રાઈટ એંગલ
પ્રકરણ–૭
‘ગુડ મોર્નિંગ!‘ કશિશ બારણું ખોલ્યું ત્યા તો સામે કૌશલ ચાની ટ્રે લઈને ઊભો હતો. એને જોઈને કશિશને હાશ થઈ કે તે મોડી નથી પડી.
‘ગુડ મોર્નિગં ડિયર! તું કેમ ચા લઈને આવ્યો?‘
‘તું સુતી હતી તો મને થયું કે તું ઊઠે ત્યાં સુધીમાં ચા મંગાવી લઉં તો તારે જે વાત કહેવી છે તે ચા પીતા પીતા કહેવાય જાય!‘ કૌશલની વાત સાંભળીને કશિશને આશા બંધાય. ભલે એ એને જાણ કરવામાં મોડી પડી હોય પણ કૌશલ એને સપોર્ટ કરશે. કેટલો કેરિંગ છે!
બેડરુમની અમેરિકન વિન્ડોના પરદા ખોલીને કૌશલ બાજુમાં સર્વિંગ ટેબલ પર ચા મૂકીને પોતે સોફા પર ગોઠવાયો. ત્યાં સુધીમાં કશિશ ફ્રેશ થઈને આવી ગઈ. એણે બીજી કોઈ ભૂમિકા બાંધ્યા વિના સીધી વાત ચાલુ કરી,
‘મેં તને બે વાત નથી કહી. આઈમીન....વાત કરવાનો અનુકૂળ ટાઈમ નથી મળ્યો!‘
‘હમમ!‘ કૌશલે ચા પીતા પીતા માથું હલાવ્યું.
‘કૌશલ...યુ નો આપણાં મેરેજ પછી મારી માનસિક સ્થિતિ એટલી સ્ટેબલ ન હતી. એનું કારણ મેં તને કહ્યું હતું.‘ કશિશે એને ધ્યાનથી જોઈ રહી.
‘યાહ...યુ ટોલ્ડ મી કે તને હું બહુ પસંદ ન હતો. તને હાઈટવાળો છોકરો ગમતો હતો. રાઈટ?‘ કૌશલ એકદમ સંતુલિત અવાજે બોલ્યો. લગ્ન માટે માત્ર શારિરીક ઊંચાઈ મહત્વની નથી હોતી તે વાત સાત વર્ષના સફળ લગ્નજીવન પછી બન્ને સમજતા હતા. પાંચ ફીટ સાત ઈચ ઊંચા કૌશલ સામે કશિશ જોઈ રહી.
‘હા...પણ મેં તને પૂરી વાત કહી ન હતી. એક બીજું કારણ પણ હતું.‘
‘કેમ કોઈ બીજાના પ્રેમમાં હતી?‘ કૌશલ ચાનો કપમાંથી ચા પીવાનું છોડીને એને તાકી રહ્યો. કશિશ જેવી ખૂબસુરત યુવતીને મેળવવા માટે તો કેટલાં આતુર હોય! એ વાત પુરુષ તરીકે કૌશલ સમજી શકતો હતો.
‘હા!‘ કશિશ બોલી અને એણે કૌશલ સાથે નજર મિલાવી. કૌશલની આંખમાં જિજ્ઞાસાની સાથે આધાત પણ હતો કે શું? કશિશ નક્કી ન કરી શકી.
‘હું મારી કરિયરના પ્રેમમાં હતી. મારે લગ્ન જ કરવા ન હતા.‘ કશિશ આટલું બોલી અને કૌશલના ચહેરા પર રાહતના ભાવ આવ્યાં હોય એણે ચા પીવા માંડી.
‘મારે ડોક્ટર બનવું હતું. મારું સપનું હતું કે હું એવું કંઈક કરું જેથી આ દુનિયામાં મારી એક ઓળખ બને. સમાજમાં મારું નામ હોય, ઈજ્જત હોય, પણ હું તેવું કરી ન શકી.‘
‘ઓહ..કેમ?‘ કૌશલ એને શાંતિથી સાંભળી રહ્યો હતો. એણે કશિશ તરફ ચાનો કપ લંબાવ્યો પણ કશિશે તે લીધો નહી. કશિશે પોતાની વાત આગળ ચલાવી.
