગયું. કારણકે અત્યારે તેને નીતિનની ચિંતા વધુ હતી.
હવે શું કરવું? સુનિતા મૂંઝાઈ ગઈ. ગાડી ઉભી રાખવી કે બહુ સહજતાથી પસાર થઈ જવું? સુનિતાના સતેજ દિમાગમાં અહીં પોલીસની હાજરી અને તપાસની પ્રક્રિયા જોતા કશુંક અસાધારણ બન્યું હોવાની શંકાઓ સળવળવા લાગી. એકલી છોકરી અત્યારે આ તરફ કયાંથી અને શા માટે? આવો વિચાર પેલા ત્રણેયને એક સાથે આવ્યો. શું આ પોતાના બોયફ્રેન્ડને મળવા જતી હશે કે આટલામાં કોઈ અસામાજિક સેટીંગ ચાલતું હશે કે પેલા ટ્રેન નીચે કચડાયેલા અજાણ્યા યુવાન સાથે આને કંઈ સંબંધ હશે?
આ ત્રીજો વિચાર આવતા જ મોટી ઉંમરના ફાંદવાળા ફોજદાર સુખદેવ સિંહે સુનિતાના માર્ગ તરફ આગળ વધતા હાથ ઊંચો કર્યો. જુનિયર કોન્સ્ટેબલ વિક્રમ રાણા તેમની પાછળ ગયો. પેલા ત્રીજા વ્યક્તિ તુલસીભાઈ ડાંગર આ આખી સરકારી પ્રક્રિયાને સહેજ અણગમા સાથે જોઈ રહ્યા. તુલસીભાઈ એટલે આ સ્મશાનના ચોકીદાર કમ ક્લાર્ક કમ ફર્નેશ ઓપરેટર હતા. ગઈકાલ મોડી સાંજથી અત્યાર સુધીની પોલીસ તપાસના તે એક માત્ર સાક્ષી હતા.
અહીંથી દોઢ કિલોમીટર દૂર રેલવે ટ્રેક પર ટ્રેન નીચે કોઈ યુવાન ગઈકાલે કચડાઈ મર્યો હતો. અહીંથી હાપા પાંચ કિલોમીટર દૂર હતું અને જામનગર રેલવે સ્ટેશન ત્રણ, સાડા ત્રણ કિલોમીટર દૂર. આપઘાત કે અકસ્માતનો આ બનાવ કંઈ પહેલવહેલો ન હતો. તુલસીભાઈ કારખાનાની નોકરી છોડીને અહીં આવ્યા એને અઢાર મહિના થયા હતા. અઢાર મહિનામાં આ ચોથો બનાવ હતો. આમ તો તુલસીભાઈને ફાવટ આવી ગઈ હતી, બધું રૂટિન લાગવા માંડ્યું હતું. પણ ગઈકાલના કેસમાં એક ભેદી બાબત બની હતી, જેના સાક્ષી માત્ર તુલસીભાઈ જ હતા. વાત જોકે સામાન્ય હતી. ગઈકાલે સાંજે તુલસીભાઈએ કૂતરાઓને વારંવાર આ તરફ ભસતા સાંભળ્યા હતા. તેમને વિચિત્ર તો લાગ્યું. થોડીવાર તો તેમણે અવગણ્યું પણ જ્યારે કૂતરાઓને જાણે પગ પર કોઈએ લાકડી મારી હોય તેમ બૂમો પાડતા ભાગતા જોયા ત્યારે તેમના મગજમાં શંકાનો કીડો ચોક્કસ સળવળેલો. સહેજ ડોકુ કાઢી "કોણ છે?" એવી બૂમ પણ તેમણે પાડી હતી. અને તરત જ બે શખ્સોને એકબીજાને પકડવા માટે ભાગતા જોયા હતા. તુલસીભાઈને આ બધું વિચિત્ર તો લાગ્યું જ હતું પણ "હશે કોઈ લુખ્ખા દારૂડિયાઓ" એમ વિચારી તેઓ ત્યારે ફરી ઓફિસમાં ચાલ્યા ગયા હતા. જો કે આ વાત તુલસીભાઈએ હજુ પોલીસને જણાવી ન હતી. એ નાહકની લપમાં પડવા નહોતા માગતા.
"લાયસન્સ બતાવ." સુનિતાએ સ્કૂટી ઊભી રાખીને અણગમા સાથે સુખદેવ સિંહ સામે જોયું એટલે સુખદેવ સિંહે રુઆબભેર પૂછ્યું. પોલીસના આ પ્રશ્નથી સુનિતાને થોડી ગભરામણ થઈ. પોતે લાયસન્સ તો શું પાકીટ પણ સાથે નહોતી લાવી.
"સર.. લાયસન્સ તો નથી." અવાજમાં નરમાશ સાથે સુનિતા બોલી એટલે સુખદેવ સિંહ પોરસાયા. ત્યાં સુધીમાં વિક્રમ પણ એમની નજીક સરકી આવ્યો હતો. રૂપ તો હતું જ સુનિતા પાસે. સુખદેવ સિંહ જો હાજર ન હોત તો વિક્રમની ધડકતી છાતીના ધબકાર બેકાબૂ બની ગયા હોત. ખૂબ જ સંભાળીને એણે બહુ જ ઝડપી નજરે સુનિતાને અવલોકી લીધી. પાછળની સાઇડ લહેરાતા લાંબા વાળની એક લટ કપાળ પરથી થઇને તેના રૂપાળા ગાલ પર રમતી હતી. એ લટને કારણે સુનિતાની આંખ નશીલી લાગતી હતી. છાતી તરફ જતો ટીશર્ટનો વી શૅપ સહેજ વધુ ઉપસેલો હતો. સ્કૂટીની સીટ પર ટેકવેલ પગ, ચપોચપ ચોંટેલા જીન્સ પેન્ટને કારણે શારીરિક આકારોને અંકિત કરતા હતા. ભરેલા સાથળથી ગોઠણ અને પગની પાની સુધી બધું જ રસપ્રચુર, કામણગારુ, આકર્ષક અને અદભૂત લાગ્યું વિક્રમને. સામે ઉભેલી સુનિતા પણ બે જ ક્ષણમાં વિક્રમ સામે જોયા વિના એની ભીતરે મચેલા તોફાનનો અણસાર પામી ગઈ.
"તમારી પાસે ગાડીના કાગળિયા નથી, લાયસન્સ નથી, એ બધું જતું કરું તોય અત્યારે આ સમયે, આ તરફ આવવાનું કંઈ કારણ?" સુખદેવ સિંહે બહુ જ સાદો, વહીવટી પ્રશ્ન ઈમાનદારીથી પૂછ્યો. વિક્રમને આ વાકયથી પોતે ડ્યૂટી પર હોવાનું ભાન થયું અને વાતાવરણમાં પ્રસરેલું રોમાંચનું મોજું વિખેરાઈ ગયું.
"હું સ્મશાનમાં તપાસ કરવા જઈ રહી છું."
"શાની?" સુખદેવ સિંહે પૂછ્યું અને તુલસીભાઈ પણ તે ત્રણેયની નજીક આવ્યા.
