तिथे दुसऱ्या टोकाला . सुप्री आणि तिच्या मैत्रिणींनी , खाली गावात जाऊन , अंघोळ वगैरे उरकली होती... लवकर निघायचे म्हणून. अमोल अजूनही झोपलेला.
" ओ... अमोल सर, जागे व्हा... निघायचे आहे... " सुप्री अमोलच्या तंबू बाहेरूनच त्याला हाका मारत होती. अमोल जागा झाला.
" काय यार... किती दिवसांनी एवढी छान झोप लागली होती... आणखी ५ मिनिटं झोपलो असतो तर काय झालं असतं .. " अमोल आळस देतं होता.
" जरा डोळे उघडा... आजूबाजूला बघा... तुमचाच तंबू आहे... बाकीचे निघाले... तुम्हाला सोडून गेलो तर पगार मिळणार नाही आम्हाला , म्हणून उठवलं तुम्हाला... " अमोलचे डोळे उघडले. खरंच, बाकीचे तयार होते निघायला.
" अरे !! पण माझी अंघोळ... " अमोल..
" पाऊस आला कि भिजा त्यात... आपोआप होईल अंघोळ.. नाहीतर तुम्ही थांबा इथे , आम्ही बाकीचे निघतो... " सुप्री हसत म्हणाली. " न ... नको, आटोपतो लगेच... " अमोल धडपडत आवरू लागला. त्याची धावपळ बघून बाकीचे हसू लागले.
कोमलने पुढच्या वाटा आधीच शोधल्या होत्या. त्यामुळे पुढच्या गावात लवकरात लवकर कसं पोहोचता येईल हे कोमलला तरी माहित होतं. निघाले सगळेच. अमोलचे पुन्हा "click , click " सुरु झालं. मागेच होता तो .
" oh !! NO !! " मागून अमोलचा आवाज आला. सगळेच थांबून काय झालं ते बघू लागले.
" काय झालं " कोमलने विचारलं.
" अगं.. याची बॅटरी संपत आली आहे... " संजनाने डोक्याला हात लावला. " शिवाय मोबाईल सुद्धा चार्ज करायचा आहे... कुठे करूया... " अमोल जरा काळजीत होता.
" what !! म्हणजे तुम्ही मोबाईल आणला आहे सोबत... " एका मुलीने आश्चर्याने विचारलं.
" म्हणजे... बाकी कोणाकडे नाहीत का मोबाईल ... " आता अमोलची वेळ होती आश्चर्यचकित होण्याची. " कोणाकडे नाहीत मोबाईल... infact तसंच ठरवलं होतं सुप्री - संजनाने... " कोमलने अमोलकडे पाहत म्हटलं.
" हो का... मला कोणी बोललंच नाही.. " अमोलने सुप्रीकडे बघितलं.
" असो .. का घेतला नाही ... कोणी सांगेल का मला.. ",
" तोच प्रॉब्लेम... चार्जिंग चा... शिवाय थोडे दिवस दूर ठेवला तर चालतो मोबाईल स्वतःपासून दूर.... त्यासाठी हा निर्णय. "
" ठीक आहे... जर काही अडचण आली तर उपयोगी पडेल.. तरी कॅमेरा चार्ज करावा लागेल ना.. त्याच काय... " अमोलचा प्रश्न होताच.
" पुढे गावात थांबलो ना... कि करा किती पाहिजे एवढा चार्ज मोबाईल आणि कॅमेरा.... चला आता.. " सुप्री वेडावत बोलली. " चला मग " अमोल तिच्या शेजारीच येऊन उभा राहिला.
" आता काय माझा हात पकडून चालणार आहात का..." सुप्रीचा प्रश्न.
" जमलं तर करिन... " अमोल बोलून गेला.
" हो का ... मग संजूचा हात कोण पकडणार.. तिला मीच लागते सोबतीला... नाहीतर घाबरते बिचारी... हो कि नाही संजू... " ,
" गप ग येडे... अमोल सर तिचं ऐकू नका आणि तिच्या नादाला हि लागू नका.. तुम्ही तुमचे फोटो काढा... " संजनाने बोलणं संपवलं , सुप्रीचा हात पकडून प्रवास सुरु केला पुन्हा.
=========================================================
सई तर अजूनही त्या स्वप्नांच्या दुनियेत होती. " काय मॅडम... चला ... निघावं लागेल आता. " आकाशने हाक दिली. सईने लगेच सामान बांधायला सुरवात केली.
" By the way... इथे कुठे चार्जिंग करायला मिळेल का.. " सईने आकाशला प्रश्न केला. आकाशच्या चेहऱ्यावर प्रश्नचिन्ह.
" काय असते ते... म्हणजे शब्द ओळखीचा आहे , पण विसरलो बहुदा.. " आकाशने खरं उत्तर दिलं.
" अरे मोबाईल आणि लॅपटॉप... यांची बॅटरी असते ना.. तिला चार्ज करावं लागते... शिवाय कॅमेरा आहेच... आणि या सर्वांकडे सुद्धा कॅमेरा आहेत ना... त्यांनाही लागेल चार्जिंग... " सई...
" खाली गावात गेलो कि तिथे करू शकता, तरी आधी बघव लागेल वीज आहे का गावात... ",
" का ? " .
" गावात वीज नसते कधी कधी... तरी काय असते ते लॅपटॉप... फोन ला मोबाईल बोलतात हे कळलं " सईने बॅग मधून लॅपटॉप बाहेर काढून दाखवला...
" याला बोलतात लॅपटॉप... " आकाशने दुरुनच पाहिलं. "
साधारण किती वेळ लागतो ... चार्ज होण्यासाठी... " ,
" तसं ४ तास लागतात.... आणि हा जुना हि झाला आहे नाहीतर लवकर होते चार्जिंग... " ,
" असं आहे तर... पण एक सांगू, मोबाईल .. कॅमेरा तेवढा चार्ज करून घ्या. तो होईल ना लवकर.. एकतर गावात वीज नसते ना कधी, त्यात तुम्ही एवढा वेळ वीज वापरली तर बरं दिसत नाही ते.. तरी बघा विचार करून... " सईला पटलं ते. सर्व गावात उतरले.
===========================================================
"हॅलो .. ओ मॅडम ... हॅलो.. " अमोल सुप्रीला मागून आवाज देत होता. सुप्री मुद्दाम त्याकडे दुर्लक्ष करत होती.
" काय झालं अमोल... ? " कोमल थांबली.
" अरे कॅमेरा आणि मोबाइल... चार्ज करायचा आहे. तुम्ही कोणी थांबतंच नाही. गावात तर आलो कधीच.... मग थांबू ना थोडं... " कोमलने घड्याळात पाहिलं. अरेच्या !! सकाळचे ११:३० वाजले...एवढं चालत होतो आपण. वेळ कधी गेला कळलंच नाही. कोमलने सगळ्यांना थांबवलं.
" हो ना... खूप चाललो आज... कमाल केली सगळ्यांनी... " संजना...
" का थांबलो.. " सुप्री मागे येत म्हणाली.
" मॅडम ... हे चार्जिंग करायचे आहे, शिवाय आपल्याला हि चार्ज व्हावे लागेल ना.. पोटात काही नको का... " अमोल... खरंच , एवढे चालले होते ते. थांबले तेव्हा भुकेची जाणीव झाली. थांबले. सुप्री-संजना आणि कोमल, जेवणासाठी काही मिळते का ते बघण्यासाठी गावात शिरल्या. अमोल मोबाईल आणि कॅमेरा घेऊन कुठे चार्ज करता येईल , ते शोधायला निघाला. बाकीचे तंबू बांधण्यात गुंतले.
==============================================================
" काय खाणार गं " आकाशने सुप्रीला विचारलं.
" काहीही... तू बनवणार असशील तर कुछ भी खाऊंगी.... " सुप्रीने डोळा मारला आकाशला.
" सांग गं सरळ, बाकीच्यांनाही आणायचे आहे... ",
" तू बनव ना.. येते ना तुला बनवता. ",
" जा... आज जास्त काही मिळणार नाही... त्या गावात सुद्धा कोणी दिसत नाही... " आकाश.
" बनव ना रे तू जेवण... मला तुझ्या हातचे खायचे आहे.. ब.. न... व.... ना.... रे .... " सुप्री लाडिक आवाजात बोलत होती.
" जास्तच लाडात आली आहेस... हा.... " सुप्री त्याच्या शेजारी येऊन उभी राहिली.
" किती दिवस झाले... तुला आठवते का... शेवटचं कधी एकत्र... दोघेच ...... निवांत काही खात बसलो होतो... " आकाश आठवू लागला. खरंच, किती दिवसांनी तो या सर्वांसोबत होता.
" हो... काय करणार ना... कामचं आहे माझं.. नाहीतर घरी बसावं लागेल. दुसरं काहीच येतं नाही मला , फोटोग्राफी शिवाय.. " ,
" चालेल ना... मला रोज तुझ्या हातचं जेवण मिळेल. मी जॉब करते, तू घर सांभाळ. नाहीतरी घरी बसलास ना, तर माझ्याशिवाय दुसरी कोणीच राहणार नाही तुझ्यासोबत आणि भेटणार सुद्धा नाही... so .... " सुप्री त्याला चिडवत म्हणाली.
" हो का... थांब बघतो तुला... " सुप्री पळाली, आकाश तिच्या मागोमाग धावला.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
क्रमश:
