32.
(અખિલેશ સવારે 9 વાગ્યાની આસપાસ જ્યારે ડિજિટેક કંપનીએ જઈ રહ્યો હતો, તેવામાં તેની નજર આબેહૂબ નિત્યાં જેવી જ દેખાતી એક યુવતી પર પડે છે, આથી તે પોતાની કાર પાર્ક કરીને નીચે ઉતરે છે, અને તે યુવતીને "નિત્યાં" એવી બુમ પાડીને બોલાવે છે, ત્યારબાદ અખિલેશને ખ્યાલ આવે છે કે શ્રેયા જેવી જ દેખાતી યુવતી નિત્યાં નહીં પરંતુ વિશ્વા હતી, જે તેને સાચા હૃદયથી પ્રેમ કરતી હતી, ત્યારબાદ બંને એકબીજાને આંખોમાં આંસુ સાથે ગળે વળગી જાય છે..!)
"વિશ્વા ! તારી બધી વાત મને ગળે ઉતરી ગઈ પરંતુ…" - અખિલેશ થોડુંક ખચકાતાં બોલ્યો.
"પરંતુ શું અખિલેશ….?" - વિશ્વાએ આશ્ચર્ય સાથે અખિલેશને પૂછ્યું.
" તું ! વિશ્વા જ છે, એમાં મને કોઈ શંકા નથી, કારણ કે કોલેજ માંથી જ્યારે હું રીલિવ થઈને જઈ રહ્યો હતો, ત્યારે તારી આંખોમાં મારા પ્રત્યે જેવી લાગણી અને હાવભાવ હતાં, તેવી જ લાગણી અને હાવભાવ હાલ મને તારામાં દેખાય રહ્યાં છે….પરંતુ તારો આ ચહેરો કેમ બદલાય ગયો…? એવી તો તારી સાથે શું ઘટનાં બની હતી...કે તારે તારો આખો ચહેરો જ બદવાની જરૂરિયાત પડી…? - અખિલેશે નવાઈ પામતાં વિશ્વાને પૂછ્યું.
"અખિલેશ ! મારા આ બદલાયેલાં ચહેરા પાછળ એક દર્દ ભરેલી કહાની છે…!" - વિશ્વા પોતાનો ભૂતકાળ યાદ કરતાં બોલી.
"હા ! વિશ્વા હું તને એ જ પૂંછવા માંગુ છું, તું મને આ તારા બદલાયેલા ચહેરા પાછળ જે કહાની છુપાયેલી છે તે મહેરબાની કરીને મને જણાવ….!" - અખિલેશ બેબાકળા થતાં બોલ્યો.
"પરતું…..અહીં…?.રોડ...પર…? ઉભા રહીને…?" - આમ વિશ્વાએ અખિલેશને એકસાથે ઘણાં બધાં પ્રશ્નો પૂછી લીધાં.
ત્યારબાદ અખિલેશ દીક્ષિતને કોલ કરીને થોડુક અગત્યનું અંગત કામ હોવાથી પોતે આજે નોકરી પર આવી શકે તેમ નથી તે બાબતની જાણ કરે છે…..આ સાંભળીને દીક્ષિત અખિલેશને પૂછે છે.
"સાહેબ ! એવું તો એકાએક તમારે કેવું અંગત કામ આવી પડ્યું કે જેનાં વિશે તમે મને પણ નથી જણાવી રહ્યાં….? - દીક્ષિતે અખિલેશને પૂછ્યું.
"દીક્ષિત ! હું આવતીકાલે કંપનીએ આવીને તને બધી વિગતો જણાવીશ…...ટૂંકમાં કહુ તો ભગવાને કે કુદરતે મારી લાઈફમાં એકસાથે ઘણાબધાં ટિવટસ્ટ આપેલાં હતાં, મારી જિન્દગીરૂપી ટ્રેન જાણે રેલવેની પટરી પરથી ઉતરી ગઈ હોય તેવું મને લાગી રહ્યું હતું….પરંતુ હાલમાં મારી લાઈફ ફરી પાછી તેના ટ્રેક ઉપર ચડી રહી હોય તેમ ધીમે - ધીમે બધું વેલ સેટ થઈ રહ્યું હોય…એવું મને લાગે છે!" - અખિલેશે ટૂંકમાં દીક્ષિતને જણાવ્યું.
