आज रविवार होता. राजेशचा गावातला मित्र गणेश आज पुण्यात आला होता. त्याला कपडे खरेदी करायचे होते. त्यामुळे राजेशचा पूर्ण दिवस गणेशबरोबर फिरण्यातच गेला. गणेश रात्री राजेशच्याच फ्लॅटवर राहिला व सकाळी लवकर घराबाहेर पडला. राजेशनेच त्याला स्वारगेटला सोडलं. पण त्यामुळे आज त्याला बर्वे उद्यानात जाता नाही आलं. त्यामुळे राजेशला आज फार चुकल्यासारखं वाटत होतं. व्यायाम करायचा राहिल्यामुळे नव्हे तर एका वेगळ्याच कारणामुळे तो थोडा मलूल झाला होता.
घरी परत येताच राजेशने झटपट आवरलं व नेहमीप्रमाणे तो संदीपच्या घरासमोर येऊन थांबला. संदीप व राजेश कॉलेजला पोहोचले. पहिल्या तासाची बेल वाजली व जाधव सर वर्गात आले. राजेशने आजूबाजूला पाहिलं. वृषाली कुठेच दिसत नव्हती. मुलांची कलकल चालू होती. जाधव सरांनी मुलांना शांत बसण्यास सांगितलं व मुलं शांत होताच शिकवायला सुरुवात केली. दुसऱ्या तासाची बेल वाजली व जाधव सर वर्गातून बाहेर गेले. वर्गात सदावर्ते सर आले. अजूनही वृषालीचा पत्ता नव्हता. ‘आज पण हिच्या गाडीचं टायर पंक्चर झालं की काय?’ राजेशच्या मनात विचार आला. पाहता पाहता जेवणाची सुट्टी झाली. “अरे संदीप, ती नवीन आलेली मुलगी कुठे दिसली का तुला?” राजेशने संदीपला विचारलं. संदीपसाठी हा प्रश्न अनपेक्षित होता. “वृषालीबद्दल विचारतोयस का तू?” संदीपने विचारलं. राजेशने नुसती मान डोलावली. “नाही दिसली. पण तू अचानक वृषालीबद्दल कसं काय विचारलस? प्रेमात बिमात पडलास की काय तिच्या?” संदीप मिश्कीलपणे म्हणाला. “नाहिरे तसं काही. ती कुठे दिसली नाही म्हणून सहजच विचारलं.” राजेश कसाबसा बोलला. पण त्याच्या गालावरची लाली पाहून संदीपला समजायचं ते समजलं.
घरी येताच राजेशला मनालीची आठवण आली. मनाली राजेशची अगदी जवळची मैत्रीण. मैत्रीण म्हणजे अगदी बहिणीसारखीच. राजेशचे वडील आणि मनालीचे वडील खूप जुने मित्र होते. राजेश आणि मनालीच्या गप्पा बराचवेळ चालत. एकमेकांना चिडवायला त्यांना फार आवडायचं. आताही त्यांच्या गप्पा बराचवेळ रंगल्या होत्या. राजेश चांगलाच मूडमध्ये आला होता. “आज फार एकटं एकटं वाटलं असेल ना कॉलेजमध्ये. तुझी मैत्रीण नाही आली म्हणून!” राजेश सहज म्हणाला. “अरे तिचा एकसिडेंट झाला.” मनाली गंभीर आवाजात म्हणाली. हे ऐकून राजेशच्या चेहेऱ्यावरचे भाव अचानक बदलले. “ काय???” राजेश जवळजवळ ओरडलाच. “हो. ती आज कॉलेजात आली नाही म्हणून मी तिला कॉल केला. तिच्या एका मैत्रिणीने फोन उचलला व एकसिडेंटबद्दल सांगितलं.” मनाली म्हणाली. “बर मी फोन ठेवतो. मला जेवायला जायचंय.” एवढं बोलून राजेशने फोन ठेवला. त्याची बोलायची इच्छाच राहिली नव्हती.
X X X X X X
कॉलेज संपवून वृषाली घरी आली. उद्या रविवार असल्यामुळे तीला तिच्या मित्र मैत्रिणींना भेटण्यासाठी नाशिकला जायचं होतं. पण रविवारी निघून रात्री परत यायला खूप गडबड होईल म्हणून ती आजच गाडीत बसली. तिचा मावस भाऊ तिला घ्यायला येणार होता. वृषाली बसमध्ये बसली. कधी एकदा आपण सुमितला भेटतो असं तिला झालं होतं. दोघांच्यात आता खूप घट्ट मैत्री झाली होती. दोघांचं एकमेकांवर फार प्रेम होतं. प्रेमाची कबुली देणच आता बाकी होतं. रोज रात्री त्यांचं तासन्तास चॅटिंग चालायचं. एक दिवस जरी त्याचा मेसेज नाही आला तरी वृषाली बैचेन व्हायची. रात्री साधारण साडेआठ ते नऊपर्यंत सुमितचा मेसेज हमखास यायचा. वृषालीने घड्याळात पाहिले. नऊ वाजून गेले होते. अजूनही सुमितचा मेसेज आला नव्हता. शेवटी न राहवून वृषालीनेच मेसेज केला, “कुठे आहेस?” थोड्यावेळाने वृषालीचा फोन वाजला. सुमितचाच कॉल होता. वृषाली काही बोलायच्या आतच सुमित म्हणाला, “अगं डोकं फार दुखत होतं त्यामुळे झोपलो होतो.” “बर, काळजी घे.” वृषाली म्हणाली. “मिळाली का बस?” सुमितने विचारलं. वृषालीने बस मिळाली व मावशीचा मुलगा आपल्याला नेण्यासाठी येणार असल्याचं सांगितलं. बराच वेळ बोलल्यावर वृषाली म्हणाली, “आता विश्रांती घे आपण उद्या बोलूयात.” एवढं बोलून तिने फोन ठेवला. रात्री बारा वाजता वृषाली नाशिकच्या बसस्टँडवर पोहोचली. तिचा भाऊ आधीच पोहोचला होता. सकाळी उठताच पटापट आवरून वृषाली मावशीच्या घरातून बाहेर पडली. तीला तिच्या एका मैत्रिणीकडे जागृतीकडे जायचं होतं. तिच्या भावाचा सकाळी क्लास असल्यामुळे तिला बस किंवा ऑटोने जावं लागणार होतं. जागृतीचं घर शहरापासून बरच लांब होतं. वृषाली बसस्टॉप बराच वेळ उभी होती. आजुनही बस आली नव्हती. शेवटी कंटाळून तिने ऑटोने जायचं ठरवलं. पण अंतर जास्त असल्यामुळे ऑटोवाले यायला तयार होत नव्हते व एखादा तयार झालाच तर तो फार जास्त रेट सांगायचा. शेवटी वैतागून तिने सुमितला फोन लावला. तिने सुमितला आपल्याला नेण्यासाठी येण्यास सांगितले व व्हाट्सऍपवरून लोकेशन शेअर केलं. “दोनच मिनिटात येतो.” असे म्हणून सुमितने फोन ठेवला. सुमित पाच मिनिटाच्या आत तिथे हजर होता. खांद्यावर रुळणारे लांब केस, जिममध्ये तासन्तास घाम गाळून कमावलेलं शरीर व एखाद्या हिरोसारखा सुरेख चेहेरा. सुमित फारच हँडसम दिसत होता. या सगळ्यात भर म्हणजे त्याची स्माईल. सुमितची स्माईल पाहूनच वृषाली त्याच्या प्रेमात पडली होती. आतातर सुमितवरून तिची नजरच हटत नव्हती. “बस मागे.” सुमितच्या आवाजाने वृषाली भानावर आली व त्याच्या मागे बसली. थोड्याच वेळात ते जागृतीच्या घरी पोहोचले. सुमित बाईक फार फास्ट चालवत होता. वृषालीने त्याला वेग कमी करायला दोन-तीन वेळा सांगितलं पण त्याचा फारसा उपयोग झाला नाही. सुमित आणि वृषाली जेव्हा जागृतीच्या घरी पोहोचले तेव्हा त्यांचे बाकीचे मित्र-मैत्रिण आधीच पोहोचले होते. ते दोघे तिथे येताच सर्वांच्या नजरा त्यांच्याकडे वळल्या. दोघांची जोडी फार सुंदर दिसत होती. “कसं वाटतंय सुमितला भेटून?” जयाने आगाऊपणे विचारलं. वृषाली लाजली पण काहीच बोलली नाही.
मित्र-मैत्रिणींच्या गप्पा चांगल्याच रंगल्या होत्या. सुमित आणि वृषालीचं लक्ष मात्र भलतीकडेच होतं. त्यांच्या नजरा एकमेकांवर प्रेमाचा वर्षाव करत होत्या. हे लक्षात येताच कोणीतरी त्यांच्यावर कमेंट करायचं व सगळे हसायचे.
