"અદ્રશ્ય મુસાફર.. "
પ્રકરણ ૧: "મેમરી કાર્ડ..! "
"એક ચહેરો ધુમ્મસમાં અદ્રશ્ય થઇ રહ્યો છે,
એ દફન થઈને પણ એક કુશળ ચાલ રમી રહ્યો છે. "
20 ડિસેમ્બર 2012
સાંજના 8:30 નો સમય..
"ડ્રાઇવર કાર જલ્દી ચલાવો,
ઓલરેડી બહુ લેટ થઈ ગયું છે."
iphone ની તરફ એકીટશે જોતા હેમાંગી બોલી.
આઇ ફોનની ગેલેરીમાં હેમાંગી અને તેના હસબન્ડ રવીશના ફોટોને તે આંખોમાં પલકારો માર્યા વિના એકદમ ધ્યાનથી જોઈ રહી હતી .
"બધું જ બરાબર તો હતું લાઇફમાં,
શું કરવા આવું કરવાનું મેં વિચાર્યું.?
એક ભૂલ બધું છિનવીને લઈ ગઈ મારું.
પસ્તાવો છે, પણ કોની સાથે શેર કરું?
નહીં સહન થાય આ મારાથી..! "
હેમાંગી મનમાં ને મનમાં ગૂંચવાઈ રહી હતી.
ગુસ્સો અને પસ્તાવો એક સાથે એની આંખોમાંથી છલકાઈ રહ્યા હતા.
અચાનક ડ્રાઈવરે કારને રોકી,
ગુસ્સાથી હેમાંગી બોલી,
"કાર શું કરવા રોકી, યુ સ્ટૂપીડ...!!"
સોરી મેડમ, પણ તમે કીધું એ જગ્યા આવી ગઈ છે.
"ઓહ, સોરી...!"
એમ કહી કારની બહાર હેમાંગીએ નજર નાખી. લાઇફમાં કદી તેણે નતું વિચાર્યું કે આ જગ્યાએ તેને આજે આવું પડશે,
તે આવી તો ગઈ હતી પણ અંદર જઈને શું બોલવું એ હજી પણ તેને સમજાતું ન હતું,
"હેમાંગી આજે વાત કરવી જ પડશે તારે ,
નહીં તો કદાચ ક્યારેય પણ એ ભૂલ તુ સુધારી નહીં શકે..!"
અંતરાત્માનો એક મજબૂત અવાજ આવ્યો, અને તે કારમાંથી ઉતરી.
એક એક પગથિયા ચઢીને તે એ જગ્યાની અંદર પ્રવેશી.
કંઈક કેટલીય વિચિત્ર નજરો તેને જોઈ રહી હતી. સુંદરતા હેમાંગીની નું પર્યાય હતી.
અને અે સુંદરતાને આ વાસના ભરી નજરો જાણે રંજાડી રહી હતી.
કોઈકની આંખોમાં તેને જોઇને શંકાની લાગણીઓ ઉભી થતી હતી કે,
"આ અપ્સરા અહીંયા શું કરવા આવી હશે? "
હેમાંગી નીચું મોઢું રાખીને એક ઝડપથી જાણે કે દોડીને જઈ રહી હતી ,
અચાનક જ અવાજ આવ્યો...
હેમાંગી અટકી ગઈ..
"મેડમ, કેન આઈ હેલ્પ યુ?"
શું ફરિયાદ છે તમારી...??"
સરખેજ પોલીસ સ્ટેશનના ઈન્સ્પેક્ટર દીવાને તેની સામે જોઈ ને કહ્યું..
"સર એક્ચ્યુલી હું તમને શોધી રહી હતી,
એક એફઆઈઆર નોંધાવાની છે..!!"
ડરતા ડરતા હેમાંગી એ કીધું.
"કોન્સ્ટેબલ નાથુ પંડિત જલ્દી આવો."
દીવાન બોલ્યા.
નાથુ દીવાન સાહેબ નો ખાસ માનીતો હતો,
પ્રેમથી તેને બધા નાથિયો કહેતા..
"બોલો મેડમ, ચમ ઓય આવુ પડ્યું? "
પ્રાદેશિક લહેકા સાથે હાજર જવાબી નાથ્યો તરત બોલ્યો..
"સર મારા હસબન્ડ રવીશ બે દિવસથી લાપતા છે,
બે દિવસથી એમને શોધવાના તમામ પ્રયાસો કરી ચૂકી છું ,પણ ક્યાંય કશું જ સમજાતું નથી.....!"
વાક્ય પૂરું થતાં થતાં તો હેમાંગી ની આંખોમાંથી જાણે દરિયો ઉભરાઈ ગયો.
"મેડમ, દુઃખ સમજુ છું તમારૂ,
પણ રડવાથી ડોક્ટર રવીશ આપણને મળી નથી જવાના. પોલીસ તમને બધી શક્ય મદદ કરશે, પહેલા તમારે આખી વાત મને કહેવી પડશે..!"
દીવાન સરે કીધું.
"૧૮ ડિસેમ્બરે સવારે તેઓ પોતાના ક્લિનિકમાં જવા નીકળ્યા.
બિલકુલ નોર્મલ હતા તેઓ.
જરાય પણ ટેન્શન નહીંને ઘણા ખુશ હતા.
બીજા દિવસે અમારી એનિવર્સરી હતી તો મને ગિફ્ટ શું જોઈએ છે એ વિશે અમારે સવારે ચર્ચા પણ થઇ છે.
બપોરે લંચ વખતે એમનો મને ફોન પણ આવેલો ત્યારે પણ તેઓ ખુશ હતા,
ક્યારેય કોઈની સાથે તેમનો કોઈ ઝઘડો નહીં,
ક્યારેય તેમના કોઈ દુશ્મનો નહીં .
એક ક્લિન ફિઝીશિયન તરીકેની તેમની ઈમેજ .
પેશન્ટનો જીવ બચાવ્યા સિવાય તેમને બીજું કોઈ વ્યસન પણ ન હતું.
રાતે લેટ સુધી ઘરે ના આવ્યા તો મેં વિચાર્યું કે એનિવર્સરીનું કંઈક મોટું સરપ્રાઇઝ તે મને આપવા માંગે છે.
૧૯મી તારીખે એટલે ગઇકાલે આખો દિવસ મારી એનિવર્સરી ના દિવસે એમની મૂરખની જેમ હું રાહ જોતી રહી.
આજ સવાર સુધી તેઓ ના આવ્યા તો મને બહુ ચિંતા થઈ અને એટલે જ શક્ય એટલી તમામ જગ્યાએ તેમની તપાસ કરી,
તેમના બધા જ ફ્રેંડસ ને કોલ લગાવી જોયા પણ બધેથી ફક્ત નિરાશા જ હાથ લાગી.
હજી બે જ વર્ષ થયા છે અમારા મેરેજને,
અને અમારી આ સેકન્ડ અેનિવર્સરી પર ઈશ્વરે મને બહુ ખરાબ સરપ્રાઇઝ આપી...!!"
ફરીથી ચોધાર આંસુ નો વરસાદ ચાલુ થયો..
"ઇમોશન કંટ્રોલમાં રાખો..!"
આ વખતે ઇન્સ્પેક્ટર દીવાન થોડા સખતાઈથી બોલ્યા.
"સર પ્લીઝ હેલ્પ મી ,
પ્લીઝ....!"
આજીજી કરતાં હેમાંગી એ કહ્યું .
"તમે ચિંતા ના કરો મેડમ ,
તમારી એફઆઇઆર નોંધી લઈએ છીએ.
અમે અમારી તપાસ કરીશું,
તપાસમાં સહકાર આપશો એવી આશા રાખું છું..!"
ઈન્સપેકટર દીવાને સ્પષ્ટ શબ્દોમાં કહ્યું.
"સર તમે કહેશો એ બધું કરવા તૈયાર છું, બસ એમને શોધી આપો ..!"
હેમાંગી એ કીધું.
"તમે ઘરે જાઓ મેડમ, કંઈપણ ઇન્ફોર્મેશન હશે તો તમને જાણ કરીશું ...!"
દીવાન સરે કીધું.
