राजेश नेहमीच्या वेळेला संदीपच्या घरापाशी पोहोचला. संदीपने नेहमीप्रमाणे कालच्या होमवर्कबददल विचारलं. ‘या संदीपला आभ्यास सोडून इतर गोष्टीसुद्धा असतात हे माहीतच नाही. नेहमी हा आभ्यास, होमवर्क एवढंच बोलतो. त्यामुळेच याचे आपण सोडलं तर फारसे मित्र नाहीत.’ राजेशच्या मनात विचार आला. एक दिवस संदीपला माणसात आणायचा त्याने मनोमन संकल्प केला.
राजेश आणि संदीप कॉलेजात पोहोचले. ते मेनगेट मधून आत आले. कॉलेजचे शिपाई गण्याकाका नोटिसबोर्डवर नोटिस लावत होते. “कसली नोटिस आहे काका?” राजेशने त्यांना विचारलं. त्यावर ते नेहमीच्या खोचकपणे म्हणाले, “मला काय ईचारतो, बोर्डावर लिव्हलय ते वाच.” राजेशने गण्याकाकांकडे दुर्लक्ष केलं व तो नोटिस वाचू लागला. नेहमीप्रमाणे कॉलेजने यावर्षी सुद्धा मुलामुलींसाठी वेगवेगळ्या स्पर्धा आयोजित केल्या होत्या. गायन, धावणे, चित्रकला, नृत्य, मुलींसाठी रांगोळी स्पर्धा वगैरे. राजेशने धावण्याच्या स्पर्धेसाठी नाव नोंदवायचं ठरवलं. संदीपला तर विचारण्यात देखील अर्थ नव्हता. राजेश आणि संदीप वर्गात आले. राजेशने वृषालीच्या बेंचकडे पाहिलं. मनाली एकटीच बेंचवर बसली होती. पुढचा महिना वृषालीशी जागा रिकामीच राहणार होती. राजेशला काल रात्री पडलेल्या स्वप्नाची आठवण झाली व तो थोडा आस्वस्थ झाला.
कॉलेज संपवून राजेश घरी आला. अजून दोन महिन्यांनी कॉलेजात स्पर्धा होणार होत्या. त्यामुळे सरावासाठी राजेशकडे बऱ्यापैकी वेळ होता. पण आता त्याला कर्वे उद्यानात धावून भागणार नव्हतं. सरावासाठी मोठ्या मैदानाची आवश्यकता होती. उद्यापासून राजेश पहाटे उठून जवळच्याच संभाजी स्टेडियममध्ये जाणार होता. संदीपबद्दलचा विचार देखील राजेशच्या मनात येऊन गेला. इतकं बोरिंग आयुष्य कोणी कसं काय जगू शकतं? असं राजेशला वाटत होतं. संदीपची सरळ ट्रॅकवरून जाणारी गाडी वाकड्या ट्रॅकवर कशी आणावी याचाच राजेश विचार करत होता. त्याला अचानक आठवलं, त्याने मनालीला संदीपकडे पाहताना एकदोनदा पकडलं होतं. पण तो त्याबद्दल संदीपशी कधीच बोलला नव्हता. संदीपला ती आपल्याकडे पाहतेय याची जाणीवच नव्हती. मनालीने फोनवरून राजेशला संदीपबद्दल एकदा विचारलं सुद्धा होतं. राजेशने एक प्लॅन केला.
ठरल्याप्रमाणे राजेश पहाटे लवकर उठून संभाजी स्टेडियमवर धावून आला. आवरून झाल्यावर त्याने होमवर्क पूर्ण केला व नेहमीच्या वेळेला तो घरातून बाहेर पडला. संदीपच्या घरापाशी पोहोचताच त्याने संदीपला कॉल केला. संदीप घरातून बाहेर आला. राजेश त्याला म्हणाला, “काय यार संदीप तुझा फोन. दहा वेळा कॉल केल्यावर कुठे एकदा रिंग वाजली.” “अरे पण माझा फोन तर रेंजमध्येच होता.” संदीप निरागसपणे म्हणाला. “बर, ते जाऊदे. तुझ्या बाबांचा नंबर दे. तूझा नाही लागला तर मी त्यांना कॉल करेन.” राजेश म्हणाला. “ठीक आहे.” म्हणून संदीपने त्याच्या वडिलांचा नंबर राजेशला सांगितला.