आता जेवायची वेळ झाली होती. सर्वांना खूप भूक लागली होती. जागृतीने मोबाईलवरून पिझ्झा ऑर्डर केला होता. आता सगळे दमशेराज खेळण्यात गुंतले होते. मुलांची एक व मुलींची एक आशा टीम पडल्या होत्या. एका टीमने दुसऱ्या टीममधल्या एका मेम्बरला एका फिल्मचं नाव सांगायचं. त्या मेम्बरने त्याच्या टीमला केवळ हातवारे करून त्या फिल्मचं नाव सांगायचा प्रयत्न करायचा व त्याच्या किंवा तिच्या टीमने ते नाव ओळखायचं असा तो गेम होता. पहिली वेळ मुलांच्या टीमची होती. मुलांकडून पहिला सुमित खेळणार होता. जयाने सुमितच्या कानात एका फिल्मचं नाव सांगितलं. सुमित त्याच्या टीमसमोर उभा राहिला. त्याने वृषालीकडे वळून पाहिले व हाताने हृदयाचा आकार केला. सर्वजण वृषालीकडे पाहू लागले. वृषाली लाजली. सुमितने पुन्हा एकदा तशीच खूण केली. “दिल” रंजित बोलला. सुमितने मानेनेच होकार दिला. पहिला राउंड जिंकला म्हणून मुलांनी नुसता कल्ला केला. पुढचा राऊंड मुली जिंकल्या. थोड्याच वेळात डिलिव्हरी बॉय पिझ्झा घेऊन आला. पिझ्झा खाऊन झाल्यावर थोडावेळ पुन्हा गप्पा झाल्या. आता त्यांनी ट्रूथ अँड डेअर हा खेळ चालू केला. सर्वजण गोल करून बसले. मध्यभागी एक काचेची बाटली ठेवली होती. बाटली फिरवल्यावर ज्याच्या किंवा जिच्या दिशेला थांबेल त्याने ट्रूथ किंवा डेअर निवडायचं. ट्रूथ निवडलं तर त्याने किंवा तिने विचारलेल्या प्रश्नाचं खरं उत्तर द्यायचं. आणि जर डेअर निवडलं तर सर्वांनी मिळून त्याला एखादी कृती करायला सांगायची. रंजीतने पहिल्यांदा बाटली फिरवली. बाटलीचं तोंड भूषणसमोर थांबलं. सर्व मुलांनी चर्चा करून भूषणला त्याची गर्लफ्रेंड मीनाच्या गालावर किस करायला सांगितलं, पण भीषणने नकार दिला व ट्रूथ निवडलं. त्यांच्यातला सर्वात चावट मुलगा रॉकीने लगेच भूषणला प्रश्न विचारला, “आजपर्यंत तू मीनाला कितीवेळा किस केलं आहेस?” “एकदाही नाही.” भूषणने प्रांजळपणे कबुली दिली. मिनातर लाजून लाल झाली होती. आता भूषणने बाटली फिरवली. बाटलीचं तोंड सुमितसमोर स्थिर झालं. सुमिततर वाटच पहात होता. सुमितने डेअर निवडलं. सर्व मुलांनी काय डेअर सांगायचं ते आधीच ठरवलं होतं. त्यांनी सुमितला वृषालीला प्रपोज करायला सांगितलं. सुमित जागचा उठला व आतून एक लाल गुलाबाचं फुल घेऊल आला. तो वृषालीसमोर गेला व एका गुढग्यावर बसून तो वृषालीला म्हणाला, “विल यु मॅरी मी?” “विथ प्लेजर.” वृषाली एका क्षणात म्हणाली. वृषालीला हे सगळं खरं घडतंय यावर विश्वासच बसत नव्हता. आपण स्वप्नात तर नाही ना हे तपासायला तिने हळूच स्वतःला चिमटा काढला.
त्यानंतर जवळपास अर्धा तास त्यांचा खेळ चालू होता. वृषालीचं मात्र या सगळ्याकडे बिलकुल लक्ष नव्हतं. तिला आता सगळीकडे सुमितच दिसत होता. सुमितच्या बाबतीत सुद्धा तेच झालं होतं. थोड्याच वेळात खेळ आटोपला व सगळे आपापल्या घरी जायला निघाले. सुमित व वृषाली बाहेर आले. वृषालीने दुपारी दोनच्या गाडीचं रीजर्वेशन केलं होतं. दीड वाजला होता. त्यामुळे अर्ध्या तासाच्या आत त्यांना स्टँडला पोहोचणं भाग होतं. सुमित गाडी फार जोरात चालवत होता. पण ट्राफिक मुळे त्याला बराच वेळ एकाच ठिकाणी थांबायला लागलं. गाडी सिग्नलला थांबली होती. राजेशने घड्याळात पाहिले, दोन वाजायला दहा मिनिटे बाकी होती. अजून निम्मं अंतर बाकी होतं. सिग्नल सुटताच सुमित सुसाट सुटला. वृषालीने घड्याळात पाहिले आता पाचच मिनिटे बाकी होती. वेळेत पोहोचलं नाही तर तीची बस चुकणार होती. वृषालीने सुमितला आजून स्पीड वाढवायला सांगितला. पडत्या फळाची आज्ञा मानून सुमितने अजून स्पीड वाढवला. उजव्या बाजूने एक ट्रक धावत होता. ट्रकने इंडिकेटर दिला व डाव्या बाजूला वळला. सुमितने स्पीड कमी केला पण तोपर्यंत उशीर झाला होता. सुमितला काही कळायच्या आतच त्याची बाईक ट्रकवर आदळली. स्पीडमुळे सुमितचं डोकं ट्रकच्या चाकावर आपटलं. वृषालीसुद्धा धक्क्यामुळे खाली पडली. तिच्या उजव्या हाताला व पायाला जखम झाली होती. सुमितच्या शरीरातून प्राण केव्हाच गेला होता. वृषालीची नजर सुमितच्या छिन्नविच्छिन्न झालेल्या डोक्याकडे गेली व तिची शुद्ध हरपली.
वृषाली जेव्हा शुद्धीवर आली तेव्हा ती हॉस्पिटलमध्ये होती. तिच्या डोक्यातून प्रचंड कळा येत होत्या. तिचा उजवा हातसुदधा खूप दुखत होता. थोडीजरी हालचाल झाली तरी कळा येत होत्या. थोड्याच वेळात डॉक्टर आले. त्यांच्या पाठोपाठ तिचे आईवडील देखील आत आले. तिच्या आईचा चेहेरातर काळजीने पूर्णपणे उतरला होता. वडिलांच्या चेहेऱ्यावर पण दडपण दिसत होतं. वृषालीची आई तिच्याजवळ आली व तिच्या डोक्यावरून हात फिरवू लागली. वृषालीची ही अवस्था पाहून तिच्या डोळ्यात पाणी आलं होतं. काय झालं? कसं झालं? हे जाणून घेण्यात सध्यातरी तिला रस नव्हता. आपली मुलगी सुरक्षित आहे याचच तिला समाधान होतं. ज्या माणसाने वृषालीला हॉस्पिटलमध्ये पोहोचवलं त्यानेच तिच्या मोबाईलवरून तिच्या वडिलांना फोन करून एकसिडेंटबद्दल सांगितलं होतं. हे ऐकून पहिल्यांदा त्यांना धक्काच बसला होता पण त्यांनी स्वतःला सावरलं व ते तात्काळ तिच्या आईबरोबर नाशिकला निघाले.
वृषालीच्या उजव्या हाताचं हाड मोडलं होतं. तिच्या पायाला देखील मोठी जखम झाली होती. वृषालीच्या वडिलांनी ऑफिसला रजा घेतली. पुढचे दोन-तीन दिवस तरी ते वृषालीजवळच थांबणार होते. डॉक्टरांनी पुढचे काही दिवस वृषलीला हॉस्पिटलमध्येच थांबायला सांगितलं होतं. थोड्यादिवसांनी ते तिच्या पायाची जखम पाहून पुढचं सांगणार होते. पहिले पाच दिवस वृषाली कुणाशी काहीच बोलली नाही. सुमितच्या मृत्यूचा तिच्या मनावर परिणाम झाला होता. आत्ताकुठे त्यांच्यातलं प्रेम बहरून आलं होतं आणि अचानक तिचा लाडका सुमित हे जगच सोडून गेला होता.
शेवटी सहाव्या दिवशी वृषालीच्या आईला तिला बोलतं करण्यात यश आलं होतं. तिने नाशिकला आल्यापासून घडलेलं सर्वकाही आईला सांगितलं. सुमितने केलेल्या प्रपोजबद्दल सुद्धा. वृषालीचे मित्रमैत्रिण रोज हॉस्पिटलमध्ये येउन तिची विचारपूस करत होते. सुमित गेल्याचं दुःख सर्वानाच झालं होतं. जो येईल तो वृषालीचं सांत्वन करत होता. वृषाली मात्र फारसं कुणाशी बोलत नव्हती. शरीराला झालेली जखम भरत होती. मनाला झालेली जखम भरायला बराच वेळ लागणार होता.
क्रमशः
