प्रितीने पाठवलेले फोटो मी आपले सहजच नजरेखालुन घातले. मला तसंही त्यात फारसा इंटरेस्ट नव्हता. माझं लक्ष वेधुन घेतलं ते प्रितीच्या व्हॉट्स-अ‍ॅपच्या डि.पी.ने. बहुतेक घरातच काढलेला सेल्फी होता. साधा टी-शर्ट आणि काळ्या रंगाची स्लॅक, मान काहीशी तिरपी करुन एका हाताने केस कानांच्या मागे करतानाचा तो फोटो होता. त्या साध्या फोटोतही कसली क्युट दिसत होती.
मी खूप वेळ त्या फोटोकडेच बघत बसलो.
मी प्रितीचे स्टेटस चेक केले, ती अजुनही ‘ऑनलाईनच’ होती.
आय वॉन्टेड टु से समथींग..पण काय? काही शब्दच सुचत नव्हते.
पाच-एक मिनीटं शांततेत गेली.
“यु ऑलराईट?”, अचानक प्रितीचा मेसेज स्क्रिनवर झळकला..
“हम्म.. मी ठिक आहे..”
“अ‍ॅक्च्युअली.. मी पाठवणार होते तुला फोटो आधी, पण नंतर विचार केला.. की मे बी.. तु ऑलरेडी डिस्टर्ब असशील..उगाच तुला फोटो पाठवुन..”
“हम्म.. अनीवेज, आज नाही तर उद्या हे होणारच होतं, जस्ट दॅट आम्ही ते इग्नोअर करायचा प्रयत्न करत होतो इतकंच.. ” पाठोपाठ मी एक सॅड-फ़ेस इमोटीकॉन पाठवुन दिला.
“तु नेहाला भेटलास ना आज?”
“हो..”
“खरं सांग.. कशी वाटली?”
“मस्त..हॅप्पी..”
“मग.. तेच तर.. ती सेट हो्ते आहे तिच्या लाईफ़ मध्ये.. ईट इज टाइम फॉर यु टु मुव्ह ऑन..”
“हम्म..”
“सॉरी.. मी थोडं फिलॉसॉफीकल बोलतेय..”
“नो .. नो इट्स ओके.. ईट इज टाईम टु मुव्ह ऑन”
“काही वाटलं तिच्याबद्दल? आय मीन.. पहील्यासारखं?”
“हो.. थोडं.. ”
“तरुण…”
मला तिचा असा डोळे मोठ्ठे करुन ओरडतानाचा चेहरा डोळ्यासमोर आला.
“आय मीन.. मी रोबोट तर नाही ना, एक बटण दाबलं की सगळा डेटा इरेझ…”
“तसं नाही रे.. पण भावनांना सांभाळणं तर आपल्या हातात असतं ना?”
“असतं.. मान्य आहे, पण सगळ्यांनाच नाही ना जमत..”
“आता मागे वळून बघतो तर पश्चाताप होतो, वाटते जे घडले ते घडायला नको होते, आम्ही आधीच एकमेकांपासून दूर झालो असतो तर आज हे दुःखाचे, विरहाचे क्षण नशिबी आलेच नसते”
“नाही तरुण तु चुकतो आहेस. नेव्हर रिग्रेट अनिथिंग, बिकॉज दैट टाईम इट वॉज एक्झाक्टली व्हॉट यु वॉटेड..”
“हो, आय मीन मला पश्चाताप ह्याचा होतो आहे की, ह्यातुन बाहेर पडता येत नाहीये, किंवा पडता येणं अवघड आहे हे माहीत असुनही आम्ही..”
“तुला एक गोष्ट सांगू तरुण? सायकॉलॉजीच्या लेक्चरला आम्हाला देसाई मॅडम सांगायच्या.. बेडकाची गोष्ट आहे एक..”
खरं तर मला ती गोष्ट माहीती होती, पण तरीही मी ’हो’ म्हणालो..
“म्हणजे, खरं का खोटं माहीत नाही, पण म्हणे जगात कुठेतरी एक प्रयोग केला होता. एका पाण्याच्या भांड्यात एका बेडकाला ठेवलं आणि ते भांड गरम करायला ठेवलं. जेवढं शक्य होईल तेव्हढं त्या बेडकानं म्हणे सहन केलं, पण जेंव्हा पाणी प्रचंड उकळायला लागलं, तेंव्हा त्या बेडकाने बाहेर पडायच्या प्रयत्नांना सुरुवात केली. परंतु पाणी इतकं उकळलं होतं की तो बेडूक मरून गेला..”