"અમારે ત્યાં બે ઝાડ બહુ ઊંચા થઈ ગયા છે." બહુ ઝડપથી અને સહજતાથી સુનિતા બોલી ઉઠી. "જો સ્મશાનેથી કોઈ આવીને કાપી જતું હોય તો.."
સુખદેવસિંહે તુલસીભાઈ અને વિક્રમ પર નજર ફેરવી સુનિતા સામે જોયું. સુનિતા સમજી ગઈ કે વાત હજુ પોલીસવાળાના ગળે ઊતરી નથી. એટલે એણે આગળ ઉમેર્યુ, "હું અહીં જલારામ બાપાના મંદિરે હાપા દર્શન કરવા જતી હતી એટલે પપ્પાએ મને આ કામ પણ સોંપ્યું હતું."
"ક્યાં રહો છો?" સુખદેવ સિંહને સુનિતાની વાતમાં વિશ્વાસ બેસતો ન હતો. નક્કી આ છોકરીનું કંઈક લફરું હોવું જોઈએ. આટલામાં જ ક્યાંક એનો બોયફ્રેન્ડ હોવો જોઈએ, એવી આશંકા એમના મગજમાં રમતી હતી. અથવા પેલી ટ્રેનવાળી ઘટનામાં આ ક્યાંક સંડોવાયેલી હોવી જોઈએ, એવો વિચાર પણ એક વખત તેમને આવ્યો. જો કે તેઓ જાણતા હતા કે સુનિતાને બે-પાંચ પ્રશ્નો પૂછવા સિવાય તે બીજું કંઈ કરી શકવાના નથી. ખાલી ખોટાં બેક પ્રશ્નો એમણે શરૂ કર્યા. પરંતુ સુનિતાના મનમાં ઘમાસાણ મચી ગયું હતું. પોતે ગાંધીગ્રામમાં રહે છે એમ કહે અને બે-પાંચ, પંદર દિવસમાં નીતિનની લાશ ઓળખાય, ત્યાંથી પોલીસ નીતિનના ઘેર આનંદ નગર પહોંચે, ત્યાંથી રત્ના આગળ અને ત્યાંથી પોતાના સુધી તપાસ પહોંચે તો? બીજી બાજુ જો એ ખોટું એડ્રેસ કહે અને ધીરે-ધીરે તપાસ એના ઘર સુધી પહોંચે ત્યારે? ક્યાંક પોતે અહીં આવીને જિંદગીની બહુ મોટી ભૂલ તો નથી કરી નાખી ને? વિચારવાનો સમય ન હતો. માનસિક વિચારોથી ઉપસતા ભીતરી ભાવો ચહેરાની અંગભંગિમાઓમાં વ્યક્ત થવા માંડે એ પહેલાં જ સુનિતા બોલી, "ગાંધી ગ્રામ."
"નામ?" સુખદેવ સિંહનો બીજો સાદો સીધો પ્રશ્ન.
"સુનિતા."
"પપ્પાનું નામ?"
"ઘનશ્યામભાઈ." અણગમા સાથે બોલી સુનિતાએ તરત જ સામેથી કહ્યું, "સાહેબ, હવે મારે મોડું થાય છે. આપને વધુ કંઈ જાણવું હોય તો મારા પપ્પાને આપ કહો ત્યારે પોલીસ સ્ટેશને મોકલી આપીશ.
નિર્દોષ છોકરીની જેમ ગભરાટ ભર્યા સ્વરે સુનિતા બોલી છતાં સુખદેવ સિંહને લાગ્યું કે કંઇક ખૂટે તો છે જ. પણ છતાં એમણે તુલસીભાઈ ડાંગર તરફ ફરી સુનિતાને કહ્યું, "આ રહ્યા સ્મશાનના સંચાલક. તમે એમને જ ઝાડ કાપવા અંગે પૂછી જુઓ અને જે રસ્તે આવ્યા એ જ રસ્તે પાછા ફરો." સુનિતાએ તુલસીભાઈ સામે જોયું.
"બેન, ઝાડ તો અમારો કાલી કાપી જશે, પણ તમારા પપ્પાને કહેજો ને કે કાલ સવારે અમારા કાલીને મળી જાય." બહુ જ વ્યવહારિક રીતે તુલસીભાઈ બોલ્યા એટલે સુનિતાને સહેજ રાહત થઈ. પોતે ખરેખર સાચી છે એવું જતાવવા એણે ફરી પૂછ્યું, "ઝાડ કાપવાનો કેટલો ચાર્જ થશે?" આ પૂછતી વખતે તેણે પોતાની આંખો તુલસીભાઈ પર કેન્દ્રિત રાખી. ભૂલથી પણ પેલા બંને પોલીસ વાળાઓ પર નજર ન જાય તેની તકેદારી રાખી.
"બેટા, કાલ તમારા પપ્પાને મોકલજો ને બધી વાત પતી જશે. ઝાડ કાપવાનો કોઈ ચાર્જ હોતો નથી. ખાલી ચા-પાણી પાઓ એટલે પત્યું. અને ઝાડના લાકડાં સ્મશાનના કામમાં આપી દેવાના હોં." તુલસીભાઈ વાત પૂરી કરતા બોલ્યા.
"ભલે, હું મારા પપ્પાને મોકલીશ." કહી સુનિતાએ સ્કૂટીનું હૅન્ડલ સહેજ વાળ્યું અને કીક તરફ પગ લંબાવ્યો એટલે સુખદેવ સિંહે છેલ્લી ટકોર કરી. "બીજી વખત ગાડીના કાગળિયાં અને લાયસન્સ સાથે રાખજો. ચાલ વિક્રમ.." કહી તેઓ ખસ્યા અને સુનિતાએ ગાડી ભગાવી મૂકી.
વિક્રમ ક્યાંય સુધી ચોરનજરે એ હુશ્નપરીને જતી જોઈ રહ્યો. પાછળથી દેખાતી એની એકસરખી પીઠ જાણે વિક્રમને પડકારતી હતી, આહ્વાન આપતી હતી. "અરે આ શું?" વિક્રમને આશ્ચર્ય થયું. તેણે જોયું કે સુનિતાએ સ્કૂટીની કીક મારી જમણી તરફનો વળાંક લીધો. તે વિચારવા લાગ્યો. "જો તેણે કહ્યું એમ તે જલારામ મંદિરે જ જવાની હોય તો તો તેણે ડાબી તરફનો વળાંક લેવો જોઈતો હતો, પણ આ જમણી તરફ તો એ આપઘાત ઝોનના ટ્રેનના પાટા જ આવે." અને ફરી તેના મગજમાં શંકાનો કીડો સળવળવા લાગ્યો.