"ઓકે ! ડિયર અખિલેશ….તારી જિંદગી ફરી પાછી ટ્રેક પર ચડી રહી છે, એટલામાં જ હું ખુશ છું….જા તમતારે તારી જિંદગી જીવી લે…..આપણે આવતી કાલે સવારે મારી ચેમ્બરમાં મળીએ….!" - દીક્ષિત મનોમન ખુશ થતાં બોલ્યો.
"ઓકે ! સ્યોર….!" - આટલું બોલી અખિલેશે કોલ ડિસ્કનેક્ટ કર્યો.
ત્યારબાદ અખિલેશ અને શ્રેયા નજીકમાં આવેલ એક કોફી શોપમાં જાય છે, ત્યાં રહેલાં ટેબલ પર એકબીજાની સામે ગોઠવાઈ જાય છે, પછી અખિલેશ બે કોફી ઓર્ડર કરે છે, થોડીવારમાં વેઈટર કોફી લઈને આવી પહોંચે છે….અને ટેબલ પર બે કોફીનાં કપ મૂકીને "થેન્ક યુ સર એન્ડ થેન્ક યુ મેમ" એવું બોલીને જતો રહે છે.
અખિલેશ અને વિશ્વા કોફીનો આસ્વાદ માણવા લાગે છે, ત્યારબાદ અખિલેશ વિશ્વાને કહે છે કે.
"વિશ્વા ! હવે તને કમ્ફર્ટેબલ ફિલ થાય છે…?"
"હા ! અખિલેશ…!" - વિશ્વા અખિલેશની સામે જોતાં બોલે છે.
"તો હવે તું મને બેકીકર થઈને તારી સાથે ખરેખર જે ઘટનાં બની હતી, અથવા તારા આ ચહેરા પાછળ જે દર્દ ભરેલ કહાની છે, તે તું મને જણાવ….!" - અખિલેશ આતુરતા સાથે બોલ્યો.
"અખિલેશ આ વાત તું કોલજ માંથી રીલિવ થઈ ગયો તેના એક વર્ષ પછીની છે….!" - વિશ્વા પોતાનાં દર્દનાક ભૂતકાળ યાદ કરીને વાતની શરૂઆત કરે છે.
અખિલેશ કોલેજમાંથી રીલિવ થયો તેના એક વર્ષ બાદ…..
અખિલેશ પોતાનું એન્જીનીયરીંગ પૂર્ણ થતાં કોલેજમાંથી રીલિવ થઈ ગયો હતો, આ સમયે અખિલેશનાં મનમાં કોલેજ છોડવાનું ખુબજ દુઃખ થઈ રહ્યું હતું, તેનાં કરતાં પણ વધારે દુઃખ હાલમાં વિશ્વા અનુભવી રહી હતી, કારણ કે વિશ્વા જેને પ્રેમ કરી રહી હતી, તે અખિલેશે વિશ્વાએ મુકેલ પ્રપોઝલનો અસ્વીકાર કરેલ હતો, પરંતુ એનો મતલબ એવો ન હતો કે અખિલેશ વિશ્વાને પ્રેમ નથી કરતો….જો તેના માથે પોતાના પરિવારની જવાબદારી ન હોત તો તેણે વિશ્વાએ મુકેલા પ્રપોઝલનો ચોક્કસથી સ્વીકાર કર્યો જ હોત…..
ત્યારબાદ અખિલેશ પોતાના ઘરે જાય છે અને પછી ડિજિટેક સોફ્ટવેર કંપનીમાં જોબ શરૂ કરે છે….આ બાજુ વિશ્વા અખિલેશ અને તેની સાથે વિતાવેલ દરેક પળોને પોતાની યાદોમાં કાયમિક માટે રાખીને પોતાનું ધ્યાન ભણવામાં આપે છે.