“…”
“कळतंय ना मी काय म्हणतेय… कुठल्याही गोष्टीची एक लिमीट असते ती पार व्हायच्या आधीच आपण..”
“हम्म.. कळतंय मला..”
“तुला सांगतो प्रिती, मला ना, खरं सांगतो जास्त मित्र पण नाहीत.. लेट नाईट दारू पार्टी करणं, ट्रेक्स करणं, क्लब्समध्ये तासं तास सिगारेटच्या धुराच्या वासात गप्पा मारत बसणं असले प्रकार जमतच नाहीत मला..”
” ”
“त्यापेक्षा नेहाबरोबर केक-शॉपमध्ये जाऊन पेस्ट्री खाणं, रडारडीचे इमोशनल मुव्हीज बघणं, नेहाबरोबर शॉपिंग.. असल्या गोष्टी मी जास्त एन्जॉय केल्या..”
“आय नो.. यु आर व्हेरी सॉफ्ट हार्टेड पर्सन…”
“हाऊ डू यु नो?”
“विसरलास? सायको च्या क्लासला आला होतास ना आमच्या कॉलेजला.. वेल दॅट्स व्हॉट माय अ‍ॅनॅलीसिस वॉज अबाऊट यु..”
“ही..ही.. विसरलोच होतो.. अजुन सांग ना.. काय काय दिव्य शोध लावलात तुम्ही माझ्याबद्दल..”
“सांगीन नंतर.. ”
” ”
“गुड.. नाऊ चिअर अप.. एक जोक पाठवू?”
“शुअर…”
पुढची १०-१५ मिनिटं ती मला काही फनी जोक्स पाठवत होती आणि अधुन मधुन मी ही माझ्याकडचे काही फॉरवर्डस तिला पाठवून दिले.
“ए चल.. आय एम लॉगींग आऊट, बोलू नंतर..”,प्रिती
“हम्म..”
“.. प्रिती.. एक गोष्ट सांगू?”
“हो बोलं नं :)”
“थैंक्स..”
“थैंक्स? कश्याबद्दल?”
“काही नाही, असंच…”
” ”
” ”
“बरं चल, जाते मी, बाय”
“बाय”
प्रिती गेल्यानंतर मी तेच मेसेजेस पुन्हा पुन्हा वाचत होतो.
फेसबुक म्हणा, व्हॉट्स-अ‍ॅप म्हणा.. किंवा इन-जनरल हा सोशल-मिडीया प्रकारच खूप स्ट्रेंज आहे. किती क्षणार्धात तो लोकांना एकमेकांच्या जवळ आणुन ठेवतो ह्याचं प्रत्यंतर मला वेळोवेळी येत होतं.
प्रिती आता माझ्यापासुन फक्त एका मेसेजच्या अंतरावर होती.
कधी ऑफीसच्या बोअरींग मिटींगच्या मध्येच घडलेला एखादा मजेशीर किस्सा मी लगेच तिला टेक्स्ट करायचो तर कधी ती ‘सिटी-लायब्ररी’मध्ये भेटलेल्या चित्र-विचीत्र व्यक्तींबद्दल मला मेसेज करायची. कधी अगदीच एखादा मिनीट आम्ही बोलायचो, तर कधी १०-१५ मिनीटं सुध्दा.
मुद्दा हा नव्हता की किती वेळ, किंवा कश्याविषयी बोलत होतो.. मुद्दा हा होता की आम्ही दररोज एकमेकांशी बोलत होतो.. आणि गंमत म्हणजे आमच्या बोलण्यात कधीही नेहाचा साधा उल्लेखही झाला नाही. आठवड्याभरात आम्ही.. किंवा निदान मी तरी नेहाला जवळ जवळ विसरुनच गेलो होतो.
“तुला माहीते तरुण..”, एके दिवशी प्रितीचा मेसेज होता.. “आपण हार्डली चार किंवा पाच वेळा भेटलो असु, कधी समोरासमोर आलो तर आपण धड बोलु पण शकणार नाही.. आय मीन निदान मी तरी.. पण इथे आपण काय वेड्यासारख्या गप्पा मारतो नै..”
तिचं म्हणणं खरचं होतं. इथे बोलायला कसलंच, कश्याचंच बंधन नव्हतं. अगदी जगाच्या इकॉनॉमीक्स पासून, ग्लोबल वॉर्मींग बद्दल आणि ह्युमन ट्रॅफीकींगपासुन मुव्हीजपर्यंत कश्यावरही अगदी कंफर्टेबली आमच्या गप्पा चालायच्या. तिच्याशी बोलताना जणु मला जगाचा विसरच पडलेला असायचा.
काय होतं नक्की हे? हे प्रेमच होतं ना? की अजुन काही? तिचा प्रत्येक मेसेज मला आवडायचा भले मग तो एक साधा स्माईली असो किंवा मग तत्वज्ञानाने भरलेला एखादा महाभयंकर विचार. तिचा कुठलाही रिप्लाय निदान दोनदा वाचल्याशिवाय मला चैनच पडत नव्हती.
एके दिवशी सकाळी सकाळी नेहाचा मेसेज आला..
“शनिवारी संध्याकाळी आमच्या घरी सत्यनारायणाची पुजा आहे. प्लिज तु नक्की ये. शनिवार आहे, सुट्टी आहे.. सो नो एस्क्युजेस. मी प्रितीला पण सांगते. इथे माझ्या ओळखीचं तसं कोणीच नाही. आई-बाबा येणार आहेत, पण ते सासु-सासर्‍यांबरोबर बिझी असणार. तुम्ही दोघं आलात तर मला खुप बरं वाटेल.. नक्की या, मी वाट पहातेय, अ‍ॅड्रेस मेल करते..”
न कळत कपाळावर आठ्या उमटल्या. नेहाच्या घरच्या कुत्र्याला सुध्दा ओळखत नाही, आणि तिच्या घरी कुठं सत्यनारायणाला जायचं? बरं सिटीमध्ये असतं तरी एकवेळ ठिक.. पण दीड तास प्रवास करुन नारायणगावला जायचं म्हणजे जरा वैतागच होता.
“ए.. काय करायचं?”, प्रितीचा थोड्या वेळात मेसेज आलाच..
“आय डोन्ट नो.. तु सांग…”
“डोन्ट नो काय? तुझी गर्ल-फ्रेंड ना ती? मग तु सांग ना.”
“जायला काही नाही पण.. नारायणगाव दीड-तास तरी दुर आहे..”
“हो ना.. थोड्यावेळ जायचं म्हणलं तरी ४ तास जाणार.. तु सांग..”
“खरं तर मला जाण्यात बिल्कुल उत्साह नाहीये.. त्यात तिथे कुणाला ओळखतं पण नाही, पण नेहाला कारण काय सांगायचं?”
“हम्म.. पण जायचं कसं. बस वगैरे आहे का?”
“बस कश्याला हवी, माझी गाडी आहे ना.. दीड तासाचा तर जर्नी आहे.. आय मीन इफ़ यु आर ओके विथ इट..”
“ओके, चालेल, पण मग थोडं लवकर जाऊन लवकर परत येऊ.. म्हणजे १२, १२.३० ला निघु इथुन आणि ६-७ पर्यंत परत येऊ, जमेल?”
मला प्रिती इतक्या लगेच हो म्हणेल असं वाटलंच नव्हतं… मी अर्थात ‘हो’ म्हणालो.
शनिवारची सकाळ उजाडेपर्यंत हजारवेळा नेहाला थॅंक्स म्हणालो होतो. गाडीची सर्व्हिसिंग करुन घेतली, टाकी फुल्ल केली, टायर्स दहा वेळा चेक केली आणि ठरल्या ठिकाणी प्रितीला पिक-अप करायला पोहोचलो.
ब्ल्यु कलरचा लॉग स्कर्ट आणि वर व्हाईट शेडचा स्लिव्हलेस टॉप प्रितीने घातला होता.. गळ्यात नेव्ही-ब्ल्यु रंगाची ओढणी, सिल्व्हर रंगाचे किंचीत हाय-हिल्स शुज आणि हातात सॅक घेऊन प्रिती माझी वाट बघत होती..
“हे काय?”, आम्ही दोघंही एकदमच म्हणालो..
“काय काय?”, मी
“तुझ्याकडे गाडी होती ना?”, प्रिती
“मग हे काय आहे?”, मी
“आय मीन.. आय थॉट.. गाडी म्हणजे.. कार आणणार आहेस तु..”, प्रिती
माझा क्षणार्धात मुड ऑफ झाला..
“पुण्यात गाडी म्हणजे हिच की.. टू व्हिलरच…”, मी आपली सफाई देण्याचा प्रयत्न केला
“अरे पण.. मी.. स्कर्ट घालून बाईकवर?”
“तेच मी विचारणार होतो.. तु स्कर्ट कसा घातला..आपण पुजेला चाललोय ना.. मला वाटलं तु साडी वगैरे..”
“ऑफकोर्स तेव्हढा सेन्स आहे मला.. मी बॅगेत घेतली आहे साडी.. तिकडे चेंज करेन.. पण मग आता..?”
“माझ्याकडे कार नाहीये..ही एकच गाडी आहे.. तु सांग.. म्हणशील तर कॅन्सल करु.. किंवा तु चेंज करुन ये..”
“नाही नको.. दोन्ही ऑपशन्स नको.. ठिके जाऊ आपण, मी एका साईडला बसते…”
“जमेल ना नक्की…”
“बघते.. जमवते.. आता तु एव्हढी गाडी आणलीच आहेस तर..”
बाईकवर चढुन बसताना नकळत प्रितीने माझ्या खांद्यावर क्षणभरासाठी का होईना हात ठेवला..
तो क्षण.. तो स्पर्श.. पुर्ण शरीरभर असंख्य रोमांच फुलवुन गेला.
पुण्याबाहेर पडलो आणि गार वार्‍याने थोडं बरं वाटलं. सुरुवातीच्या जुजबी गप्पा मारल्यावर खरं तर काय बोलायचं असा प्रश्न दोघांनाही पडला होता. व्हॉट्सअ‍ॅपवर बोलणं वेगळं आणि असं समोरासमोर बोलणं वेगळच होतं. १५-२० मिनीटं शांततेत गेली.
“तरुण.. आज एव्हढा शांत का? नेहमी तर किती बोलत असतोस..”, प्रिती म्हणाली
“नाही, विशेष असं काही नाही.”
“मग बोल की काही तरी..”
“प्रत्येक गोष्ट बोलुनच दाखवायला पाहीजे का?”
“म्हणजे?”
“म्हणजे काही नाही.. जाऊ देत..”
“श्शी बाबा.. बोअर करतोएस तु.. जाऊ दे मी गाणी ऐकते”, असं म्हणुन प्रितीने तिच्या सॅकमधुन हेडफोन्स काढले आणि मोबाईलवर गाणी ऐकु लागली.
मी एक-दोनदा बाईकच्या आरश्यातुन तिच्याकडे बघत होतो. पण मध्येच नजरानजर झाली आणि मग मी तो नाद सोडुन दिला.
“वॉव्व.. मस्त गाणं लागलंय, ऐक..”, असं म्हणुन प्रितीने हेडफोन्सची एक बाजु माझ्या कानाला लावली..
“दिल.. संभलजा जरा.. फिर मोहोब्बत करने चला है तु…”.. मर्डरमधलं गाणं लागलं होतं..
मी आरश्यात बघीतलं, का कुणास ठाऊक, प्रिती मला गालातल्या गालात हसते आहे असं वाटलं.. तो योगायोग होता? का प्रिती खरंच हसत होती ते तिला इतकं गोड स्माइल बहाल करणारा तो भगवानच जाणे.
नेहाचं घर शोधायला काहीच कष्ट पडले नाहीत. पाटील गावचे मोठे प्रस्थ होते, नेहा म्हणली होती त्याप्रमाणे सगळेच जण त्यांना ओळखत असावेत त्यामुळे घर… घर कसल त्यांचा मोठ्ठा वाडा लगेच सापडला.
नेहा सोन्याच्या दागिन्यांनी भरून गेली होती. आम्हाला दोघांना तिथे बघून तिला खरंच आनंद झाला होता.
“थैक्यु सो मच फॉर कमिंग, कसे आलात?”, नेहा
“तरुणच्या गाडीवरून”, गाडी शब्दावर भर देत प्रिती म्हणाली
“ओह वोव्व, फार ब्रेक नाही ना मारले याने येताना?’, नेहा डोळे मिचकावत म्हणाली
“शट-अप नेहा, कुठे काय बोलायचे जरा ध्यान ठेव”, नेहाच्या चोम्बडेपणाचा खरं तर रागच आला होता पण मी पुढे काही बोलणार एवढ्यात तिचा नवरा आम्हाला भेटायला आला.
नेहाने त्याची आमच्याशी ओळख करून दिली
“हि प्रिती, आपल्या लग्नात तू भेटला होतासच तिला, आणि हा तरुण. . “, नेहा
“तरुण?”
“अंम्म, प्रीतीचा बॉयफ्रेंड”, नेहाने फारसा विचार न करता सांगून दिले
“ओह, तरुण, तू नव्हतास न आमच्या लग्नाला?”
“हम्म, मी बेंगलोरला ऑफिसच्या कामासाठी गेलो होतो त्यामुळे नाही जमले”,
नेहाच्या त्या अनपेक्षित इंट्रोने मी आणि प्रीती फुल्ल शॉक झालो होतो.
“तरुण, हा समशेरसिंग, माझा नवरा”, नेहा
आम्ही दोघांनी हस्तांदोलन केले.
नेहाच्या एकूणच लोकांना पेट-नेम ठेवायच्या सवयीनुसार ह्या ‘समशेरसिंगचा’ लवकरच ‘शेरू’ बनणार ह्यात तिळमात्र शंका नव्हती
“प्लीज बी कम्फर्टेबल, नेहा यु लुक आफ्टर देम”, असं म्हणून शेरू बाकीचे गेस्ट अटेन्ड करायला गेला.
“काय हे नेहा, काही काय फेकतेस? तरुण बॉयफ्रेंड आहे का माझा”, प्रिती
“अग त्यात काय झालं, मला जे सुचले ते सांगितले, चिल”, नेहा
तो विषय तिथेच संपला. पण नेहाच्या त्या इंट्रोने क्षणभरासाठी का होईना मी सुखावलो होतो.
प्रिती चेंज करायला निघुन गेली आणि मी आणि नेहा दोघंच राहीलो.
“सो? कसा वाटला माझा नवरा?”, नेहाने विचारलं
“दोन मिनिटांच्या ओळखीत मी काय सांगणार? पण स्मार्ट आहे, निदान दिसायला तरी…”, मी
“शट-अप.. स्मार्ट असणारच तो.. हे बघं केव्हढी गोल्ड ज्वेलरी घेतली त्याने माझ्यासाठी लग्नानंतर.. तु तरी घेऊ शकला असतास का मला?”, नेहा सहजच बोलुन गेली. पण ते खूपच हर्ट करणारं स्टेटमेंट होतं.
“तुझ्यापेक्षा तर तो नक्कीच स्मार्ट आहे, बघ बाहेर गॅरेजमध्ये २ बि.एम.डब्ल्यु, जॅग्वॉर आणि पजेरो आहे.. आणि तु बघ, अजुन बाईकवरुन फिरतोय..”, नेहाचं चालुच होतं
“बरं बाबा, सॉरी, तुझा नवरा ग्रेट ओके?”
“बर, तु बस, मी कोल्ड-ड्रिंक्स घेऊन येते”, असं म्हणुन नेहा निघुन गेली.
ती बोलली ते खरं असेलही, पण त्या शेरू ने सगळं स्वतःच्या पैश्याने नव्हतं उभं केलं.. पेट्रोल-पंप्स, गुलाबाची कित्तेक हेक्टर्सची नर्सरी, परत द्राक्षाच्या बागा.. बाप-जाद्याच्या जिवावरच तर त्याचे सगळे खेळ चालले होते ना.
मला तेथे अधीक थांबणं जिवावर आलं होतं. मी प्रितीची वाट बघत बसलो.
थोड्यावेळाने प्रिती चेंज करुन आली. एव्हाना मी प्रितीने बरोबर साडी आणली होती हे विसरुनच गेलो होतो. इतक्यावेळ फक्त नेहाच्या त्या सो कॉल्ड कौतुकामुळे चिडचीड झाली होती. प्रितीला पाहीलं आणि पहातच राहीलो. तिला साडीमध्ये बघुन कुणीही ही महाराष्ट्रीयन नाही ह्यावर विश्वासच ठेवला नसता. वाटलं, तिला सरळ असंच घेऊन जावं, आई समोर उभं करावं आणि “सांगाव हिच्याशीच लग्न करायचंय मला..”
“कशी दिसतेय मी?”, प्रितीने विचारलं
“मस्त, छान दिसतेय साडी तुला..”
“थॅक्स.. पण तुझा चेहरा का असा उतरलेला?”
“काही नाही.. असंच..”, मी कसंनुसं हसत सांगीतलं..
“असंच? नसेल सांगायचं तर नको सांगुस पण, खोटं कश्याला बोलतोस..”
“नाही तसं काही नाही..”, आणि मग मी नेहा काय काय बोलली ते सांगीतलं.
“मुर्ख आहे का जरा ती? मगाशी पण अशी विचीत्रच ओळख करुन दिली..”
पुढंच आमचं बोलणं खुंटलं कारण शेरू आणि नेहा तिथे आले होते..
“ओ लैला-मजनू, असे कोपर्‍यात काय गप्पा मारताय, चला की जरा आमच्या मिक्स व्हा..”
मी आणि प्रितीने एकदा एकमेकांकडे बघीतलं आणि मग त्यांच्याबरोबर त्यांचा वाडा आणि इतर दिखाऊ आयटम्स बघायला निघुन गेलो.
संध्याकाळी दर्शन घेऊन परत निघताना ‘शेरू’ने कोपर्‍यात बोलावलं..
“मित्रा, किती वर्ष झाली तुमच्या अफेर्सला?”
मी क्षणभर चमकलोच..
“अरे प्रितीबरोबर! किती वर्ष झाली?’
“दोन.. दोन वर्ष झाली. का?”
“व्वा.. लक्की आहात राव तुम्ही”
“का पण? काय झालं..”
“च्यामारी, दोन वर्ष झाली तरी तुमची गर्लफ्रेंड अगदी नवीन असल्यासारखंच प्रेम करते तुमच्यावर”
मला अजुनही काहीच संदर्भ लागत नव्हता..
“म्हणजे? मला नाही कळलं अजुनही”, चेहर्‍यावर उसनं हसु आणत मी म्हणालो..
“असं काय करता राजे, तुमचं लक्ष नसताना चोरुन चोरुन बघत होती तुमच्याकडे ती.. नशीब लागतं मित्रा..ऐश कर लेका.. आमचे दिवस संपले आता.. म्हैस बांधली आम्ही दावणीला.. तुमचं चालुद्या..”
माझा अजुनही विश्वास बसत नव्हता तो जे म्हणाला त्यावर. खरंच असं होतं का? माझ्या कसं लक्षात नाही आलं? का तो केवळ एक योगायोग होता?
“तुला माहीते तरुण, नेहा स्टील लव्हज यु..”, प्रिती येताना गाडीवर अचानकच म्हणाली..
मी शेरूनी पुरवलेल्या माहीतीच्या आधारावर निरनिराळी स्वप्न बघत गाडी चालवण्यात मग्न होतो.
“व्हॉट रब्बीश? काहीही काय? उलट मला तिने माझी लायकी दाखवुन द्यायचा प्रयत्न केला.. तु हवी होतीस तेथे, कसं बोलत होती ती..”, मी
“नाही तरुण. एक स्त्रीच एका स्त्रीची नजर ओळखु शकते. ती जशी बघत होती तुझ्याकडे.. आय एम डॅम शुअर अबाऊट ईट..”, प्रिती म्हणाली
“आणि एक स्त्री, पुरुषाची नजर, त्याचं मन ओळखू शकते?” मी आरश्यात तिच्याकडे बघत विचारलं.
प्रिती काहीच बोलली नाही.
प्रितीच घर जवळ आलं तसं थोडं अंतर ठेवुनच मी गाडी थांबवली.
“नेहा तेथे जे काही बोलली, ते तिने बोलायला नको होतं तरुण”, प्रिती
“सोड ना, मी एव्हढं नाही मनाला लावुन घेतलं, तिला असेल तिच्या नवर्‍याच कौतुक..”, मी
“नाही ते नाही.. तिने जशी आपली इंट्रो करुन दिली..”, प्रिती
“ओह.. ते.. डोन्ट टेक इट सिरीयसली.. ती मोकळ्या मनाने बोलली होती..”, मी
“असेल तरूण.. ती मोकळ्या मनाने बोलली असेल.. पण माझं मन.. ते नाहीये ना मोकळं”, प्रिती
“म्हणजे? काय बोलती आहेस तु?”
“तुला माहीती आहे तरुण मी काय बोलते आहे, मला दुसरी नेहा व्हायचं नाहीये तरुण.. लेट्स स्टॉप धिस.. लेट्स स्टॉप धीस बिफोर ईट्स टु लेट.. बाय…”
प्रिती मी काही बोलायची वाट न पहाता निघुन गेली.
मी मात्र त्या वळणावर, आयुष्यात आलेल्या ह्या विचीत्र वळणाचा विचार करत थिजुन उभा राहीलो…
[क्रमशः]