ખૂબ ગભરાટ સાથે નીતિનના કોઈ સમાચાર વિના પાછી ફરેલી સુનીતાથી અરીસા સામે હાથ-મોં લૂછતી વખતે ડૂસકું મૂકાઈ ગયું. તે મનોમન વિચારવા લાગી. “ગઈકાલે જ હું ત્યાં કેમ ન ગઈ? નીતિન ખરેખર મુશ્કેલીમાં હતો. એનો જીવ જોખમમાં હતો. કોઈ એની પાછળ પડ્યું હતું. એને લાગતું હતું કે એ હવે એને છોડશે નહીં. એ ક્યાંક ભાગી છૂટવા માંગતો હતો. એને પૈસાની જરૂર હતી. એ સ્મશાન પાસે હતો. ઢળતી સાંજે.. એ સ્મશાન પાસે હતો. એ ત્યાં કેવી રીતે પહોંચ્યો હશે? શું એ ત્યાં છુપાઇને બેઠો હશે? એનો પીછો કરનારા કોણ હશે? શું એ લોકોએ એને પકડી પાડ્યો હશે? કે નીતિન ભાગી છૂટવામાં સફળ થયો હશે? આવા અનેક પ્રશ્નો સુનિતાને ઘેરી વળ્યા હતા. ફોન કટ થયો ત્યારે તો એ રીતસર રડતો જ હતો. એણે મારા પર ભરોસો કરી મને ફોન કર્યો અને હું ત્યાં જઈ જ ન શકી. હું માત્ર એની સુખની જ સાથી? દુઃખની નહીં? જો નીતિનને કંઈ થયું હશે ને તો હું મારી જાતને ક્યારેય માફ નહીં કરી શકું.”
ગઈકાલ સાંજે અને આજે સવારે પણ સુનિતાએ નીતિનને ફોન કરવાની, તેની સાથે વાત કરવાની ઘણી ટ્રાય કરી. પરંતુ જ્યારે કશી જાણકારી ન મળી ત્યારે એ ખુદ જ સ્મશાને આંટો મારવા નીકળી ગઈ હતી અને ત્યાં પેલા પોલીસ વાળાઓ ભટકાઈ ગયા હતા. નીતિનનું પ્રકરણ તેને હજુ રહસ્યમય લાગતું હતું. કંઇક ખતરનાક બનવાનું હોય અને નીતિન પોતાની તરફ આશાભરી મીટ માંડી જોતો હોય એવું વારંવાર સુનિતાને દેખાતું હતું.
રાત્રે દશેક વાગ્યે સુનિતાનો મોબાઈલ રણક્યો. નીતિનના ઘર સામે જ રહેતી પોતાની ફ્રેન્ડ રત્નાનો ફોન હતો.
“સુની.. બેડ ન્યુઝ છે. નીતિન એક્સપાયર્ડ થઇ ગયો.”
“હેં..? ના હોય..” સહેજ બૂમ પડી ગઈ સુનિતાથી.
“ગઈકાલે ટ્રેન નીચે ચગદાઈ ગયો. આવતીકાલે સવારે એની સ્મશાન યાત્રા છે. સવારે તું આવ એટલે આપણે સાથે જ માસી પાસે જઈએ.” ફોન પૂરો થતાં જ સુનિતા સેટી પર ફસડાઈ પડી. એની આંખમાં ઝળઝળિયાં આવી ગયા. નીતિનનો સાદો-સીધો હસમુખો ચહેરો એની આંખ સામે ઉપસી આવ્યો. મધ્યમ બાંધો, ગરીબડું મોં, તગતગતી આંખો અને સપનાઓનો પાર નહીં. સુનિતા ઓશીકામાં મોં છુપાવી રડતી રહી. ક્યારે એને ઊંઘ ચડી ગઈ એની એને ખબર જ ન રહી.
સવારે રત્નાના ઘર પાસે સુનિતાએ સ્કૂટી પાર્ક કર્યું ત્યારે જરાક જ દૂર સામેના મકાન પાસે લોકોનું ટોળું ઊભું હતું. ગળા ફરતે અને ખભે ટુવાલ લટકાવી અહીં તહીં ફરતા અને ઉભેલા પુરૂષોના ચહેરા પર માયૂસીની સાથે કુતૂહલ પણ હતું.
"આવ સુની." રત્નાએ સુનિતાને આવકારી. બંને બહેનપણીઓ રત્નાના ઘરમાં પ્રવેશી. પાછળની તરફની દાદર ચઢી બંને ઉપરના રૂમમાં ગયા. "ગજબ થઈ ગઈ." રત્નાએ સીધી જ વાત શરૂ કરી. "ગઈકાલ નહીં ને પરમદિવસે નીતિન ટ્યુશન કરાવવા ગયો. ત્યાંથી પછી પાછો જ ના ફર્યો. એની મમ્મી અને નાની બહેનની હાલત તો તું જોઈ જ ના શકે એવી થઈ ગઈ છે." શ્વાસ લેવા પૂરતું રત્ના અટકી. બારીમાંથી નીતિનનું ઘર દેખાતું હતું. તેના ફળિયામાં કોઈ લાલ રંગની માટલીમાં સળગતાં છાણાં ગોઠવી રહ્યું હતું.
"આખી રાત એની મમ્મી, બહેન અને સોસાયટીના બેક ફૅમિલીએ નીતિનની શોધખોળ ચલાવી. અમારે ઘેર પણ પૂછી ગયા અને સવારે પોલીસને જાણ કરી. તો પોલીસે મોડી રાત્રે પેલા ટ્રેનમાં કચડાયેલા છોકરાની ઓળખ માટે નીતિનના મમ્મી ને બેનને બોલાવ્યા. સુની, એ લાશ નીતિનની જ નીકળી. આખી સોસાયટીમાં હાહાકાર મચી ગયો." આ સાંભળી સુનિતાથી ફરી ડૂસકું મૂકાઈ ગયું.
"એક વાત કહું રત્ના.." સુનિતાએ સંભાળીને વાક્ય બોલ્યું. "મને નીતિનનો ફોન આવેલો. પરમ દિવસે જ સાંજે."
"શું વાત કરે છે? એ જ સમયે તો એણે આપઘાત કર્યો." રત્ના આઘાત અને ચિંતા મિશ્રિત સ્વરે બોલી.
"હા, આપઘાત પહેલા એનો ફોન મને આવેલો. એ ઉતાવળમાં હતો. કોઈ એની પાછળ પડ્યું હતું. પેલા સ્મશાન પાછળ ક્યાંક એ છૂપાયો હતો. એણે ઝડપથી મને ત્યાં પૈસા લઈને આવવા કહ્યું." સુનિતાથી બોલતા બોલતા ફરી ડૂસકું મૂકાઈ ગયું.
"પછી તે ફોન પર નીતિનને શું કહ્યું?" રત્નાએ ફરી વાત સંભાળતાં પૂછ્યું.
"હું કશું બોલું એ પહેલા તો એણે ફોન કાપી નાખ્યો."