‘મેં હાયર સેકેન્ડરીમાં સાયન્સ રાખ્યુ હતું. બારમાં ધોરણમાં ૮૭ ટકા આવ્યા હતા. મને મેડિકલમાં એડમિશન મળે તેમ હતું. તે વાત હું જાણતી હતી. એટલાં માટે ગાંધી કોલેજમાંથી હું ફોર્મ લઈ આવી હતી જેથી હું મેડિકલ કોલેજીસમાં મારી ઉમેદવારી નોંધાવી શકું.‘ આટલું બોલીને એ થોભી. પોતાની એંગ્ઝાયટિ ઓછી કરવા માટે એણે ઊંડો શ્વાસ લીધો.
એ થોભી એટલે કૌશલે પૂછયું.
‘પછી?‘
કશિશે નજર નીચી ઢાળી દીધી. પોલિસને જેટલી સરળતાથી કહી દીધું તે પતિ પાસે કહેતાં સંકોચ થતો હતો. આખરે એક સ્ત્રી માટે પોતાના પિયર પક્ષ વિરૂધ્ધ બોલવું આસાન નથી હોતું. જાણે અજાણ્યા માણસ સામે નિવસ્ત્ર થઈ ગઈ હોય તેવી વેદના થતી હોય છે. પણ હવે સાચી વાત કહેવામાંથી પાછા હટવાનું પણ નથી. ભલે પોતાનો પરિવાર ખુલ્લો પડી જાય. ભલે કૌશલની નજરમાં હવે એમના માટે કોઈ માન ન રહે. એમણે જે કર્યું છે તે જ કહેવાનું છે ને!એ મન મક્ક્મ કરીને બોલી,
‘પછી જે ન થવું જોઈએ તે થયું. મેડિકલમાં એડમિશન માટે ફોર્મ ભરવાનું હોય અને પછી તમારા મેરિટ પ્રમાણે તમને જે તે કોલેજમાં એડમિશન મળતું હોય ત્યાંથી તમને કોલ લેટર આવે જેમાં તમને પર્સનલ ઈન્ટરવ્યુ માટેની ઈન્ફો જણાવેલી હોય. ત્રણ રાઉન્ડ થયા છતાં મને કોઈ લેટર ન આવ્યો એટલે હું બહુ ઊંચીનીચી થતી હતી કારણ કે મારા ૮૭ ટકા હતા. મને એડમિશન મળી જ જાય તેમ માનતી હતી. એટલે મેં ઘરમાં પપ્પા અને ઉદયભાઈને બહુ કહ્યું કે આપણે અમદાવાદ જઈને તપાસ કરીએ કે મારું ફોર્મ ત્યાં રજિસ્ટર તો થયું છે કે નહીં. પણ પપ્પા અને ઉદયભાઈએ કહ્યું કે તારે જવાની જરૂર નથી. અમારે બિઝનેસના કામે જવાનું છે એટલે અમે તપાસ કરતાં આવીશું. એ લોકો ત્રણ–ચાર દિવસ પછી પાછા આવ્યા. મને કહ્યું કે આ વખતે ઓપનમાં મેરિટ બહુ ઊંચું ગયું છે એટલે તને એડમિશન નથી મળ્યું.‘ આટલું બોલતાંની સાથે કશિશની આંખમાં આંસુ આવી ગયા. કૌશલ એનો હાથ પકડીને પ્રેમથી પસવાર્યો. કશિશ જરા સ્વસ્થ થઈ. જાણે શબ્દો શોધતી હોય તેમ વિન્ડોની બહાર જોઈ રહી. કૌશલ એ આગળ વાત કરે તેની રાહ જોઈ રહ્યો. બે–પાંચ મિનિટ પછી કશિશ બોલી,
‘હદ તો એ હતી કે તેઓ પાછા આવ્યા તે દિવસે એડમશિન પ્રક્રિયા પૂરી થઈ ગઈ હતી. હું બીજે કશે પણ એપ્લાય કરી શકું તેમ ન હતી. કાશ ત્યારે હું એમની સાથે અમદાવાદ ગઈ હોત! કાશ મેં એમના પર ભરોસો ન કર્યો હોત!‘ કશિશે બોલીને નિ:સાસો નાંખ્યો. પોતે પોતાના પપ્પા અને ભાઈ પર વિશ્વાસ કર્યો હતો એનું ફળ એને ભોગવવું પડ્યું હતું એની વેદના એના ચહેરા પર દેખાતી હતી. એ અટકી તેથી કૌશલ ઝડપથી પૂછયું,
‘કેમ?‘
‘ઘે લાઈડ ધેટ ટાઈમ...ત્યારે તેઓ ખોટું બોલ્યા હતા. મને એડમિશન મળ્યું હતું. મારા નામનો ઈન્ટરવ્યુ કોલ આવ્યો હતો. પણ ભાઈએ મને કહ્યું ન હતું, એ વાતની મને પરમદિવસે હું પપ્પાના ઘરે ગઈ ત્યારે ખબર પડી.‘
કશિશે જોશથી હોઠ ભીડી રાખ્યાં. જાણે પોતાના દુ:ખ અને ક્રોધને કાબુમાં રાખતી હોય. પણ આખરે એ હારી ગઈ અને આંસુઓની જીત થઈ, કશિશની આંખમાંથી આંસુ ટપક્યા. કૌશલે એને સાંત્વના આપવાનો પ્રયાસ કર્યો. એને ગળે લગાડીને એની પીઠ પર ધીમે ધીમે હાથ ફેરવ્યો.
