असेच दिवस जात होते. त्यात पुन्हा खंड पडला तो निलमच्या केरळ ट्रीपमुळे. ऑफिस टूर होती. शिवाय कामही होतंचं. पण त्याआधी मंगेशला एक खबर लागली होती. आणि ती म्हणजे, निलमच्या घरी तिच्या लग्नाची तयारी सुरु झाली आहे याची. निलम मोठया पोस्टवर होती,हूशार होती, salary चांगली होती. त्यामुळे समोरूनच तिला किती चांगली 'स्थळं' येत होती. राजेशला याची कल्पना होती. त्याच्या मनात धाकधूक होती त्याचीच. त्याने ठरवलं होतं कि आपणच तिला विचारू आधी. त्यात ती केरळला गेल्याने तो विचारू शकला नाही. ४ महिने चालली तिची केरळ ट्रीप… मुंबईला कधी आली ते सांगितलंच नाही…. आणि सांगितलं ते थेट…. लग्न ठरल्याची बातमी.
निलमच्या लग्नाची बातमी ऐकल्यापासून राजेश जरा बावरलेला होता. ऑफिस ते घर… मंगेश आणि राजेशचा रोजचा प्रवास…. निलम आणि यांची भेट झाली तरच ते तिच्या कारने घरी यायचे नाहीतर ट्रेन आहेच. ट्रेनमध्ये कितीही गर्दी असली तरी या दोघांच्या गप्प्पा गोष्टी चालू असायच्या. मंगेश उभ्या उभ्याच, त्या गर्दीत मस्करी, भंकस करत असायचा. त्यामुळे तो दीड तासाचा प्रवास छान व्हायचा… मात्र आज राजेश शांतच होता, त्यात आज अचानक window seat मिळालेली. म्हणजेच दरवाज्याजवळ टेकून उभा रहायला भेटलं होतं. मंगेश सवयीप्रमाणे बडबड करत होता. राजेश ट्रेनमधून मागे पळणाऱ्या देखाव्याकडे पाहत होता. मंगेशने उगाचच दोन-तीनदा त्याला हसवण्याचा प्रयन्त केला. पुरता फसला प्रयन्त त्याचा. अर्थात मंगेशला, निलमच्या लग्नाची गोष्ट ठावूक नव्हती. आणि राजेश वा निलम, दोघांपैकी एकानेही त्याला सांगितलं नव्हतं. त्यामुळे त्याला राजेशच्या Mood off चे कारण कळत नव्हतं.
राजेश तसाच घरी आला. हात-पाय धुतले आणि शांतपणे एका जागी जाऊन बसला. आई जेवण बनवत होती. राजेशला तिने आलेलं पाहिलं. राजेश दमून आला कि असाच एका कोपऱ्यात जाऊन शांत बसायचा. खिडकीतून बाहेर बघत बसायचा. घरात TV नाही, त्याला आवड सुद्धा नव्हती TV ची, आई सकाळपासून कामात. मग कशाला पाहिजे TV घरात.… हा… करमणुकीसाठी एक टेपरेकोर्डर होता घरात. तो लावायचा कधी तरी. त्यात केसेट्स लावू शकत होते. वडिलांची आवड ती… बऱ्याच जुन्या गाण्याच्या केसेट्स होत्या राजेशच्या घरी, त्यात बहुतेक शास्त्रीय संगीताच्या.… वडिलांची ती आवड राजेशला पण होती.… शास्त्रीय संगीत… ते लावून बसायचा कधी कधी, मंगेश बोलायचा कि, कशाला रडगाणी लावतोस. राजेशची आई हसायची मनसोक्त. कारण काही गाणी मुद्दाम शोधून शोधून मंगेशने राजेशच्या मोबाईलमध्ये भरून ठेवली होती. फावल्या वेळात राजेशला ऐकण्यासाठी…त्यातून शोभा गुर्टू यांचे " याद पिया कि आये… " हे गाणे राजेशला विशेष आवडायचे. आईला सुद्धा तेच गाणं जास्त आवडायचे. वरचेवर लावायचा ते गाणं राजेश. का आवडते असं विचारलं तर सांगायचा, हे गाणं ऐकलं कि सगळा त्राण निघून जातो शरीरातून, मन फ्रेश होते अगदी.
आज राजेश तसाच खिडकीबाहेर बघत बसला होता. " राजा…. " आई त्याच्या जवळ आली. राजेश त्याच्याच विचारात.…. डोक्यावरून हात फिरवत आईने विचारलं," काय झालं रे राजा…. " , राजेशने मान हलवून नकार दिला.