રત્નાની મુખમુદ્રા ગંભીર બની. "તો શું નીતિનની હત્યા થઈ હશે?" એણે સુનિતાની આંખમાં આંખ પરોવીને પૂછ્યું. "શું નીતિનનો પીછો કરનારા લોકો સ્મશાને પહોંચી ગયા હશે? તે લોકોએ નીતિનને મારીને તેની લાશ રેલ્વે ટ્રેક પર ફેંકી દીધી હશે!" બંને બહેનપણીઓને ચિંતા, ભય અને ખુન્નસભરી લાગણીઓ ઘેરી વળી હતી. થોડી વારે સુનિતા બોલી. "હું તે દિવસે તો ન જઈ શકી પણ ગઈકાલે સાંજે સ્મશાને ગયેલી. ત્યાં પોલીસ તપાસ ચાલી રહી હતી. મને ત્યાં જતી જોઈને પોલીસ વાળાઓએ મારી પણ ઊલટ તપાસ કરી." સુનિતાના અવાજમાં થડકો હતો.
"પછી તે શું કહ્યું પોલીસ વાળાઓને?" રત્નાએ ધ્રૂજતા અવાજે પૂછ્યું.
"મેં તો ઝાડ કાપવાનું બહાનું બતાવી, સ્મશાનેથી જો કોઈ ઝાડ કાપવા આવતું હોય તો હું તપાસ કરવા આવી છું એવું કહી જેમ તેમ ત્યાંથી છટકી ગઈ. પણ છતાંય મારું નામ, સરનામું તો એ લોકોએ પૂછીને લખી જ લીધું છે." સુનિતાએ ગભરાટ સાથે જવાબ આપ્યો.
"જોજે સુની.. સાવચેતી રાખજે. ક્યાંક મોટાં કાવતરાંમાં ફસાઈ ન જતી." રત્નાને લાગ્યું કે નક્કી કંઈ મોટું કાવતરું કે મોટી ગરબડ છે. થોડું વિચારી એણે સુનિતાને કહ્યું, "એક કામ કરજે. અત્યારે આપણે માસી પાસે જઈ આવીએ પછી તું સીધી ઘરે જ ચાલી જા. હમણાં આ બાજુ ફરકતી પણ નહીં. ક્યાંય કશી જરૂર હશે તો હું તને ફોન કરીશ અથવા તારા ઘરે આવીશ. અને હા.. આ ફોન વાળી વાત તો કોઈ કરતાં કોઈને કરતી જ નહીં, ભૂલથી પણ નહીં." બંને ઉચક જીવે દાદર ઉતરી નીતિનના ઘર તરફ ચાલવા લાગ્યા. નીતિનના ઘરમાં હવે રોકકળનો અવાજ વધવા લાગ્યો હતો. નીતિનની લાશને નનામી પર મૂકી સ્મશાને લઈ જવાઈ રહી હતી. સુનિતાની આંખે ચોધાર આંસુ વહેવા લાગ્યા.
============
પ્રકરણ ૨
‘અલ્લા હાફીઝ’ કહી અમઝદ રીક્ષામાં બેસી ગયો. રીક્ષા દોડવા માંડી. સવારનો સમય હતો. જામનગરના મધ્ય માર્ગો પરથી પસાર થતી રીક્ષામાં બેઠેલો અમઝદ ‘વેલ કમ પ્રધાનમંત્રીશ્રી’ના બેનર્સ પર ઝહેરીલી નજર દોડાવતો હતો. એને ખબર હતી કે આજે સિક્યોરીટી ફૂલ ટાઈટ હશે. કોઈ માઈનો લાલ, રેલ્વે સ્ટેશન કે નવી ઉદઘાટન પામવા જઈ રહેલી ટ્રેન ‘મધર એક્સ્પ્રેસ’ની નજીક પણ નહીં ફરકી શકે. પણ બીજી તરફ એને વિશ્વાસ હતો કે પ્રધાનમંત્રી ટ્રેનમાં હાપાથી જામનગર સુધીની મુસાફરી કરવા બેસશે અને ટ્રેન ઉપડવાની સાતમી જ મિનીટે જયારે ટ્રેન જામનગર સ્મશાન પાસેના પુલ પરથી પસાર થતી હશે ત્યારે જ એમાં ગોઠવાયેલા ચાર બોમ્બ એક સાથે ધડાકાભેર ફાટશે, અને ટ્રેનની સાથે પ્રધાનમંત્રીના ફુરચે ફુરચા નીકળી જશે. અમઝદના દિમાગમાં ખુમાર ભરાઈ ગયો. એને ખબર હતી કે પોતાની આ સાહસ ભરી દાસ્તાન, ગુજરાત અને હિદુસ્તાનના મિડીયાઓમાં દિવસો સુધી દેખાડવામાં આવશે, છાપવામાં આવશે. સરહદ પેલે પારના પોતાના આકાઓના ચહેરા પરની ખુશીઓ અને ખાસ તો નુરજહાંની આંખમાં પોતાના માટે જે મહોબ્બત છલકવાની હતી એની કલ્પના માત્રથી અમઝદના રોમે-રોમમાં ગરમાવો વ્યાપી ગયો.
અચાનક રીક્ષા રોકાઈ એટલે અમઝદની તંદ્રા તૂટી. ‘સાબ ઇધર સે આગે નહિ જાને દેંગે, પી. એમ. આ રહે હે.. પોલીસ કા બંદોબસ્ત હે, આપ ઇધર ઉતર જાઓ’ રીક્ષા વાળો બોલ્યો. દૂર પેલો પુલ દેખાઈ રહ્યો હતો. કેટલાક લોકો પી. એમ. ની ટ્રેન જોવા અને કદાચ પી. એમ. દેખાય તો તેની સામે ‘ટાટા – બાયબાય’ની મુદ્રામાં હાથ હલાવવા ઉભા હતા. બે-ચાર પોલીસ વાળાઓ પણ ત્યાં ઉભા હતા. અમઝદ રીક્ષામાંથી ઉતર્યો. રીક્ષાભાડું ચૂકવ્યું. રીક્ષા જતી રહી.
“અલ્લાહ કે નામ પે કુછ દે દે બાબા..” એક ભિખારી અમઝદની નજીક આવ્યો. અમઝદે એક દસની નોટ એના હાથમાં પકડાવી. એ ખુશ થઈ ગયો. “અલ્લાહ આપકી મુરાદ પૂરી કરે...” અમઝદ એનું વાક્ય સાંભળી મનોમન આનંદિત થયો. આને કહેવાય સફળતાનું સિગ્નલ. તમે જે કામમાં જી-જાન લગાવી દો એ કામમાં તમને સફળ બનાવવા આખી કાયનાત કામે લાગી જતી હોય છે. ભિખારીના વાક્યે અમઝદનો આત્મવિશ્વાસ વધાર્યો. એને ખાતરી થઇ ગઈ કે આવનારા દિવસોમાં પોતે વિશ્વ આખા પર છવાઈ જવાનો છે. એ આત્મવિશ્વાસભેર ડગલા ભરતો એક પોલીસ કોન્સ્ટેબલની નજીક ગયો.
“પેલી ટ્રેન જતી રહી સાહેબ..?” એણે પૂછ્યું.
“એ જતી રહી હોય તો અમે શું અહીં જખ મારવા ઉભા છીએ..?” પેલો સહેજ ગુસ્સામાં બોલ્યો. “ત્યાં દૂર ઉભા રહી જાઓ. ટ્રેન હાપાથી નીકળી ગઈ છે.” કોન્સ્ટેબલે એક દિશામાં આંગળી ચીંધી. અમઝદના દિલની ધડકન વધી ગઈ. વિસ્ફોટને આડે હવે માત્ર સાત જ મિનીટ બાકી હતી.. કેવળ ચારસો વીસ સેકન્ડ...
અમઝદ કોન્સ્ટેબલે બતાવેલી જગ્યા તરફ સરક્યો. આજુ-બાજુમાં ઉભેલા લોકોની વાતો અમઝદના કાને પડી. “ટીવીમાં આટલું બધું હાઈ એલર્ટ, હાઈ એલર્ટ કરે છે... પણ અહીં આ પુલની ચોકી કરવા ખાલી બે પોલીસ વાળા ઉભા રાખ્યા છે.. અને એય દંડુકાવાળા....” બેક જણા ‘ખી ખી ખી’ કરતા હસ્યા. ત્યાં એક ગંભીર અવાજ આવ્યો.. “થોડી વાર પેલા તમે જોયું નહીં? પેલા કાળા કૂતરાને પુલ નીચે બીજા પોલીસવાળા લઇ ગયા હતા. એ કૂતરો પોલીસની ડોગ સ્કોડનો હતો. જો પુલ ઉડાડવા માટે ત્યાં બોંબ રાખ્યો હોય તો કૂતરો તરત જ પકડી પાડે.” એના વાક્યે બાકીના લોકો ગંભીર થઈ ગયા. ત્યાં ફરી એક બોલ્યો. “તો પછી આ આતંકવાદીઓ જ્યાં ને ત્યાં બોંબ ધડાકા કરે છે, એ સફળ કેવી રીતે જતા હશે? ત્યાં કૂતરાને ખબર નહીં પડતી હોય?” એનું વાક્ય પૂરું થયું ત્યાં બીજો બોલ્યો. “મને તો એ જ સમજાતું નથી કે આ દાઢી-મૂછવાળા બિહામણા આતંકવાદીઓને સી.સી.ટી.વી.માં જોતા વેંત જ પકડી કેમ નહીં લેવાતા હોય?” એનો જવાબ ફરી પેલા ગંભીર અવાજે આપ્યો. “અલ્યા મૂર્ખ, આતંકવાદીઓ એટલે તું ફિલ્મમાં જુએ છે એમ દાઢી-મૂછ લઈને નો ફરતા હોય.. એ તો ચોકલેટી હીરો જેવા થઈ, ગોગલ્સ-બોગલ્સ ચઢાવીનેય આંટા મારતા હોય..”
અમઝદે પોતાનો પહેરવેશ જોયો. જીન્સ, ટી-શર્ટ, ક્લીનશેવ અને આંખો પર ગોગલ્સ. એનું ધ્યાન કાંડા પરની ઘડિયાળમાં ગયું. “માત્ર બે જ મિનીટ બાકી.”
દૂરથી ટ્રેનની વ્હીસલ સંભળાઈ. અમઝદે બે ઘડી આંખો બંધ કરી દીધી.
=========
પ્રકરણ ૩
નીતિનની મા ત્રુટક-ત્રુટક બોલતી હતી. “અમારા નીતિનનો જન્મ ટ્રેનમાં જ થયેલો. તમે નહિ માનો.. મને પૂરા દિવસો હતા, ત્યારે અમે ટ્રેનમાં બેસી મારે માવતરે જઈ રહ્યા હતા. હું અને નીતિનના બાપુ. ચોમાસાના એ દિવસોમાં બેફામ વરસાદ વરસતો હતો. અહીંના અમારા ઝૂંપડામાં પાણી ભરાઈ ગયા હતા. મારા માવતરે વાંકાનેરમાં પાકું મકાન હતું. પણ રાજકોટ વટ્યા અને અર્ધી કલાકમાં ટ્રેન પાટા પર જ થંભી ગઈ. ચારે બાજુ પાણી પાણી.. મને ત્યારે જ દુઃખાવો ઉપડ્યો. મુસાફર બાયું ભેગી થઈ અને.. માંડ-માંડ બધું પાર પાડ્યું... રેલ્વેવાળાઓએ બિચારાએ બહુ માનવતા દેખાડી. હું તો નીતિનને મારો દીકરો નહીં. ટ્રેનનો જ દીકરો માનું છું. નીતિન પણ ટ્રેનને પોતાની મા માનતો.” આંસુભરી આંખે, ગરીબ મા, પુત્રના જીવન પર એકવાર આંટો મારી રહી હતી. આસપાસ બેઠેલા આડોશી-પાડોશીઓ માની મમતાને વહેવા દેતા હતા. રત્ના અને સુનિતા પણ સફેદ ડ્રેસ પહેરી, ત્યાં બેઠા હતા. સુનિતાને યાદ આવ્યું. નીતિન ઘણીવાર કહેતો. “આ ટ્રેન છે ને સુની.. એ મારી મા છે મા”
લગભગ બેક મહિના પહેલા નીતિન એક દિવસ ખુશખુશાલ થતો પોતાની પાસે આવ્યો હતો. “સુની.. આજ તને ગીગાભાઈની ભેલપૂરી ખવડાવીશ.” પોતે પૂછ્યું. “કેમ?” તો કહે “મારી મા છે ને, પેલી ટ્રેન.. એનું જબ્બરદસ્ત રિનોવેશનનું કામ ચાલે છે. થોડા દિવસો પછી એ એકદમ નવીનક્કોર બની જવાની છે. નવી સીટો, રંગરોગાન, કેટલાયે સ્પેરપાર્ટ બદલી જવાના. એન્જીનો બદલી જવાના, મશીનરી બદલી જવાની. દરેક મા જેમાં મફત મુસાફરી કરી શકે એવી ‘મધર એક્સપ્રેસ’ બની જવાની છે એ. મારા એક રેલ્વે ફ્રેન્ડે મને આ વાત કરી. એના માનમાં આજ તને પાર્ટી..”
નીતિનના બર્થ ડે પર સુનિતાએ નીતિનને એક પેનડ્રાઈવ ગીફ્ટ આપી હતી. ફોટોગ્રાફીના શોખીન નીતિને એક નાનો સાદો કેમેરા ખરીદ્યો હતો. એનું મેમરી કાર્ડ તો નાનું હતું. એટલે જ સુનિતાએ આ પેનડ્રાઈવ ગીફ્ટ આપી જેથી એ વધુ ફોટા પાડી વધુ ડેટા સ્ટોર કરી શકે. એ દિવસોમાં નીતિન થોડો ઉદાસ અને ચિંતામગ્ન રહેતો હતો, પણ સુનિતાને મળી એ ફરી આનંદમાં આવી જતો.