ધીમે - ધીમે દિવસો, અઠવાડિયા અને મહિનાઓ વીતવા લાગ્યાં, નિત્યાંનું કોલેજનું ત્રીજું વર્ષ પણ પોણા ભાગનું પૂરું થવા આવેલ હતું, એક દિવસ નિત્યાં કોલેજ પુરી કરીને સાંજના 5: 15 કલાકની આસપાસ પોતાની હોસ્ટેલ તરફ જતાં રસ્તે એક્ટિવા લઈને જઈ રહી હતી….એવામાં વિશ્વાનું ધ્યાન રોડ પર ગયું, જે જોઈને વિશ્વા એક્દમથી ગભરાય ગઈ, કારણ કે તેની હોસ્ટેલ તરફ જતાં રસ્તાની વચોવચ ચાર યુવાનો પોતાની બાઇક પાર્ક કરીને ઊભેલાં હતાં….આથી વિશ્વા એક્દમથી હેબતાઈ ગઈ, અને ગભરામણ અનુભવવા લાગી, તેમ છતાંપણ હિંમત કરીને તે પોતાની એક્ટિવા આગળ ચલાવવા લાગી, વિશ્વા જ્યારે પેલા છોકરાઓની એકદમ નજીક પહોંચી તો તેની આંખો આશ્ચર્યથી પહોળી થઇ ગઇ….કારણ કે તે બધાં જ યુવાનો બીજા કોઈ નહીં પરંતુ છેલ્લા વર્ષમાં અભ્યાસ કરતાં તેનાં સિનિયરો હતાં, જેમાંથી દેવાંગે આગળ આવીને વિશ્વાને એક્ટિવા ઉભી રાખવાં માટેનો ઈશારો કર્યો, અને વિશ્વાની નજીક ગયો.
"હાઈ ! વિશ્વા !" - દેવાંગ તેના ભારે અવાજમાં બોલ્યો.
"હાય ! દેવાંગ….!" - વિશ્વા ગભરાતા અને ડરતાં અવાજમાં બોલી.
"વિશ્વા ! આઈ લવ યુ….!" - દેવાંગ વિશ્વાને ગુલાબ આપતાં બોલ્યો.
"વ્હોટ….!" - વિશ્વાએ અચરજ સાથે દેવાંગને પૂછ્યું.
"યસ ! વિશ્વા આઇ રિયલી લવ યુ...અને તારી પાસે મારી પ્રપોઝલનો સ્વીકાર કરવાં સિવાય અન્ય કોઈ વિકલ્પ પણ નથી." - દેવાંગ વિશ્વાનો હાથ પકડતાં બોલ્યો.
"સોરી ! દેવાંગ ! હું તારી આ પ્રપોઝલ ક્યારેય પણ નહીં સ્વીકારીશ...કારણ કે હું અખિલેશને જ પ્રેમ કરું છું." - વિશ્વા ગર્વ સાથે બોલી.
"અખિલેશને હવે શું પ્રેમ કરવાનો….એ તો તને આવી રીતે એકલા મૂકીને જતો રહ્યો, અને એ હવે આપણી કોલેજમાં પણ નથી રહ્યો, હું તને તું જ્યારથી આપણી કોલેજમાં એડમિશન લઈને આવી હતી, ત્યારથી પ્રેમ કરું છું, પરંતુ મને મારા મિત્રો દ્વારા જણાવા મળ્યું કે તું તો અખિલેશને પ્રેમ કરે છે, અને અખિલેશ મારો પણ એક વર્ષ સીનયર હતો, મેં તેના વિશે એવું પણ સાંભળ્યું હતું કે અખિલેશ એકદમ સીધો અને હોશિયાર છોકરો છે, પરંતુ એ જ્યારે વિફરે કે ગુસ્સે થાય, પછી ભલે સામે ગમે એટલી મોટી તોપ હોય, તેને ધૂળ ચાટતાં કરી દે છે, આથી મેં અખિલેશનાં ડરને લીધે તારી સામે મારા પ્રેમની પ્રપોઝલ મુકેલ ન હતી, પરંતુ જ્યારથી અખિલેશ આ કોલેજમાં પોતાનો અભ્યાસ પૂર્ણ કરીને જતો રહ્યો છે, ત્યારથી મને જાણે મોકળું મેદાન મળી ગયું હોય તેવું લાગી રહ્યું છે, આમ પણ મને અખિલેશ હવે રોકવા માટે થોડી આવવાનો છે…!" - દેવાંગ વિશ્વાની આંખોમાં આંખ નાખીને બોલ્યો.