दोघे वर्गात पोहोचले. वर्गात नेहमीप्रमाणे मुलांची बडबड सुरू होती. करंदीकर मॅडमचा पहिला तास होता. मॅडम वर्गात आल्या व त्यांनी मुलांना शांत बसण्यास सांगितलं. नेहमीप्रमाणे मॅडमनी काल शिकवलेल्या टॉपिकची उजळणी घ्यायला सुरू केली. मॅडमनी काही प्रश्न देखील विचारले. नेहमीप्रमाणे संदीप उठला व उत्तर सांगू लागला. राजेशचं लक्ष मात्र मनालीकडे होतं. संदीप जेव्हा उत्तर सांगायला उठला तेव्हा ती त्याच्याकडे कौतुकाने पहात होती. राजेशच्या नजरेतून ही गोष्ट सुटली नाही. ही संधी साधुन संदीप खाली बसताच तो संदीपला म्हणाला, “संदीप, तू जेव्हा उत्तर सांगत होतास तेव्हा मनाली तुझ्याकडे एकटक पहात होती.” “उगाच चेष्टा करू नकोस. ती कशाला माझ्याकडे पाहिल.” संदीप कावराबावरा होत म्हणाला. राजेशला हेच अपेक्षित होतं, पण तो संदीपला इतक्या सहजासहजी सोडणार नव्हता. तो संदीपला म्हणाला, “तुझा विश्वास बसत नसेल तर तूच बघ.” “जाऊदे रे.” संदीप म्हणाला. “लाजतोस काय मुलींसारखा. बघ तिच्याकडे. तू कधी पाहशील याची वाटच पाहतीये ती.” शेवटी वैतागून संदीपने मनालीकडे पाहिलं. मनालीने संदीपला एक गोड स्माईल दिली. संदीप मनोमन सुखावला होता पण तसं दाखवू न देता तो म्हणाला, “किती चावट असतात ना एकेक मुली!” त्यावर राजेश म्हणाला, “अरे, चावट काय त्यात. तुला एवढं सुद्धा समजत नाही का की तिला तू आवडतोस.” “काहीका असेना, असल्या गोष्टीत मला पडायचं नाहीये.” यावर राजेश काहीच बोलला नाही. आज एवढंच बास होतं.
राजेश कॉलेजातून घरी आला. आता त्याला एक महत्त्वाचं काम करायचं होतं. त्याने संदीपच्या वडिलांना फोन लावला. राजेशने कॉलेजातील स्पर्धांबद्दल संदीपच्या वडिलांना सांगितलं व संदीपला कशाची आवड आहे का विचारलं. संदीप फार छान गातो हे त्याला संदीपच्या वडिलांकडून समजलं. शाळेत असताना संदीपने गायनाच्या परीक्षा दिल्याचंही त्यांनी सांगितलं. शेवटी आपल्यात झालेलं बोलणं संदीपला सांगू नका एवढं सांगून राजेशने फोन ठेवला. आता पुढचा प्लॅन तयारच होता.
राजेश आणि संदीप कॉलेजात पोहोचले. संदीपच्या चेहेऱ्यावर आज एक वेगळीच चमक दिसत होती. मनाली आपल्याकडे पाहते हे समजल्यावर खरंतर तो सुखावला होता. आज पण ती आपल्याकडे पाहतेय का हे पाहण्यासाठी तो वारंवार मनालीकडे पहात होता. हे राजेशला समजलं होतं पण तो मुद्दामच काही बोलत नव्हता. संदीप आपल्याकडे पाहतोय हे पाहून मनालीसुद्धा खुश झाली. आजचा पूर्ण दिवस त्या दोघांचा नजरांचा खेळ सुरू होता.
राजेश आणि मनालीची पूर्वीपासूनची ओळख आहे हे संदीपला माहिती नव्हतं. राजेशने काल रात्री फोनवरून संदीपला तू आवडतेस व त्याच्या तोंडात सारखं तुझच नाव असतं असं सांगितलं होतं. मला महितीये तुलाही संदीप आवडतो असही तो मनालीला म्हणाला. सुरुवातीला मनालीने “माझ्या मनात तसं काही नाही” वगैरे सांगून विषय टाळायचा प्रयत्न केला, पण शेवटी राजेशने तिच्या मुखातून सत्य वदवून घेतलच. संदीप प्रचंड लाजरा मुलगा आहे त्यामुळे तुलाच पुढाकार घ्यावा लागेल असंही त्याने मनालीला सांगितलं होतं.
आता राजेश पूढे काय करायचं याचाच विचार करत होता. त्याला आठवलं, पुढच्याच आठवड्यात मनालीचा वाढदिवस आहे. तिच्या वाढदिवसाच्या पार्टीला काहीही करून संदीप येणं आवश्यक होतं. त्याने मनालीला तसं सांगितलं. त्याने सांगितल्याप्रमाणे दुसऱ्याच दिवशी कॉलेज संपताच मनाली राजेशला पार्किंगमध्ये भेटली. संदीपपण राजेशबरोबर होता. मनालीने राजेशला बर्थडे पार्टीबद्दल सांगितलं व जाताजाता ती संदीपला म्हणाली, “संदीप, तू पण नक्की ये पार्टीला.” “तुमची आधीपासून ओळख आहे?” मनाली जाताच संदीपने राजेशला विचारलं. राजेश म्हणाला, “अरे फार पूर्वीपासूनच आमच्यात खूप चांगली मैत्री आहे.” हे ऐकून संदीपच्या कपाळावर चढलेल्या आठ्या पाहून राजेश म्हणाला, “काळजी करू नकोस. मनाली मला बहिणीसारखी आहे.” संदीपने निश्वास सोडला पण तो काही बोलला नाही. दोघे बाईकवर बसले. मनालीच्या पार्टीला जायला आपल्याला संकोच वाटतोय असं दाखवण्यासाठी संदीप राजेशला म्हणाला, “राजेश, अजून माझी आणि मनालीची काहीच ओळख नाही मग मी कसा येऊ पार्टीला?” “अरे, ओळख वाढवण्यासाठीच तर जायचं पार्टीला.” राजेश त्याला म्हणाला. संदीपने काहीच प्रतिक्रिया दिली नाही. तो मनातून सुखावला होता व हे लपवायचा तो कितीही प्रयत्न करत असला तरी राजेशला समजायचं ते समजलं होतं.
X X X X X X
वृषालीला झालेल्या एक्सिडेंटनंतर जवळ जवळ दहा दिवस लोटले होते. तिला भेटायची तीव्र इच्छा राजेशला होती पण ते शक्य नव्हतं. ती आजून कमीतकमी एक महिना तरी कॉलेजला येणार नाही हे त्याला मनालीकडून समजलं होतं. आज मनालीचा वाढदिवस होता. कॉलेज सुटल्यावर तो आणि संदीप मनालीच्या घरी पार्टीला जाणार होते. आज कॉलेजमध्ये राजेश रात्री पार्टीत मनाली आणि संदीपला कसं जवळ आणता येईल याचाच विचार करत होता. मनालीच्या बाजूने काहीच प्रॉब्लेम नव्हता. संदीपचा भिडस्तपणा घालवण्याची गरज होती.
क्रमशः