“મારો નીતિન..” ફરી નીતિનની માના ડૂસકાં સાંભળી સુનિતા વર્તમાનમાં પટકાઈ. “અમે ગરીબ માણસો, નીતિન નાનપણથી જ ભણવાની સાથે-સાથે, પેલી એની મા સમી ટ્રેનમાં બપોર પછી ચણા-મસાલા વેચવા જતો. ટ્રેન સાથે એને ભારે નિસ્બત. એમાંય પેલી, એની માવડી માટે તો એને ખૂબ મમત.” સૌ સાંભળી રહ્યા હતા. “જુઓ એણે મારા અને એના બાપુના ફોટા વચ્ચે એની માવડી ટ્રેનનો ફોટો રાખ્યો છે.” સૌએ એ દિશામાં જોયું. દિવાલ પર પતિ-પત્નીના ફોટા વચ્ચે ટ્રેનના એન્જીનનો અને નીતિનનો ફોટો લટકતો હતો. “ને બિચારો એમાં જ ચગદાઈ મર્યો.” માં પોક મૂકી રડતી રહી, સગા-વ્હાલાઓ તેને આશ્વાસન આપતા રહ્યા.
સુનિતાને નીતિન સાથેની પંદરેક દિવસ પહેલાની મુલાકાત યાદ આવી. તે દિવસે નીતિન થોડો વધુ ચિંતિત હતો. “સુની.. કંઈ ક્લીયર નથી થઇ રહ્યું. કશુંક રંધાઈ રહ્યું છે. કૈંક ખતરનાક થવા જઈ રહ્યું છે.” સુનિતાએ ખૂબ કોશિશ કરી નીતિનને સમજવાની, પણ નીતિન પોતે જ હજુ અસ્પષ્ટ હતો. “શું ઘરમાં કંઈ તકલીફ છે? કોઈ સાથે કંઈ માથાકૂટ થઇ?” એણે પૂછ્યું, પણ નીતિન કૈંક સમજાવવા મથતો હતો અને સમજાવી નહોતો શકતો. સુનિતા એટલું જરૂર સમજી ગઈ કે નીતિન કોઈ મુસીબતમાં ફસાયો હતો. ગરીબીમાંથી બહાર નીકળવા નીતિન સખત મહેનત કરતો. એકવાર જામનગરના જોગર્સ પાર્કમાં આવેલા આલિશાન બંગલા સામે આંગળી ચીંધી નીતિને કહ્યું હતું. “સુની.. જોજે.. એક દિવસ આનાથીય મોટો આપણો બંગલો હશે.” ત્યારે સુનિતાએ નીતિનને ખાસ ટપાર્યો હતો. “જોજે નીતિન, પૈસા કમાવાની ઘેલછામાં ક્યાંક કોઈ ખોટું કામ ન કરી બેસતો.”
બરાબર એ જ સમયે સુનિતાનો મોબાઈલ રણક્યો અને એ વર્તમાનમાં પટકાઈ. સામે હજુ નીતિનની મા રડમસ ચહેરે નીતિનની દર્દભરી દાસ્તાન સંભળાવી રહી હતી. મોબાઈલ લઇ સુનિતા ઝડપથી ફળિયામાં જતી રહી. સામા છેડેથી બોલાતા એકેક વાક્યે એને પગથી માથા સુધી કંપાવી મૂકી. લગભગ દસેક મિનીટ ચાલેલા આ ફોન બાદ એ જયારે ફરી કમરા તરફ આગળ વધી ત્યારે એનું કાળજું કંપતું હતું. સામે જ નીતિનનો ફોટો હતો. હવે આડોશી-પાડોશી જવા ઉભા થયા હતા. નીતિનની માની આંખમાં હજુ આંસુ હતા.
બધા જતા રહ્યા પછી “હવે.. આજ સાંજે ઉઠમણું છે એની તૈયારી થઇ ગઈ?” નીતિનના ફૈબાએ પૃચ્છા કરી. એટલે રડમસ અવાજે નીતિનની માએ કહ્યું “હા, એ બધું નાતની વાડીએ જ થઇ જશે. નીતિનના ભાઈબંધને એની તૈયારી સોંપી દીધી છે.” કહી માજીથી ફરી ડૂસકું મુકાઈ ગયું. અને સુનિતા માજીને ખેંચીને અંદરના ઓરડામાં લઈ ગઈ.
=== = ===
પ્રકરણ ૪
આખા શહેરમાં એક જ ચર્ચા હતી. પી. એમ. જામનગરના પ્રદર્શન ગ્રાઉન્ડમાં પધારી રહ્યા હતા. જુજ મિનીટો બાકી હતી. પ્રદર્શન ગ્રાઉન્ડમાં આવતા પહેલા હાપા રેલ્વે સ્ટેશને પી. એમ. નવી ટ્રેન ‘મધર એક્સ્પ્રેસ’નું ઉદઘાટન કરી એમાં જ બેસીને જામનગર આવવાના હતા. અનેક મિડીયાકર્મીઓ પ્રદર્શન ગ્રાઉન્ડમાં ગોઠવાઈ ચૂક્યા હતા. રેલ્વે સ્ટેશને પણ મીડિયાકર્મીઓની ફોજ ઉતરી હતી.
અને..
જામનગર રેલ્વે સ્ટેશનથી થોડે દૂર અમઝદે બે ઘડી બંધ કરેલી આંખો ખોલી તો સામે ટ્રેનનું એન્જીન પેલા પુલ ઉપર પહોચ્યું હતું. એનું હૃદય જોરથી ધબકવા માંડ્યું. ‘એક, બે, ત્રણ..’ બાજુમાં ઉભેલો પેલો ભિખારી પુલ પર પ્રવેશી રહેલા એક પછી એક ડબ્બા ગણી રહ્યો હતો. દરેક ડબ્બા પર ફૂલોના મોટા-મોટા હાર અને ગુલદસ્તાઓ બિછાવવામાં આવ્યા હતા. બે જ ક્ષણમાં ધડાકો થવાનો હતો. અમઝદની આંખો ખેંચાયેલી હતી. ‘ચાર.. પાંચ.. છ..’ જાણે ભિખારી પણ કાઉન્ટ ડાઉન કરતો હતો.
વિસ્ફોટ થાય એટલે તરત જ અમઝદ આ સ્થળેથી ભાગી છૂટવાનો હતો. પ્રદર્શન ગ્રાઉન્ડમાં પણ બે બોંબ ફૂટવાના હતા. એ પછીની નાસભાગમાં ઘાયલ થયેલાઓ જેવા હોસ્પિટલમાં દાખલ થાય ત્યારે ત્યાં પણ વિસ્ફોટ નક્કી હતો. પણ એ બધાને હજુ વાર હતી. પહેલો ધડાકો પી. એમ. ના ખાત્માનો હતો.
આ શું?
ટ્રેન આખી પસાર થઇ ગઈ.
અમઝદની આંખ સામે અંધારું છવાઈ ગયું. ત્યાં નજર સામે કૈંક લટકતું દેખાયું. એણે ચહેરાને સહેજ ઝટકો માર્યો. ઓહ.. હાથકડી.. ? એણે ઝડપથી ગરદન ઘુમાવી. બાજુમાં ઉભેલો ભિખારી અમઝદના કપાળ પર પિસ્તોલ તાકી ઉભો હતો. હજુ અમઝદ કંઈ સમજે એ પહેલા એના માથાના પાછળના ભાગે કૈંક અથડાયું અને એ લથડિયું ખાઈને જમીન પર ઢળી પડ્યો.