"જો ! દેવાંગ ! હું અખિલેશને પ્રેમ કરતી હતી, હાલમાં પણ કરું છું, અને ભવિષ્યમાં પણ કરતી રહીશ...મારા દિલમાં અખિલેશનું જે સ્થાન છે, તે સ્થાન કોઈપણ વ્યક્તિ લઈ શકે તેમ નથી….અખિલેશ આ કોલેજમાંથી પોતાનો અભ્યાસ પૂર્ણ કરીને જતો રહ્યો છે...પણ મારા હૃદયમાંથી નહીં….માટે આ જન્મમાં તો હું માત્રને માત્ર અખિલેશની જ છું!" - વિશ્વા આત્મવિશ્વાસ સાથે બોલી.
"ઓકે ! તો આ તારો ફાઇનલ આન્સર છે….?" - દેવાંગે થોડા ગુસ્સા સાથે વિશ્વાને પૂછ્યું.
"હા ! દેવાંગ..!" - વિશ્વા પોતાનો ફાઇનલ નિર્ણય જણાવતાં બોલી.
"તો...પછી….મારી...સાથે….મારા….બેડ...રૂમમાં...માત્ર...એક નાઈટ…." - દેવાંગ લાળ ટપકાવતાં હવશ ભરેલ નજરે વિશ્વાનાં ખભે હાથ ફેરવતાં બોલ્યો.
દેવાંગની આવી હરકત જોઈને વિશ્વાએ દેવાંગના ગાલ પર જોરથી એક લાફો ચોળી દિધો… અને દેવાંગના ગાલ પર વિશ્વાની આંગળીઓના નિશાન ઉપસી આવ્યાં… આથી દેવાંગનો ગુસ્સો સાતમાં આસમાને પહોંચી ગયો, અને ગુસ્સામાં લાલચોળ થતાં દેવાંગ બોલ્યો.
"વિશ્વા ! જો તું આ જન્મમાં મારી નહીં બનીશ, તો હું તને કોઈની પણ થવા નહીં દઈશ….!" - આટલું બોલી દેવાંગે પોતાનાં ખિસ્સામાં અગાવથી રાખેલ એકદમ સ્ટ્રોંગ એસિડની બોટલ બહાર કાઢી...અને ઢાંકણું ખોલીને નિત્યાનાં ચહેરા પર એ એકદમ સ્ટ્રોંગ એસિડ છાંટયું, આથી વિશ્વા અસહ્ય પીડા અને દર્દને લીધે ચીસો પાડવા લાગી, અને દેવાંગ અને તેનાં મિત્રો વિશ્વાને આવી રીતે તડપતી કે તડફડિયા મારતી જોઈને, રાક્ષસની માફક જોર - જોરથી હસવા લાગ્યાં, એવામાં એ બધાને દૂરથી આવતી એક બાઈકનો અવાજ સંભળાયો, આથી દેવાંગ પોતાનાં મિત્રો સાથે ગભરાઈને નાસી છૂટ્યો.
એ જે બાઈકનો અવાજ દેવાંગે અને તેનાં મિત્રોએ સાંભળ્યો હતો, તે અવાજ તેની જ કોલેજનાં એસોસિયેટ પ્રોફેસર અનિકેત શર્માનો હતો, જે વિશ્વાનાં કલાસનાં એચ.ઓ.ડી પણ હતાં, આથી વિશ્વાને આવી રીતે તડફડિયા મારતી જોઈને આખી પરિસ્થિતિનો તાગ લગાવી લીધો, અને તરત જ પોતાનાં મોબાઈલ ફોનમાંથી 108 ને કોલ લગાવ્યો, અને તાત્કાલિક ઘટનાં સ્થળે આવવાં માટે જણાવ્યું, ગણતરીની મિનિટોમાં જ 108 ઘટનાં સ્થળે પહોંચી ગઈ….અને વિશ્વાને હોસ્પિટલે લઈ ગઈ સાથે પ્રોફેસર અનિકેત શર્મા પણ ગયાં.
હોસ્પિટલમાં વિશ્વાને તાત્કાલિક સારવાર આપવામાં આવી...તે હોસ્પિટલનાં ડોકટરોએ વિશ્વાને તો બચાવી લીધી….પરંતુ વિશ્વાનાં સુંદર ચહેરાને બચાવવામાં નિષ્ફળ નિવડયાં હતાં, આથી ત્યાંની મેડિકલ ટીમે જણાવ્યું કે "વિશ્વાને તો અમે લોકોએ બચાવી લીધી છે, પરંતુ અમે તેનો ચહેરો બચાવી શક્યાં નથી….આ માટે તમારે મુંબઈની ખ્યાતનામ બજાજ હોસ્પિટલમાં મારો એક મિત્ર છે, જ્યાં તે છેલ્લા દસ વર્ષથી પ્લાસ્ટિક સર્જન તરીકે સેવા આપે છે, હું તમને તેમનો રેફરન્સ લખી આપું છું….એક કે દોઢ વર્ષ બાદ વિશ્વાને ત્યાં લઈ જજો, તે ચોક્કસથી તમારો આ કેસ પોતાનાં હાથમાં લેશે…!"
ત્યારબાદ પ્રોફેસર અનિકેત શર્મા ડોકટર સાહેબનો આભાર માનીને વિશ્વાને બર્ન્સ વોર્ડની જે કેબિનમાં દાખલ કરવામાં આવેલ હતી, ત્યાં જાય છે. વિશ્વા આંખોમાં આંસુ સાથે બે હાથ જોડી શકતી ન હોવા છતાંપણ પોતાના બે હાથ ઊંચા કરીને અનિકેત શર્માનો આભાર માને છે, અનિકેત શર્મા ત્યારબાદ આખી ઘટનાં વિશે વિશ્વાને પૂછે છે, આથી વિશ્વા આખે-આખી ઘટનાં અનિકેત શર્માને જણાવે છે, વિશ્વાનું નિવેદન સાંભળીને અનિકેત શર્માનો ગુસ્સો સાતમા આસમાને પહોંચી જાય છે, આથી તે કેબીનમાંથી બહાર નિકળીને આ આખી ઘટનાની જાણ તેની કોલેજનાં પ્રિન્સિપાલ રાહુલ અગ્રવાલને કરે છે.
આથી રાહુલ અગ્રવાલ અનિકેત શર્માને જણાવતાં બોલે છે કે, "હું આજ સુધી એવું માની રહ્યો હતો કે હું કોલેજનાં સ્વરુપમાં એક મંદિર ચલાવી રહ્યો છું, પરંતુ મને એ બાબતનો જરાપણ ખ્યાલ ના આવ્યો કે જે સંસ્થાને હું મંદિર માની રહ્યો છું, એ જ સંસ્થામાં દેવાંગ જેવાં અસુરો પણ રહે છે, માટે અનિકેત તમે ચિંતા ના કરો, આવતી કાલનો દિવસ દેવાંગ અને તેનાં મિત્રો માટે કોલેજનો છેલ્લો દિવસ હશે...હું એ બધાને ટર્મિનેટ કરીને પોલીસનાં હવાલે કરી દઈશ….!" - એક સાચા અને નિષ્ઠાવાન પ્રિન્સિપાલની ફરજ બજાવતાં ગુસ્સા સાથે રાહુલ અગ્રવાલે અનિકેત શર્માને જણાવ્યું.
"પછી ? પછી શું થયું એ બધાં હેવાનોનું…?" - અખિલેશે ગુસ્સા સાથે વિશ્વાને પૂછ્યું.
"પછી બીજે જ દિવસે આપણાં પ્રિન્સિપાલ રાહુલ અગ્રવાલ દ્વારા દેવાંગ અને તેનાં ત્રણ મિત્રોને કોલેજમાંથી ટર્મિનેટ કરવામાં આવ્યાં, અને રાહુલ સરે તેમના જ એક મિત્ર વિકાસ મિશ્રા કે જે ડી.સી.પી હતાં, તેમને કોલ કર્યો, અને આખી ઘટનાની જાણ કરી...આથી ડી.સી.પી વિકાસ મિશ્રાએ તેમનાં પોલિસ કર્મચારીઓને આપણી કોલેજ પર મોકલ્યાં, અને આ ચારેય હેવાનોને જેલનાં સળિયા પાછળ ધકેલી દીધાં….!" - વિશ્વા આંખોમાં આંસુ સાથે બોલી.
"પછી...શું થયું..? એ લોકોને સજા મળી કે નહીં….?" - અખિલેશે વિશ્વાને પૂછ્યું.
