समोर हिरवं -हिरवं गवत.. अगदी ढोपरापेक्षा हि उंच... जमिनीवर तरी तेच होतं सगळीकडे... आणि समोर... बरोबर समोर , आणखी एक डोंगर दिसतं होता... परंतु थोडा दूर होता. त्याच्या आजूबाजूला पांढरे ढग ,प्रवास करत होते. त्याचं वरचे टोक तेव्हढं दिसतं होतं. सारे ढग त्याच्या बाजूने जात होते... पांढरी शुभ्र नदी जणू काही... त्याला चिटकून , तर कधी त्याच्या माथ्याला स्पर्श करत पुढे निघाले होते. सईला समोर काय आहे त्यावर विश्वास नव्हता. आकाश एका जागी उभा राहिला. सईचे बाकी मित्र पटापट फोटो काढत होते. पण सई ... अजूनही ती भानावर आली नव्हती. समोर आहे ते खरं आहे का ... "आ" वासून ती कधीची बघत होती ते.
" ओ मॅडम.. फोटो काढून घ्या... " आकाश खाली बसत म्हणाला. " हो... हो..." म्हणत सई जागी झाली. पुन्हा तेच समोर द्रुश्य... ढोपराएवढं हिरवंकंच गवत .. पायाखाली जमीन नसावी एवढं गच्च .. समोर unbelievable गोष्ट.. नदीचं होती ती ढगांची... इतके ढग... मानलं पाहिजे या निसर्गाला.. सईची फोटोग्राफी सुरु झाली. मन भरेपर्यंत फोटो काढून झाल्यावरच सर्व त्या गवतात बसून समोरच जग बघू लागले.
----------------- X ----------------------- X ----------------------- X ----------------------- X -----------
पाऊस तर थांबला होताच. शिवाय, त्या मंदिरातील पुजारी बोलले होते ना. आजचा दिवस थांबा गावात, भटक्याच्या खुणा मिळतील. तर कोमलनेच सगळ्यांना " थांबूया" असं सांगितलं. राहण्याची सोय करायला हवी. म्हणून सगळ्यांनी तंबू बांधायला सुरुवात केली. अमोल तर पुस्तकात काय लिहिलं आहे ते वाचत होता... पहिल्यांदा तंबू हा प्रकार त्याने घेतला होता ना सोबत. कोमल आणि अमोल सोडले तर बाकीच्या ग्रुपने तंबू उभे केले सुद्धा.. दोघेही त्या सर्वांचा वेग बघून अवाक झाले.
" कसं काय जमलं तुम्हाला.. " अमोलने संजनाला विचारलं.
" मी बोलले होते ना... सवय आहे आम्हाला फिरायची, त्यात हि सुद्धा सवय आहे.. " ,
" मग या सुप्रीला सुद्धा येतो का tent बांधायला. " अमोल सुप्रीकडे पाहत बोलला.
" येतो आणि चांगला उभा करते मी tent .. तुम्हाला येतं नाही तर दुसऱ्यांना हि येतं नसेल, असं वाटते का तुम्हाला... " सुप्री वेडावत म्हणाली.
" हो... " .....अमोल..
" मी दाखवीन , एकदाच... शिकून घेयाच... परत परत कोणी दाखवणार नाही.. समजलं ना .. " सुप्री पुढे गेली पटापट. जस आकाशने दाखवलं होतं .. अगदी तसंच , तिने पटापट तंबू उभा केला अमोलचा. पुन्हा चकित केलं अमोलला तिने. अमोलच तोंड उघडं... " तोंड बंद करा.. माशी जाईल तोंडात.. " सुप्री हसत मागे आली. अमोलला ओशाळल्यागत झालं. " थँक्स !! " अमोल चट्कन आत शिरला.
" मला वाटते, सर्वांनीच आराम करायला हवा... ".... कोमल...
" चालेल.. " सगळेच दमलेले होते प्रवासाने..
" मी जरा गावात फिरून येते... " कोमल निघून गेली गावात.
पावसाच्या पाण्याने ... धुवून निघालेल्या वाटा... मधेच डांबरी रस्ता... पाण्याने तर कसा चमकत होता. दूरवरून बैलगाडी येतं होती. त्यांच्या गळ्यातील घंटांचा आवाज दूरवर येतं होता. कोमल त्याकडेच बघत होती तर मागून सुप्री-संजना येताना दिसल्या. " तुम्ही ... आराम करायचा ना.. " कोमल संजनाकडे पाहत म्हणाली. " नको... प्रत्येक क्षण महत्त्वाचा आहे इथे... " संजना बोलली. सुप्री अजूनही नाखूष होती. तरी संजनामुळे आली होती. तिघी फिरू लागल्या गावात. गाव जागं झालं होतं. सगळेच आपापल्या कामात गुंतले होते. शेतच्या शेतं पसरली होती एका बाजूला. गायी- बकऱ्या चरायला निघाल्या होत्या. काही बायका पाण्याची कळशी - हंडा कमरेवर , डोक्यावर घेऊन निघाल्या होत्या. सूर्य बऱ्यापैकी वर आलेला आणि दिसत होता... त्याचा आणि ढगाचा लपाछपीचा खेळ सुरु होताच. थंड वारा वाहत होता. सुप्री खूप दिवसांनी हे अनुभवत होती ना. बरं वाटलं तिला. शेजारीच नदी किनारा होता. या दोघीना सोडून एकटीच सुप्री तिथे निघाली.