=== ===
પ્રકરણ ૫
“આ ટ્રેન જોવાનું મારા નીતિનનું સપનું હતું.” નીતિનની મા રેલ્વે સ્ટેશનના મુખ્ય બિલ્ડીંગની ત્રીજા માળે આવેલી ઓફિસના કાચમાંથી રેલ્વે સ્ટેશનમાં દૂરથી આવી રહેલી ટ્રેનને જોતા બોલી. “આ ટ્રેન એ નીતિનની બીજી મા જ છે.” એનો અવાજ ભીનો હતો. “સારું થયું સુનિતા.. તું યાદ કરી મને અહીં લઇ આવી. નીતિન હોત તો આજ નાચતો હોત.”
અહીંથી આખી ટ્રેન ચોખ્ખી દેખાતી હતી. પ્લેટફોર્મ પર અધિકારીઓ અને કેટલાક નેતાઓ સિવાય કોઈ ન હતું. સ્ટેશન બહાર બાવીસેક ગાડીઓ, એમ્બ્યુલન્સ, પાણીનો બંબો વગેરેની લાંબી કતાર હતી. મિડીયાવાળાઓ બરોબર મેઈન ગેઇટ આગળ જ ઉભા હતા. તેઓ એક-એક ક્ષણને કેમેરામાં કંડારી લેવા માગતા હતા.
ટ્રેન થંભી...
“બા, તમે આ ટીવીમાં જુઓ. અહીં ચોખ્ખું દેખાશે.” રેલ્વે કર્મચારી અને નીતિનના મિત્ર એવા પુનિતે નીતિનની માને ઓફિસની સામેની દિવાલે લટકતા બત્રીસ ઇંચના ટીવીમાં જોવા કહ્યું. સુનિતા અને નીતિનની મા એ ટીવી સામે જોવા લાગ્યા. ટ્રેન થંભી. એક પછી એક કમાન્ડો તેમાંથી ઉતર્યા. ટ્રેનના દરવાજાની ડાબે-જમણે ગોઠવાયા. એ પછી પી. એમ. નો ચહેરો દેખાયો. સફેદ દાઢી, કાયમી ઓળખ સમી સોનેરી કોટી, એમના હવામાં અભિવાદન ઝીલતા હાથ અને...
અરે...
નીતિનની માની આંખો પહોળી થઈ ગઈ... “અરે.. આ શું.. આ તો મારો નીત્યો લાગે છે.” એ રીતસર બૂમ પાડી ઉઠ્યા. એક ક્ષણ એમને ઓફિસ ગોળ-ગોળ ફરતી લાગી. સુનિતાએ તરત જ એમને માથે હાથ ફેરવ્યો અને પાણીનો ગ્લાસ ધરતા બોલી. “હા બા.. નીતિન જીવે છે.”
ટીવી પર નીતિનના ખભે હાથ મૂકી પી. એમ. મિડીયા સમક્ષ એનો પરિચય આપી રહ્યા હતા. “મારા દેશવાસીઓ, આ છે નીતિન. તમને થશે કે કોણ નીતિન? પણ મારા પ્યારા ભારતવાસીઓ. આ યુવાને આજે જે કરી બતાવ્યું છે એનાથી તમામ દેશવાસીઓનું મસ્તક ગર્વથી ઊંચું થઇ જવાનું છે. આ નીતિને પોતાનો જીવ જોખમમાં મૂકી, આતંકવાદીઓનું એક બહુ મોટું કાવતરું નિષ્ફળ બનાવ્યું છે.” પી. એમ. સહેજ અટક્યા ત્યારે સમગ્ર દેશની તમામ ચેનલો પર ચાલતા આ બ્રેકીંગ ન્યુઝ જોવા સૌ કોઈ ટીવી સામે ગોઠવાઈ ગયા હતા. “આતંકવાદીઓનું કાવતરું હતું આ મધર એક્સપ્રેસને હાપાથી જામનગર વચ્ચે ઉડાવી દેવાનું. સાથે-સાથે મારો પણ ખાત્મો બોલાવી નાખવાનું. પણ જ્યાં સુધી, દેશમાં આ નીતિન જેવા યુવાનો, છે ત્યાં સુધી આતંકવાદીઓ લાખ કોશિશ કરી લે, આ દેશ એમની મેલી મુરાદ કદી સફળ નહીં થવા દે.” કહી પી. એમ. એ નીતિન તરફ જોઈ ફરી મિડીયા કેમેરા તરફ જોતા કહ્યું “તમને જાણીને આશ્ચર્ય થશે કે આ ટ્રેનને આ ભાઈ નીતિન પોતાની માતા માને છે. જયારે દેશનો દરેક યુવાન દેશની સંપતિને આ યુવાનની જેમ પોતાની માતાનો દરજ્જો આપશે ત્યારે દેશ વિશ્વગુરુ બનવામાં સો ટકા સફળ થશે એમાં મને કોઈ શંકા નથી. જય હિંદ.. ભારત માતા કી જય.”
પી. એમ. ગયા.
મિડીયા કર્મીઓનો એક વર્ગ નીતિનને ઘેરી વળ્યો. અંતે એક પ્રેસ કોન્ફરન્સ ગોઠવાઈ. નીતિને પોતાની આખી કહાની એમાં રજૂ કરી.
“હું રોજ મારી આ ટ્રેનને જોવા હાપા રેલ્વે સ્ટેશને જઈ આવતો હતો. એક દિવસ એક મજૂરના શબ્દો મારા કાને પડ્યા. એ બીજા મજૂરને કહેતો હતો કે બેક બદમાશો આ નવી ટ્રેનના રીપેરીંગ કામમાં જોડાયા છે. તેઓના ઈરાદાઓ સારા નથી. મારા માટે આ ટ્રેન મારી મા હતી. મેં સાવચેતી પૂર્વક તપાસ આદરી. એ બદમાશો બે નહીં, ચાર હતા. મેં એમનો પીછો ચાલુ રાખ્યો. મારે એનું આખું કાવતરું ઝડપવું હતું. હું દૂર-દૂરથી એના ફોટા અને વિડીયો લેતો રહ્યો. ગયા અઠવાડિયે આ ટ્રેનના ઉદઘાટન અંગે પી. એમ. શ્રીનો કાર્યક્રમ જાહેર થયા બાદ પેલા ચાર બદમાશોની સંખ્યા વધીને આઠ થઈ. એક દિવસ તેમાંના બે જણા પ્રદર્શન ગ્રાઉન્ડ પહોંચ્યા, તો એક દિવસ તેમણે હોસ્પિટલની મુલાકાત લીધી. હજુ મને પૂરું સમજાતું ન હતું. પણ ચાર દિવસ પહેલા આ આઠેય જણા પેલા પુલ પાસેના સ્મશાન આગળ ભેગા થયા. મેં એમની વાતો સાંભળી. આખો પ્લાન જડબેસલાક હતો. અચાનક એક રખડું ગુંડો મારી નજીક આવી મારી સાથે લડી પડ્યો. એ ફાટેલ-તૂટેલ કપડાંવાળો ગુંડો મારા પૈસા લૂંટી લેવા માંગતો હતો. અમારી વચ્ચેની ઝપાઝપીથી મચેલા અવાજને સાંભળી પેલા કાવતરાખોરો સાવચેત થઈ ગયા. કૂતરાઓ ભસતા અમારી નજીક આવ્યા તો પેલા ગુંડાએ લાકડી મારીને એને પણ ભગાડી મૂક્યા. હું મહા મહેનતે ભાગી શક્યો. મારી પાછળ પેલો ગુંડો દોડી રહ્યો હતો અને એની પાછળ પેલા કાવતરાખોરોમાંથી બે જણા દોડી રહ્યા હતા. આ નાસભાગમાં પેલા ગુંડાની જીત થઈ. એણે મને લૂંટી લીધો. મારા કપડા પણ એ લઈને ભાગી ગયો. હું કેટલીયે વાર સુધી સ્મશાન નજીક ટ્રેનના પાટાથી થોડે દૂર એક પુલિયાની આડશે પેલા બદમાશના કપડા ચઢાવી સંતાયેલો રહ્યો.