"હા ! ત્યારબાદ કોર્ટમાં મારા, અનિકેત સર, અને રાહુલ સરનાં નિવેદનના આધારે દેવાંગને "એટેમ્પટ ટુ મર્ડર કેસ" માં આજીવન જેલની સજા ફટકારવામાં આવી, અને તેના અન્ય ત્રણ મિત્રોને દેવાંગનો આ "એટેમ્પટ ટું મર્ડર કેસ" માં સાથ આપવાના ગુનાહમાં 10 વર્ષની સખત કેદ આપવામાં આવી…!" - વિશ્વા અખિલેશને જણાવતાં બોલે છે.
"પણ ! પછી શું થયું કે તારો આખો ચહેરો જ બદલાય ગયો….?" - અખિલેશે આતુરતા સાથે વિશ્વાને પૂછ્યું.
"અખિલેશ ત્યારબાદ મેં એ ચહેરા સાથે જ મારું કોલેજનું છેલ્લું વર્ષ પૂરું કર્યું, આ સમયે હું મારા ચહેરા પર દુપટો બાંધીને જતી હતી, અને આંખો પર ગોગલ્સ લગાવીને જતી હતી, મને કોલેજમાં બધાં મિત્રો, પ્રોફેસરો, પ્રિન્સિપાલ વગેરે તરફથી પૂરેપૂરો સહકાર મળતો હતો, આથી હું સફળતાપૂર્વક અને કોઈપણ પ્રકારનાં વિઘ્ન વગર જ કોલેજનું છેલ્લું વર્ષ પૂરું કરવામાં સફળ રહી…...કોલેજમાંથી રીલિવ થયાં બાદ એકાદ વર્ષ બાદ હું અહી મુંબઈની બજાજ હોસ્પિટલમાં મારા ચહેરાની પ્લાસ્ટિક સર્જરી કરાવવાં માટે આવી હતી, અને છ મહિના પહેલા જ મને બજાજ હોસ્પિટલનાં ડોકટર દ્વારા એક નવો જ ચહેરો આપવામાં આવ્યો હતો, જે મારા માટે તો એકદમ અજાણ્યો જ હતો, પરંતુ મને એ બાબતનો જરાપણ અણસાર ન હતો કે ડોકટર દ્વારા મને જે નવો ચહેરો આપવામાં આવેલ છે, એ જ ચહેરા સાથે તારે કોઈ જુનાં સંબંધો હશે…..કદાચ આ કુદરતે કે ભગવાને આપણાં નસીબમાં લખેલ જોગાનુજોગ હોય શકે...કારણ કે મને પણ અન્યાસે એ નવો ચહેરો મળ્યો જે ખરેખરમાં નિત્યાં કે શ્રેયાનો જ હતો, આ પરથી મને એટલો ખ્યાલ ચોક્કસથી આવે છે કે ભગવાન પણ આપને બનેવને મેળવવા માંગે છે, જો મને કોઈ બીજો ચહેરો મળ્યો હોત, તો તે રોડ પર બુમ પાડીને મને બોલાવી ન હોત અને આપણે એકબીજાને મળ્યાં પણ નહોત અને આપણો પ્રેમ અધુરો રહી જાત….!" - વિશ્વા ભગવાનો આભાર માનતાં બોલે છે.
"ઓહ ! આઈ એગ્રી વિથ યુ…! યુ આર રાઈટ...પણ તું હાલમાં કયાં રહે છો…?" - અખિલેશે વિશ્વાને પૂછ્યું.
"મને જ્યારે બજાજ હોસ્પિટલમાંથી ડિસ્ચાર્જ આપવામાં આવ્યો ત્યારથી માંડીને આજસુધી હું અહીં મુંબઈમાં રહેતી મારી મોટી બહેન શિલ્પા પટેલનાં ઘરે જ રહું છું...જેનાં લગ્ન અહીં મુંબઈમાં થયેલા છે, જે મારી સમગ્ર સારવાર દરમ્યાન ખડેપગે ઊભાં રહીને મારી સેવા-ચાકરી કરીને મારી કાળજી લીધેલ છે."
" ઓહ..વિશ્વા તારી સાથે આટ-આટલું બની ગયું જેની મને જરાપણ જાણ નથી….તું મને હું કોલેજ છોડીને જતો રહ્યો છતાંપણ પહેલા જેટલો જ પ્રેમ કરતી રહી….ખરેખર હું નસીબદાર છું, મને માફ કરજે કે હું જ તારા પ્રેમને સમજવામાં નિષ્ફળ ગયો, અને તું મને હજુપણ એટલો જ પ્રેમ કરે છો...એ વાત સાંભળીને મને ખુબ જ દુઃખ લાગી રહ્યું છે….મને મારી જાત પ્રત્યે નફરત થઈ રહી છે….!" - અખિલેશ પોતાની જાત પર ગુસ્સો કરતાં બોલે છે.
"હશે….! અખિલેશ એ સમયે જરૂર તારી કોઈ મજબૂરી રહી હશે...કે જેથી તું મને ચાહતો હોવાં છતાંપણ મારા પ્રેમની પ્રપોઝલને સ્વીકારી ન શક્યો હોય તેવું પણ બની શકે…!" - વિશ્વા અખિલેશને સાંત્વનાં આપતાં બોલી.
"હા ! વિશ્વા ! હકીકતમાં ખરેખર એવું જ હતું, એ સમયે મારા માથા પર મારા આખા પરિવારનું ગુજરાન ચલાવવાની જવાબદારીઓ હતી, કારણ કે મારા પિતા મૃત્યુ પામ્યાં હતાં, આથી મારે મારા પગભર થઈને મારા પરિવારનું ગુજરાન ચલાવવાનું હતું, એવું નહોતું કે હું એ સમયે તને પ્રેમ નહોતો કરતો, પ્રેમ તો હું પણ તને કરતો જ હતો, પરંતુ મનમાં એક બાબતનો ડર હતો….!" - અખિલેશ વિશ્વાને પોતાનાં મનની વાત જણાવતાં બોલ્યો.
"કંઈ બાબતનો તને ડર હતો...અખિલેશ…?" - વિશ્વાએ આશ્ચર્ય સાથે અખિલેશને પૂછ્યું.
"મને એ બાબતનો ડર હતો, કે જો હું તને પ્રેમ કરું, તો પછી હું તને સારી રીતે સાચવી ન શકુ તો….? મારા પરિવારની જવાબદારીના ભારથી હું તારો પ્રેમ નિભાવી ના શકુ તો….? હું તને પ્રેમ કરું અને પછી અધવચ્ચે છોડીને તારી લાઈફ બરબાદ કરવાં નહોતો માંગતો આથી,એ સમયે મેં તારી પ્રપોઝલ સ્વીકારી ન હતી…!" - આંખોમાં આંસુ સાથે દુઃખી થતાં અખિલેશ બોલ્યો.
"અખિલેશ… તારા મનમાં રહેલી આ વાત એ સમયે મને એકવાર જણાવી હોત...તો હું તને ચોક્કસથી જણાવત કે હું કોઈ પ્રિન્સેસ નહીં….મારે તારી સાથે જ રહેવું છે…..પછી ભલે આપણને માત્ર એક જ સમય જેવું, અને જેટલું પણ ખાવાનું મળશે એટલું ખાયને આપણે બનેવ ખુશ રહીશું….!" - વિશ્વા બોલી.
"મને ! માફ કરી દે ! વિશ્વા હું એ સમયે તારા પ્રેમને સમજી કે સ્વીકારી ના શક્યો…!" - વિશ્વાનાં બંને હાથ પોતાનાં હાથમાં પકડતાં અખિલેશ બોલે છે.
"અરે ! અખિલેશ ! તારે એમાં મારી માફી થોડીને માંગવાની હોય… આપણે ત્યાં કહેવત છે કે, “જાગ્યાં ત્યારથી સવાર…!" તો શું આપણે આજથી, આજથી શું અત્યારથી જ આપણે આપણી લાઈફ ફરીવાર નવેસરથી શરૂ નાં કરી શકીએ….?" - વિશ્વાએ નિખાલસતાપૂર્વક અખિલેશને પૂછ્યું.
"હા ! ચોક્કસ ! કેમ નહીં….વિશ્વા આજથી….અત્યારથી જ હું હવેથી હરહંમેશ માટે તારો જ છું, હવે હું તને મારી આંખોથી એકપળ માટે પણ દૂર નહીં થવાં દઈશ…!" - અખિલેશ વિશ્વાને વચન આપતાં બોલે છે.
આ સાંભળી જાણે વિશ્વાનો આ જગતમાં જન્મ લેવાનું સફળ થયું હોય તેટલો અનહદ આનંદ અનુભવી રહી હતી, તેનાં અંગે અંગમાં એક અલગ પ્રકારની ઉર્જાનો જાણે સંચાર થઈ રહ્યો હોય તેવું લાગી રહ્યું હતું, આંખોમાંથી ખુશીઓનાં આંસુ ટપકી રહ્યાં હતાં, ચહેરા પર એક અટલ સ્મિત ફેલાય ગયું હતું….જે હવે ક્યારેય વિખાવાનું ન હોય, તેવું વિશ્વાને લાગી રહ્યું હતું.
વાતો - વાતોમાં ટેબલ પર રહેલ કોફી ઠંડી થઈ ગઈ, જેના પર અખિલેશનું ધ્યાન ગયું, આથી અખિલેશે ફરીવાર બીજી બે કોફી ઓર્ડર કરી, અને બનેવ કોફી પીને એક અલગ જ આત્મવિશ્વાસ અને આનંદ સાથે એકબીજાનાં હાથમાં હાથ નાખીને આ સ્વાર્થી દુનિયાની પરવાહ કે ચિંતા કર્યા વગર જ રસ્તા પર ચાલવા લાગ્યાં, અને અખિલેશે આકાશને કોલ કરીને વિશ્વાની એક્ટિવા પોતાનાં ફ્લેટ પર પહોંચાડી આપવા માટે જણાવ્યું.
ત્યારબાદ અખિલેશ વિશ્વાને પોતાનાં ફલેટ પર લઈ ગયો, અને હિંદુધર્મના રીતિ રિવાજો પ્રમાણે અખિલેશે વિશ્વાનો પોતાના ફ્લેટમાં ગૃહ પ્રેવેશ કરાવ્યો.
સાંજના 7 વાગ્યાની આસપાસ આકાશ વિશ્વાનું એક્ટિવા મુકવા માટે અખિલેશનાં ફલેટે આવી પહોંચે છે, અને વિશ્વાનાં એક્ટિવાની ચાવી આપીને પોતાના ઘરે જવાં માટે રવાનાં થાય છે, ત્યારબાદ વિશ્વા અને અખિલેશ અખિલેશનાં ફ્લેટ પર બંને સાથે જ ડિનર કરે છે, અને લગભગ 8 વાગ્યાની આસપાસ વિશ્વા પોતાનાં ઘરે જવાં માટે અખિલેશનાં ફ્લેટેથી નીકળે છે, અને પોતાનાં ઘર તરફ જતાં રસ્તા પર પોતાની એક્ટિવા ચલાવવા લાગે છે, હાલમાં વિશ્વાની લાઈફમાં જાણે એકસાથે ઘણીબધી ખુશીઓનો વરસાદ થયો હોય, તેવો આનંદ અનુભવી રહી હતી.
"શું વિશ્વા અને અખિલેશ હવે એક થઇ જશે….? શું વિશ્વા અને અખિલેશને હજુપણ કોઈ મુસીબતનો સમાનો કરવો પડશે…? શું અખિલેશ અને વિશ્વાનો પરિવાર વિશ્વા અને અખિલેશનાં લગ્ન કરાવવા માટે રાજી થઈ જશે….? શું દીક્ષિત અખિલેશને આવા કપરા સમયે મદદરૂપ થઈને સાચો મિત્ર હોવાનું પ્રમાણ આપી શકશે…?" આ બધી પરિસ્થિતિઓનો અખિલેશ અને વિશ્વાને સામનો કરવાનો હજુ બાકી હતો…..આગળ શું થશે તેનાં વિશે વિશ્વા અને અખિલેશ તદ્દન અજાણ જ હતાં.
ક્રમશ :
મિત્રો, જો તમે આ નવલકથાનો આગળનો ભાગ વાંચવા માંગતા હોવ, તો નીચે કોમેન્ટ સેક્શનમાં જરૂરથી જણાવજો…..જેથી કરીને મને આ નવલકથાનો આગળનો ભાગ અપલોડ કરવા માટે પ્રોત્સાહન મળી રહે…..અને આ નવલકથા માટેના રીવ્યુ પણ તમે જણાવી શકો છો.
મકવાણા રાહુલ.એચ
મોબાઈલ નં - 9727868303
મેઈલ આઈડી - rahulmakwana29790@gmail.com