‘ ડોન્ટ ક્રાય...પ્લિઝ! પણ એમણે શું કામ એવું કર્યુ?‘ કૌશલના અવાજમાં આઘાત અને ઉશ્કેરાટ હતા. કશિશે એની સામે જોયું. આંખના આંસુ લુછતા એ બોલી,
‘ભાઈ નહતો ઈચ્છતો કે હું મોટા સિટીમાં ભણવા જાઉં. હું છોકરી હતીને. અને ત્યાં જઈને બગડી ગઈ તો? શું એટલી નાની હતી કે મને કોઈ ભોળવી જાત? દુનિયા આખામાં છોકરીઓ બહાર ભણવા જાય છે કરિયર બનાવે છે અને હું તો ગુજરાતના જ કોઈ સિટિમાં ગઈ હોત! એણે પપ્પાને પણ આવું સમજાવી દીધું હતું. એટલે પપ્પાએ પણ ઉદયભાઈને રોકવાના બદલે સપોર્ટ કર્યો. બન્ને જૂંઠું બોલ્યા. મને છેતરી... મારી કરિયર ન બની!‘
અત્યાર સુધી જાત પર રાખલો કન્ટ્રોલ હવે છૂટી ગયો. કશિશ આટલું બોલતા બોલતાં તો ધ્રુસકે ધ્રુસેક રડી પડી. એનો ભાઈ અને પપ્પા સામેનો ગુસ્સો રુદન રુપે બહાર આવી રહ્યોં હતો. પોતાના કોઈ જ વાંક વિના એણે બહુ મોટી સજા મળી હતી. એક સ્ત્રી હોવાની સજા. ઔરત હોવાની સજા એણે ભોગવી હતી. કૌશલે એની વેદના સમજીને એને રડવા દીધી. ચૂપચાપ એની પીઠ પર હાથ ફેરવાતો રહ્યો. થોડીવાર એણે રડી લીધું એટલે કૌશલે એને પાણી આપ્યું. કશિશે તે પીધાં પછી જરાક સ્વસ્થ થઈ.
‘કિશુ...એમણે બહુ જ ખરાબ કર્યું કહેવાય! એમણે આવું ન કરવું જોઈએ!‘ કૌશલની હમદર્દી કશિશને ગમી. એના મનમાં પડઘો પડ્યો. એ જાણતી જ હતી કે કૌશલ એની વાત સમજશે. જે અત્યાર સુધી ધ્યેય અને પોલિસ નથી સમજી શક્યા. એની આંસુથી સાફ થયેલી આંખોમાં ચમક આવી. કૌશલ સામે નજર મેળવીને એ બોલી,
‘હું તેમને માફ નહીં કરી શકું!‘ કશિશની નારાજગી ચરમસીમાએ પહોંચી હતી કારણ કે એ ઈચ્છતી હતી કે એ જે કરવા માંગે છે તેમાં કૌશલ સાથ આપે. ઘણીવાર માણસ એટલે પણ ઓવર રિએક્ટ કરતો હોય છે જેથી બીજા એની વાતને કોઈ જ વાંધાવિરોધ વિના સ્વીકારી લે. કશિશ અત્યારે અજાણતા એ જ કરી રહી હતી અને એ એની ગંભીર ભૂલ સાબિત થવાની હતી.
‘ઓહ યસ....આઈ ટુ....!‘ કશિશને સારું લાગે એટલે કૌશલ બોલ્યો. થોડીવાર બન્ને ચૂપ રહ્યાં. જે વાત કહેવાય હતી અને જે સંભળાય હતી તેના આઘાત–પ્રત્યાઘાત બન્નેના દિલ–દિમાગમાં ચાલુ હતા. કૌશલે વાતાવરણ હળવું કરવા કિશશની સામે જોઈને સ્માઈલ કરતાં બોલ્યો,
‘અહા! જરા વિચાર તો, મારા લગ્ન ડોકટર કશિશ સાથે થયા હોત! વાહ! મારો વટ પડી જતે હો!‘ કૌશલે આખી ય વાતને હળવાશથી લીધી તે કશિશ જોઈ રહી. બીજો કોઈ સમય હોત તો એણે સામે મજાક કરી હોત કે ડોકટર કશિશ કોઈ બિઝનેસમેન સાથે નહીં પણ કોઈ ડોકટર સાથે લગ્ન કરતે. પણ અત્યારે કૌશલની આ મજાક એને ખૂંચી.
‘તને આવા સિરિયસ ટોપિક પર મજાક સૂઝે છે?‘ કશિશ નારાજ થઈ ગઈ એટલે કૌશલને અહેસાસ થયો કે પોતે આ મજાક માત્ર કશિશને દુ:ખમાંથી બહાર લાવવા જ કરી હતી. જો એને ન ગમ્યું હોય તો વાત સુધારી લેવી પડે.
કશિશનો હાથ પકડીને એને મનાવવાની કોશિશ કરી,
‘આઈ નો આ વાત બહુ મોટી છે. તારી કરિયર ન બની શકી. માત્ર એમના એક પગલાંએ તારું સપનું છિન્નભિન્ન થઈ ગયું. બસ તું દુ:ખી ન થા. મને તો દુ:ખી હોય તે નથી ગમતું. એટલે મજાક કરી!‘
ત્યાં કૌશલની નજર વોલ ક્લોક સામે ગઈ. સાડા નવ થઈ ગયા હતા તે જોઈને એ બોલ્યો,
‘તારી વાત પતી ગઈ હોય તો હું હવે તૈયાર થઈને ઓફિસ જાવ?‘
કશિશ એ ઊંડો શ્વાસ લીધો,
‘વાત પતી નથી ગઈ હજુ તો શરૂ થઈ છે.‘
‘વ્હોટ! હવે શું બાકી છે?‘ કૌશલ આશ્ચર્યથી એને જોઈ રહ્યો.
‘કાલે હું તને એસ.પી. સાહેબની ઓફિસ બહાર મળી હતી ને ત્યાં આજ કામથી ગઈ હતી. તું અચાનક મળી ગયો એટલે ત્યાં કહેવાનું યોગ્ય ન લાગ્યું એટલે હું જૂઠુ બોલી હતી. આઈ એમ સોરી!‘ કશિશે કહ્યુંને એ કૌશલ સામે ધ્યાનથી જોઈ રહી કે એના ચહેરા પર કેવા ભાવ આવે છે.
‘ઈટસ ઓ.કે.. પણ તું એસ.પી. પાસે આ કામથી ગઈ હતી એટલે?‘ કૌશલે પૂછયું. અને કશિશનુ હ્રદય ધડકવા લાગ્યું. મારી વાત સાંભળીને કૌશલ મને સાથ આપશે?
‘એટલે એમ કે હું એમની સામે કેસ કરવા માંગું છું!‘ કશિશ હિંમતથી બોલી ગઈ. કૌશલ એને આંખ પહોળી કરીને જોઈ રહ્યો.
‘વ્હોટ?‘
‘આઈ વોન્ના સ્યુ ધેમ! હું તેમની સામે કેસ કરવાની છું.‘
‘બટ વ્હાય?‘ કૌશલ હજુ ય સ્તબ્ધ હતો.
‘કેમ ન કરુ? મારી કરિયર ન બની.. હું ડોકટર બની શકી હોત. એ બન્ને મારી સાથે જૂઠું બોલ્યા, મને છેતરી! તે માટે મને કોર્ટ પાસેથી ન્યાય જોઈએ છે.‘
કૌશલ એની વાત સાંભળીને ક્ષણેક તો ચૂપ થઈ ગયો. શું બોલવુ? શું કરવું? કશિશ ઓવર રિએક્ટ કરી રહી હતી, તો કૌશલ એ સમજ્યા વિના પૂછી બેઠો,
‘તું એસ.પી.ને મળવા જવાની હતી તો કેમ મને ન કહ્યું?‘ કૌશલે સવાલ પૂછયો. એક પતિ તરીકે એને જાણ પણ ન કરી અને એ એસ.પી. સુધી પહોંચી ગઈ?
(ક્રમશ:)
કામિની સંઘવી