હેમાંગી પોલીસ સ્ટેશનની બહાર નીકળી,
ઈસ્પેક્ટર દીવાન તેને જતા જોઈને કંઈક વિચારી રહ્યા હતા.
નાથ્યો એમના કાનમાં જઈને બોલ્યો,
" બૂન બહુ તકલીફમો લાગ છ સાહેબ,
કોક કરવું પડશે...!"
"નાથ્યા , બેન તકલીફની સાથે થોડીક શાતીર હોય એવું પણ લાગે છે..!" દીવાન બોલ્યા.
"ચમ સાહેબ એવું? "
નાથ્યા એ પૂછયું.
"નાથ્યા તુ ઘરે બે દિવસ ના આવે તો તારી ઘરવાળી શું કરે એમ કે પહેલાં...?"
દીવાને હસતાં હસતાં પૂછયું.
"પેલા તો મન એ દુનિયાભરની ગાળો ભોંડે અન પછી આખું ગુજરાત મોથે લે સાહેબ...!"
નાથ્યો બોલ્યો.
"એક્ઝેટલી, બે દિવસ સુધી કોઈનો ઘરવાળો ના આવે તો એ રાહ ના જ જોવે,
પણ કંઈક પ્લાનિંગ થઈ રહી હોય તો ૨ દિવસ જરૂર થઈ જાય.
સેકન્ડ વસ્તુ, મે એને ક્યારેય નતુ પૂછ્યું કે ,એના હસબન્ડની કોઈની સાથે દુશ્મની છે કે કેમ..?
તો પણ સામેથી બધું ક્લિયર કરવાની એની ચીવટતા કદાચ એના પર જ ભારે પડવાની છે.
અને ત્રીજી વસ્તુ,
જ્યારે તે ચોધાર આંસુએ રડતી હતી ત્યારે એના પર "જે "નામના લેટર થી પાંચ મિસકોલ આવી ગયેલા,જેને બહુ કૂનેહપૂર્વક છૂપાવવાનો પ્રયાસ કરવામાં આવેલો , પણ અફસોસ મેં જોઈ લીધું........!"
દીવાન વિજયી હાસ્ય સાથે બોલ્યા.
"સાહેબ, તમાર તો ઓખ્યો છ ક દૂરબીન..?
જોર પકડ્યું..!!"
નાથ્યો બોલ્યો..
"મારો એક પન્ટર મેં અા મેડમની પાછળ મોકલ્યો છે, જોઈએ આપણે કે આ મેડમનો "જે" લેટર વાળા માણસ સાથે સંબંધ શું છે..?
અને કાલે સવારે રેડી રહેજે,
મિસિંગ ડોકટરના કિલનિક પર પણ જવાનું છે..!"
દીવાન બોલ્યા.
નાથ્યા એ હકારમાં માથું ધુણાવ્યું..
થોડીક ક્ષણો બાદ,
"તું પાગલ છે જીમી..
મેં તને કીધું હતું ને કે હું પોલીસ સ્ટેશનમાં છું ,
તો શું કરવા આટલા કોલ કર કોલ....!!"
ગુસ્સાથી ફોનમાં હેમાંગી ત્રાડુકી.
"મેં તને કીધું હતું ને કે આપણે કંઈક રસ્તો કાઢી લઈશું,
આ પોલીસ સ્ટેશન જવાની જરૂર જ ન હતી...!" ફોનના બીજા છેડેથી જીમી એ કહ્યું...!
"મારો હસબન્ડ છે એ,
મને ના શીખવાડીશ તું.
જસ્ટ કિપ યોર માઉથ શટ...!! "
હેમાંગી એ કિધું.
"મોઢું કદાચ તારે બંધ રાખવું જોઈએ,
કારણકે,
જો હું ક્યાંક ફસાયો તો એ મેમરી કાર્ડ અને તેની અંદરનો વિડીયો હજી પણ મારી જોડે જ છે..
હું કોઈને નહીં છોડું અને ફોન ડિસકનેક્ટ થઈ જાય છે.....!!! "
To be continued...!!
ડૉ. હેરત ઉદાવત..