" जेवतोस ना…. ",
"नको आई, भूक नाही आज… ",
" का रे… काय झालं… बाहेर खाऊन आलास का काही… ?",
"नाही… पण नको आज जेवायला.",
"बरं… ठीक आहे." आईला त्याचा स्वभाव माहित होता. काही झालं तरी मनातलं सांगणार नाही कधी…. आईने सगळी जेवणाची भांडी झाकून ठेवली. राजेशला कळल, आपण जेवलो नाही तर आईसुद्धा जेवणार नाही. तसा तो उठला… "आई… चल, जेवायला बसू." आई हसली त्यावर. मनात नसताना सुद्धा केवळ आईसाठी तो जेवायला बसला. असा होता राजेश… भोळा अगदी.
पुढचे २ दिवस, तसच अगदी. राजेश गप्प गप्पच होता. मंगेशला समजत नव्हतं कि नक्की काय झालं आहे ते. ऑफिसचं काम झालं कि निघायचे घरी… निलमची वाट बघणं नाही कि तिला call नाही. तिसरा दिवस तसाच गेला राजेशचा, शांत अगदी. काम झालं ऑफिसचं आणि नेहमी सारखा निघाला मंगेश बरोबर घरी. त्यादिवशी पण निलम त्याला सकाळपासून call करत होती. एकदाही त्याने call उचलला नाही. न राहवून मग तिने मंगेशला call करून राजेशबद्दल विचारलं. नक्कीच काहीतरी बिनसलं होतं राजेशच. म्हणून त्याने निलमचा call उचलला नसेल. त्यासाठी, राजा सकाळपासून बॉस सोबत आहे म्हणून त्याने call उचलला नाही, असं खोट सांगितलं. निलमचा call कट्ट करून तो राजेश जवळ आला. मोबईल तर शेजारीच होता. राजेश कामात गुंतलेला. मोबाईल उचलून त्याने चेक केला. २२ missed call निलमचे. "राजा… " राजेश कामातच. " अरे राजेश…. माणसा, आहेस का जमिनीवर…. " तेव्हा राजेशने एक थंड नजर टाकली मंगेशवर. "अबे…. काय झालंय तुला…. राणी कधीपासून call करते आहे तुला… हे बघ, २२ missed call आहेत.… कूठल्या जगात आहेस रे… "," ह्म्म्म… " मंगेशकडे न बघता त्याने उत्तर दिलं आणि पुन्हा कामात लक्ष घातलं त्याने. काय झालंय याला… पहिला तर कधी वागला नाही असा.… आणि निलमचा फोन….असं कधीच झालं नाही कि त्याने तिचा call receive केला नसेल. मग आज का ? मंगेश विचार करत करत त्याच्या जागेवर जाऊन बसला.
संध्याकाळ झाली तरी निलम त्याला call करत होती. दोनदा call receive केला नाही राजेशने. त्यानंतर मोबाईल बंद करून ठेवला. मंगेश सर्व पाहत होता. मंगेशला call आला निलमचा.
" अरे… राजा call receive का करत नाही आणि आता तर स्विच ऑफ येतो आहे. अजूनही तो बॉस बरोबर आहे का",
"हं… हो गं, सकाळपासून तो आतच आहे बॉसच्या केबिनमध्ये… तुझं काही काम होतं का… ",
"नाही रे, असंच… तुम्ही निघत आहात का दोघे… मी थांबते मग, bus stop वर या दोघे, कारने जाऊ घरी आज.",
"ok" म्हणत मंगेशने call कट्ट केला.
" राजा, येतो आहेस ना, निलम वाट बघत आहे. " ,
"तू जा पुढे…. मला थोडा वेळ लागेल… ",
"चल ना राजा… उद्या कर काम ते, चल लवकर… ",
"मंगेश खरंच जा… मला वेळ आहे निघायला अजून… प्लीज जा… " नाराजीने मंगेश निघाला. Bus stop वर निलम वाट बघत होती.
" Hi मंगेश… ",
"Hi… ",
" अरे, राजा कूठे आहे… ? " निलम राजेशला शोधू लागली.
"अगं… sorry, त्याला जरा काम आहे म्हणून थांबला आहे तो.",
" ok… ok , चल मग तुला सोडते घरी." ,
"नको गं… जाईन ट्रेनने." निलमने त्याचा हात पकडला आणि गाडीत बसवलं.
"म्हणे जाईन ट्रेनने…. काय झालंय रे तुम्हा दोघांना… ",
"तसं नाही गं, पण राजा नाही ना सोबत म्हणून…",
"अरे… किती वेळा call केला त्याला.… एवढा काय बिझी आहेत आज राजे… " ,
" आज खूप काम आहे ना त्याला… बरं, काही काम असेल तर सांग मला, मी सांगेन तुझा निरोप त्याला." ,
"हे घे… " म्हणत निलमने साखरपुड्याची निमंत्रण पत्रिका मंगेशच्या हातात ठेवली.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
क्रमश:
