विवेक आला मानसीकडे. ओळखीचं घर. पहिला तो कितीवेळा इकडे यायचा. आठवणी ताज्या झाल्या एकदम. कॉलेजमधून सरळ ते इकडेच यायचे कधी कधी.दुपारी आला कि रात्रीचं जेवण करूनच विवेक निघायचा घरी. मानसीच्या आई-वडिलांना त्या दोघांची मैत्री माहित होती. ते दिवस किती छान होते ना, किती धम्माल करायचो आम्ही. उगाचचं हसायला आलं त्याला. त्याने दारावरची बेल वाजवली. कोणीच दरवाजा उघडला नाही. "बहुतेक कोणी नसेल घरात."स्वतःशीच म्हणत विवेक निघाला. तेव्हा मागून एक कार येताना दिसली तसा तो थांबला.कार मधून मानसी बाहेर आली.
"Hi विवेक, कधी आलास?",मानसीने आल्याआल्या विचारलं.
"आत्ताच आलो , घरात कोणी नाही म्हणून निघालो परत.",
"हो… रे, जरा बाहेर गेली होती, call करायचा ना मला येत होतास तर. नंबर आहे कि Delete केलास?", विवेकने उत्तर नाही दिलं. मानसीने दरवाजा उघडला आणि विवेक सोबत आत आली. घर कसं अजून टापटीप होतं.
"मम्मी-पप्पा बाहेर गेलेत का ?", विवेकचा पहिला प्रश्न.
" ते नाही आले मुंबईला.ते नंतर येतील, सध्यातरी मी एकटीच आहे." विवेक खुर्चीवर बसता बसता थांबला.
" मी निघतो मग.",
"कशाला… बस ना.",
"नाही तुझे मम्मी-पप्पा नाहीत ना.",
"मग… पहिला तर ते नसतानाच जास्त यायचास इथे.",
"तेव्हा गोष्ट वेगळी होती. ",
"बर… काही थंड घेणार का… का तुझी स्पेशल कॉफी ?" विवेक ते ऐकून चपापला.
"तुझ्या लक्षात आहे अजून.",
"हो… १० मिनिट थांब. कॉफी घेऊन येते.","OK." विवेक जरा विरंगुळा म्हणून घरात फेरफटका मारू लागला.
ओळखीचं घर, मोठ्ठ घर. फिरता फिरता तिच्या बेडरूम जवळ आला तो. दरवाजा उघडाच. त्याला आठवलं, त्या दरवाजाचा lock तेव्हाही बिघडलेलाचं होता. अजून तसाच होता तो. आत गेला विवेक. ओळखीचीच रूम. इकडेच बसून किती मज्जा , मस्करी करायचो. अभ्यास तेवढाच, मजाही तेवढीच. किती plan's केले होते त्यांनी, या बेडवर बसून. भिंतीवर त्यांचे ग्रुप photo's,दोघांचे photo's,शिवाय विवेकने काढलेले मानसीचे फोटो… अजून तसेच होते. त्यावरून विवेक हात फिरवत होता, तेव्हा मानसी कॉफी घेऊन आत आली.
"मला माहित होतं,तू इकडेच येणार ते.",
"हा… तो दरवाजाचा lock अजून तसाच आहे.",
"हो रे, नंतर मी लक्षच दिलं नाही.",
"आणि हे फोटो… ",
"आम्ही लगेच गेलो ना सुरतला. शिवाय इकडे कोणी येणार नव्हतं. म्हणून काढले नाहीत फोटो." विवेकने कॉफीचा एक घोट घेतला.
"अजूनही चव तशीच आहे कॉफीची, विसरली नाहीस तू.",
"कशी विसरणार… बरं ते सोड, त्या दिवशी जास्त बोलणं झालं नाही आपलं. खरं सांगायचं तर तुला त्यादिवशी बघितलं तेव्हा राग आला होता मला. म्हणून तेव्हा तशी बोलली मी. आता नाही आहे राग.",
"ठीक आहे, चालते.",
"मग काय चालू आहे सध्या.?",बोलत बोलत बाल्कनीमधे आले दोघे.
" तेच ते रुटीन. तोच जॉब आहे. फक्त पोस्ट वाढली आहे.",
" अभिनंदन, प्रगती आहे.",
"आणि तुझं… तू जॉब नाही केलास का ?",
"नाही. पप्पा नको बोलले. म्हणून घरीच होते. आणि आता लग्न ठरलं आहे, छान आहे तो. इकडे मुंबईत २ हॉटेल आहेत,सुरतला सुद्धा ४ हॉटेल्स आहेत. लग्न मुंबईत करायचे म्हणून इथे आले. नंतर नाशिकला राहायला जाणार आहे. तिकडे नवीन हॉटेल सुरु करायचे आहे म्हणून.",
"छान… खूप छान, चांगला जोडीदार मिळाला तुला… माझ्यापेक्षा चांगला." विवेक बोलता बोलता बोलून गेला.
"Sorry !!",
"It's OK. लग्नाला येशील ना. ",
"माहित नाही. काम खूप असते ना." विवेकला वाईट वाटत होतं.
"तुला यावंच लागेल… तुझ्या Friend च्या लग्नाला नाही येणार का ?.",
"Try करीन. चल मी निघतो आता, बरं वाटलं भेटून." विवेक निघाला.
" थांब विवेक… " विवेकला थांबवलं मानसीने.
"विवेक… वाईट वाटलं ना तुला. अरे, पण कधी ना कधी माझं लग्न होणारंच होतं ना. एकटी थोडीना राहणार होती मी. आणि आता तू सुद्धा लग्न कर एकटा नको राहूस." तरीही विवेक शांतच.
"तुझा प्रोब्लेम काय आहे, माहित आहे तुला.",मानसी बोलली.
"प्रोब्लेम हा आहे कि तुला कोणी विसरूच शकत नाही. कितीही प्रयत्न केला तरी." विवेकने तिच्या डोळ्यात पाहिलं. ती मनापासून बोलत होती.
"हो विवेक. तुझ्यापासून दूर गेली. पण माझं मन इथेच राहिलं. किती प्रयत्न केला मी तुला विसरायचा, शक्यच नव्हतं ते. तुला मघाशी खोटं बोलले,कि photo's काढायला वेळ नाही मिळाला. वेळ तर खूप होता,पण मन तयार होतं नव्हतं. आपल्या आठवणी आहेत या. पप्पा बोलत होते,हे घर विकूया. मीच थांबवलं त्यांना. माझ्यासाठी ठेवलं आहे हे घर मी.",
"Thanks मानसी. ",
"माझं ऐकशील, एकटा नको राहूस आता. लग्न कर. कोणी आवडत असेल ना." विवेकच्या चेहऱ्यावर हलकंसं हास्य आलं.
"हं… कोणी आहे वाटते. लवकर विचार तिला. मनातलं सांगितलं नाहीस तर कसं कळणार लोकांना. बरोबर ना." विवेकला पटलं ते.
"चल. मी निघतो आता. आणि Thanks For Coffee." मानसी त्याला दरवाजा पर्यंत सोडायला आली.
" विवेक… " विवेकला मानसीने पुन्हा हाक मारली." तुझा ब्लॉग अजून वाचते मी. मराठी जास्त कळत नसलं तरी." विवेकला आवडलं ते. हाताने " BYE" ची खूण केली आणि विवेक निघाला आनंदात.
सुवर्णा सकाळी ऑफिसला आली तीच tension मध्ये. काय बोलणं झालं असेल दोघांमध्ये. बघते तर विवेक छान हसत होता, बोलत होता आजूबाजूच्या मित्रासोबत. Tension गेलं एकदम सुवर्णाचा.
"काय रे…. छान मूड मध्ये आहेस खूप दिवसांनी.",
"हो गं… असंच. Fresh वाटते आहे.",
"मानसी काय बोलली?",
"काही नाही एवढं, सांगत होती लग्नाला ये. ",
"बस्स … एवढंच ?",
"हो … आणि आता कामाला लागूया आपण." विवेक छान बोलत होता, सुवर्णा खुश एकदम. दोघेही कामाला लागले. विवेकने हळूच पूजाला call लावला.तिने कट्ट केला. पुन्हा लावला नाही त्याने call तिला. कामात गढून गेला. आज lunch हि चांगला झाला. खूप दिवसांनी विवेक पोटभर जेवला. सुवर्णाचंही पोट भरलं मग. छान गप्पा-गोष्टी करत दिवस संपला. संध्याकाळी निघताना त्याने पूजाला call लावला.
" Hello पुजू….",
"हा बोल.",
"काय झालं… हल्ली फोन नाही उचलत माझा.",
"बिझी होते.",
"OK. निघालीस का बँक मधून.",
"हो.",
"थांब मग. आम्ही दोघे येतो आहे.",
"मी स्टेशनला पोहोचले आहे आता.",विवेकला आश्चर्य वाटलं.
" अरे !!! call तरी करायचा ना… किती दिवस भेटलो नाही आपण.",
"मला घाई होती जरा. ",
"ठीक आहे. मग उद्या भेटूया.",
"बघू… " पुढे काही reply नाही.
" अशी का बोलते आहेस तुटकं-तुटकं… बोलायचे नाही का माझ्याशी.",
"असं काही नाही. Bye."म्हणत तिने call कट्ट केला.
काय झालंय पूजाला, विवेक विचारात पडला. सुवर्णाला ते कळलं लगेच. " काय झालं विवेक ?",
"पूजाला काय झालं ते कळत नाही मला. वेगळीच वागते. फोन तर उचलत नाही, उचलला तरी नीट बोलत नाही. भेटूया म्हणल तरी टाळाटाळ करते." सुवर्णाला काय बोलावं ते कळत नव्हतं.
" मला कसं कळणार ते, तिला काय झालं ते. चल ,घरी निघूया. मूड खराब नको करूस." म्हणत ते दोघे निघाले. बाहेर आभाळ काळवंडलेलं.
" पाऊस येणार बहुतेक." सुवर्णा रिक्षातून बाहेर पाहत म्हणाली. विवेक कसल्याशा विचारात.
" काय रे विवेक… काय बोलते आहे मी. ",
" हा… हं, बोल काय बोलतेस?",
"अरे… पाऊस… बाहेर." त्याने बाहेर पाहिलं.
" पावसाची शक्यता कमीच आहे. आभाळ भरून राहिलं असंच." विवेक पुटपुटला. सुवर्णा फक्त त्याचं मन वळवण्याचा प्रयत्न करत होती, निष्फळ प्रयत्न.
पुढच्या दिवशी, विवेक ठरवूनच आलेला, आज पूजाला भेटायचचं. तो लवकर येऊन उभा राहिला, गेटबाहेरच. सुवर्णाने त्याला पाहिलं.
" ये… तू बाहेर का उभा आहेस,चल ना ऑफिसमधे.",
"जा तू… मी येतो नंतर… ",
"काय करतो आहेस बाहेर उभा राहून, पाऊस बघ किती धरला आहे.",
"पूजाला काहीही करून आज भेटणारच मी." सुवर्णा गप्प.
"तिला विचारायचे आहे काहीतरी.",
"OK, पण लवकर ये आत. खूप पाऊस आहे बघ." म्हणत सुवर्णा ऑफिसमधे आली. पण सगळं लक्ष विवेककडे होतं तिचं.
=============== क्रमश: ==================