દૂર-દૂર મેં ચીસ સાંભળી. પેલા કાવતરા ખોરોએ એ ગુંડાને પકડી પાડ્યો હતો. મોટો છરો એ લોકોએ એના પેટમાં પરોવી દીધો. હું ગભરાઈ ગયો. બરોબર ત્યારે જ એક ટ્રેન ત્યાંથી પસાર થઈ. એ લોકોએ એ ગુંડાની લાશને પાટા પર ફેંકી દીધી. એ લાશ ટ્રેન નીચે કચડાઈ ગઈ. પુલ પર ટ્રેન ધીમી પડી અને હું એમાં ચઢી ગયો. મારું આખું શરીર તૂટતું હતું. મારા નસીબ સારા કે મારી અત્યાર સુધીની મહેનતરૂપી પેનડ્રાઈવ મારી મુઠ્ઠીમાં સચવાયેલી હતી. હું થોડીવાર ટોયલેટમાં આંખો મીંચી સંતાયેલો રહ્યો. કેટલો સમય વીત્યો મને ખબર નથી. અચાનક ટોયલેટનું બારણું કોઈએ જોર-જોરથી ખખડાવ્યું. હું ગભરાઈ ગયો. “કોણ છે અંદર.. દરવાજા ખોલો.” એવો સત્તાવાહી અવાજ સાંભળી હું સમજી ગયો. એ ટિકિટ ચેકર હશે. મેં બારણું ખોલ્યું. એણે પહેલા તો મને ખખડાવ્યો પણ નસીબ જોગે હું એને મારી વાત સમજાવી શક્યો. અને એ મને રાજકોટ ઓફિસે રેલ્વે પોલીસ અધિકારી સમક્ષ લઈ ગયો. કાર્યવાહી ચાલી. થોડીવારે ક્રાઈમ બ્રાંચથી શરુ કરી સિક્રેટ બ્યુરો સુધીના અધિકારીઓ સુધી વાત પહોંચી ગઈ. જામનગર સ્મશાન પાસે ટ્રેનના પાટા નીચે એક યુવાન કચડાઈ મર્યો એ વાતથી અધિકારીઓ વાકેફ હતા. આખરે સૌ મામલાની ગંભીરતા અને સંવેદનશીલતા સમજી ગયા. મારી પેનડ્રાઈવમાં એ કાવતરાખોરોના મેં લીધેલા વિડીયો અને ફોટા હતા. છેક દિલ્હીથી ખુફિયા એજન્ટો દોડી આવ્યા. અને આતંકવાદીઓના પ્લાનને નિષ્ફળ બનાવવાની આખી યોજના તૈયાર થઈ.
પેલા મને લૂંટવા આવેલા ગુંડાની ટ્રેન નીચે કચડાયેલી લાશને કપડાના આધારે મારી લાશ સમજી લેવામાં આવી. મારા પરિવારજનોએ મારા અગ્નિસંસ્કાર પણ કરી નાખ્યા. આ ત્રણ દિવસ મારા માટે, મારા પરિવાર માટે ખતરનાક હતા, પણ મારે મારી બીજી મા એટલે કે મારી ટ્રેનને બચાવવી હતી. હું ચુપ રહ્યો અને પરિણામ આપ સૌની સામે છે.”
મિડીયા કર્મીઓએ પણ કેમેરા બંધ કરી તાળીઓનો ગડગડાટ કરી નીતિનના વક્તવ્યને વધાવી લીધું. તમામ ચેનલો ઉપર સુરક્ષા કર્મીઓ દ્વારા ઝડપી લેવામાં આવેલા આઠે – આઠ આતંકવાદીઓ, ડીફ્યુઝ થયેલા તમામ બોમ્બ અને નીતિનને બિરદાવતા પ્રધાનમંત્રીશ્રીના સંદેશને દર્શાવાઈ રહ્યા હતા. સમગ્ર દેશ નીતિનને ખૂબ ગર્વથી બિરદાવી રહ્યો હતો.
પ્રદર્શન ગ્રાઉન્ડમાં પી. એમ. દ્વારા નીતિનની આખી વાત કરવામાં આવી અને નીતિનને એના આ સાહસિક કાર્ય બદલ પચ્ચીસ લાખ રૂપિયા અને જે ટ્રેનને એ પોતાની મા સમજતો હતો એ નવા નામે આજથી જ શરુ થયેલી મધર એક્સપ્રેસમાં સુરક્ષા અધિકારી તરીકે નોકરી આપવાની જાહેરાત કરી.
નીતિનની માના આનંદનો પાર ન હતો. ટ્રેને નીતિનની જિંદગીમાં અનોખો રંગ પૂર્યો હતો.
નોકરીના પહેલા જ દિવસે નીતિન અને તેની મા મધર એક્સપ્રેસમાં બેઠા ત્યારે જોનારા સૌએ ‘ભારત માતા કી જય..’ ના નારા સાથે આ પરિવારને વધામણી આપી અને ટ્રેન ઉપડી.
“બેટા નીતિન..” મમતા ભરી આંખે નીતિનને જોતાં મા બોલી. “ઈશ્વરે મને આજે બહુ મોટી ગીફ્ટ આપી. હવે હું તને એક સરસ ગીફ્ટ આપું છું.” કહી પુષ્પનો મોટો હાર નીતિનના હાથમાં આપતા કહ્યું, “તારી પાછળ જો.” નીતિને પાછળ જોયું તો સોળે શણગાર સજી હાથમાં વરમાળા સાથે ઉભેલી સુનિતા અને તેનો પરિવાર દેખાયો. સૌએ તાળીઓથી અને મધર એક્સપ્રેસે સીટીઓથી નવ દંપતિને વધાવ્યાં.
=============