आभाळ आता काही ठिकाणी मोकळं झालं होतं. पावसाच्या ढगांची ये-जा सुरु होतीच. दुपारचे १२ वाजत आले तरी म्हणावा तसा उजेड नव्हता. परंतु छान थंड हवा सुटली होती. नदी किनारा बऱ्यापैकी मोठा , पसरलेला होता. पावसाने आवरतं घेतलं म्हणून काही जणी नदीवर पाणी भरायला आलेल्या होत्या. सुप्रीने आजूबाजूला नजर फिरवली. समुद्र वाटावा इतकं भव्य रूप नदीचं. नदीचा दुसरा किनारा म्हणजे दुसरं गावं. असा अंदाज लावला तिने. कारण त्या दुसऱ्या किनाऱ्यावर काही घरं दिसत होती. नदी किनारी थोडीफार हिरवळ. आताच मासेमारी साठी निघालेल्या दोन-चार होड्या. काही ठिकाणी गायी-म्हशी अंघोळ करताना दिसल्या. सुंदर वातावरण. सुप्री तिथेच एका दगडावर बसली. मागोमाग कोमल,संजना आल्या. कोणीच कोणाशी बोलत नव्हतं. फक्त त्या निसर्गाशी एकरूप होता होते का ते पाहत होते सर्व. या तिघींना बघून , जवळपास त्याच्याच वयाची मुलगी त्याच्याजवळ आली.
" तुम्ही शहरातून आला आहात का .. " तिने विचारलं.
" हो.. "... संजना.
" तुम्ही इथे का बसला आहात मग.. कपडे खराब होतील तुमचे... ",
"असं काही नाही.. चालते आम्हाला.. " कोमल बोलली तशी ती हसली. " एक सांग मला.. गावात विहिरी आहेत ना.. मग हे नदीचं पाणी , तेही आता गढूळ आहे... ते का पिता तुम्ही... " संजनाने विचारलं.
" ते पाणी पिण्यासाठी नाही... धुणी-भांडी करण्यासाठी घेऊन जातो आहे.. पिण्यासाठी विहिरीचं पाणी वापरतो... पाणी वाचते ना असं, भटक्याने सांगितलं आम्हाला.. "....... 'भटक्या' हे नावं ऐकलं आणि पुन्हा त्याची आठवण झाली.
"बरं झालं आठवण झाली त्याची.. तो कुठे गेला माहित आहे का... त्यालाच शोधतो आहे आम्ही.. " ..कोमल..
" तो कुठे जातो कोणाला माहित नाही.. काही काम असलं तर नाहीतर भूक लागली कि यायचा.... पण खूप चांगला माणूस तो, गावात किती छान कामं केली त्याने... सुधारलं गावं त्याने.. आणि एक दिवस निघून गेला.. " ,
" ते पुजारी बोलले कि काही खुणा ठेवतो मागे तो ... ते काय आहे नक्की... " संजना...
" ते काय ... चला " तिच्या मागोमाग कोमल आणि संजना निघाल्या. सुप्रीला काहीच इंटरेस्ट नव्हता या गोष्टीत. ती फक्त ऐकत होती.
एका ओबड-धोबड , रंगहीन मूर्ती पाशी घेऊन आली ती. " हे, त्या भटक्याने बनवलं आहे. " ,
" गणपणी ? .... तो काय मूर्तिकार आहे का.. " कोमलने चट्कन एक फोटो काढून घेतला.
" माहित नाही... पण हे त्यानेच बनवलं आहे... गणपतीचा आकार येई पर्यंत बनवतो मूर्ती.. आणि खाली काही कोरून सुद्धा ठेवतो. ",
"काय ? " ,
" इथे खाली काही कोरून ठेवलं होतं. पण तो दगडच काही दिवसापूर्वी तुटला. " कोमलने पाहिलं. मूर्तीखाली दगडावर " मा.. " हा एकच शब्द दिसतं होता. बाकीचा दगड तुटला होता.
" हे असं ... तो ज्या गावात जातो ना... तिथे करून ठेवतो.. मागच्या गावातल्या माझ्या मैत्रिणींनी अशीच मूर्ती बघितली आहे त्याच्याकडे... असं का करतो ते माहित नाही. " हे सर्व झाल्यावर कोमल,संजना सुप्री जवळ आल्या.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
क्रमश:
